ตอนที่ 19 : อ้าว...เฮ๊ย!
“ว่าไงเดียร์”
พิมพ์ใจรับสายของหมอเดียร์ ขณะกำลังจะออกจากร้านในตอนเย็นพอดี หลังจากปล่อยลูกน้องทั้งสามกลับไปก่อนเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
“แกว่างมั้ย”
“ว่างสิ กำลังจะกลับคอนโดเนี่ย ทำไมเหรอ”
“ไปเอาของที่บ้านเพื่อนให้หน่อยได้มั้ย พอดีติดผ่าตัดน่ะ”
“เหรอ เพื่อนคนไหนอ่ะ”
“คนที่เป็นแอร์ไง พอดีฉันฝากซื้อของที่ญี่ปุ่นน่ะ แล้วไม่ได้ไปเอาซะที นี่มันก็จะบินอีกแล้ว กลัวว่าจะเลยวันเกิดทัดไปน่ะ”
“อะ...อ๋อ แกสั่งซื้อของให้ทัดเหรอ”
“ใช่ จะเซอร์ไพรซ์วันเกิดน่ะ ตกลงแกไปให้ได้ใช่มั้ย”
ก่อนจะตอบเพื่อน เธอหันมองคนที่เข้ามายืนข้างๆด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราดเล็ก ๆ ใจนั้นอยากจะด่าว่าไม่มีมารยาทซะจริง แต่ยังติดสายอยู่นี่สิ
“ก็ได้”
“เย้ ๆ ขอบใจมากนะ เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้ทางไลน์นะ”
“อืม...”
“แต่แกห้ามบอกทัดเรื่องนี้นะ เพราะฉันจะเซอร์ไพรซ์เขา โอเค๊?”
“จ๊ะ” เมื่อเธอวางโทรศัพท์ เขาถามทันทีอย่างร้อนใจ แม้รู้ว่าค่อนข้างเสียมารยาท ก็จะยอมให้สวดล่ะ
“หมอเดียร์ใช่มั้ย”
“เฮ้อ...” หญิงสาวกรอกตามองบน “ใช่! แล้วคุณหายไปไหนมา ทำไมเพิ่งโผล่มาตอนนี้ ตกลงเรื่องหลักฐานมีหรือไม่มี ว่าไง! ช่วยเคลียร์ให้เข้าใจหน่อยสิ”
“หมอเดียร์โทรหาคุณทำไม”
นอกจากไม่ยอมเคลียร์เรื่องที่เธอถามแล้ว ยังมัวแต่สนใจเรื่องแฟนตัวเองอยู่ พิมพ์ใจบึนปากใส่เขาแรง ๆ
“ยุ่งอะไรด้วย”
“ไปคุยกันที่รถ” เขาคว้าข้อมือเธอแล้วลากไปขึ้นรถอย่างเร็ว เร็วชนิดที่เธอตั้งตัวแทบไม่ทัน
ต่อเมื่ออยู่ในรถแล้วนั่นแหละ เธอจึงถามเขา
“จะไปโรงพักใช่มั้ย”
“ผมมีเรื่องจะบอกคุณ” ทัดเทพตัดสินใจพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันจะฟังแค่เรื่องหลักฐานที่คุณมีอยู่เท่านั้น”
เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้เธออีกนิด จนลมหายใจประสานกัน
“ผมให้คุณแน่ แต่ขอถามอีกเรื่อง และต้องบอกตรงๆด้วย”
“อะไรอีกล่ะคุณ”
“คุณเคยท้องรึเปล่า”
“จะบ้าเหรอ! ถามอะไรอย่างนั้น ฉันยังเวอร์จิ้นอยู่ย่ะ”
ว๊าย! แล้วเธอจะบอกเรื่องยังเวอร์จิ้นทำไมยะยัยพิมพ์! มีความนัยแอบแฝงรึเปล่า???
