บันทึก....ความคิดถึง

ลำดับตอนที่ #1 : ดินสอ สมุด

ฉันไม่รู้ว่าเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไร

ตอนไหน

เวลาไหน

แต่รู้ว่าสิ่งที่เหลือหลังจากที่เขาหายไปจากฉัน นั้นคือ ความรัก ความห่วงใย

ความทรงจำที่ไม่สามารถจะลบลืมมันออกไปจากใจของฉันได้

วันนี้ก็เป็นอีกวัน อาจจะบอกว่าเป็นเหมือนทุกๆ วันที่ฉันต้องมานั่งอยู่ที่เนินเขาหลังหมู่บ้าน มันเป็นเนินเขาที่ไม่มีต้นไม้และไม่สูงมากนัก แต่เนินเขาแห่งนี้มีดอกลาเว็นเดอร์อยู่เต็ม ยิ่งโดยเฉพาะหน้าของการออกดอกของมันแล้วก็ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงคนรัก  ที่นี้เป็นกล่องความทรงจำต่างๆ ที่ฉันเองก็ไม่อาจจะลืมมันได้ เพราะฉันกับเขามักจะมาที่นี้บ่อยครั้ง แต่สิ่งที่ฉันอยากลืมก็คือ พ่อมดดำ

หลายอย่างเกิดขึ้นกับฉันจนฉันเองตั้งตัวแทบไม่ติด และฉันก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้พบเจอนั้นมันคือฝันหรือว่าเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกันแน่ บางครั้งก็คิดว่าตัวเองฝันไป แต่บางครั้งมันก็เหมือนกับเรื่องจริงที่ไม่อยากรับรู้ แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปเร็วมากจนฉันเองก็จะหายไปจากโลกนี้

ลมพัดโชยๆ ทำให้ผมของหญิงสาวปลิวไปตามลมนั้น เธอยังนั่งอยู่ที่เนินเขาแห่งนั้นพร้อมกับมองท้องฟ้าสีครามอมส้มซึ่งตอนนี้ไม่มีก้อนเมฆอยู่เลย เว้นก็แต่พระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ลับขอบฟ้าลงไปเรื่อยๆ แต่เธอก็ได้แต่นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบกาย

"กลับวังเถอะ เพคะองค์หญิง เรามาอยู่ที่นี้นานแล้วนะเพคะ" หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่กระวนกระวายใจอยู่นาน เพราะถ้าองค์หญิงไม่กลับวัง เธอจะถูกลงโทษที่พาองค์หญิงออกจากวัง ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นใจองค์หญิงก็ตาม แต่เธอก็กลัวอาญาของพ่อมดดำยิ่งกว่าอื่นใด