นายอำเภอสุดหล่อกับหลานสาวผู้ว่าสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : เจอกันอีกแล้วเหรอเนี้ย

“เสร็จเรียบร้อยกันหมดทุกคนแล้วใช่มั้ย” ท่านผู้ว่าเอ่ยถามทุกคนทั้งที่จริงท่านก็เห็นแล้วว่าภรรยาของตัวเองเสร็จเรียบร้อยทั้งนานแล้วแต่ท่านแกล้งถามประชดหลานสาวไปงั้นแหละ



“เสร็จแล้วค่ะคุณลุง จะรีบไปไหนค่ะบ้านคุณลุงสมิตนะไม่หายไปไหนหรอกค่ะ “ดอกหญ้ากล่าวตอบท่านผู้ว่าพร้อมกับหัวเราะคุณของตัวเองที่วันนี้เห็นท่านผู้ว่าออกอาการเกินหน้าเกินตาว่าอยากไปบ้านของเพื่อนตัวเองอย่างมาก



“เสร็จแล้วก็ขึ้นรถไปกันเลย” ท่านผู้เอ่ยพร้อมกับขึ้นนั่งที่คนขับ



รถของท่านผู้ว่าขับมาจอดที่หน้าหลังหนึ่งซึ่งเป็นทรงยุโรปใหญ่โตพอสมควร



“เอาเจ้าหญ้าตื่นถึงแล้ว”ท่านผู้ว่าปลุกหลานของตัวเองที่หลับตั้งแต่ออกจากบ้านมาจนถึงกรุงเทพ



“ถึงแล้วเหรอค่ะคุณลุง”



“อืมถึงแล้ว ลงมาจากรถเลยเรา โน้นลุงสมิตลงมายืนรอรับอยู่ที่หน้าบ้านแล้วโน้นแล้วๆๆๆๆลงมา”ท่านผู้ว่าหันไปบอกหลาน



จะรีบไปไหนกันหนักหนาน่ะคุณลุงเนี้ยเห่อเป็นบ้าเลยลุงเราเนี้ย



“เอ้ยหวัดดีเพื่อนเดินทางสะดวกไหมวะ” คุณสมิตทักทายลุงของดอกหญ้าผู้เป็นเพื่อนรักของตนเองอย่างสนิทสนม



“ก้อเรียบร้อยดีว่ะ” ท่านผู้ตอบคำถามเพื่อนด้วยดีหน้ายิ้ม ๆๆ



“นั้นเจ้าดอกหญ้าใช่มั้ย” ลุงสมิตเอ่ยบอกกับเดินไปที่ดอกหญ้ายืนอยู่



“ใช่แล้วค่ะคุณจำดอกหญ้าได้ด้วยหรอค่ะ” ดอกหญ้าบอกพร้อมยกมือไหว้ทำความเคารพผู้เป็นเพื่อนของลุงของตนเอง



“เอ่อไอ้ชัย ,คุณอร , ดอกหญ้าเข้าบ้านกันเถอะมัวแต่คุยกันอยู่ได้ป่านนี้คุณภาค่อยแย่แล้ว”



(ภา หรือ ภาวินี ภรรยาของคุณลุงสมิต)ลุงสมิตเอ่ยชวนดอกหญ้าและคุณลุงคุณป้าของตนเองให้เข้าไปในบ้านเพราะตอนนี้ภรรยาของตนเองคงเตรียมตัวรอพบกับว่าที่ลูกสะใภ้ของตัวเองในอนาคตอยู่แล้ว(อันนี้สองสามีภรรยาแอบมอบตำหน่งนี้ให้แก่ดอกหญ้าเองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป)



“หวัดดีค่ะป้าภา”ดอกหญ้ายกมือไหว้ทำความเคารพภรรยาเพื่อนของคุณลุง



“โตขึ้นเยอะเลยนี้เราไม่ได้เจอกันเท่าไร แถบสวยขึ้นด้วยน่ะ” คุณภาชมพร้อมกับหมุนตัวดอกหญ้าไปรอบๆๆเพื่อสำรวจดู



