นายอำเภอสุดหล่อกับหลานสาวผู้ว่าสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #7 : ศึกนี้มันแน่ๆๆ

เฮ้ย......ไอ้คินแก่ชอบเด็กคนนั้นจริงเหรอ ภานุเอ่ยถามเพื่อนรักขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งดื่มเหล้ากันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ใหญ่พอสมควรในจังหวัดนี้ หลังจากที่เพื่อนรักของเขาลากเขาออกมาจากงานเลี้ยงเมื่อตะกี้



เอ่อ......ใช่แล้วจะทำไมวะ ภาคินตอบคำถามของภานุเสร็จก็หันมาดื่มเหล้าต่ออย่างเป็นบ้าเป็นหลังภาคินมานั่งดื่มแป็บเดียว แต่ตอนนี้ขวดเหล้าบนโต๊ะมีอยู่มากว่า 10 ขวด แล้ว จนทำให้ภานุทนไว้ที่เห็นเพื่อนอยู่ในสภาพนี้จึงเอ่ยด่าภาคินออกไป



ไอ้บ้า.......แก่จะดื่มไปถึงไหนวะ นี้มันตั้ง 10 กว่าขวดแล้วนะโว้ย กะอีแค่อกหกแค่นี้แก่ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้ด้วยวะ ข้าไม่เคยเห็นแก่ดื่มหนักขนาดนี้เลยน่ะโว้ย คราวก่อนที่ แก่หกหักจากยายพิมข้าไม่เห็นแก่จะเป็นหนักขนาดนี้เลยนะ



ภานุบ่นให้ภาคินฟังแต่ตอนนี้ภาคินไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้วเพราะตอนนี้เขาหลับ คาโต๊ะไปนานแล้ว



เฮ้ย....ไอ้บ้าหลับตั้งแต่เมื่อไรวะ ปล่อยให้ข้าพูดคนเดียวอยู่ได้



เมื่อเห็นภาคินหลับคาโต๊ะอย่างนั้นภานุเลยพาเพื่อนกลับที่บ้านพักของตัวเอง



รุ่งเช้าที่บ้านของท่านผู้ว่าวันชัยตอนนี้กำลังเกิดศึกระหว่างพี่น้องคู่หนึ่งในบ้านหลังนี้



พี่กล้าตื่น เร็วๆๆๆๆไปส่งดอกหญ้าที่วิทยาลัยหน่อยเร็วหญ้าสายแล้ว



ดอกหญ้าทั้งตะโกนทั้งดึงมือพี่ชายให้ลุกขึ้นแต่ชาติกล้าก็ไม่ยอมตื่นอยู่ดี จนดอกหญ้าไม่รู้จะปลุกอย่างไรแล้วปรุงเท่าไรพี่ชายของเธอก็ไม่ยอมตื่นเธอเลยใช้วิธีขั้นสุดยอดโดยการไปเอาน้ำมาราดหน้าของพี่ชาย



“เฮ้ย...ไอ้หญ้าแก่ทำอะไรของแก่วะ”



ชาติลุกขึ้นทันทีเมื่อน้ำที่ดอกหญ้าราดลงถึงใบหน้าของเขา พร้อมกับเอามือลูบหน้าของตัวเอง



หญ้าก้อเอาน้ำราดหน้าพี่กล้านะสิ ก้อไม่ยอมตื่นทำล่ะ หลับอยู่ได้ นี้มันตั้ง 7 โมงแล้ว นะพี่กล้า ไม่ไปทำงานเหรอ นี้วันแรกก็จะไปทำงานสายแล้วเหรอ



ดอกหญ้าเอาข้ออ้างที่ทำให้พี่ชายไม่ต้องมาว่าตนเอง เพราะที่จริงแล้วสาเหตุที่ดอกหญ้ามาปลุกพี่ชายให้ลุกขึ้นเพราะว่าเธออยากให้พี่ชายของตัวเองไปส่งที่ วิทยาลัยเม่านั้นเอง



ไม่ต้องพูดมากเลยเรา พี่รู้นะเราไม่ได้ตั้งใจปลุกพี่ไปทำงานหรอก เราแค่ต้องการให้พี่ไป ส่งเราที่วิทยาลัยใช่มั้ยล่ะ ไอ้หญ้า



ชาติกล้าตอกกลับน้องสาวอย่างรู้ทัน



“แม้......พี่กล้ารู้ทันหญ้าอีกแล้ว พี่กล้าตื่นแล้วนี้ งั้นหญ้าออกไปรอที่รถนะ พี่กล้ารีบหน่อยล่ะ”



