หอมปรารถนา

ตอนที่ 15 : คุณต้องการอะไรกันแน่ค๊า?

15

"คุณต้องการอะไรกันแน่ค๊า?"

“โห...ฝนตกหนักเลย”

ตอนสองทุ่มกว่า ๆ เห็นจะได้ตอนที่ฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างกับฟ้าจะถล่ม

“ไม่มีลูกค้าแล้ว พวกแกกลับกันก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่อยู่รออีกสักครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่มีลูกค้าจริง ๆสักสามทุ่มก็จะปิดแล้วล่ะ”

ลูกจ้างทั้งสามคนของเธอจึงพากันออกจากร้านไปด้วยร่มคนละคัน สามคนนี้อยู่หอพักไม่ไกลจากร้านสักเท่าไหร่ จึงไม่มีปัญหากับการเดินทางมากนัก  

“อากาศเย็นจังเลย” เธอเปิดเพลงคลอบรรยากาศในร้านที่แสนเงียบเหงา เดินหยิบจับข้าวของและหนังสือที่วางผิดที่ผิดทางกลับไปจัดวางเข้าที่ให้เรียบร้อย

“หอมจัง”

เสียงของลูกค้าคนสุดท้ายของร้านที่เพิ่งเปิดประตูเดินเข้ามา ผมเผ้าและเสื้อผ้าของชายหนุ่มเปียกฝนเล็กน้อยเท่านั้น

“ผมขอเอสเพลสโซ่กับอเมริกาโน่อย่างละแก้วนะครับ”

หญิงสาวหันขวับไปมองเขาแล้วอึ้ง

“คะ...อ๋อค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ”

อาชวินยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินไปที่โต๊ะสามแล้วนั่งลงด้วยท่าทีสบาย ๆ

พิมพ์ใจยืนอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจัดการชงกาแฟตามที่เขาสั่งทั้งสองที่ เธอลอบมองเขาจนเขาจับได้หลายครั้งทีเดียว

“เอสเพลสโซ่กับอเมริกาโน่ได้แล้วค่ะ”

“นั่งก่อนสิ”

“ว่าไงนะคะ”

“นั่งด้วยกันสิ ผมเลี้ยงกาแฟคุณนะ”

เธออึ้งหนักกว่าเดิม “คุณ...อาชวิน...เลี้ยงกาแฟฉันหรือคะ”

“ใช่ นี่ไง ผมสั่งให้คุณแล้ว อเมริกาโน่แก้วนี้ของคุณไง นั่งสิ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ไม่ดีนะ”

หญิงสาวจำต้องนั่งลง เพราะเธอเองก็มีคำถามมากมายอยากถามเขาเหมือนกัน

“นี่คุณอยากได้เสื้อตัวนั้นคืนมากจนถึงขั้นบินมานี่เลยหรือคะ แล้วคุณรู้ได้ไงว่าฉันทำงานอยู่ร้านนี้ เอ๊ะ! หรือว่าคุณให้คนสืบเรื่องฉัน”

เขาหัวเราะนิด ๆ “ผมไม่ได้จะมาเอาเสื้อคืน ส่วนเรื่องให้คนสืบเรื่องคุณผมยอมรับ”

เธอเบิกตาโตด้วยความตกใจ “คุณสืบเรื่องฉันทำไม คุณต้องการอะไรจากฉันเหรอ!”

ขณะหญิงสาวตกใจหน้าตื่น แต่เขากลับดูใจเย็นและนิ่งสงบกว่าเดิม สายตาคมดุของเขาจ้องมองเธอนาน นานจนเธอเริ่มกลัวและขนลุก

“วันนั้นฉันทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่า หรือว่าทำอะไรให้คุณเสียหาย คุณถึงต้องตามมา”

“ตกลงเราเคยเจอกันรึเปล่า” นอกจากจะไม่ตอบเรื่องที่เธอถามแล้ว เขากลับสวนถามคำถามนี้อีกครั้ง

“ก็...อาจจะเคย...โอเค...เราเคยเจอกันค่ะ แต่คุณไม่รู้จักฉันหรอก ฉันเคยเป็นรุ่นน้องคุณที่มหาวิทยาลัยน่ะค่ะ”

“คุณเรียนคณะอะไร”