“ขอบคุณค่ะป้าอรที่ชมว่าดอกหญ้าสวยค่ะ”ดอกหญ้ากล่าวขอบคุณคุณภา



“อ่าวสาวๆๆๆทักทายกันเสร็จหรือยังจ๊ะ”เสียงคุณสมิตเอ่ยขัดขึ้นมา



“เสร็จแล้วค่ะ คุณนี้ชอบขัดจังหวะฉันอยู่เรื่อยเลย” ป้าภาเอ่ยตอบลุงสมิตพร้อมกับทำหน้าขัดใจนิดหน่อยที่อยู่ๆๆๆก็มีคนมาขัดจังหวะของตนเอง



“เสร็จแล้วก้อไปทานข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้วน่ะ ไปชัย, ไปคุณอร ไปทานข้าวกัน”



เมื่อลุงสมิตเห็นว่าทุกคนคงจะหิวแล้วจึงเอ่ยชวนทุกๆๆๆคนไปท่านข้าวกัน



“เดี่ยวๆๆๆสิคุณชัยจะไม่รอตาคินก่อนเหรอ ไหนบอกว่าจะให้ตาคินได้เจอกับหนูหญ้าน่ะลืมแล้วเหรอ” คุณภาดึงแขนสามีของตัวเองเอาไว้แล้วเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกับสามีได้นัดกันเอาไว้ว่าจะให้ลูกชายของตัวเองได้เจอหน้ากับดอกหญ้าซึ่งเป็นหลานสาวของเพื่อนตัวเองเพื่อจะได้ให้เด็กทั้งสองได้ทำความสนิทกัน



“อืม....ผมเกือบลืมไปตาคินมันเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี่นี้เองว่ามันติดธุระด่วนมาไม่ได้น่ะมันบอกว่ามันจะแวะเข้ามาพรุ่งนี้”



ลุงสมิตเอ่ยบอกกับภรรยาเบาๆๆๆพร้อมกับดึงมือภรรยาให้เดิมตามแขกทั้งสามไปที่โต๊ะซึ่งตอนนี้ทุกคนได้นั่งกันเรียบร้อยแล้ว



“ว้าเสียด่ายจัง”คุณภาเอ่ยขึ้นมาอย่างเสียดาย พร้อมเดินตามหลังสามีของตนไปโต๊ะอาหาร



“อิ่มจังเลยค่ะคุณลุง,คุณป้า ดอกหญ้าก็อนุญาตไปเดินที่สวนหลังบ้านเพื่อย่อยอาหารก่อนน่ะค่ะ” ดอกหญ้าเอยขออนุญาตคนทั้ง4 พร้อมหันมายิ้มให้กับคนทั้งสี่



โอ้สวนบ้านคุณลุงสมิตสวยเป็นบ้าเลย ดอกหญ้าเดินชมสวนไปเรื่อยๆๆด้วยความสนุกสนาน แต่ต้องหยุดเดินทันที่เมื่อเห็นลูกแมวตัวสีขาวตัวหนึ่งวิ่งผ่านหน้าของตัวเองไป เอ่ะแมวใครน่ะน่ารักเป็นบ้า เมื่อเห็นดังนั้นแล้วดอกหญ้าก็ไม่อยู่รอช้าวิ่งตามลูกแมวตัวนั้นไปทันที แต่สวรรค์ไม่เข้าข้างดอกหญ้าเอาซะเลยก้อลูกแมวตัวนั้นดันตกใจดอกหญ้าวิ่งหนีดอกหญ้าขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ไม่ว่าดอกหญ้าจะทำไงมันก็ไม่ยอมลงมาซะทีจนดอกหญ้าทนไม่ไหวเลยต้องปีนขึ้นไปต้นไม้เพื่อจะไปเอาลูกแมวตัวนั้นลงมา



