คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดจากความหึง วอน - ซิน
มันไม่เกี่ยวกับเอสเจหรอกเพลงของบิ๊กแบงค่ะ
แต่ดูๆแล้วมันเหมาะกับซีวอนเลยนะ
เพลงนี้เนี่ย
กรี๊งงงงงงงงง... เสียงโทรศัพท์ประจำบ้านพักของสมาชิกวงซุปเปอร์จูเนียร์ดังขึ้น และแน่นอนว่าผู้ที่จะลุกขึ้นมารับโทรศัพท์จะต้องเป็นลีดเดอร์ทึกกี้แน่นอน
"คังจ๋าลุกขึ้นรับโทรศัพท์แทนเค้าหน่อยสินะๆ" เสียงของลีดเดอร์เอ๋ยขึ้น
"ไม่เอาทึกลุกขึ้นไปรับเองสิ" เสียงตอบกลับมาแบบเรียบๆจากปากของคังอิน
"ตกลงจะรับหรือไม่รับ" ลีทึกเริ่มขึ้นเสียง
"ไม่รับ" คังอินเริ่มขึ้นเสียงบ้าง
"ไม่รับใช่ไหม ดี... งั้นเรื่องที่ตกลงว่าจะทำกันคืนนี้เป็นอันว่ายกเลิก" ลีทึกพูดเสียงเรียบก่อนที่จะทำท่าลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ยังดังอยู่ไม่หยุด
แต่แล้ว.................................................
"ฮัลโหลที่นี่บ้านเอสเจ ผมคังอินพูดครับ" คังอินพุ่งพรวดด้วยความเร็วเหนือเสียงชิงรับโทรศัพท์ก่อน
"ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย" ลีทึกพูดจบก็กลับไปนั่งดูทีวีต่อ
"ใครพูดครับ อ้าว! ไอ้วอนเป็นไงว่ะโทรมาได้"
"ไหนๆ วอนนี่โทรมาเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..."
เสียงแปดหลอดดังมาแต่ไกล พร้อมกับร่างของหนุ่มหน้าสวย ที่พุ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วสูง แถมยังกระโดดลอยตัวลงมาจากบันไดขั้นที่3 ทีเดียวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าโทรศัพท์พร้อมแย่งโทรศัพท์จากมือคังอินทันที
"ฮัลโหล วอนนี่เหรอเป็นยังไงบ้าง เค้าคิดถึงที่รักทุกวัน ทุกวินาทีเลยนะ ที่นั่นอากาศร้อนวอนนี่อย่าเดินตากแดดมากนะเดี๋ยวดำ เอ้ย! ...เดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วกินข้าวหรือยังล่ะ
อาหารที่นู้นถูกปากหรือเปล่า #?@^O^....??##+O+ *O*!!! เหรอ อิ อิ..."
"เจ๊เค้าแลจะเป็นเอามากเนอะเรียวเนอะ"
"เค้าคงคิดถึงเฮียวอนมากไปหน่อยมั้ง เฮียแกเล่นไปถ่ายโฆษณาของ 12 plus ที่ไทยตั้งนาน แถมเจ๊แกยังตามไปดูแลเฮียวอนไม่ได้อีก"
"นั่นสิไม่เหมือนเราเลยเนอะ ได้ไปร้องเพลงที่พัทยาพร้อมกัน ทำอะไรด้วยกัน ขนาดหัวใจของเราสองคนยังเต็มไปพร้อมๆกันเลย" OoO... แหวะอยากจะอ้วก ปล. โดยคนแต่ง
"แหวะอยากจะอ้วก อย่ามาทำเลี่ยนแถวนี้ได้ไหมว่ะไอ้ซาลาเปา"
"แล้วใครใช้ให้แกมายุ่งกับเรื่องของฉันล่ะไอ้ลิงฮยอก หรือว่าแกอิจฉาในความรักของฉันกับเรียว"
"อย่าไปเชื่อที่เฮียเยพูดเลยครับ ไอ้ที่ว่าไปพัทยาแล้วเฮียเยกับเจ๊เรียวทำอะไรด้วยกัน ทำอะไรพร้อมๆกัน เพราะว่าผมไปเป็น ก.ข.ค. เฮียเค้าตลอดเลย เฮียกับเจ๊ก็เลยไม่ได้ทำอะไรร่วมกันสักเท่าไหร่ ฮ่า ฮ่า..."