ดอกหญ้าเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี เลยรีบออกจากห้องของพี่ชายไป



ขอบคุณค่ะพี่กล้าที่มาส่งหญ้า บายๆๆๆๆๆๆๆค่ะ โชคดีนะค่ะสำหรับการทำงานวันแรก



“อืม.....เราก็ตั้งใจเรียนล่ะ งั้นพี่ไปแล้วนะ บาย”



“เฮ้ย.....หวัดดีแตง ตาล เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”



ดอกหญ้าเมื่อเห็น แตงกับตาลเดินมาเธอเลยวิ่งเข้าไปทักเพื่อนทั้งสอง



“อืม.....เพิ่มถึงนี้แหละ ไอ้หญ้า”



“เอ่อ...เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าวะ”



แตงเอ่ยชวน ตาล และดอกหญ้าเขาไปในวิทยาลัย ขณะที่ทั้งสามเดินอยู่นั้นก็มีเสียงๆๆหนึ่งดังขึ้น



“เฮ้ย.....ยัยสามคนนั้นนะ หยุดเดินเดียวนี้นะ”



ดอกหญ้าและเพื่อนทั้งสองคนหยุดเดินทันที และผู้หญิงคนที่เรียกพวกดอกหญ้าก้อเดินเข้ามาหาดอกหญ้าพร้อมพวกอีก 5 คน



“คนไหนชื่อดอกหญ้า”



ผู้หญิงคนที่เรียกให้ทั้งสามคนหยุดเดินเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับจ้องหน้าพวกดอกหญ้าอยู่



“ฉันเองแหละมีอะไรเหรอ ดอกหญ้าเอ่ยตอบขึ้น”



“เธอเองเหรอ สวยดีนี้ ผู้หญิงอีกคน ในกลุ่มของพวกนั้น พูดขึ้นมา”



“ทำไมเหรอ”



ดอกหญ้าถามกลับออกไป



“เปล่าหรอก พวกฉันแก่จะมาเตือนพวกเธอว่าอย่าซ่า ให้มันมากเกินไป โดยเฉพาะ เธอดอกหญ้า เพิ่งมาใหม่ไม่ใช่เหรอ



“ทำไม่เหรอ พวกเราซ่าแล้วมันไปหนักส่วนไหนของพวกเธอด้วยไม่ทราบ”



ดอกหญ้าตอกกลับออกไปทันที เพราะตอนนี้อารมณ์ของเธอก็เริ่มเดือนขึ้นมาเหมือนกัน



นี้แก่ ..........มันจะมากไปแล้วนะ พวกฉันมาเตือนพวกแก่ดีๆๆนะ



“นี้เหรอ ที่บอกว่ามาเตือนดีๆๆๆ นี้เขาเรียกว่ามาขู่กันมากกว่ามั่ง”



ดอกหญ้าย้อนกลับ



“ดี.....แล้วเราได้เห็นดีกัน ระวังไว้ด้วยล่ะพวกแก่ ไปพวกเรากลับ”



พวกนั้นเมื่อพูดเสร็จก็หันหลังเดินจากไป แต่ก็ยังไม่ลืมปล่อยคำขู่ไว้อีก



พวกเราระวังตัวดี แล้วแหละ พวกเธอตั้งหากล่ะทีจะต้องระวังตัวนะ



ดอกหญ้าตะโกนตามหลังออกไป



เฮ้ย.....ไอ้หญ้า สุดยอดไปเลยวะแก ยัยพวกนี้นะมันต้องโดนแบบนี้



พวกมันเป็นใครเหรอ ตาล แตง พวกมันเป็นคู่อริกับกลุ่มของพวกเราเองแหละ ก่อนที่เธอจะเข้ามาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเรา พวกนั้นกับพวกเรานะ เคยทะเลอะกันบ่อย ๆๆ แต่พวกมันก็หยุดไปสักพักแล้วนะ แต่ทำไมอยู่ๆๆ พวกมันถึงได้เข้ามาหาเรื่องกับพวกเราอีก ละ



“ตาลเล่าให้ดอกหญ้าฟัง”



เมื่อ ทั้งสามเดินมาถึงโต๊ะกลุ่ม ตาก็ถามทั้งสามคนขึ้นมาทันทีเพราะตาสังเกตเห็นอารมณ์ ของทั้งสามคนมีสีหน้าไม่ค่อยดี สีหน้าของแต่ละคนเหมือนจะฆ่าคนได้เลยตอนนี้ โดยเฉพาะสีหน้าของดอกหญ้า



