ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : มันคืออะไร
มนสิาริไ้ว่าลืมโทรบอพี่เ้ ึหยิบโทรศัพท์โทรหาเรใที่รับปา แล้วแ่ันลับมา่อนอี เป็นัหวะที่แพรวพรรเินลมาพอี
“ฮัลโหล พี่เ้ มนถึบ้านแล้วนะ”
“อืม แล้วน้อเป็นยัไบ้า”
“สบายี แ่ยัไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟั”
“านเป็นยัไบ้า โนว่าอะไรอีไหม”
“โนว่าเยอะเลย ยิ่ถูทิ้ไปแบบนี้ยิ่โนอยู่นเียว”
“มนอโทษนะะ ไว้ลับมาะเลี้ย้าวนะ”
“ริอะ”
“ริสิ มนพูเล่นี่รั้ัน”
“แหม เป็นารวนเทหรอ”
“เท เิทอะไรเล่า็แ่อยาเลี้ย้าว”
“เลี้ย้าว็เลี้ยสิแ่พี่ถือว่าเท”
“ามใะิแบบนั้น็ามใ มนวาสายนะะหิว้าวมา”
แพรวพรรไ้ยินมนสิารุยโทรศัพท์ทุำพูเิอาารอน นี่ถึนา้อโทรรายานันแล้วมีารวนันออเท แพรวพรรรู้สึหุหิ ใ่สิ็เธอเป็นน้อนี่ ะทำอะไรไ้็เป็นไ้แ่น้อ
มนสิารสัเแพรวพรรที่แปลไปเมื่อี้ยัแล้เธออยู่ีี พอลมาทาน้าว็เอาแ่ิน้าวไม่ยอมพูอะไร
“ไม่อร่อยหรอ ทำไมทำหน้าั้นอะ”
“เปล่า”
“ทำเอไม่ใ่หรอ พี่ว่าอร่อยอยู่นะ”
“เนี่ยไ่เียวใส่หัวหอม ็ห๊อม หอม อร่อย้วยพี่อบนะ”
มนสิารพยายามวนุยแ่แพรวพรร็เอาแ่นั่ทาน้าวเียบๆ ทานอิ่มแล้วเอาานไปล้าเินผ่านหน้าเธอไปโยไม่ยอมพูอะไร
เมื่อี้ยัีีอยู่เลย ้อทำยัไเนี่ย ะรู้เรื่อันไหม เป็นอะไรอเาเนี่ย หลัาอิ่มแล้วมนสิารเินามึ้นไปที่ห้ออแพรวพรร พยายามเาะประูแล้วแ่เ้าัวไม่ยอมมาเปิ ประูห้อ็ล็อ
“แพรว แพรว พี่มีเรื่ออยาุย้วย เปิประูให้พี่หน่อยสิ”
“แพรว่วแล้ว ไม่อยาุย”
มนสิารไ้ำอบแล้ว ำลัะเินลับ แ่อยู่ๆ ประู็เปิ แพรวพรรวิ่มาอเธอไว้า้านหลั ร้อไห้บลที่แผ่นหลัอเธอ มนสิารทำไ้แ่ยืนให้แพรวพรรอไว้แบบนั้น ไม่รู้ว่านานแ่ไหน วามรู้สึอนนี้อมนสิารมันอบไม่ถู เธอมีวามรู้สึใเ้นับน้อสาว พอๆ ับที่มีให้ับพี่เ้ วามรู้สึมันสับสน อนแรเพราะสสาร อนนี้มันห่วใยเพิ่มึ้น
“ไหนบอว่า่วไะ”
“นอนไหม”
แพรวพรรส่ายหน้า ยัอมนสิารไว้แบบนั้น ไม่อยาปล่อยมือ ถ้าปล่อยไปแล้วพี่มนะหายไป หายไปับผู้หินนั้น
“พี่่วแล้วทำไีะ”
แพรวพรรปล่อยมือาารอ แล้วเินลับเ้าห้อแ่มนสิารเินามรั้มือไว้ไม่ให้ปิประู
“พี่ี้เียลไปนอน้าล่า นอน้วยไ้ไหมะ”
แพรวพรรไม่อบเินไปนอน ห่มผ้าแล้วหันหลัไห้ มนสิารเินไปึ้นเียนอนล้าๆ มอ้านหลัแพรวพรร วันนี้ยัไแพรวพรร็ไม่ยอมบอสินะ
มนสิารยับัวมาอเอวแพรวพรร แล้วสอแนให้แพรวพรรไ้หนุนนอน แพรวพรรยับัวหนุนแนมนสิาร
“วันนี้เป็นอะไรไปะ อยาบอพี่หรือยั”
แพรวพรรั่ใ ไม่รู้ะเริ่ม้นเล่าให้มนสิารฟัยัไ
