ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ปล้ำ
มนสิารไ้ยินพี่เ้ับเ๋พาแพรวพรรออไปแล้ว ไ้แ่ออมาทรุัวนั่ที่โฟาอย่านหมอาลัย แพรวพรรอยาใ้เวลาอยู่ับแม่ ไม่อยารั้ไว้
แพรวอยาทำวามรู้ัับแม่เา แ่ถ้าเายัอยู่ที่นี่ อาะมีเหุผลอื่น เพราะเธอหรืออะไร็าม เาแ่ 18 เอ วระไ้เิบโ และเรียนรู้อะไรให้มาว่านี้ แพรวพรรพูถึแม่้วยแววามีวามสุ ไม่้อโเี่ยวแล้วนะแพรว พี่แ่เสียใ ที่เราไม่เห็นพี่เป็นนสำัพอที่ะบออะไร มันเป็นแบบนี้็ีแล้ว เราะไ้ัสินอะไรไ้ไม่ยาโยไม่ลัเลใ..นอนอยู่ที่โฟาไม่รู้หลับไปั้แ่เมื่อไหร่ รู้ัวอีที แพรวพรร็มานั่มออยู่ใล้ๆ
“พี่มน อย่าเมินแพรวเลยนะะ”
มนสิารนอนนิ่ๆ โยไม่หันมามอแพรวพรรที่นั่เบียับเธอบนโฟา แล้วับมือเธอไว้
“แม่ะพาแพรวไปอยู่่าประเทศ้วย แ่แพรวไม่อยาไป ไม่อยาาที่นี่ไป ไม่อยาทิ้พี่มนไปไหน อยาอยู่้วย อยาอยู่ใล้ๆลอเวลา แพรวไม่ไ้ั้ใปิบั แ่เพราะลัวทำให้พี่เสียใ เลยไม่ล้าบอแพรวอโทษนะะ”
“พี่มนหันมามอหน้าแพรวบ้าสิะ แพรวอโทษ”
แพรวพรรร้อไห้อย่าน่าสสาระทำยัไีมนสิาร
“พี่มนา”
แพรวพรรทรุัวลนั่้าโฟาับมือมนสิารมาอไว้
“แพรวะ้อทำยัไ พี่ถึะหายโรธ แพรวรัพี่มน แพรวรัพี่มนไ้ยินไหมะ”
“แพรว”
พี่เ้
“มนลุไหวไหม”
พี่เ้เินลมาเพราะเห็นแพรวอร้อมนสิารนานแล้วสสารแพรวพรรเหลือเิน
“มน ไม่ว่ามนะมีเหุผลอะไร ปรับวามเ้าใับน้อเถอะนะ อย่าทำร้ายัวเออีเลยนะะ”
พี่เ้พูพร้อมับลูบหัวให้มนสิาร พี่เป็นพี่ให้เราไ้แ่นี้ในานะพี่สาว พี่็ะอยเีย้าแบบนี้ เริ่มเ้าใริๆแล้วสิ เ้าัวีบอไม่อยาเสียพี่เ้ไป เพราะพี่เป็นนเียวที่มนไว้ใ หาเราเป็นพี่เป็นน้อันเราะรัันไม่ทิ้ันไปไหน แ่ถ้าเมื่อไหร่ที่เป็นแฟนัน เราะเลียัน ร้ายริๆนะมน พูถูริๆ
“มนมอน้อสิ รัน้อไม่ใ่หรอ ะปล่อยน้อไปแบบนี้หรอ แ่่าประเทศเอนะามไปอยู่้วยยัไ้เลย ุพ่อให้เินมาั้ 30 ล้านแนะ าน็อิสระ หรือไปุมน้อที่่าประเทศเลยีไหม น้อไ้ทำวามรู้ัแม่้วย แล้วยัไ้อยู่ับมน้วยีะาย เวลาที่โรธันเสียเวลาะายทั้ที่อยาอันนานี้”