เสียงของน้องเล็กคยูคยอนพูดขึ้น อย่างอารมณ์ดี ทำให้หน้าอูมๆของคุณซาลาเปาหดลงแถมยังย่นเหมือนขนมจีบ
"หมายความว่ายังไงกันคิว ที่ว่าไปเป็นก้างขวางคอเฮียเยน่ะ บอกมาซะดีๆนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะมินมิน แค่ล้อเล่นกันเท่านั้นแหละ"
"ให้มันจริงอย่างที่พูดเหอะ" ขณะที่เรื่องมันชักจะวุ่นๆเข้าไปใหญ่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของคนอื่นๆ
"กรี๊ดดดดดดดดด...นั่นเสียงใครน่ะวอน เสียงผู้หญิงที่ไไหนเรียกวอนน่ะ ซินได้ยินนะ"
(ไม่มีนี่ซินหูฝาดหรือเปล่าจ๊ะ)
[ซีวอนขาาาาาา ซีวอนอยู่ไหนน่ะ จุ๊บๆ อยู่ไหนค่ะซีวอนนนนน...] แล้วเสียงเรียกจากนรกก็ดังขึ้นเรื่อยๆมีเหรอจะไม่กระทบโสตประสาทของเจ๊ซินที่อยู่ทางปลายสาย
"อย่าบอกนะว่าเป็นเสียงนังชะนี 2 ตัวที่วอนไปถ่ายโฆษณาด้วย นี่มันกี่โมงแล้ว ที่นี่กี่โมงแล้ว" เสียงของเจ๊ซินถามขึ้นทำเอาเหล่าผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับสะดุ้ง
"เกือบๆสามทุ่มแล้ว ไ เสียงของลีดเดอร์ดังขึ้นเมื่อหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ฝาผนัง
"ตอนนี้เกือบสามทุ่ม ที่เกาหลีเร็วกว่าที่ประเทศไทยประมาณ 2 ชั่วโมง แสดงว่าตอนนั่นก็เกือบๆทุ่มนึงแล้ว ซินบอกวอนแล้วใช่ไหมว่าหลังจากหกโมงเย็นจนถึงหกโมงเช้าวอนห้ามอยู่กับผู้หญิงคนอื่นนอกจากซิน(เจ๊เป็นผู้หญิงด้วยเหรอ)สองต่อสองจำที่บอกไม่ได้หรือไง" OoO อีเจ๊มานช่างรอบคอบเสียจริงๆ
(ใครบอกว่าวอนอยู่กับผู้หญิงสองต่อสอง)
"ยังจะมาเถียงอีก ก็ซินได้ยินเสียงผู้หญิงอยู่ชัดๆ" อิเจ๊ตะคอกอย่างแรก (คือความจริงก็ตะคอกมาตั้งนานแล้ว)
(ก็บอกแล้วว่าไม่อยู่สองต่อสอง หนึ่งต่อสองต่างหาก อุ๊บ!...)
