คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สองใจ
เสียงฝีเท้าที่เดินมาเรื่อยๆเรียกความสนใจจากนราและทุกคนหันไปมองคนที่เพิ่งเดินลงมา ปานดาวแสร้งยิ้มให้กับทุกคนที่จ้องมองตาไม่กระพริบต่างคาดเดาไปต่างๆนาๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อต่างรู้อารมณ์ร้ายกาจของปานดาวดี
“คืออออ”
กับทุกสายตาต่างช่วยกันลุ้นอยู่ว่าคุณหญิงพิมพ์พรรณจะทำอย่างไร เมื่ออยู่พร้อมกันอย่างนี้ ให้ทุกคนใจสั่นไปหมด
“ต้องให้ดิฉันแนะนำตัวเองมั้ยค่ะคุณแม่” ปานดาวพูดแกมประชดมารดาที่มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้
เป็นผลให้คุณอรัญหันมามองปานดาวตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา ให้ปานดาวรู้สึกอัดอึดไม่ชอบสายตาของอรัญที่จดจ้องเธอเลย
“ค่ะ นี่ลูกสาวฉันเองที่เคยเล่าให้คุณฟังไงค่ะ”
“แค่นี้ใช่มั้ยค่ะ ดิฉันจะกลับเชียงใหม่” ปานดาวรีบพูดตัดบทเธอไม่อยากจะตอบคำถามใครๆกับเรื่องนี้โดยเฉพาะคนนอกอย่างสามีใหม่มารดาที่มองเธอเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้
“อย่าเพิ่งได้กลับได้มั้ยลูก อยู่กลับแม่ก่อนนะ”
“คงไม่สะดวกมั้งค่ะ ถ้าฉันไม่อยู่สักคนคุณคงไม่เหงาตายหรอก”
“นะอยู่กับแม่ก่อนนะปาน” คุณหญิงพิมพ์พรรณพูดอย่างอ่อนใจ เมื่อปานดาวไม่สนใจคำพูดของเธอเลย
“อยู่ด้วยกันก่อนสิหนูปาน” อรัญเอ่ยชวนปานดาวที่ไม่ท่าทีจะสนใจคำพูดของทุกคน แม้แต่มารดา
“นะครับพี่ปาน อยู่กับน้องพีก่อนน้องพีอยากอยู่กับพี่ปาน”
น้องพีจับชายเสื้อปานดาวแน่น เป็นผลทำให้ใจเธออ่อนลงอีกแล้วเมื่อน้องพีทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้เธอแพ้อีกแล้วสิ ปานดาวอุ้มเด็กชายตัวน้อยขึ้นพลางเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่
“ไม่ร้องนะคนเก่ง พี่ปานจะอยู่กับน้องพีนะค่ะ”
“จริงๆนะครับ”
“จริงที่สุดค่ะ” น้องพีโผเข้ากอดคอปานดาวแน่นแล้วหอมแก้มซ้ายขวาด้วยความดีใจ
ภาพตรงหน้าทำให้คนที่มองต่างอมยิ้มกับความน่ารักสองพี่น้องที่หยอกล้อกัน ให้ทุกคนโล่งอกกันเป็นแถวๆ เห็นที่จะโล่งอกที่สุดก็จะเป็นคุณหญิงพิมพ์พรรณกับคุณอรัญที่มองกันยิ้มๆนึกไม่ถึงเลยว่าปานดาวจะเข้ากับน้องพีได้ดีขนาดนี้
นรามองคนร่างสูงทีเปลี่ยนเป็นคนละคนกับคนที่ชอบกวนประสาทเธอนัก รอยยิ้มนี่ช่างแฝงความอบอุ่นเอาไว้เธอสัมผัสได้ ใจเธอเต้นแปลกๆเมื่อเห็นรอยยิ้มปานดาวแล้วเธอต้องยิ้มตามทุกที่
บ้าไปแล้วเรา นราคิดในใจแล้วเดินหนีออกไปมีหวังให้อยู่นานกว่านี้เธอได้คิดอะไรต่ออะไรเลยเถิดไปไกลแน่ๆ
เสียงโทรศัพท์ที่โชว์เบอร์ให้ปานดาวถึงกับยิ้มหวานอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ที่บอกเบอร์ คนพิเศษของเธอจะเป็นใครเป็นได้นอกจาก มณีรินทร์ สาวใหญ่สุดเซ็กซี่ของเธอเองปาวดาวรีบกดรับโดยเร็ว
“ว่าไงค่ะ กำลังนั่งคิดถึงอยู่เลย”
“โทรมารบกวนปาน รึเปล่าค่ะ” มณีรินทร์ยิ้มหวานทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมาหวานน่ารักขนาดนั้น
“ถ้าบอกว่ากวนล่ะค่ะ” ปานดาวแกล้งมณีรินทร์ที่ทำเสียงเศร้าขึ้นมาทันที เมื่อเธอทำน้ำเสียงจริงจังแกล้งได้ผลจริงๆ
“ก็จะวาง แล้วไม่โทรมารบกวนอีกเลยค่ะ”
“จะไม่โทรมาอีกเลยหรอค่ะ อย่านะค่ะเพราะฉันคงคิดถึงคุณตายแน่เลย”
ปานดาวก็ยังเป็นปานดาวที่ปากหวานให้เธอหลง มณีรินทร์ยิ้มกับโทรศัพท์เมื่อปานดาวปากหวานใส่เธออีกแล้ว