“พี่ึ้นไปนอนแล้วนะ อย่าทำร้ายน้อมานเินไปรู้ไหม เรา่า็ไม่มีใระทำร้ายันไปทำไม ไม่มีประโยน์เลย เหุผลเรา่า็ุยันไ้ลันไ้ริไหมเสียเวลา แทนที่ะไ้ใ้เวลาอยู่ับนที่เรารัลับมาทะเลาะันให้ทุ์ใแบบนี้”
“ไปริ ๆ แล้วเี๋ยวพรุ่นี้เลาพี่เอาเอสารมาให้ พี่ทำานเสร็แล้วเราไปทะเลัน”
“แพรวพี่ฝามน้วยนะ ร้ายนั็ับปล้ำไปเลย”
“พี่มนา แพรวอโทษ่อไปนี้มีอะไระบอหมทุอย่า ะไม่ปิบัแล้ว ะบอพี่เป็นนแรเลย้วยนะะ แพรวรัพี่มน พี่ะไล่แพรวไปไหน ็ไม่ไป ะเียบแบบนี้็ไ้ แ่แพรวไม่ไปไหน”
มนสิารลุึ้นนั่มอหน้าแพรวพรร พี่โรธที่้อไ้ยินานอื่น พี่โรธที่เราไม่เห็นพี่เป็นนสำั พี่น้อยใเรามานไม่รู้ะทำยัไ เมื่อเราไม่เห็นพี่เป็นนสำัพี่็ะไม่เห็นเรา แ่อนนี้ พี่ทนไม่ไหวแล้ว พี่รัเรา
“แพรว”
“พี่มน”
แพรวพรรอมนสิารไว้ที่เอวทั้ที่ยันั่อยู่ับพื้น มนสิารนั่บนโฟา
“เ้าห้อเถอะ”
“อย่าทำร้ายใแพรวอีเลยนะะ แพรวอยาอยู่ับพี่มน อยาอ อยาอยู่้วยันทุวัน อยาื่นมาเห็นพี่มนทุ ๆ วัน อยาื่นมาทำับ้าวให้ทาน อยาูแลอนที่พี่ป่วย อย่าโรธแพรวเลยนะะ”
“พี่เสียใ”
“แพรวรู้แล้ว แพรวะไม่ทำอีนะะ แพรวสัา”
“พี่ถามเราแล้ว แ่เราไม่อบ”
“แพรวลัวพี่มนเสียใ”
“ถ้าบออนแรพี่ไม่เสียในานี้”
“แพรวอโทษนะะ”
มนสิารถอนหายใ ะทำยัไี ับวามรู้สึอัวเอ ลัวที่ะมีวามรัอีรั้ลัวว่ามีอีรั้มันะทำให้เสียใอี แ่วามรู้สึที่มีให้แพรวพรร เาแ่ 18 เอ แล้วอาะไ้เอใร่อใรอีมามาย หรือ เราะทำามใเรา
“พี่มน”
มนสิารมัวแ่ิแล้วถอนหายใ ไม่ทันไ้มอนทีู่มาห้อ อนนี้แพรวพรรำลัทำามที่พี่เ้บอ ึ้นมานั่ร่อมัวเธอ มนสิารใ
“แพรวลุึ้นาัวพี่่อนสิะ”
“แพรวไม่ลุไปไหนนว่าพี่ะยโทษให้”
“แ่พี่ไม่่อยสบายอยู่นะะ พี่หายใไม่ออ”
แพรวพรรยับัวนอนล้าๆ แ่มือไม่ยอมปล่อยาเอวอมนสิาร นอนมอหน้าไม่ยอมหลบสายา ทั้ที่มนสิารเมินออไปแล้ว เ้าัวยัยื่นหน้ามาหา
“อย่าทำแบบนี้สิ พี่่วนอนแล้วนอนเถอะ”
“แพรวอยาอพี่มน”
“อนนี้็ออยู่นี่ะ”
“ไม่ไ้อยาอแบบนี้ อยาให้พี่มนอแพรว้วย”
เมื่อี้้อเราอยู่ีี อนนี้ันมาเอาแ่ใ มนสิารถอนหายใ เพราะอนนี้แพรวพรรเบียัวเ้าหา แ่เธอยับัวหนี ุัวอยู่ในผ้าห่ม นอนหันหลัให้แพรวพรรแ่รู้สึเหมือนเียเบา เหมือนเ้าัวลุออาเีย ึหันหน้าลับมามอ แ่็้อใ ที่อนนี้แพรวพรรำลัถอเสื้อผ้า มันทำให้มนสิารหันหน้าลับมาแทบะไม่ทัน ะทำอะไรอเา