"กรี๊ดดดดดดด นังชะนีสองตัวนั่นบังอาจมายุ่งกับวอนนี่ของฉัน บอกนังสองตัวนั่นให้รออยู่ตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวซินจะตามไปกระชากวิญญาณมันถึงที่เลย"
พูดจบอีเจ๊ก็กระแทกโทรศัพท์ทิ้งทันที (ย้ำว่ากระแทก)
"ใครก็ได้มาช่วยกันห้ามซินหน่อยสิ อาละวาดใหญ่แล้ว" แต่ละคนก็วิ่งกรูเข้าไปช่วยกันจับตัวของฮีซอลที่กำลังอาละวาดได้ที่
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่อยากเจ็บตัว" โดนจับแบบนี้มีเหรอจะยอมง่ายๆงานนี้อาละวาดหนักเข้าไปใหญ่ แต่ละคนพลอยเจ็บตัวไปตามๆกัน
"นี่ฮยอกแจช่วยเยซองจับขาอีกข้างหน่อยสิ"
พอฮยอกแจจะวิ่งเข้ามาจับขาไว้ก็โดนฝ่าเท้าพิฆาตเข้าไปเต็มๆอก ลงไปดิ้นพรากๆอยู่กับพื้น ทำให้เยซองก็ได้รับชะตากรรมเดียวกันกับฮยอกแจอีกคน
"มีอะไรกันเหรอเสียงดังเชียว" ชินดง ดงแฮ และคีบอม ที่เพิ่งกลับมาจากจัดรายการถามขึ้น
"อย่าเพิ่งถามเลยมาช่วยกันจับซินหน่อยสิ ฉันกับคังอินจะรั้งเอาไว้ไม่ไหวแล้วนะ" เสียงลีทึกตะโกนบอก ชินดงจึงวางขนมที่อุ้มอยู่เต็มอกลงบนโต๊ะ แล้วเดินตรงเข้ามาจะช่วยจับฮีซอลอีกแรง
"ถ้านายเจ็บตัว อย่ามาว่าชั้นนะชินดง"
คำขู่ของฮีซอลดูจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ ชินดงตรงเข้ามาแล้วช้อนตัวฮีซอลขึ้นพาดบ่า ฮีซอลพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ดูจะไม่สำเร็จ
"นายปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ วางชั้นลง ฉันจะไปเอาเลือดหัวนังสองตัวนั่นออก"
"ไม่ เจ๊เงียบๆเถอะ" ชินดงอุ้นฮีซอลขึ้นไปที่ชั้นสองโดยมีคนอื่นๆเดินตามหลัง และมีเสียงโวยวายของฮีซอลเป็นเอฟเฟ็กต์ประกอบไปตลอดทาง
ทุกๆคนพาฮีซอลขึ้นมาที่ห้อง (ความจริงน่าจะบอกว่าชินดงคนเดียวมากกว่า)
"ปล่อยชั้นลงนะ ช้านนนนนนนบอกให้ปล่อยไง"
"ได้ เอาอย่างนั้นก็ได้"
ชินดงทิ้งตัวของฮีซอลลงบนเตียง ทุกคนจึงเดินออกมาจากข้างในห้อง แล้วล็อกประตูจากด้านนอก พร้อมใส่แม่กุญแจกันไว้อีกชั้น OoO... อะไรจะขนาดนั้น
"คืนนี้นายไม่ต้องออกมาหรอก รอให้สงบสติอารมณ์ให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง"
"ลีทึกนายไม่เข้าใจเรื่องของฉันกับซีวอนหรอก" เสียงอีเจ๊ตะโกนออกมาจากข้างใน
"ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ พวกเราเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้น"
"พวกนายจะมาเข้าได้ยังไงล่ะ"
"ทำไมพวกฉันจะไม่เข้าใจ ก็นายเล่นตะโกน แว๊ด แว๊ด ฉันว่าไม่ใช่แค่พวกชั้นนะ เค้าคงได้ยินกันทั้งสามบ้านแปดบ้านแล้วล่ะ"
"ฉันพูดดังขนาดนั้นเลยเหรอคังอิน"
"ยังจะมีหน้ามาถามอีก" เสียงของทุกคนประสานกันขึ้น
"ฉันรู้ว่าฉันอารมณ์ร้อนไปหน่อย(เริ่มทำเสียงอ่อย)แต่พวกนายอย่าขังฉันไว้แบบนี้สิ (กลับเข้าสู่โหมดปกติแล้ว)
"ไม่ได้หรอกนายไม่น่าไว้ใจ"
"จริงอย่างที่ไอ้ซาลาเปาพูด ยิ่งตอนที่กำลังโมโหอยู่ยิ่งไม่น่าไว้ใจเข้าไปใหญ่"
