หอมปรารถนา

ตอนที่ 8 : ก็แค่...ผู้หญิงอกหัก

8

"ก็แค่...ผู้หญิงอกหัก"

“กินคนเดียว เที่ยวคนเดียว เดินคนเดียว มันก็ดีเหมือนกันนะ...ไม่ต้องเถียงกับใครให้วุ่นวาย”

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโพสสเตตัสนี้ลงในแฟนเพจของร้านกาแฟห๊อมหอม ขณะนั่งอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ตกแต่งร้านในสไตล์วินเทจได้อย่างน่ารัก

พิมพ์ใจเช็คอินร้านกาแฟด้วยเพจร้านกาแฟเช่นเดิม พร้อมรีวิวรสชาติของกาแฟพอหอมปากหอมคอ

“รสชาติดี...ราคาโดน ถ้าใครแวะมาถนนคนเดินที่ภูเก็ตก็อย่าลืมแวะมาชิมกาแฟร้านนี้นะคะ”

พิมพ์ใจเซลฟี่ตัวเองกับมุมสวยของร้านไปสามสี่ช็อต ก่อนจะโบกมือลาจากร้านไปด้วยความอิ่มเอมใจและมีความสุขพอหอมปากหอมคอเช่นกัน

หญิงสาวลืมความเศร้าของตัวเองไปชั่วขณะหนึ่งเมื่อนำใจไปจดจ่อกับการท่องเที่ยวและการถ่ายภาพแทน

เธอเดินเรื่อยเปื่อยไปตามริมทางของบ้านเรือนสไตล์ชิโนโปรตุกิสซึ่งมีนักท่องเที่ยวเดินชมเมืองเก่ากันอย่างไม่ขาดสาย

“สวยจังเลย สีบ้านทำให้รู้สึกอ่อนโยนจริงๆ” สุขและสนุกจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของนายทัดเทพตัวแสบ เธอถึงกับต้องถอนใจอย่างเซ็ง

“อยู่กับไอดอลในดวงใจแล้วยังจะโทรมาอีกนะ ต้องการอะไรจากฉันเนี่ย”

หญิงสาวทำใจชั่วครู่ก่อนกดรับโทรศัพท์สายนั้น

“อยู่ที่ไหนอ่ะ!”

ทำเป็นเสียงแข็ง

“แล้วมันเกี่ยวกับอะไรกับคุณ”

“ไม่เกี่ยวหรอก แต่อยากรู้”

ทัดเทพยืนอยู่ตรงระเบียงร้านอาหารชื่อดังบนเขารัง และเบื้องหน้านั้นคือทิวทัศน์สวยงามของแสงไฟเมืองภูเก็ต ส่วนเบื้องบนคือท้องฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยดวงดาว  

“ถึงอยากรู้ก็ไม่บอก มีอะไรอีกมั้ย จะได้วาง”

“เดี๋ยวสิ คนอุตส่าห์โทรมาด้วยความเป็นห่วง กินข้าวรึยังจ๊ะคนสวย”

เธอกัดฟันกรอด เพราะเบื่อคำว่าคนสวยของหมอนี่เต็มที เธอรู้หรอกนะว่าเขาประชดประชัน

“เฮ่อ...คุณว่างมากใช่มั้ยเนี่ย ถึงได้โทรมาจีบฉัน”

“เฮ๊ย! พูดซะผมเลวเลย คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าผมสเป๊ค สูงแค่ไหน ไม่งั้นจะจีบหมอเดียร์เหรอ ถ้าผมสเป๊คเตี้ย ๆ นะ ผมก็คงจีบคุณไปนานแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

แล้วเขาก็หัวเราะอย่างมีความสุข ส่วนเธอมองหาค้อนหรือไม่ก็ไม้หน้าสามเหมาะมือ เพื่อที่จะตามไปฆาตกรรมผู้ชายคนนี้ให้หายไปจากโลกนี้ซะที

“โชคดีของฉันที่เกิดมาเตี้ย ว่าแต่ยัยเดียร์อยู่ไหน ถึงได้ปล่อยคุณมายืนเห่าโฮ่ง ๆ อยู่คนเดียว”

“เฮ๊ย! ถ้าผมเป็นหมา คุณก็หมาเหมือนกัน แถมคุณยังกัดเก่งกว่าผมเยอะ”

“ฉันไม่อยากเอาเวลาอันมีค่าของฉันมาคุยไร้สาระกับคุณแล้ว บอกยัยเดียร์ด้วยว่าคืนนี้ฉันกลับดึกหรือไม่ก็กลับเช้า”

“มากไปรึเปล่า เป็นสาวเป็นแส้ ได้ข่าวว่ามีนัดกับกลุ่มเพื่อนขาเมาเหรอ ผู้หญิงอะไร ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย”

“มีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์ฉันยะ แล้วกลุ่มเพื่อนขาเมาอะไรของคุณหา???”

“เออ ๆ นั่นแหละ บอกมาเลยว่าอยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมรีบไปรับ”

“ไม่ต้อง จะมารับทำซากอะไร นี่ฉันอุตส่าห์ปล่อยให้อยู่กันตามลำพังสองต่อสองแล้วนะ เปิดโอกาสให้สวีตกันเต็มที่ไปเลย แล้วยังจะมาอันเชิญให้ฉันไปเป็นก้างขวางคออีกเพื่อ???”