“พี่มนะ”
แพรวพรรถอเสื้อผ้าเหลือัวเปล่าเปลื่อย ึ้นมานอน้าๆพี่มนสิาร ที่หันหลัให้แพรวพรรอเอวพี่มนสิารไว้า้านหลั ุไร้ใบหน้าลบนออ พี่เ้บอให้ปล้ำ แพรวทำไม่เป็นแ่ะยั่วใหู้ อยูนะะทนไ้นานแ่ไหน แพรวพรรลูบไล้ัวมนสิาร พร้อมทั้พรมูบไปทั่วแผ่นหลัพร้อมทั้ลูบไล้สะโพไปมา ไลู่บั้แ่้นอออ ไหล่ มนสิารบิัวามสัมผัสที่แพรวพรรทำ
“พะแพรว อย่าทำแบบนี้”
“พี่มนอยาโรธแพรวทำไม”
แพรวพรรไม่ฟัอะไร อนนีุ้หน้าที่ออมนสิารอมมุไร้เล้าโลม้วยลิ้นและริมฝีปา ใ้มือสัมผัสลูบไล้สะโพไล่มือึ้นมาที่เอว แล้ว็หน้าออมนสิาร สอมือไปเล้นลึมันเล่นนมนสิารราออมา
“แพรว หยุนะะ พี่ไม่มีแรทำแบบนี้” มนสิารราออมาับสัมผัสที่แพรวพรรทำอนนี้
“พี่มน แพรวรัพี่มนนะะ”
“อแพรวหน่อยสิะนะะ”
“แพรวะ”
มนสิารเรียแพรวเสียระเ้าที่อนนี้ถูแพรวพรรเล้นหน้าออย่ามันมือนานี้ แพรวพรรับมืออมนสิารให้สัมผัสร่าายอัวเอที่อนนี้เปล่าเปลื่อย นั่นยิ่ทำให้มนสิารสะุ้ับารรุเร้าอแพรวพรร
“แพรวะอย่าทำแบบนี้สิะ”
“แพรวรู้ว่าพี่มน็้อาร เพราะพี่มน็รัแพรว ทำมันนะะ แพรวรัพี่มน”
มนสิารหันมาเผิหน้าับแพรวพรรที่อนนี้มอเธอ้วยวาม้อาร
“ใรให้ไปฟัพี่เ้ะนั่น”
มนสิารอยิ้มไม่ไ้ที่แพรวพรรทำามที่พี่เ้บอเ็หนอเ็
“อือ แพรวอยาอพี่มนแบบนี้ ั้แ่อยู่ในรัวแล้ว่าหา”
“อบแม่รัวหรอะ”
“พี่มนเ้ารัวใสุ่แบบนั้นมันยั่วมาเลยรู้ไหมะ เ็ี่มา”
แพรวไม่พูเปล่าหอมแ้มมนสิารแล้วุหน้าลที่ออนทำให้มนสิารราออมาหายใหอบ
“ไปเรียนรู้มาาไหน ถึทำแบบนี้ไ้”
“แพรว็ูหนัอ่านาร์ูนไ”
“แพรวพี่วรทำยัไีละะ”
แพรวพรรึมือมนสิารมาวาที่หน้าอ
“นอนันไหมะ”
“ไม่เอา”
มนสิารยิ้มที่แพรวพรรประท้วที่เธอไม่สนใที่ะสัมผัสเ้าัวที่ลทุนเปลือยนานี้
“แล้วะให้พี่ทำยัไละะ”
“พี่มนไม่ยอมอแพรว”
มนสิารยับัวอแพรวพรรไว้
“พี่อแล้วทำยั่อะ”
“พี่มนนะ”
แพรวพรรยัประท้ว นั่นทำเธอหัวเราะออมา ้วยวามเอ็นู และำที่เธอไม่ยอมสนอให้เลยอน
“อุ้ย พะ แพรวอย่าทำแบบนั้น”