"ฉันเห็นด้วยกับที่เยเยและฮยอกแจพูด คืนนี้ก็นอนอยู่ในนั้นสงบสติอารมณ์ให้ได้ก่อนนะ"
สิ้นคำพูดของลีทึกทุกคนก็พากันเดินลงมาข้างล่าง
ปังๆๆๆ ..."ปล่อยชั้นออกไปนะ พวกนายขังชั้นไว้แบบนี้ไม่ได้"
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ..."ปล่อยช้านสิ อย่าให้ชั้นออกไปได้นะ พวกนายจะเจ็บตัวกันทุกคนเลย คอยดูสิ"
-----------------------------------------------------
เมื่อทุกคนเดินลงมาถึงข้างล่างก็ปรึกษากันทันที
"คราวนี้เราควรจะช่วยไอ้วอนมันดีไหม" คังอินถามขึ้น
"ไอ้วอนนี่มันวอนสมชื่อ คราวที่แล้วก็เป็นแบบนี้ แค่มีฉากที่มันต้องอุ้ม และจับมือกับเด็กฝรั่งนั่นอีเจ๊มันก็อาละวาดแบบนี้" เยเยพูดเสริม
"แต่คราวนี้ดูท่าจะรุนแรงกว่าคราวที่แล้ว"
"ทำไมเหรอฮยอกแจ" ชองมินถามขึ้น
"ก็คราวที่แล้วน่ะไอ้วอนมันถ่ายคู่กับเด็กคนนั้นแค่คนเดียว แต่คราวนี้มีตั้งสองคน อย่างนี้อีเจ๊มันก็หึงยกกำลังสองน่ะสิ"
"อย่างนี้ต้องเรียกว่าซวยยกกำลังสองถูกไหม"
"เออที่เรียวพูดถูก ฮ่า ฮ่า"
"อย่าเพิ่งมาหัวเราะ มาช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่า"
"ไม่ต้องไปใส่ใจมากหรอกทึกจ๋า ใช่ว่าซินจะไม่เคยเป็นแบบนี้สักหน่อย"
"นั่นสินะ งั้นพวกเรามีอะไรก็ไปทำกันเถอะ"
"งั้นพวกเรา(แค่สองคน) ก็ไปทำตามข้อตกลงได้แล้วใช่ไหมจ๊ะทึกจ๋า"
"ตกลงอะไรกันเหรอ" ทุกๆคนถามขึ้นอย่างสงสัยปนอยากรู้อยากเห็น OoO...แต่อย่างหลังดูจะมากกว่า
"คังพูดอะไรน่ะอายเค้า" ลีทึกพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปด้วยความอาย(แล้วเหรอ)
"ทึกจ๋ารอคังด้วยสิ" แล้วคังอินก็รีบวิ่งตามขึ้นไปอีกคน
"อยากรู้ไหมว่าสองคนนั้นจะทำอะไรกัน"
"อือ" OoO...นี่คือเสียงตอบรับจากทุกๆคน
"งั้นก็ปีนระเบียงห้องฉันข้ามไปดูสิ"
"พูดอะไรบ้าๆน่าไอ้ซาลาเปา ระเบียงแคบจะตายไป"
"แล้วจะให้ทำไงฮะไอ้ลิงฮยอก"
"แอบดูทางประตูสิ คงยังไม่ทันรู้ตัวหรอก แล้วไม่ต้องกลัวว่าประตูจะล็อกด้วยจริงไหมเยเย"เรียวเสนอOoO...ออกลายแร้วนะเรียว
"อืม เพราะสองคนนั้นชอบลืมล็อกประตู ฉันกับเรียวเคยแอบดูเจ๊ทึกกับไอ้หมีคังมันจู้จี้กันหลายครั้งแล้ว" เยเยเสริม OoO...มันยังไงๆอยู่นะคู่นี้
"อือ เอาตามนี้" แล้วทุกคนก็ค่อยๆย่องตามขึ้นไปข้างบน
เมื่อมาถึงหน้าห้องของทั้งสองคน ทั้งหมดยังไม่ทันจะแอบเปิดประตูก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างในห้อง
"ท่านี้เป็นไงบ้างจ๊ะ ใช่ได้ไหม" เสียงคังอินดังออกมาก่อน
"ก็ใช่ได้อ่ะนะ แต่ท่าที่แล้วเร้าใจกว่าเยอะเลย" เสียงทึก
"งั้นเหรอ แต่ท่านี้ดูผาดโผนกว่าท่าที่แล้วนะ" เสียงคัง
"ทึกไม่ชอบท่านี้อ่ะ ชอบท่าที่แล้วมากกว่า" และก็เสียงทึก
"อย่าเบียดนักสิมันมองไม่ค่อยเห็นอ่ะ"
"เยเยนายดูนานแล้วนะ ให้เรียวดูมั้งสิ"
"ฉันก็จะดูบ้าง"
"ฉันด้วย"
"เฮ้ย อย่าดันสิไอ้ฮยอก"
"บอกว่าอย่าดันไง"
"ก็ฉันอยากดูบ้างนี่"
"เฮ้ย!............................."