“โอเค...งั้นเหตุผลที่คุณลาออกจากคณะแพทย์”
“ก็แค่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ ฉันเลยลาออก ฉันผิดด้วยเหรอ พ่อแม่ยังไม่ว่าอะไรฉันเลย...ว่าแต่ การลาออกจากมหาวิทยาลัยของฉันนี่มันเกี่ยวกับเรื่องที่มีคนมาพังร้านฉันด้วยเหรอ”
“เกี่ยวสิ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้”
“อะ...พูดอะไรเนี่ย มันจะเกี่ยวกันได้ยังไง”
“ฟังนะ แล้วห้ามโวยวาย ห้ามสติแตกด้วย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคุณ”
“คุณไว้ใจหมอเดียร์ไม่ได้”
“ว่าไงนะ!!!”
“เรื่องร้านคุณเป็นฝีมือหมอเดียร์”
“ไม่จริง ยัยเดียร์จะพังร้านฉันทำไม คุณอย่ามามั่วนะ ฉันไม่เชื่อหรอก ยัยเดียร์จะทำแบบนั้นทำไม ไม่มีเหตุผลเลย”
“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องไม่เชื่อ เอางี้ มาพิสูจน์กัน เมื่อกี้ร์หมอเดียร์โทรมาหาคุณทำไม”
“โทรมาเพราะเรื่องคุณนั่นแหละ เธอขอให้ฉันไปเอาของที่บ้านเพื่อนที่เป็นแอร์ให้ มันเป็นของขวัญวันเกิดที่เธอจะเซอร์ไพรซ์คุณไง คุณนี่เลวจริง ๆ ไปใส่ร้ายยัยเดียร์แบบนั้นได้ยังไง เป็นแฟนกันภาษาอะไร”
“ซื้อของล่วงหน้านานไปรึเปล่า วันเกิดผมอีกตั้งหลายเดือน”
“ว่าไงนะ!” เธออุทานลั่น ก่อนจะเงียบไป แล้วคิดขึ้นมาได้ “แต่มันก็เป็นไปได้ เพราะเป็นของที่เธอฝากซื้อที่ญี่ปุ่น เธออาจจะเอามาเก็บไว้ก่อนไง”
“งั้นเราไปที่บ้านของเพื่อนคนนั้นกัน เพื่อพิสูจน์ว่าเพื่อนของคุณไม่ได้เป็นอย่างที่ผมบอก”
“ได้”
“แต่ถ้าใช่ คุณจะให้อะไรผม”
“อยากได้อะไรก็บอกมาเลย ฉันจ่ายไม่อั้น”
แล้วเขาก็ขับรถออกจากลานจอดรถไปอย่างรวดเร็ว หลังจากได้ดูแผนที่ในไลน์ ตามที่หมอเดียร์ส่งมาให้ ซึ่งไม่นานนักก็ถึงบ้านหลังนั้น มันตั้งอยู่บริเวณชานเมือง เป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิด ปลูกห่างจากบ้านหลังอื่นๆ พอสมควร
“คุณเข้าไป เปิดโทรศัพท์ไว้ด้วย”
“ได้ค่ะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
หญิงสาวลงจากรถ ตรงไปที่ประตูรั้ว กดกริ่งไปสามครั้ง ก่อนประตูจะเลื่อนออก เพราะเป็นระบบอัติโนมัติ เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น
“นี่เราทำผิดหรือทำถูกวะ” ทัดเทพเฝ้ามองเธอเดินเข้าบ้านหลังนั้นผ่านกระจกหน้ารถด้วยใจกระวนกระวาย โดยเปิดลำโพงโทรศัพท์ไว้ด้วย เพื่อฟังเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ฮึ่ย! รอไม่ไหวว่ะ เข้าไปแอบดูเลยดีกว่า” เขาตัดสินใจลงจากรถ มองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าทางสะดวกก็ปีนข้ามรั้วไปอย่างไม่ลังเล