“ขนาดนั้นเลย”
“ค่ะ เพราะฉันคิดถึงคุณ” ปานดาวตอบอย่างจริงจัง
มณีรินทร์เงียบเป็นคำตอบ เธอไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ปานดาวคงรู้ดีว่าเธอโทรมาเพราะอะไรถ้าไม่คิดถึงก็คงไม่โทรมาหรอก
“กินข้าวรึยังค่ะ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วคุณล่ะค่ะทานรึยัง” ปานดาวตอบเมื่อรู้ดีว่ามณีรินทร์กำลังเบนความสนใจกับคำพูดของเธอ
“ทานแล้วค่ะ ว่าจะมาหาเพื่อนทานข้าวเย็นนี้ซะหน่อยแต่ยังหาไม่ได้เลยทำไงดีค่ะ”
“ก็คนที่คุยอยู่นี่ไงค่ะ รับรองไม่ผิดหวังค่ะ”
“งั้นตกลงเลยค่ะ เย็นนี้เจอกันนะค่ะปาน”
โทรศัพท์ก็วางแล้วแต่เธอต้องมานั่งยิ้มอยู่กับหน้าจอคนเดียว มณีรินทร์ขำกับตัวเองจริงๆ เธอตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกแล้วว่าวันนี้ต้องแต่งตัวยังไงให้ปานดาวประทับใจและจำเธอตลอดไป เธอรีบเลือกชุดนำมาเรียงกันไว้อย่างพิจารณาทุกขั้นตอนสำหรับคืนนี้
ทุกเสียงที่คุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานและหวานหยด เมื่อเธอเดินผ่านหน้าห้องและบังเอิญได้ยินเข้า อารมณ์หงุดหงิดเกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อปานดาวนมีนัดคืนนี้ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นผ่านเข้าสู้กลางหัวใจให้เธอทุกข์เล่นๆกับทุกคำพูดที่เธอไม่เคยได้ยินจากปากปานดาวสักหน พลอยทำให้มือได้อ่อนไปด้วย
เพล้งงงง! เสียงแก้วแตกที่ทำให้ปานดาวมั่วแต่คิดอะไรต่อะไรหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมอง
“ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาหน่อย”
“จะเอาอะไรค่ะ” นราพูดอย่างสะกดกั้นความรู้ที่ตอนนี้มันจะระเบิดออกไป
“แล้วเธอมาทำอะไรหน้าประตูห้องนี้ หรือแอบดูฉัน”
“ใครจะดูคุณ คุณมีอะไรน่าดูมากหรอไง” นราพูดเสียงดังอย่างเหลืออดผสมปนเปกับอารมณ์เคืองเมื่อกี้นี้ด้วย
“ไปอารมณ์เสียมาจากไหนคุณ”
“เรื่องของฉัน!”
“โอเคๆ เรื่องของเธอไปไหนก็ไปเลยไป” ปานดาวพูดอย่างไม่ใส่ใจให้นรานึกเจ็บใจกับคนที่เดินออกไปนั่น
“เดี๋ยวก่อน”
ปานดาวหันมามองนราที่จ้องหน้าเธอหน้านิ่ง สายตาเศร้าพยายามสื่อความหมายอะไรบ้างอย่างนราก้มหน้านิ่ง เมื่อรู้ว่าปานดาวมองเธอกลับครอบตาที่มันร้อนผ่าวน้ำใสๆที่เอ่อล้น เธอกลัวปานดาวจะเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาจึงได้แต่ก้มหน้านิ่ง
ปาวดาวเชยคางมนที่มั่วแต่ก้มหน้านิ่งไม่ไหวติงขึ้นมาพบกับน้ำตาของนราที่ไหลออกมาทันทีเมื่อปานดาวจ้องมองกลับด้วยสายตาเป็นห่วง เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องเป็นแบบนี้ปานดาวคนนี้มีอะไรดีให้เธอรู้สึกดีๆด้วยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเธอก็ไม่ชอบขี้หน้าไม่ใช่หรอ แล้วตอนนี้เธอเป็นอะไร
ความรู้สึกเธอสะดุดลงเมื่อปานดาวใช้มือปาดน้ำตาให้เธอและลูบแก้มไปมาให้ต้องหลับตาซึมซับความรู้สึกดีๆที่เกิดตอนนี้ ถ้าจะขอให้ปานดาวเป็นอย่างนี้ตลอดไปจะมากไปมั้ย ปานดาวที่แสนอ่อนโยนคนนี้ที่เธอปรารถนาเหลือเกิน
............................................................................................................................................................
เอาไปก่อนครึ่งหนึ่งนะค่ะ แล้วจะมาแปะต่อให้ค่ะ
ปล.หนึ่งเม้นท์ของท่านสร้างล้านกำลังใจ ให้นักหัดเขียนค่ะ ^_____^
ความคิดเห็น