นายอำเภอสุดหล่อกับหลานสาวผู้ว่าสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #4 : เราเจอกันเพราะพรหมลิขิต

ต้องส่องกระจกแต่เช้า ทุกวันยืนอยู่หมุนมันอยู่อย่างนั้นเพื่อความมั่นใจ “อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะค่ะคุณหญ้า” สาวใช้หน้าหวานประจำบ้านของท่านผู้ว่าวันชัยซึ่งก็เป็นลุงบังเกิดกล้าของฉันเองนั้นแหละค่ะทักทายฉันแต่เช้า



“ก็อากาศมันดีนี้ ออกไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกันใหม่จิ้ม” ฉันเอ่ยชวนจิ้มออกไปวิ่งไปด้วยกัน แต่เจ้าหล่อนกับตอบฉันหน้าตาเฉยเลยว่า



“ไม่เอาหรอกค่ะคุณหญ้าเดี่ยวจิ้มจะหุ่นสวยกว่าคุณหญ้าซะอีกเดี่ยวคุณหญ้าจะเสียใจอีก” ดูสิคนใช้บ้านฉันนะปากไม่เบาเลยใช่มั้ยค่ะรู้ด้วยว่าการออกกำลังกายดีไงแต่ก็ไม่ยอมออกไปวิ่งหุ่นของตัวเองยังกับปลาพะยูนน่ะ



“ไม่ไปก็ตามใจ งั้นฉันไปแล้วนะ” ฉันหันไปบอกสาวใช้แล้วก็ออกวิ่งไปเรื่อย ๆๆๆ เจอคนรู้จักที่ออกมาวิ่งเหมือนกันทุกคนล้วนแต่เป็นคนที่รู้จักกับคุณลุงทั้งนั้น แต่พอวิ่งออกไปไม่ไกลเท่าไรฉันก้อรู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังวิ่งตามหลังอยู่ ฉันเลยหันหลังไปมองแต่พอฉันหันหลังไปมองคนที่กำลังวิ่งตามฉันมานั้นรู้ไหมค่ะว่าเป็นใคร



(ใครมันจะไปรู้ล่ะถ้าหล่อนไม่บอกนะ อันนี้นักเขียนพูดเองนะค่ะ) อีตานายภาคินไงค่ะคนที่ฉันเจอที่ไรซวยทุกทีเลยค่ะ อีตานั้นพอเห็นฉันหันหลังไปมองนายนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ชะงั้น



“นายมาวิ่งตามฉันมาทำไมนะ” ฉันตามอีกตานั้น



“ใครไปวิ่งตามคุณล่ะ ผมก็วิ่งอยู่ของผมดีๆๆ เขาไม่ได้บังคับนี้คับว่าห้ามวิ่งตามหลังกันน่ะ”



เอา...เอากับอีตานั้นสิค่ะเห็นๆๆๆกันอยู่ว่ามาวิ่งตามหลังเราอยู่ดันมาปฏิเสธน่าตาเฉยเลย



“งั้น.....เหรอนั้นก็เชิญนายวิ่งไปก่อนตามสบายเลยไป” ฉันพูดพร้อมกับหลีกทางให้อีตานั้นวิ่งไปก่อนแต่อีกตานั้นก็ไม่ยอมวิ่งไปซะที



“เราวิ่งไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ” อีตานั้นพูดออกมาพร้อมกับทำหน้ากวนบาทาอย่างที่สุดเลยค่ะ (อ่ะขออภัยด้วยนะค่ะที่พูดไม่สุภาพ)



“ไม่” ฉันตอบปฏิเสธทันทีเลยและก็หันหลังวิ่งไปทางอื่นทันที แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไงค่ะฉันหนีอีกตานี้ไม่พ้นค่ะอีตานั้นวิ่งตามฉันอย่างไม่ยอมฉันให้วิ่งหนีหายไปเหมือนครั้งก่อนๆๆ



“นี้คุณวิ่งไปพร้อมๆๆกันไม่ได้เหรอ” อีตานั้นตะโกนไล่หลังฉันมา



“ไม่” ฉันตะโกนตอบกลับมา “นี้คุณถ้าคุณไม่หยุดวิ่งแล้วก็มาวิ่งไปพร้อมกันผมจะวิ่งตามคุณอยู่อย่างนี้แหละดูสิว่าใคร่มันจะทดกว่ากัน” อีตานั้นเอ่ยขู่ฉันแต่ฉันไม่กลัวหรอกเลยตะโกนกลับออกไป



