คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“อืม…”
เสมือนึ่ฝัน ว่าำลัถูเสือปราบย้ำเธอแทบเป็นแทบาย ไม่เปิโอาสให้เหยื่ออันโอะไ้อุทธร์อ่อลมหายใเลยสันิ
“เหนื่อย ไม่เอาแล้วอนอน่อนะะ”
เสียหวานแหบแห้พยายามอออ้อนบอเสือร้ายามวามรู้สึในยามนี้ ไม่อยาลืมา ไม่อยาเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำเอาใเธอสั่นไหวไม่หยุพั
หมอศัลยรรมหัวใและทรวออะไร นอเสียาว่าปั๊มหัวในไ้เ่แล้ว ปั๊มอย่าอื่น็เ่านาหนั
“ไม่ื่น?”
ลมหายใอุ่น ๆ ที่ส่ผ่านมาปะทะใบหน้า พร้อมับสัมผัสอันุ้นเยามือหนาที่เลื่อนเ้ามานวเฟ้นวามนุ่มหยุ่นอออิ่มวาปลายนิ้วสะิยอถันหยอล้อเล่นับมันประหนึ่ว่ามันืออเล่นที่ทำให้เาเพลิเพลินทุยามที่ร่วมทำิรรมเร่าร้อน้วยัน ริมฝีปาบาเผลอบเม้ม้าหาันพยายามสะลั้นอารม์อบสนอ่อารรุรานอเาโยอัโนมัิ แ่็ไม่ยัยอมลืมา
บทรัใน่ำืนที่ผ่านมาเาแปลร่าเป็นเสือีาร์วบไววบเร็ว วบอึ ไม่ิะหยุพัเลยสันิ เ้าใว่ามันะบลเพียแ่รอบเียว แ่ไม่เลย รอบสอผ่านไป รอบสาม็ามมาภายในเวลาไม่ถึสิบนาที
อยาประท้ว่อ้านเามามายนาไหน แ่สุท้ายเมื่อถูไฟพิศวาสแผเผายามใ สิ่ที่ำเนินไป็เพียแ่ส่เสียร้อราระเส่ายามที่เารอรึร่าหนาเ้าหาเธออย่าเร่าร้อน นระทั่เหนื่อยเพลียเผลอหลับไปั้แ่อนไหน็ำไม่ไ้
ผู้ายร้ายา ที่ใ้อำนาในทามิอบ เมื่อ่อนไม่รู้ว่าเธอหลใหลไ้ปลื้มเาไปไ้ยัไ
อยาเล่น็เล่นไป อนนี้เธอไม่ไหวแล้ว
หมแรอยาะนอน
“ไปร่วมิรรมเินวิ่ารุศลที่สวนสุภาพไม่ใ่เหรอวันนี้”
แ่ำเือนออาารย์แพทย์ศัลยรรมทรวอและหัวใ เสือร้ายที่ับเธอลืนลท้อนอิ่มเอมลอทั้ืน มีผลให้วามรู้สึ่วนอนอเธอหายไปเป็นปลิทิ้
เารู้าราทำานเธอี เพราะบัับให้เธอส่ให้เาทุเือน หามีารเปลี่ยนแปลหรืออัพเาราเวร นร้ายาย้ำบอว่า้อส่อันล่าสุให้เาทุรั้
วุ่นวายับเธอแม้ระทั่าราเวรพยาบาล และที่สำัือำแม่นเสียยิ่ว่าเธอเสียอี
“ี่โมแล้วเหรอะ”
ระพริบาปริบ ๆ มอใบหน้าหล่อเหล่าราวับเทพบุร ไม่ใ่สิ้อใ้ำว่าาานร้ายในราบเทพบุรถึะถู
“อีสามสิบนาทีเ็โม”
เาอบเธอ้วยน้ำเสียราบเรียบ สายายัรึอยู่ับทรวออิ่มที่เาำลัยำมันเล่นอย่าเมามัน แ่สำหรับเธอนี่สิ วามบรรลัยบัเิึ้นมาในทันที วันนี้เป็นเวรปิบัิานือเวรเ้า็ริแ่เธอไ้รับมอบหมายให้เป็นหนึ่ในทีมอาสาสมัรอฝ่ายารพยาบาลที่มีหน้าทีู่แลประานที่มาร่วมิรรมเินวิ่ารุศลที่สวนสุภาพ
“หนูะไปแล้ว”
พยายามปัมือเาให้หลุาัว สลัวามร้อนวูบวาบที่ส่ผ่านาปลายนิ้วมายัผิวายอน ยันัวลุึ้นเป็นัหวะที่เา็ผละห่าออไป ยืนั้าเท้าเอวมอเธอ่อย ๆ ลานไปอบเียเพื่อะลาเียว้า
“ไปไหว?”