“แพรวไม่ใ่น้อสาวแท้ๆอพี่มน และ ไม่ใ่ลูอุพ่อ แ่ทำไมพี่มนยัีับแพรวละะ”
“พี่็ไม่รู้เหมือนัน แพรวน่ารัมั้”
ำอบอมนสิารทำให้แพรวใเ้นมาแ่ไหนเ้าัวะรู้ไหม แล้วอ้อมอนี่อีละ
“ถ้าแพรวเอรอบรัวแพรวแล้วพี่มนยัอยาให้แพรวอยู่ที่นี่ไหม”
“พี่เป็นรอบรัวอแพรวนะ ุพ่อ็เหมือนัน”
ำอบอมนสิาร ยิ่ทำให้แพรวพรรยิ่รู้สึเสียใึ้นไปอี แพรวพรรเป็นรอบรัวอพี่มนสิาร นั่นหมายถึ เธอมีศัิ์เป็นน้อสาว และ เป็นแ่น้อสาว
แ่แพรวพรรไม่ไ้รู้สึแบบนั้นเลยสันิ ไม่ไ้อยาเป็นน้อสาวเลยสันิเียว อยาเป็นนที่พี่มนรัและแร์
“อย่าิอะไรเลยนะ พี่เป็นห่วเราถึไ้รับมาูแล ุพ่อเอ็เหมือนันถึ นาฝาเราให้พีู่แล ันั้น อย่าิว่าัวเอเป็นนอื่นเลยนะ เราเป็นนในรอบรัวเียวันพี่ไม่ให้แพรวไปอยู่ที่อื่นหรอนะะ”
ถ้าเป็นเมื่อ่อน ำพูนี้ทำให้แพรวพรรีใ แ่ำว่ารอบรัว แพรวพรรลับไม่ไ้ีใเลยสันิ ทั้ที่เมื่อ่อนโหยหา อยาเป็นรอบรัว แ่วามรู้สึอเธอเริ่มเปลี่ยนไป
และ มันมาึ้น ยิ่ไ้ยินำว่าเท เธอยิ่รู้สึมาึ้น เธอหวมนสิาร ไม่อยาให้ไปับใร หวอ้อมอนี้ ถ้ายัอยู่ที่นี่ในานะน้อ็ะไ้อในแ่านะนี้ใ่ไหม แล้วถ้าหาเธอไม่ใ่
เ้าัวะอเธอแบบนี้ไหม ในวามเป็นริเธอ็ไม่ใ่โยสายเลือแ่พี่มนยัิว่าเธอ ือ รอบรัว เมื่อ่อนโหยหา แ่วันนี้ลับอยาผลัไสำว่ารอบรัวออไปริๆ มนสิารอแพรวพรรแล้วลูบหัวให้นแพรวพรรหลับัวเธอเอ็หลับามไป้วยเ่นัน
เสียโทรสพท์แพรวพรรัึ้น..
“ใรโทรศัพท์มาแ่เ้านะแพรว”
“ุแม่่ะ”
โทรศัพท์ปลุมนสิารและแพรวพรรให้ื่น วันนี้มนสิารไม่ไ้ื่นมาเหมือนทุรั้ แพรวพรรเป็นนอเธอไว้แทน แ่มันลับทำให้มนสิารรู้สึีไปอีแบบที่เป็นฝ่ายไ้รับอ้อมอนั้น
“แพรวแื่นหรือยั”
“แพรวื่นแล้วะ”
“ุพรรรายเารอแพรวทุวันเลยนะ มาหาันทุวัน เพราะเาอยาุยับแ ลอมาฟัเาหน่อยไหม”
“แพรวยัไม่อยาะุยะ ให้เารอไป่อนไ้ไหม่ะ”
“นานไหม”
“แพรวิว่าไม่นานะ”
แพรวพรรัสินใแล้ว เธออยามีรอบรัว แ่ไม่ไ้อยาไ้พี่มนเป็นพี่สาว แ่เ้าัวไม่รู้ ถ้าเธอมีอีรอบรัว พี่มนสิาร ไ้รู้เาะยัิว่าเธอเป็นรอบรัวอีไหม และที่สำัอยาฟัำแ้ัวอผู้หินนั้นเหมือนัน
“มีอะไรหรอ”
“ไม่มีอะไระ”
แพรวพรรปิเสธที่ะบอวามริ
“พี่มนหิวไหมะ”
“พี่ไม่หิวอยานอน่ออีนิ”
“นอนับพี่ไหม”
แพรวพรรล้มัวลนอน้าๆ มนสิาร ้วยวามรู้สึที่เปลี่ยนไป เธอยัไม่มั่นใว่าวามรู้สึที่เิ มันืออะไร แ่รู้แ่ว่า ไม่อยาเป็นน้อสาวพี่มนสิารอยาเป็นนที่พิเศษมาว่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น