โครม........ทั้งหมดล้มลงมากองทับกันกับพื้นภายในห้องของเป้าหมาย
"พวกนายทำอะไรกันน่ะ" เสียงลีทึกถามขึ้น
"พวกเราแค่อยากรู้ว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ ก็เท่านั้นเอง"
"แล้วพวกนายคิดว่าฉันทำอะไรอยู่ว่ะ"คังอินถามบ้าง
"ก็...แล้วพวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ"
"ฉันก็ช่วยดูท่าเต้น ที่คังอินจะใช้เต้นเปิดตัวในรายการที่จะไปพรุ่งนี้น่ะสิ"
"อ้าว......."
"ตกลง พวกนายคิดว่าฉันทำอะไรอยู่บอกมานะ"
"ไม่มีอะไร"
"ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว พวกนายกลับไปได้แล้ว ไปสิ..."
"ไม่มีอะไรน่าดู พวกเราก็ไม่อยู่แล้ว"
"เซ็ง... นึกว่าจะมีอะไรดีๆให้ได้ดูซะอีก" ฮยอกแจบ่นอย่างเซ็งๆ
"พูดออกมาได้ท่านี่เป็นยังไง ท่าที่แล้วดูเร้าใจกว่าเยอะ แต่ท่านี้ดูผาดโผนกว่านะ แต่ทึกไม่ชอบท่านี้" เยซองพูดเสียงล้อเลียนทั้งสองคน
"นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันน่ะ บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ" เสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้นมา
ปังๆๆ..."กำลังวางแผนอะไรกันอีกล่ะ นี่เงียบทำไมล่ะบอกชั้นมาสิ" ปังๆๆๆ...
ปังๆๆๆ... ฮยอกแจทุบประตูตอบกลับไป "เจ๊ช่วยเงียบๆหน่อยได้ไหม ไม่มีเรื่องอะไรหรอกน่า" ใส่อารมณ์กับเจ๊เพราะเรื่องที่แล้ว
"นี่ไอ้ฮยอกแกกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ อย่าให้ฉันออกไปได้นะ"
"รอให้เจ๊ออกมาให้ได้ซะก่อนเถอะ ... ผมจะยืนรอให้เตะก้น 3 ทีเลย"
"แกกล้าพูดแบบนี้กลับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไว้เลยนะว่า ก้นนายจะต้องมีรอยฝ่าเท้า(ตีน)ของฉัน 3 รอยคอยดูสิ" ปัง ๆๆๆ
"พวกเราแยกย้ายกันไปเถอะไม่มีอะไรแล้วนี้"
"เรียวจ๋า เมื่อคืนเรียวสัญญาอะไรกับเยไว้ จำได้หรือเปล่า"
"ฉันสัญญาอะไรกับนายไว้ด้วยเหรอ จำไม่ได้แฮะ"
"เอาน่าเข้าห้องก่อน เดี๋ยวเยจะฟื้นความทรงจำให้เอง" OoO...ไปแร้ววววหนึ่งคู่
"ด๊องจ๋า เราก็ไปฟื้นความทรงจำกันบ้างเหอะ"
"บอมพูดอะไรด๊องเขินนะ" OoO ...ปากบอกเขินแต่มือดันจูงบอมเดินตรงไปที่ห้องอย่างไม่ลังเลเลยนะด๊อง OoO...แล้วก็ตามด้วยคู่บอมด๊อง
"พี่ชองมินฮะผมง่วงแล้วล่ะ เราไปนอนกันเถอะนะ"
"แต่ฉันยังไม่ง่วงเรามาหาอะไรทำกันก่อนนอนดีหรือเปล่า"OoO...โอ๊วววว ชองมินไม่นะ
"งั้นรีบไปกันเถอะครับ"OoO... ไปเถิดทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค์
"ทีนี้ก็เหลือแค่ฉันกับนายแล้วสิน่ะชินดง"
"นายมาช่วยฉันเก็บของที่ระเนระนาดให้เข้าที่ทีสิ"
"ไม่เอาดีกว่า" แล้วฮยอกแจก็เดินหนีเข้าห้องไป
"ฮันนี่จ๋า เมื่อไหร่จะกลับมาสักที่ล่ะจ๊ะ ฮยอกคิดถึงใจจะขาดอยู่แร้ววววว"
"ที่นี้ก็เหลือแค่เราคนเดียวแล้วสินะ เก็บกวาดคนเดียวก็ได้ เฮ้ย...ทำไมเราไม่มีคู่บ้างล่ะเนี่ย"
ปังๆๆๆๆๆๆ "ปล่อยช้านนนนนนนนนนน... ออกไปนะ"
ปัง ๆ ๆ "ปล่อยชั้นสิ ไอ้พวกบ้า"
"เฮ้อ อย่างน้อยก็มีอีเจ๊ที่ยังไม่หลับ" แล้วชินดงก็ตะโกนขึ้นไป