อยาะแหมถึาวอัารเสียริ มอาสายาเ้มุที่มอมา ไม่ไ้มีเ้าอวามห่วใย เห็นใหรือสสารเธอเลยสันิเียวะบอให้
แม้ระทั่ำว่าบหัวแล้วลูบหลัยัใ้ไม่ไ้เลยเสีย้วย้ำับผู้ายนนี้ มีแ่บ บ บ แล้ว็เหยียบ เหยียบเหยียบ ้ำ ไร้ึ่ำว่าอ่อนโยน่อสรีเพศ
“ไม่ไหว็้อไหวละะ”
หยิบผ้าเ็ัวมาพันห่อหุ้มร่าายเอาไว้ นิ่วหน้าน้อย ๆ เมื่อพอยับลไปยืนที่พื้นพรมวามปวแสบรุลาายเล่นานเธอในทันที ทำปามุบมิบแ่ัหัระูนอให่ ระแทไว ใส่เร็วอยู่ในใ
“หึ…เ่นี่ เ่ให้มันลอนะ อย่าให้มีโทรศัพท์าึศัลย์ฯ 1 โทรมาปรึษาว่าเ้าหน้าที่ที่ึหัวใวาย็แล้วัน”
นี่ถึับแ่ให้เธอหัวใวายายแบบนี้ มัน็เินไป หัวร้อน พอะฟาลับืนไป ร่าสูอันอุม้วยมัล้ามเนื้อเปล่าเปลือยท่อนบน มีเพียผ้าเ็ัวพันเอวสอบเอาไว้หมิ่นเหม่นั้น็เินหายเ้าห้อน้ำไป ามมา้วยเสียปิประูัปัปิั้นำ่าลับไ้อย่าน่าเ็บใเสียเหลือเิน
ท่อไว้ ๆ อีแ่ 2 เือนเท่านั้น
แ่เหรอ? แ่ทำไมอนนี้ใมันบอว่าเหลืออีั้ 2 เือนแหนะ
ฝาเอาไว้่อนเถอะ อาารย์แพทย์ปรมินทร์!
สาว ๆ ทั้หลายในโรพยาบาล่านานนามันถ้วนทั่วว่าเานี่แหละือหมอศัลยรรมทรวอและหัวใที่เ่าและเป็นันเอับเ้าหน้าที่ทุระับ เป็นมิรับสิ่แวล้อม
ึ้นแท่นท่านรอผู้อำนวยารและอาารย์แพทย์สุฮอะแนนนำโ่บรราอาารย์แพทย์ประำภาวิาศัลยศาสร์อีสามท่านเนื่อว่าเาเป็นนเียวที่ยัโสไม่มีเ้าอหัวใเหมือนอย่า หมอโ หมอเอ และหมอพัน์
แล้วรรม็มาที่เธอเสียไ้ ไม่รู้าิ่อนไปสร้าเวรสร้ารรมอะไรไว้ับผู้ายร้าย ๆ นนี้ ถึไ้มาอยู่ใ้อาัิอเา
##บอน##
พาผู้ายร้าย ๆ มาฝาแล้วน้าา
ฝาเอ็นูลูสาวนาพยาบาลน้อใหม่ัวน้อย้วยนะะ
ว่า้วยเรื่อพันธะสัาระหว่าันนั้น ทำไมถึไ้มาอยู่ในสถานาร์แบบนี้ไ้้อิามัน่อยาวๆ ่ะ
ามูวามแ่บอหมอปราบ และวามน่ารัอยายน้อ ูว่าน้อบุ๋มะทลายำแพบาอย่าอนที่หวรั่อไว้สูลิบลิ่วไ้หรือไม่
อ่านแล้วื่นอบผลาน ่อนปิ แวะหัวใ อมเมนท์มาเิมำลัใให้ไร์้วยนะะ อบุมา่ะ
ความคิดเห็น