“ฉันไม่กลัวนายหรอก แน่จริงก็วิ่งตามมาสิ” ฉันตอบกลับแล้วออกวิ่งทันทีแต่พอออกวิ่งไปได้ไม่นานฉันไม่รู้ไปวิ่งอีท่าไหนสิค่ะดันไปสะดุดเอากับก้อนหินก้อนเบ้อเร้อเลยหกล้มหัวกระหมั่มเลย



“เอ่ยคุณเป็นอะไรรึเปล่า” อีตานั้นวิ่งมาทันเลยได้เห็นท่าอันน่าทุเรดของฉัน อีตานั้นเลยหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเลยค่ะ



“หัวเราะอะไรไม่ทราบไม่เคยเห็นคนหกล้มเลยหรือไงอ่ะ หัวเราะอยู่ได้ ไอ้คนไม่มีน้ำใจ ช่วยก็ไม่ช่วยยังมาหัวเราะกันอีก” ฉันหันไปแวดอีตานายภาคินและพยายามที่ยันตัวลุกขึ้น แต่อีตานายภาคินก็เข้ามาช่วยพยุง



“นึกว่าจะไม่ช่วยซะอีก” ฉันบ่นเบา ๆๆแต่ก็ทำให้อีกท่านั้นนั้นได้ยินจนได้



“ก็ผมกำลังช่วยอยู่นี้ไง” อีตานายภาคินพูดบอกกับก้มมองสำรวจตัวฉันดูว่าฉันเป็นอะไรหรือเปล่า แต่อยู่ๆๆๆอีกตานั้นหน้าของอีตานั้นจากที่มีสีหน้าจากยิ้มแย้มสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนมาตกใจทันทีเมื่อเขาเห็นแผลที่หัวเขาของฉันที่ตอนนี้เลือกไหลออกมาใหญ่เลย



“นี้คุณผมเราไปโรงพยายามกันเถอะเลือดคุณไหลไม่ยอมหยุดเลยนั้น” อีตานั้นพูดเสร็จแล้วก็ดึงมือของฉันเดินไปขึ้นรถของเขาทันที



“นี้คุณเบาๆๆๆหน่อยฉันเจ็บนะ” ฉันตะโกนใส่อีตานั้น



“เอ้อ.....ผมขอโทษน่ะพอดีผมตกใจไปหน่อยนะ”



ตานั้นเอ่ยขอโทษฉันเบาๆๆๆๆ



นายภาคินพาฉันไปโรงพยายาลเพื่อไปทำแผลแล้วนายนั้นก็บอกว่าจะไปไปส่งฉันที่บ้านแต่พอที่จะก้าวขึ้นรถอีตานั้นฉันก็ได้ยินเสียงๆๆหนึ่งดังขึ้น



“เอ้ย....หญ้าเป็นอะไปนะ” เสียงๆๆๆพวกนั้นเสียงของพวกเพื่อนๆๆๆของฉันเองแหละค่ะ



“พวกเธอมาทำอะไรที่นี้นะ” ฉันหันไปถามตาหนึ่งในพวกเพื่อนของฉัน



“พวกเรามาเยี่ยมไอ้เปียมันนะมันไม่สบาย เธอไม่รู้เหรอ” ตาตอบถามฉัน



“ฉันไม่เห็นรู้เลย เปียเป็นอะไรมากรึเปล่า” ฉันถามตาแล้วหันไปมองหน้าพวกเพื่อนที่เหลือ



“เปียมันไม่เป็นไรมากหรอก” ตาลหันมาบอกฉัน



“เธอจะเข้าไปเยี่ยมเปียด้วยกันมั้ย” สาวเอ่ยขัดขึ้น



“อืมไปสิ แต่เดี่ยวน่ะ” ฉันบอกเพื่อนๆๆฉันเสร็จแล้วก็หันไปบอกอีตานั้นที่ยืนรอฉันอยู่ว่าไม่ต้องไปส่งฉันแล้วฉันจะเยี่ยมเพื่อนก่อน



“นายไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ฉันเข้าไปเยี่ยมเพื่อนของฉันก่อน”



“อืม.... ตกลงงั้นผมไปก่อนนะ”



อีตานั้นบอกเสร็จแล้วก็หันไปลาพวกเพื่อนของฉันพร้อมกับส่งยิ้มหวานที่ทำให้ยัยพวกนั้นตาลอยกันไปเลยค่ะ “ผมไปก่อนนะครับทุกคน”