"อย่างเพิ่งนอนนะเจ๊ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน"
"แกก็มาปล่อยชั้นสิฟร่ะ"
"คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับเจ๊"
"โอ๊ย....ช้านจาบ้าาาาาตาย"
แล้วชินดงก็ก้มหน้าก้มตาปัดกวาดข้าวของให้เรียบร้อย โดยมีเสียงโหยหวนของอีเจ๊ดังมาเป็นระยะๆ ตลอดจนการเก็บกวาดของชินดงเสร็จสิ้น
--------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ฉันว่าจะไปดูหน่อยดีกว่าไม่รู้เป็นยังไงบ้าง นี่ก็เก้าโมงกว่าแล้ว ข้าวก็ยังไม่ได้กิน แถมเงียบผิดปกติอีก" เสียงลีดเดอร์ที่เป็นห่วงลูกน้องดังขึ้น เมื่อเดินมาถึงประตูห้องของฮีซอล ลีทึกก็ไขแม่กุญแจ และปลดกลอนประตูออก
ก๊อกๆๆ "ซินฉันจะเข้าไปข้างในนะ"
".............................................................."
"ฉันเข้าไปนะซิน"
".............................................................."
"ฉันจะ....."
"เข้าไปเถอะน่า"
"คังมาอยู่ตรงนี้ไม่ให้สุ้มให้เสียงทึกตกใจหมดเลย"
"ก็คังเดินตามมาตั้งแต่ข้างล่างแล้วอ่ะ"
ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องก็พบกับข้าวของที่ระเนระนาด บ่งบอกได้ถึงสภาพที่โดนกระทำจากอีเจ๊จอมโหดได้เป็นอย่างดี
"โห ห้องงี่เละเลย ดูสิ"
"รกสุดๆ"
สภาพที่ทั้งสองคนเห็นคงไม่ต้องบรรยายอะไรมาก ก็แค่หมอนรูปหัวใจคู่ (ของอีเจ๊กับวอน) โดนแหวกอกซะจนขนนกกระจายปลิวเกลื่อน ผ้านวมผืนเบ้อเริ่มถูกฉีกขาดด้วยแรงมหาศาล แถมยังลงมากองกับพื้นอีกรองเท้าถูกเหวี่ยงด้วยฝีมืออีเจ๊ ข้างนึงอยู่บนโทรทัศน์ ส่วนอีกข้างอยู่บนตู้เสื้อผ้า ภายในตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลย เพราะว่ามันลงมากองกับพื้นห้อง บนเตียง บนตู้ บนโซฟา เกลื่อนห้อง บรรดาขวดครีมที่น่าสงสาร(แพงมากด้วย)ถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ของอีเจ๊สุดโหดได้เป็นอย่างดี แต่ละขวดถูกใช่เป็นอาวุธปาใส่รูปของสามีอีเจ๊ที่ติดอยู่ข้างฝา สภาพรูปไม่เหลือเค้าโครงของสภาพเดิมเอาไว้เลย ไหนจะมีกล่องซีดีหนังที่ซีวอนร่วมแสดงด้วย ถูกลื้อออกมาจากกล่อง แถมถูกหักออกเป็นชิ้นๆอีกต่างหาก สรุปแล้วสภาพห้องเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมาอย่างนั้นแหละ
"คัง ทึกว่าดูจากสภาพห้องแล้ว ถ้าวอนกลับมาคงไม่รอดแน่เลย"
"คราวที่แล้วก็เกือบต้องหามเข้าโรงพยาบาล แต่คงว่าคราวนี้ถ้าจะจองศาลาล่วงหน้าไว้ได้เลย"
"เอ๊ะ แล้วซินล่ะตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นเลย"
"อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า" ทั้คู่เดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะเคาะประตูเรียก
ก๊อกๆๆๆ "ซินอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า นี่ฉันเองนะ ตอบหน่อยสิ"
"ทึกประตูห้องน้ำล็อคทำไงดี"
"หรือว่าซินกำลังคิดสั้น"
"ซินตอบหน่อยสิ ได้ยินไหมอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ" ปังๆปัง...