เขาก้มต่ำวิ่งเข้าไปซ่อนใต้บานหน้าต่างตรงห้องรับแขก ยื่นหัวขึ้นพอให้มองเห็นข้างใน เขาจึงได้เห็นพิมพ์ใจกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่
“ผมโทรไปบอกยาหยีแล้วว่าคุณเข้ามาเอาของ อีกสักประมาณสิบนาทีก็น่าจะถึง ดื่มน้ำ กินขนมก่อนสิครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ”
“ดื่มเถอะครับ เดี๋ยวยาหยีจะว่าผมเอาได้ว่าต้อนรับเพื่อนหมอเดียร์ไม่ดี”
“เอ่อ...” พิมพ์ใจเกรงใจเลยหยิบน้ำขึ้นมาจิบ ขณะทัดเทพที่แอบมองอยู่ด้านนอก กำลังเพ่งมองสีหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างจดจ่อ
“ชิมขนมดูสิครับ อร่อยนะ”
ผู้ชายคนนั้นพยายามคะยั้นคะยอให้พิมพ์ใจดื่มน้ำและกินขนมตลอดเวลาจนผิดสังเกต เขาภาวนาว่าเธออย่าหลงกลเด็ดขาดเชียวนะ เพราะไม่อย่างนั้น...
“เฮ๊ย!” เขาตกใจแทบร้องอุทานออกมา เมื่อเห็นพิมพ์ใจทิ้งร่างลงบนโซฟาแล้วสลบเหมือดไปซะดื้อๆ ซึ่งไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่ตกใจ ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ตกใจเช่นเดียวกัน
“อะไรวะ...ตกลงนี่มันยาปลุกเซ็กส์หรือยานอนหลับกันแน่วะเนี่ย” เขาสบถออกมา ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปยังปลายสายหนึ่ง “เฮ๊ยเดียร์! เพื่อนแกสลบไปแล้วว่ะ ไหนบอกจะวางยาปลุกเซ็กส์ไง”
หมอนั่นหยุดฟังแล้วทำหน้างง “ถ้าเป็นยาปลุกเซ็กส์จริงๆแล้วทำไมเพื่อนแกสลบไปวะ”
ผู้ชายคนนั้นพูดพลางหันหลังให้ร่างของหญิงสาวที่นอนแอ้งแม้งไร้สติ
“เออ ๆ แบบนี้ก็ง่ายเหมือนกัน...ไม่ยาก...เดี๋ยวจะถ่ายคลิปให้ภาพคมชัดเลย...สวยน่าหม่ำขนาดนี้เดี๋ยวจัดเน้น ๆเลยเพื่อน”
โดยไม่รู้ตัวสักนิด ว่าระหว่างที่คุยโทรศัพท์อยู่นั้น มีผู้ชายอีกคนย่องเบาเข้ามาแล้วอุ้มหญิงสาวที่กำลังสลบออกจากบ้านไปอย่างเร็วราวสไปเดอร์แมน
“ได้...เดี๋ยวจัดให้...ไม่ต้องห่วง...มือชั้นนี้ละ คืนนี้เพื่อนรักของแกได้ขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แน่”
หากพอหันกลับมา...ทุกอย่างกลับว่างเปล่า เหยื่อที่น่าหม่ำของเขาหายไปจากบ้านของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
อ้าว....เฮ๊ย!
ปล.ตัวละครและการกระทำของตัวละครในเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงทั้งสิ้น อาจดูรุนแรงไปบ้าง ต้องขออภัยด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นมันแค่นิยายที่ไม่มีสาระอะไรนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
125 ความคิดเห็น
-
#45 แอล (จากตอนที่ 19)วันที่ 21 พฤศจิกายน 2559 / 12:54พิมพ์อ่อนอ่ะแล้วยังเชื่อนังหมอเบิกเชื่อไเ้แล้วถ้าไม่อยากให้แม่นกเกลียด#450