“ตอนนั้นเรียนแพทย์ค่ะ แต่เรียนแค่ปีเดียวก็ลาออกค่ะ  ว่าแต่ทำไมฉันต้องมานั่งตอบคำถามเรื่องส่วนตัวให้คุณรู้ด้วยคะ”

เธอพูดจบก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นจิบ ไอกรุ่นของกาแฟหอมมกรุ่นไปทั่วทั้งร้าน

“เพราะคุณติดค้างผมอยู่ไง”

“หืม...อ๋อ...เรื่องที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ตอนที่ฉันลงไปเล่นน้ำที่ชายหาดน่ะหรือคะ”

“ผมจะมาทำงานที่นี่สักพัก ก็เลยอยากได้ไกด์ส่วนตัวสักคนไว้ช่วยงาน ผมเลยมาหาคุณ”

“มาหาฉัน...หมายถึงให้ฉันช่วยหาไกด์ให้เหรอคะ โอเค ฉันก็พอมีเพื่อน ๆ ที่ทำงานด้านนี้อยู่บ้าง”

“ผมต้องการคุณ”

เขามีสีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่พูดประโยคนั้นออกมา...ผมต้องการคุณ...สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ

“คือ...ฉันมีงานทำค่ะ ไม่ได้ว่างงาน”

“ผมไม่ได้ต้องการเวลาทั้งวันของคุณ ผมขอซื้อเวลาคุณแค่วันล่ะหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น คุณจะรับค่าจ้างเป็นรายวันหรือรายเดือนก็ได้ ถ้าคุณตกลงเรามาทำสัญญากัน 3เดือนแรกผมให้คุณได้เดือนละสองแสน”

หญิงสาวกลืนน้ำลายเอื๊อก “นี่ฉันฝันไปรึเปล่า เดือนละสองแสน ทำงานวันละชั่วโมง นี่คุณบ้ารึเปล่าคะ หรือว่าคุณสติเสียไปแล้ว”

เขาหยิบหนังสือสัญญาวางลงตรงหน้าของหญิงสาว

“อ่านดู”

เธอหยิบขึ้นอ่านคราว ๆ แล้วก็ตาโต “ถ้าผ่านสามเดือนไปแล้ว ฉันจะได้เดือนละห้าแสน นี่ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินนะ เราเริ่มงานได้เมื่อไหร่หรือคะ”

อาชวินหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เป็นอันว่าคุณตกลงใช่มั้ย”

“พอเห็นเงินแล้วฉันปฏิเสธไม่ลงจริง ๆแต่ฉันว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย”

“ตรงไหนที่ไม่สมเหตุสมผล” เขาถามนิ่ง ๆ

“ก็...ทุกตรงเลยค่ะ ฉันถามจริงเถอะ คุณอยากให้ฉันช่วยเรื่องหมอเดียร์ใช่มั้ย คุณอยากขอเธอคืนดีใช่มั้ย”

นัยน์ตาคมดุกระตุก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนยิ้มมุมปากนิด ๆอย่างเย้ยหยัน

“เหตุผลที่ผมมาที่นี่ เพราะคุณ ไม่ใช่คนอื่น เพราะงั้นคุณสบายใจได้ว่าคุณแค่ทำหน้าที่พาผมไปเที่ยวตามสถานที่ต่าง ๆหรือพาผมไปกินข้าวที่ร้านอร่อย ๆ เท่านั้น ว่าไง”

แล้วทำไมต้องจำเพาะเจาะจงเป็นเธอด้วย เธอควรจะกลัวเขามั้ยเนี่ย

“ผมอยากได้คำตอบวันนี้เลย”

“คุณจะไม่ให้เวลาฉันอ่านสัญญาเลยเหรอ?”

“คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

เขายิ้มนิด ๆ  ก่อนจะพยักหน้า “งั้นพรุ่งนี้เช้าผมมาหาคุณใหม่ก็แล้วกัน หวังว่าคุณจะตอบตกลงนะ”

แล้วเขาก็จากไปพร้อมสายฝนที่ยังไม่ยอมหยุดตก หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือสัญญาไปมาหลายรอบก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่า...

“ทำไมเขาถึงทำหนังสือสัญญาให้ตัวเองเสียเปรียบขนาดนั้น...เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่...ไม่เข้าใจจริงๆ”

^^"