“ เฮ้ยพวกแก่เป็นอะไรกันวะ”



เปล่าหรอก............พอดีเมื่อกี้พวกเราไม่เจอหมาบ้าที่ไหนก็รู้มาเหาเอาวะ



ตาลตอบพร้อมกับทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ



หมาที่ไหนของพวกแก่วะ



ทิพย์ถามขึ้น



ก็พวกยายแก้วนะสิ ปากหมาวะพวกเราอยู่ๆดี ก้อเข้ามาถามว่าใครคือดอกหญ้า พอรู้ว่า เป็นใครยายพวกนั้นก็เข้ามามองหน้าแบบหาเรื่องเลยวะ ไม่รู้พวกเราไม่ทำอะไรให้พวกมัน พวกเราก้อ เลิกทะเลอะกับพวกมันตั้งนานแล้วนะ



แตงตอบขึ้น อย่างหัวเสียเพราะในชีวิตไม่เคยมีใครเคยกล้ามาจ้องตาเธอแบบนี้เลย



พวกยายแก้วใช่มั้ยที่มาหาเรื่องพวกแกนะ และพวกนั้นก้อเจาะจงหาเรื่องไอ้หญ้ามากเป็นพิเศษใช่มั้ย



ปุ้ยที่นั่งฟังเพื่อนๆๆพูดกันอยู่นานแล้วเลยถามออกมา



เอ่อวะไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ไอ้หญ้าเพิ่งย้ายเข้ามาแท้ๆๆๆๆๆๆ



“ก็เพราะว่า”



“เพราะอะไรวะ”



เพื่อนทั้งหมดในโต๊ะตะโกนพร้อมกันทั้งโต๊ะ



เฮ้ย....เบาๆๆๆหน่อยสิวะแก้วหูข้าจะแตกแล้วนะโว้ย



แล้วมันเพราะอะไรวะ



ทิพย์ตะโกนออกมาทันทีอย่างเหลืออด



พวกแกจำพี่ภูเด็กช่างไฟพี่สองได้ไหมวะ ที่หล่อๆๆนะ



ภู หรือ ภูผา เด็กช่างไฟปี สองที่สาวๆๆในวิทยาลัยเกินกว่าครึ่งพากันแอบชอบกันอยู่ ก็รวมพวกเพื่อนๆๆในกลุ่มของดอกหญ้าด้วย



เอ่อ จำไว้วะแก่ ก็พี่ภูนะออกจากหล่อขนาดนั้น แถมพ่อยังรวยอีกทั้งหาก



เอ่อ ก็พี่ภูนะ เขาแอบชอบไอ้หญ้าเพื่อนของเราอยู่ไงละวะ เพราะเหตุนี้จึงทำให้ พวกยัยแก้วมันจึงมาหาเรื่องพวกเราไงและก็หาเรื่องไอ้หญ้ามากกว่าคนอื่นด้วย



แต่เราไม่เคยรู้จักอีกตาพี่ภูนั้นเลยนะ และเราก็ไม่สนใจเค้าด้วย



แก่ไม่สนใจก็เรื่องของแก่เถอะวะ พวกเราก็ไม่ว่าอะไรหรอก ดีอีกตั้งหากพวกเราจะได้ไม่มีคู่แข่ง



“มันน่าจะผิดที่เป็นอย่างนี้ ที่มันยังรักเธอจนสุดหัว”เสียงโทรศัพท์ของตาลดังขัดจังหวะขึ้น



“อัลโหล ตาลพูด ขอสายยายหญ้าหน่อย”



“หญ้าไม่รู้ใครจะพูดกับแกวะ”



“อัลโหล หญ้าพูดค่ะ นี้แกเย็นนี้เจอกันที่สวนหลังวิทยาลัย นั้นใครน่ะ



หญ้าถามกลับออกไป



จะเป็นใครไม่สำคัญหรอก เย็นนี้อย่าลืม แล้วเราจะได้เจอกัน



“อืมตกลง เย็นนี้แล้วเราจะได้รู้กันว่าเธอเป็นใคร”



ดอกหญ้ากดวางโทรศัพท์แล้วหันไปบอกเพื่อนๆๆที่กำลังนั่งรอฟังอยู่ว่าใครโทรมา



ไม่รู้ว่าใครโทรมาหาเราพวกนั้นบอกว่าให้เราไปเจอพวกมันหลังเลิกเรียนที่สวนหลังวิทยาลัย