"ซินถ้าแกตายไปแล้วไอ้วอนมันจะอยู่กับใครล่ะ ใครจะคอยด่าเช็าด่าเย็น คอยจับตาดูพฤติกรรมของมันล่ะ แล้วยังจะ........."
ปัง...เสียงประตูถูกปิดลงอย่างแรงทำให้ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้ง พวกเขาหลงกลอีเจ๊จอมโหดเข้าเสียแล้ว
"ซินปล่อยเราออกไปนะ ซิน"
"พวกนายขังฉันไว้ทั้งคืน ตอนนี้ขอฉันเอาคืนบ้างนะ"
"นี้ซินปล่อยฉันกับทึกออกไปนะ ถ้าไอ้วอนมา ฉันจะฟ้องถึงพฤติกรรมของเธอ"
"แล้วนายคิดว่า มันจะมีชีวิตรอดมานั่งฟังนายพูดหรือเปล่าล่ะ ถ้ามันรอดไปนั่งฟังแกพล่ามในอาการที่ครบ 32 ฉันก็จะให้นายฟ้องได้ตามสบาย"
"ถึงยังไงเธอก็ปล่อยเราออกไปก่อนเถอะ ฉันคงทนอยู่ในห้องนี้ไม่ได้"
"ที่เมื่อวานฉันแหกปากจนหลอดเสียงแทบฉีก พวกนายยังไม่ปล่อยฉันเลย อีกอย่างนายก็ช่วยทำความสะอาดห้องให้ฉันด้วยนะ อย่าอยู่ในห้องของคนอื่นโดยที่ไม่ทำอะไรเลยเข้าใจไหมมันเสียมารยาท ฉันไปก่อนนะ 555"
ฮีซอลเดินลงบันไดมาที่ชั้นล่างเพื่อตรงไปที่ห้องของเป้าหมาย โครม!!!!!... เสียงประตูถูกถีบด้วยเท้าเรียวๆของสุดสวยจอมโหด
"ไอ้ฮยอกแกอยู่ไหน ออกมาให้ชั้นเตะซะดีๆนะ"
"เสียงดังโวยวายอะไรแต่เช้า โคนจาาาาาาาาาาหลับจาานอนนน ว๊ากกกกกกกกก.........เจ๊ซินนนนนนนน.........."
ฮยอกแจที่เพิ่งหายจากอาการสะสึมสะลือ หัวใจแทบจะวายตายเมื่อเห็นพยามัจจุราชหน้าสวย(แต่โหด)มายืนมายืนอยู่ตรงหน้า
"เจ๊เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ น่าจะบอกผมก่อนนะผมจะได้เปิดประตูให้"
"ขืนฉันบอกแกก่อน แล้วจะเจอตัวแกแบบจังๆเหรอ"
"แล้วเจ๊มีธุระอะไรกับผมเหรอ" OoO... ทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง(รึเปล่า)นะฮยอก
"เมื่อวานแกพูดอะไรกับฉันไว้ ฉันก็มาตามที่แกบอกไว้นะสิ" อีเจ๊ยิ้มแสยะอย่างเหี้ยมๆ
"ผมจำได้ค่อยได้ พอดีลืมกินคอลลาเจนก่อนนอน"
OoO... เกี่ยวอะไรกับคอลลาเจนล่ะ
(เกี่ยวสิพอลล่ากิ๊กผม)
OoO...งั้นฉันจะฟ้องป๋าฮัน
(อย่านะ TOTฮยอกผิดไปแร้วววว... )
"ก็แกบอกว่าถ้าฉันออกมาได้ แกจะให้ฉันเตะก้นแกไง" หลับหูหลับตาตะคอกใส่หารู้ไม่ว่าไอ้ตัวปํญหามันวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องแล้ว
"อย่าหนีนะไอ้ฮยอก" เสียงฮีซอลตะโกนตามหลังไป
"ถ้าไม่หนีผมก็โดนเตะน่ะสิ" เสียงฮยอกแจตะโกนตอบ
"ถ้าแกวิ่งหนี ฉันจะฟ้องป๋าฮันว่าแกมีหนังสือ กับซีดีโป๊"
"เอี๊ยดดดดดดดด...เจ๊ว่าอะไรนะ" ยังไม่ทันทีจะหันมาถามให้เข้าใจ ฮยอกแจที่น่าสงสารก็ถูกปั่นฟรีคิกซะน่วมเชียว
