คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ปากกล้า ขาอย่าสั่น
“โอ๊ย!”
หิสาวอุทานึ้น้วยวามใเมื่ออยู่ๆ ็ถูระาเ้าไปปะทะับแผอว้าแ็ระ้า
“ปล่อยัน”
พิมพ์นบอเสียห้วนพร้อมับมือเรียวที่พยายามผลัอหนานั้นออห่า ใบหน้าเนียน้ม่ำ้วยำลัพยายามยเท้าึ้น บส้นสูปลายแหลมับรอเท้าออีฝ่าย เพื่อให้ายแปลหน้ายอมปล่อยมือาเธอ
ทว่าวามพยายามอเธอูะไร้ผลเพราะมือสอ้าอเธอถูเารวบเอาไว้้วยมือแ็แรเพีย้าเียว ส่วนอี้านั้น็รึอยู่รอบเอวและยัวเธอึ้นสูนเธอ้อเย่ปลายเท้าามทำให้ไม่สามารถบส้นรอเท้าบนเท้าเาไ้
“เธอนี่็ร้ายเหมือนันนะเนี่ย”
เสียนุ่มที่ัอยู่เหนือมับบานั้นุ้นหูนหิสาว้อแหนหน้าึ้นมอ และเธอ็ไ้พบับวามมืมิในวาสีำสนิท ภายใ้ิ้วหนารูปปีนทีุ่้นา
“ุ!”
พิมพ์นอุทานออมา สอสามวันมานี้เธอพยายามหลบเาลอ ไม่ิเลยว่าะมาเอันัๆ แบบนี้ อนที่เธอเินออมาเ้าห้อน้ำนี่็อุส่าห์ูีแล้วเียวว่าเาำลัุยับผู้หิอเาอยู่ เธอถึไ้เินออมา
“ใอะไรนานั้น ันไม่ใ่ผีนะ”
ายหนุ่มเย้าเมื่อเห็นว่าเ้าอร่าเล็ในอ้อมแนอเาเอาแ่มอหน้าเาาโ
“ุมันน่าลัวยิ่ว่าผีะอี”
หิสาวล่าวึ้นอย่าลืมัว แล้ว็้อหุบปาับ เมื่อวาำมืนั้นมีประายอวามโรธวูบึ้นมา เพียเท่านี้พิมพ์น็้อหลุบาลไม่ล้า่อาับวามริบอายหนุ่มรหน้า
แม้ไม่อยายอมรับ แ่เธอไม่อาปิเสธไ้ว่านอาวามโรธเลียที่เธอพูให้เพื่อนฟัแล้ว เธอยัลัวผู้ายนนี้อย่าหาสาเหุไม่ไ้
ลัวนไม่ล้าแม้ะิ้นหนีออาอ้อมแนอเา
“นี่เธอ ่าันอีแล้วนะ”
ายหนุ่มว่าเพียเท่านั้น แล้วมือหนาที่รวบเอวเล็อยู่็เลื่อนไปที่สะโพลมลึ ่อนะันร่าเล็ให้แนบิับหน้าท้อำยำ้วยล้ามเนื้ออเา
“ุ! ออไปนะ”
พิมพ์นบอเสียสั่นพร้อมับพยายามเบนัวออห่าาอว้า เพราะอนนี้ ออเธอับเามันใล้ันเสียนแทบะแนบิันแล้ว ส่วนท่อนล่านั้นไม่้อพูถึเพราะเารัเธอแน่นเสียนแนบสนิท แนบแน่นเสียนหน้าท้ออเธอสัมผัสไ้ถึบาสิ่บาอย่าที่ร้อนผ่าวอยู่ภายใ้าเอเา
“เอาอะไรออ ันยัไม่ไ้ใส่เ้าไปเสียหน่อย”
สีหนาทบอปนหัวเราะเสียแหบพร่า มือหนาร้อนผ่าวแนบอยู่ับสะโพมน ะเียวับที่สะโพแร่ยับวนเบียเสียับหน้าท้ออหิสาวอย่ายั่วยวนเ็มที
อุส่าห์ยั่วนานี้แล้ว ไม่รู้สึอะไรบ้า็ให้มันรู้ไป
“นทุเรศ ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ”
หิสาวัฟันบอออไปทั้ที่ประสาทำลัหวาผวาเ็มที่
ารระทำยั่วยวนอเาไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึวาบหวาม ทว่ามันลับทำให้เธอยิ่ลัวผู้ายรหน้ามาึ้นไปอี