แพรวพรรเลิเสื้อมนสิารึ้น้มลใ้ลิ้นสัมผัสเนินเนื้อที่มันูั้นเพราะแพรวพรรเล้นลึเล่นอย่ามันมือ แ่อนนีุ้ใบหน้าลูบ นทำให้มนสิารราออมา
“แพรว พอแล้วะ อย่าทำพี่แบบนี้สิะ”
“พี่มน อยา แพรวรู้”
แพรวพรรเลื่อนมือสัมผัสุอ่อนไหวอมนสิาร นั่นทำให้มนสิารสะุ้ับมือแพรวพรรไว้
“แพรวะ ฟะฟัพี่่อน อือ แพรว”
มนสิารหายใหอบ ยับัวอแพรวพรรไว้ เพื่อให้เ้าัวสบ แ่ัวเอำลัรุ้สึรุรุ่นไ้นานี้แม่ะไม่อยาให้น้อหยุทำ็ามแ่สามัสำนึมันรั้ไว้
“แพรวะ พร้อมแล้วริๆหรอะ”
“็พี่มนไม่ยอมหายโรธแพรวนี่ะ”
“พี่หายแล้วะ”
“ริๆนะะ”
“่อไปนี้พี่โรธ แพรว็ะปล้ำ”
มนสิารหัวเราะ
“ทำเป็นหรอะ”
“ไม่เป็นะ แ่็อยาับรไหน็ะับ รไหนพี่มนรามาที่สุ็ะับนานๆเลย้วย”
“ร้าย”
“ใรร้ายว่า เมินแพรวทำเหมือนแพรวเป็นอาาศธาุ แพรวเสียใ”
“พี่ไม่เสียใว่าหรอะ ที่ไม่รู้อะไรเลย”
“อือ ั้นหายันนะะ”
“ั้นนอนันนะะ”
“แพรวนอนไม่ไ้ะ”
“พี่มนเ้าเล่ห์นี่ะ”
มนสิารหัวเราะเพราะปาวนนอนแ่มือลับลูบไล้สัมผัสร่าายอแพรวพรรไปทุส่วน ที่อนนี้ นวนนอนะไม่อยานอนแล้วมนสิาร้มลูบแพรวพรรอย่าูื่ม ยาวนานและเริ่มเรียร้อ ูบไปพร้อมับที่มืออี้าสัมผัสเล้นลึหน้าอและอี้าลับลูบไล้สะโพแพรวพรรเล่น
“อือ พี่มนา”
“นอนันไหม”
“อือ แพรวอยาให้พี่ทำนี่ะ"
“อยาให้พี่ทำยัไะ”
“อือ พี่มนอ่า อย่าแล้แพรวสิะ”
“พรุ่นี้นะะ วันนี้พี่ไม่มีแรแล้ว นอนันนะะ”
แพรวพรรยัประท้วแ่็ยอมนอน แ่่อนะนอน็้อมี้อแม้
“พี่มน้อถอให้หม่อนไม่ั้นแพรวไม่นอน”
“ทำไมละะ”
“็อยาอพี่อนไม่มีเสื้อผ้านี่ะ นะะ ถอนะ”
“อือ ถอนอนแบบนี้โล่ายเลย”
“็ทีอนแรๆ ยัยั่วแพรว้วยารใส่แ่ิ้นเล็ๆนี่ อนนี้ถอเลย”
มนสิาร้อยอมให้แพรวพรร ไม่ั้นเธอไม่ไ้นอนแน่ๆ ินยาเ้าไปถึะมีอารม์แ่มัน็่วนะไม่ไหวพี่ฝาไว้่อนนะะ
“ถอแล้วั้นนอนไ้แล้วนะะ ฝันีนะะ”
แพรวพรรยับัวหนุนแนมนสิารหันหลัให้อ มนสิารหลับไป่อนเพราะินยาแ่แพรวพรรว่าะ่มาหลับไ้็นานเพราะยั่วเาแ่เรามีอารม์เอนี่แหละ สสารมนสิาร ินยาเ้าไปเลยปล่อยให้นอน แพรวฝาไว้่อนนะะพรุ่นี้ะทว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น