"เอาเป็นว่า ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ วางใจได้"
แล้วอีเจ๊ก็เดินกลับเข้ามาดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นอย่างสบายใจ หลังจากที่ได้ชำระแค้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ฮีซอลนายอยู่ที่ไหน มาหาชั้นเดี๋ยวนี้นะ" เสียงคังอินดังขึ้นแสดงว่าโกรธจัด
"ฉันอยู่ห้องนั่งเล่น อยากเจอฉันก็มาหาสิ"เสียงฮีซอลตะโกนตอบกลับไป
ไม่นานร่างอวบๆของคังอิน ลีทึก และคนอื่นๆก็มาปรากฎอยู่ในห้องนั่งเล่น
"มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า" ฮีซอลถามขึ้นทั้งๆที่ยังดูทีวีอยู่
"มีน่ะ มีแน่" คังอินพูดตอบฮีซอลที่ทำท่าไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่ก่อไว้
"อ๋อ....ลืมถามพวกนายออกมาจากห้องของฉันได้ยังไง"
"ฉันก็ปีนระเบียงข้ามาห้องของคิบอมกับด๊องน่ะสิ"
"แถมเข้ามาขัดจังหวะผมกับด๊องพอดีเลย ห้องคนอื่นก็มีทำไมไม่ปีนล่ะ" คิบอมพูดอย่างเซ็งๆ
"ก็ห้องนายอยู่ใกล้ที่สุดนี้"
"คอยดูนะเวลาที่พี่กับพี่ทึกจู้จี้กันผมจะไปขัดจังหวะบ้าง"
"นี้บอม เมื่อคืนทั้งคืนแล้วยังไม่พออีกหรือไง ฉันจะปืนข้ามไปก็ไม่ได้ ไม่อยากเห็นภาพอุบาทว์ตา"
"ฮ่า ๆ ดูสิบอมกับด๊องหน้าแดงเชียว"
"นายก็ด้วยคิว แค่ได้ยินเสียงฉันก็ไม่อยากจะปืนข้ามไปแล้ว"
"สรุปพวกนายไม่มีธุระกลับฉันใช่ไหม งั้นช่วยไปดูไอ้ฮยอกที่นอนตายอยู่ ในสวนทีสิ"
"นายทำอะไรฮยอกแจอีกล่ะ" ลีทึกถามฮีซอล
"ก็เปล่านี่ แค่ทำตามที่มันบอกกับฉันไว้น่ะสิ" ตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน
--------------------------------------------------
แล้ววันเวลาก็ผ่านไปแสนนาน ภายในห้องของฮยอกแจ
"นี่มันก็ผ่านไป 2 ชั่วโมงแล้ว ทำไมฮยอกแจยังไม่ฟื้นอีก"
"อะ...แฮ่ม"
"อะไรติดคอฮะคิว"
"ความหึง"
"หึงอะไร?"
"ก็เล่นเป็นห่วงไอ้ฮยอกออกนอกหน้าผมก็ต้องหึงสิ"
"หึงทำไม?" OoO... ช่างซื่อ(บื้อ)
"ไอ้คิวมันมันก็กลัวถ่านไฟเก่าครูน่ะสิ" คังอินช่วยขยายความ
"เรื่องแค่นี้เอง นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคิว เดี๋ยวนี้เค้าไม่ใช่ถ่านกันแล้ว เค้าเปลี่ยนมาใช้แก๊สหุงต้มกันตั้งนานแล้ว"
"นี่พี่ชองมินไม่เข้าใจความรู้สึกของผมเลยใช่ไหม TOT" แล้วคยูคยอนก็เดินออกไปจากห้องของฮยอกแจ โดยทิ้งความสงสัยไว้ให้ชองมินมากมาย
-----------------------------------------------
ความคิดเห็น