“ัวสั่นนานี้ยัะล้าทำปาเ่อีนะ”
ายหนุ่มระิบแนบใบหูเล็ ่อนที่ริมฝีปาร้อนผ่าวะเลื่อนลมาามแ้มเนียนหอมรุ่น โยไม่นำพาับอาารสะบัหน้าหนีอหิสาวในอ้อมอ เนื้อัวนุ่มนิ่มหอมรุ่นอร่าเล็ในอ้อมแนทำให้ใอเาเลิไปไล
“ปล่อยสิ ปล่อย”
เสียเล็ปนสะอื้นที่ออมาาริมฝีปาสั่นๆ บวับอาารหลับาแน่นอร่าบาที่สั่นสะท้านล้ายลูนเปียฝนอยู่ในอ้อมออเานี้ นำพาให้วามปราี่อเิึ้นในใอายหนุ่มอย่าไม่รู้ัว
ทว่า สีหนาท ็ยัเป็นสีหนาทอยู่วันยั่ำ ไ้อแนบิอยู่ับออย่านี้แล้ว ะให้ปล่อยไปเยๆ เห็นะเป็นไปไม่ไ้หรอ
มือหนาที่แนบอยู่บนสะโพมนึเลื่อนึ้นลูบแผ่นหลัเล็แผ่วเบา้วยอาารปลอบประโลม ส่วนอีมือที่ระับ้อมือเล็อยู่็ยึ้นประอแ้มนิ่มให้ใบหน้าเนียนหันลับมาเผิหน้าับเา
“อยู่นิ่ๆ ให้ันูบทีนึ่อน แล้วะปล่อยไป ลมั้ย”
และโยไม่รอฟัำอบ ริมฝีปาร้อนผ่าว็ลาาแ้มนวลมายัริมฝีปาอิ่มสั่นระริ
“อย่าลัวสิ ันไม่ัหรอน่า”
ายหนุ่มระิบปลอบ ่อยๆ แนบริมฝีปาร้อนผ่าวอนลับริมฝีปาอิ่มสีเรื่อ อาศัยประสบาร์อันโโน่อยๆ โลมไล้หยอเย้า หลอล่อนนอ่อนประสบาร์ในอ้อมแนเริ่มะล้อยาม ริมฝีปาอิ่มนุ่มไม่ไ้เม้มแน่นสนิทเ่นเิม และบาราวหิสาวในอ้อมแน็ยับปาอบสนอสัมผัสอเาอย่าไม่รู้ัว
“อย่านั้นแหละ เผยอปานิสิ” สีหนาทระิบสอน
ทว่า่อนที่นัเรียนัวเล็ในอ้อมแนะทำาม ลาสเรียนสุพิเศษอายหนุ่ม็้อบล้วยเสียหวีร้อแหลม้วยวามโรธอเมยาวี
“รี๊!!! ุสิห์ ทำอะไระ แ นัหน้า้าน”
ประโยหลัสาวน้อยรีเสียใส่พร้อมับเอื้อมมือไประาร่าอหิสาวรุ่นพี่ออมาาอ้อมออสีหนาท ำลัะผลัร่าบานั้นลไปอับพื้น แ่็้อะัารระทำเพราะเสียวาห้าวห้วนอายหนุ่มรหน้า
“หยุเี๋ยวนี้นะ เมยาวี”
“ุสิห์...”
หิสาวพ้อเสียอ่อนแล้ว็้อเียบเมื่อเห็นวามอเาหรี่ลอย่าาโทษ
“ไปรอันที่รถ”
สีหนาทบอเสียเรียบ ับวาำเ้มมที่เย็นเยียบ าอาารอเา เมยาวีรู้ทันทีว่าเาำลัไม่พอใเธออย่ามา
แม้ะอยาอาละวามาแ่ไหน็าม สาวน้อย็ำ้อสบสิแล้วทำามำสั่อเาโยารเินออาร้านไปอย่าเียบๆ
วาเ้มมมอามเมยาวีที่เินห่าออไป ่อนะหันลับมามอพิมพ์นที่เอาแ่ยืนนิ่ไม่พูอะไรสัำ มือหนาเอื้อมไปุมไหล่ลมลึสอ้า รั้ให้ร่าบาหันมาหาเา่อนะบอเสียเรียบ
“้อเสนออันยัเหมือนเิมนะ ันให้โอาสเธอไปิใหม่อีรั้ แล้วพรุ่นี้ันะมาฟัำอบ”
ล่าวบริมฝีปาร้อนผ่าว็แนบลประทับูบหนัๆ บนริมฝีปาอหิสาว ่อนะผละอออย่ารวเร็วแล้วายหนุ่ม็หันหลัเินออาร้าน ทิ้ให้นถููบไ้แ่มอามหลัเาไป้วยวามสับสน
้อเสนออะไรัน
ความคิดเห็น