ต้องเป็นพวกยายแก้วแน่นอนเลยวะไอ้หญ้า แก่จะไปเจอพวกมันไหมวะ



ไปสิทำไมเราต้องกลัวพวกนั้นด้วย



งั้นบอกเราจะไปเป็นเพื่อนแก่ด้วยวะไอ้หญ้า



ทุกคนในกลุ่มต่างตกลงว่าจะไปเป็นเพื่อนดอกหญ้าครั้งนี้ ทุกคนในกลุ่มไม่เคยคิดจะทิ้งกันอยู่แล้วเวลาเพื่อนลำบาก



และแล้วก็ถึงเวลาที่ดอกหญ้าและเพื่อนต้องไปตามนัดที่นัดไว้แล้ว แต่เมื่อพอไปถึงที่นัดพบกลับไม่เห็นมีใครสักกะคน



ไหนวะไม่เห็นมีแมวสักกะตัวเลย



ตาพูดขึ้นหลังจากที่สำรวจสังเกตสถานที่ทั่วแล้วก็ไม่เห็นมีใครสักคน



“มาตรงเวลาดีนี้” มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังทำให้พวกของดอกหญ้าทั้งหมด หันหลังกลับไปมอง



“เธอเองเหรอที่นัดเราออกมานะ”



ดอกหญ้าถามผู้หญิงคนที่ตนเจอเมื่อตอนเช้า



ใช่ ฉันเองแหละที่เรียกพวกเธอออกมาสั่งสอน และก็จะเตือนพวกเธอว่าอย่ามายุ่งกับพี่ภูของฉัน



เธอไปเป็นเจ้าของพี่เค้าทั้งแต่เมื่อไรเหรอถึงได้มาห้ามพวกเรา ไม่ให้ไปยุ่งกับพี่เค้านะ



ดอกหญ้าสวนกลับทันควัน



นี้แกกล้าลองดีกับฉันเหรอยายดอกหญ้าข้างถนน



ใช่แล้วจะทำไมเหรอ เธอคิดเหรอว่าแค่คำขู่ของเธอฉันจะกลัวน่ะ ไม่มีทางหรอก และอีกอย่างนะ ฉันชื่อดอกหญ้า ไม่ต้องใส่ข้างถนนมาต่อท้ายชื่อฉันด้วยนะ เก็บเอาไว้ต่อท้ายชื่อของตัวเองเถอะ



ดอกหญ้าลอยหน้าลอยตาตอบ พร้อมกับทำท่าทางยั่วโทสะ ของอีกฝ่าย



“แก่คิดว่าแก่แน่หนักเหรอ”



ไม่ทันได้สิ้นคำพูดของแก้วฝามือของแก้วก็ลอยเข้ามาหาหน้าดอกหญ้าแต่โชคดีที่ดอกหญ้าเห็นชะก่อนเลยจับมือของแก้วเอาไว้ทันก่อนที่ฝามือนั้นจะกระทบเข้ากับหน้าของตนเอง



และดอกหญ้าก็ไม่รอช้าเช่นกันเธอก็สวนกับด้ วยหมัดพิฆาตของเธอเช่นกันทันที จนทำให้แก้วล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างไม่เป็นท่า



“แก่กล้าต่อยฉันเหรอ นังหญ้า”



ใช่แล้วจะทำไมก็เธอนั้นแหละที่ คิดจะตบหน้าฉันก่อนนะ



“นังหญ้าแก่ตายแน่ ที่กล้าทำอย่างนี้กับฉันนะ”



ไม่ทันสิ้นคำของแก้วพวกของเธอนับสิบก็ออกมาสบทบกับพวกอีก 3 คน ที่ยืนอยู่ข้างตัวแก้ว



“เฮ้ย........พวกเราจัดการมัน”



แก้วสั่งเสร็จพวกของเธอเดินมาทางกลุ่มของดอกหญ้าที่ตอนนี้นับคนแล้ว พวกของดอกหญ้ามี แค่ เพียง 7 คนเท่านั้น แต่พวกของอีกฝ่ายมีมากกว่า 10 คน แต่พวกเธอ ทั้ง 7 ก็มีฝีมือในการต่อสู้ก็ไม่ใช่น้อย ดอกหญ้าเป็นถึงนักยูโด ของโรงเรียนเมื่อตอนมัธยม และก็พวกของเธอแต่ล่ะคนก็มีความสามารถในการต่อสู้ที่แตกต่างกันออกไป