แต่ไม่รู้ไม่ทำอี่ท่าไหนค่ะคุณหนูดอกหญ้าของเรากลับลงมาจากต้นไม้ไม่ได้ค่ะ เลยตัดสินใจกระโดนจากต้นไมลงมาพื้น “หนึ่ง สอง สาม ตายเป็นตายว่ะดอกหญ้า”ดอกหญ้าพูดกับตัวเองก่อนกระโดด กรีดๆๆๆๆๆๆ ตุบ “เอ่ยคุณระวัง”ขณะที่ภาคินกำลังเดินหาแมวของตัวเองเพื่อที่จะนำลูกแมวตัวนั้นไปมอบให้กับหลานสาวของท่านผู้ว่าซึ่งเป็นน้าเขยของเขาเองเพื่อเป็นของขวัญให้กับด.ญ เปรมนิสา เด็กหญิงตัวเล็กๆๆที่ค่อยวิ่งตามหลังเขาตลอดเวลาที่เขาไปเยี่ยมน้าสาวและน้าเขตของเขา ขณะที่ภาคินกำลังคิดอะไร เพลินๆๆๆ เขาก็ตกใจเมื่ออยู่ๆๆๆเขาก็เห็นผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ก็ทำท่าจะกระโดดลงมาจากต้นไม้ เขาตกใจเป็นอย่างมากคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะกระโดดต้นไม้ฆ่าตัวตายเขาจึงตะโกนซะเสียงดังจนทำให้ดอกหญ้าที่กำลังจะกระโดดจากต้นไม้เสียหลักผลักตกลงมาเสียก่อนแต่ว่าภาคินก้อมือไหวก้าวไปรับดอกหญ้าไว้ทัน



เอ้ยฉันจะตายไหมเนี้ยดอกหญ้านึกในใจไม่ยอมเปิดตาขึ้นมาดู แต่เอ่ะฉันคงจะตายไปแล้วแหละเพราะฉันไม่สึกเจ็บเลยนี้นา “นี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ภาคินเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้นที่เขาเข้าไปรับเอาไว้ทัน นี้ถ้าเกิดเขารับเธอไม่ทันน่ะมีหวังเธอคงกระดูดเดี่ยวหักหมดแน่ก้อตัวเธอน่ะเล็กนิดเดียวเอง



“นี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนหรือป่าว”ภาคินเอ่ยถามซ้ำอีกเพราะเขาไม่เห็นผู้หญิงที่ในออมกอดเขาขยับเขยื้อนเลย



ดอกหญ้าพยายามลืมตาขึ้นมาดูเพื่อ พิสูนพ์ดูว่าดูเองตายหรือยังแต่ยังไม่ทันที่ดอกหญ้าจะลืมตาได้เต็มที อยู่ๆๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งถามขึ้น



ดอกหญ้าค่อย ๆๆ ลืมตา



“ฉัน.......ฉันตายแล้วเหรอเนี้ย” ดอกหญ้าพูดกับตัวเอง



“ยังไม่ตายหรอกคุณตกต้นไม้แค่เนี้ยน่ะ”



เสียงของภาคินดังแทรกขึ้นมา



“นายเป็นใครน่ะ”ดอกหญ้าถามขึ้น



“ก็คนที่ช่วยชีวิตคุณไว้ไง” ภาคินตอบพร้อมกับช่วยพยุงให้ดอกหญ้าลุกยืน



“นายช่วยฉันไว้เหรอ ขอบคุณมากน่ะ ”ดอกหญ้าเอ่ยขอบคุณภาคิน แต่เอ๋ะทำไมหน้าอีตานี้ทำไมถึงดูคุ้นๆๆๆจังวะ ดอกหญ้าก้มหน้าลงทันทีแล้วก็แอบมองภาคิน เอ้ยนี้มันนายปลากิมนี้ซวยแล้วมั้ยไอ้หญ้าเอ่ย



“นี้คุณคิดยังไงของคุณอ่ะที่จะกระโดดต้นไม้ฆ่าตัวน่ะ “ภาคินเอ่ยถามดอกหญ้าพร้อมกับทำหน้าอย่างผิดหวังอย่างมากที่เด็กอายุยังไม่กี่ปีเลยจะมาฆ่าตัวตายซะแล้ว



“นี้นายฉันไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายน่ะ ฉันแค่ปีนขึ้นไปจับลูกแมวลงมาเท่านั้นเอง”



ดอกหญ้าปฏิเสธข้อกล่าวหาที่ภาคินกล่าวหาตัวเอง พร้อมกับชูลูกแมวให้ภาคินดู



“นี้มันลูกแมวของผมนี้มันมาอยู่ที่ได้ยังน่ะ”



ถาคินเอ่ยถามดอกหญ้า พร้อมกับยืนมือไปเพื่อที่จะไปรับลูกแมวนั้นมา



“ลูกแมวของนายเหรอ” ดอกหญ้าถามย้ำภาคินแต่เธอก็ไม่ยอมคืนลูกแมวนั้นให้ภาคิน



“จิงๆๆๆนั้นมันลูกแมวผม ผมเพิ่งชื้อมาวันนี้เองผมจะเอามาให้เป็นของขวัญของน้องสาวผมน่ะ”



เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วดอกหญ้าก็ยอมคืนลูกแมวให้กับภาคินโดยดี แต่ที่สายตาก็ยังมองลูกแมวตัวนั้นอย่างเสียดาย เธอไม่อยากคืนมันให้กับเขาเลยเพราะเธอถูกชะตากับลูกแมวนั้นเป็นอย่างมาก



“ขอบคุณครับที่ยอมคืนมันให้กับผมน่ะ”ภาคินเหงยหน้าขึ้นมากล่าวขอบคุณดอกหญ้าแต่เขาก้ต้องหยุดชะหักเพราะว่าเขารู้สึกคุ้นๆๆๆหน้าของผู้หญิงคนนั้น



เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าครับ ภาคินเอ่ยถามทันทีพร้อมกับมองหน้าของดอกหญ้าไม่กระปิกตาเลย



“เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยค่ะ เสียใจด้วยน่ะค่ะ” ดอกหญ้าตอบภาคินพร้อมกับหันหลังหนีภาคินเพราะว่าถ้าเขาเกิดจำเธอขึ้นมาได้ละก้อเธอได้ตายแน่ๆๆๆเลย



นี้คุณเดี่ยวสิ



“ภาคินร้องเรียก” แต่ดอกหญ้าก็วิ่งไปไกลซะแล้ว



“ทำไมหน้ามันคุ้นๆๆๆจังเลยวะ”ภาคินยืนนิ่งพร้อมกับดีดนิ้วตัวเองหนึ่งทีแล้วร้องออกมาอย่างดีใจ “เอ้ยนั้นมันเด็กดอกหญ้าที่เราเจอเมื่อวันก่อนนี้ว้า” แต่เมื่อภาคินนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ดอกหญ้าขอวิ่งแหนบกลับหายไปซะแล้ว



“แล้วยัยเด็กแสบนั้นมาทำอะไรแถวนี้ว่ะ” ภาคินยืนมองอย่างงๆๆๆ ที่เห็นเด็กผู้หญิงคนที่เขาเจอที่ต่างจังมาโพรอยู่บริเวณบ้านของเขา



“อ้าว...ตาคินไหนบอกว่าจะกลับมาพรุ่งนี้ไง ไหกลับมาวันนี้ล่ะ” คุณภาถามลูกชาย



“ก้อผมกะจะมาเชอร์ไพรส์ยัยตัวเล็กน่ะครับไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าปีไม่รู้จะจำผมได้หรือป่าว” ภาคินตอบพร้อมกับชูลูกแมวตัวที่เขาไปซื้อมาเมื่อตอนเช้านี้เอง



“พ่อก้อไม่รู้เหมือนกันน่ะเพราะดอกหญ้าแล้วก็ลุงกับป้ากับเขาน่ะเขามากันแล้วตั้งแต่เมื่อเช้าโน้นแล้วก็กลับไปเมื่อกี้นี้เอง และเท่าที่ได้ยินน่ะพ่อไม่ได้ยินเจ้าหญ้ามันพูดถึงแก่เลยสักนิดเลยเขาคงจำแก่ไม่ได้แล้วล่ะตาคินเอ่ย”



คุณสมิตบอกลูกชายพร้อมกับทำหน้าเศร้าแทนลูกชาย :-<



แม่ว่าน้องเขาคงจำลูกไม่ได้แล้วแหละเพราะว่าตอนที่เราที่ได้เจอน้องเค้าครั้งสุดท้ายน่ะน้องเค้าอายุแค่ 6 ขวบเอง



คุณภาพูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหาสามีของตัวเอง



“เค้าคงจำผมไม่ได้แล้วจริงๆๆแหละครับ”ภาคินเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง นิดหน่อย เพราะเขาคิดว่าดอกหญ้าจำเขาไม่ได้และก็อดผิดหวังที่มาไม่ทันเลยไม่เจอกับผู้หญิงคนที่เขาผูกพันมาตั้งแต่เด็กๆๆๆและคนเขารอคอยที่จะได้เจอเธอมานานสิฐกว่าปีแล้ว