“ก็...” เขารู้สึกตลอดแหละว่ามันอึดอัดเวลาอยู่กันตามลำพังกับหมอเดียร์ หากมีเธออยู่ด้วย บรรยากาศมันก็จะดีขึ้น แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะบอกใครได้ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่เขากำลังคุยโทรศัพท์ด้วยคนนี้

“ก็อะไร  ตอนนี้ยัยเดียร์อยู่ที่ไหน ขอพูดหน่อยสิ”

“ออกไปคุยโทรศัพท์ที่รถตั้งนานแล้ว ท่าทางเพื่อนคุณซีเรียส ๆ นะ พอสายนี้โทรมา หน้านี่ไปเลยนะ ถามจริง ช่วงนี้เธอมีปัญหากับใครรึเปล่า หรือว่าถูกคนตามทวงหนี้อยู่ หน้าเธอให้อารมณ์ประมาณนั้นเลย”

ช่วงนี้ถ้ามีปัญหาก็คนเดียวนั่นล่ะ แต่เรื่องอะไรเธอจะบอกเขาล่ะ มันใช่กงการอะไรของเธอเลย

“อ๋อ ที่โทรมาเพราะเป็นห่วงหมอเดียร์ว่างั้น” เธอแสยะยิ้ม กรอกตามองบน “บางทีที่หมอดูซีเรียส อาจจะเป็นเพราะคิดได้ว่าไม่ควรมาเที่ยวกับผู้ชาย...อย่างคุณไง”

“นี่! ผู้ชายอย่างผมมันยังไง”

“ไม่บอก แค่นี้นะ” เธอกดปิดโทรศัพท์ทันที เพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด เพราะเธออยากใช้ช่วงเวลาของการอกหักให้คุ้มค่าที่สุดในคืนนี้

“เพี๊ยงงงงงง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอให้หนูได้เจอเนื้อคู่ของหนูในคืนนี้เลยนะเจ้าคะ ขอเลยนะเจ้าคะ หนูรอมาน๊านนานมากแล้วค่ะ รอจนเหี่ยวแล้วค่ะ”

เธอขอไปกับฟ้ากับสายลมกับฝุ่นละอองในอากาศ แต่ไม่ได้คิดจริงจังอะไรทั้งนั้น เธอรู้ตัวเองดีว่าใจมันยังไม่พร้อมจะเปิดรับคนใหม่

“ก็แค่...ผู้หญิงที่รักเขาข้างเดียว...และในอนาคต เราอาจต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาว...คิดแล้วก็อยากหายตัวไปเลย”

เมื่อเดินดูบ้านเรือนสวยงามด้วยอารมณ์เศร้าเซ็งจนขาเริ่มไม่ไหวแล้วก็เลยเดินไปขึ้นรถสองแถวเพื่อกลับไปยังคอนโดมิเนียมแถวป่าตอง...ตามประสาฮิปสเตอร์อกหัก  

บนรถสองแถวมีนักท่องเที่ยวโดยสารมาด้วยหลายคู่ ย้ำว่าหลายคู่ และทุกคู่จู๋จี๋ไม่แคร์สายตาชาวบ้านเลยสักนิด ช่างไม่มีมารยาทต่อสาวโสดเช่นเธอเอาซะเลย

“เกือบเที่ยงคืนแล้วหรือเนี่ย”เธอดูนาฬิกาข้อมือ ขณะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตึกที่พัก

เธอซื้อเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สองขวด รวมทั้งขนมขบเคี้ยวเผื่อกินเล่นอีกสามสี่อย่าง  

“ปาร์ตี้คนเดียวก็ได้วะ” และเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ก็เป็นไปตามคาด สองคนนั้นยังไม่กลับเข้ามา เธอไม่อยากเดาเลยว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกันอยู่

“อย่าคิดอกุศล! อย่าคิดอกุศล!” เธอทุบหัวตัวเองเบาๆเพื่อให้หยุดคิดไปในทางนั้น “ดีเหมือนกันนะ อยู่ห้องคนเดียวแบบนี้ เราจะทำอะไรก็ได้ จะแก้ผ้าดิ้นเพลงหมอลำยังได้เลย  โอ๊ยชีวิตโสดนี่มันดี๊ดีเนอะ ไม่ต้องมีใครบังคับ”

เจ้าหล่อนก็เลยเปิดเพลงจากยูทูปในโทรศัพท์มือถือเพื่อให้บรรยากาศของห้องไม่เงียบเหงาจนเกินไป

“โอ้โห...ทำไมมีแต่เพลงอกหักเนี่ย...จะบิ๊วกันไปถึงไหนเนี่ย” เธอดื่มไวน์ขวดเล็กไปด้วย ขณะเลื่อนหาเพลงสนุก ๆ เพื่อจะได้ดิ้นให้หนำใจ

“หมอลำนี่แหละ...มันใช่เลย” แล้วเพลงหมอลำที่มีจังหวะสนุกสนานก็ระเบิดขึ้น เธอดิ้นอย่างเมามันส์ ด้วยท่าเต้นสุดฮา พลางดื่มไวน์ไปด้วยอย่างมีความสุข

“อ๋อยอี๊อ๋อย โอย โอย โอย ฮิ๊ววววว” ปากก็ตะโกนร้องเพลงไปด้วยอย่างไม่กลัวใครจะด่าทอหรือเอาขวานมาจามประตูห้อง

“อาอียะ...อะ อะ อะ” เสียงร้องที่ไร้ซึ่งความไพเราะอยางสิ้นเชิงของเธอทำให้ผู้ชายคนหนึ่งถึงกับยืนอึ้ง...

‘นี่มันตัวอะไรวะเนี่ย???’

และพอเธอเต้นส่ายแบบทะลึ่ง ๆ เธอกลับหัวเราะเหมือนคนบ้า ปรบมือให้ตัวเองซะงั้น ก่อนจะหันมาเห็นเขายืนทื่ออยู่ด้านหลัง แล้วอุทานลั่นด้วยความตกใจสุดขีด

“อุ๊แม่เจ้า!!!!”

จากนั้น เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหนัก ลืมความเจ็บช้ำที่เพิ่งได้รับมาเสียสนิท  

^^Y