การต่อสู้ของทั้ง 2 ฝ่ายต่อสู้กันอย่างเมามัน ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้ซึ่งกันและกัน ฝ่ายพวกของดอกหญ้าจัดการฝ่ายต่อสู้ล้มไปหลายคนแล้ว แต่การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายไม่ทันได้รู้แพ้รู้ชนะกัน รถตำรวจก็วิ่งเข้ามาสะก่อน



“ นี้ทุกคนหยุดเดียวนี้”



เสียงของตำรวจดังขึ้นทำให้ทั้งสองฝ่ายเลิกสู้กัน สภาพของแต่ละคนดูไม่ได้เลยตอนนี้



“จ่า จับเด็กพวกนี้ไปโรงพักให้หมด”



เสียงของตำรวจอีกคนที่น่าจะมียศเป็นสูงกว่าสั่งลูกน้องให้จับเด็กทั้งหมดที่สู้กันนำไปโรงพักทั้งหมด



ที่โรงพักตอนนี้เต็มไปด้วยพ่อแม่ของแต่ละคนที่ต่างพากันมาประกันตัวลูกๆๆของตัวเอง เพื่อนของดอกหญ้าต่างๆ ถูกประกันตัวออกไปหมดตอนนี้เหลือแต่ดอกหญ้าคนเดียวที่ไม่มีใครมาประกันให้เลย



“น้องพ่อแม่ยังไม่มาประกันตัวเหรอ ภานุถามขึ้น”



ยังเลยค่ะ ตอนนี้พี่ชายกำลังติดธุระอยู่สักเดี่ยวคงจะมาถึงค่ะ หญ้าขึ้นลงโรงพักบ่อยแล้ว แหละค่ะ อยู่นานอีกหน่อยคงไม่ เป็นไรหรอก



ดอกหญ้าตอบคำถามของภานุอย่างไม่คิดอะไรมาก



“เอ๋......น้องเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า ครับ พี่ว่าพี่คุ้นๆๆหน้าน้องจังเลย”



“ไม่ทราบสิค่ะ แต่ หญ้าว่าหญ้าไม่เคยเห็นหน้าหมวดเลยนะ”



จำคนผิดมั่งค่ะ



“เฮ้ย.....หญ้าโทดทีพี่มาช้าไปหน่อยวะ ไหนเราเจ็บตรงไหนบ้าง หาเรื่องขึ้นโรงพักไม่เว้นแต่ละวันเลยน่ะเรา”



ชาติกล้ามาถึงก็ตรงไปหาน้องสาวทันทีสำรวจดูโน้นดูนี้ตามร่างกายของน้องสาวว่าเจ็บ ตรงไหนบ้างหรือเปล่า โดยไม่ทันได้หันไปทักคนที่ยืนอยู่อีกคน



หญ้าไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พี่กล้า แค่นี้ซิบช่อยค่ะ บ่นเหมือนคนแก่อยู่ได้



เอ่อ......คอยดูเถอะกลับไปถึงบ้านคุณลุงเอาแก่ตายแน่ไอ้หญ้าเอ่ย



เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชายสีหน้าของดอกหญ้าก็วูบลงทันที



“เอ่อ..ขอโทษน่ะครับนี้คุณ ชาติกล้าหรือเปล่าครับ”



ภานุเอ่ยแทรกระหว่างที่ทั้งสองคนพี่น้องกำลังพูดกันอยู่



“ใช่ครับ......อ้าวสวัสดีครับหมวดภานุ”



“น้องคนนี้เป็นน้องสาวของคุณชาติกล้าเหรอครับ”



ภานุที่ยืนฟังบุคคลทั้งสองคนยืนคุณกันอยู่ เลยได้ทราบว่าทั้งสองคนเป็น พี่น้องกัน



ใช่ครับ.....นี้ดอกหญ้าน้องสาวคนเดียวของผมเองครับ



ชาติกล้าเอ่ยแนะนำน้องสาวของตนเอง



ใช่แล้วครับผมจำได้แล้วว่าผมเคยเจอน้องคนนี้ที่ไหน ผมเคยเห็นน้องสาวของคุณชาติกล้าที่ งานเลี้ยงต้อนรับคุณนั้นเองครับ



“คงจะใช่ครับ”



แล้วเนี้ยผมจะไปประกันตัวน้องสาวของผมได้ที่ไหนครับ



ทางนี้ครับ ภานุเดินนำชาติกล้าไปยังห้องที่มีการประกันตัว



**************************************************************