ยัยเฟรชชี่อยากมีรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กหอ

โอ้....ไม่นะ ฉันต้องมาอยู่หอจริงๆ เหรอเนี่ย????

ฉันนั่งคิดตลอดทางที่พ่อกับแม่มาส่งที่หอในมหาวิทยาลัย ตอนนี้ฉันต้องเผชิญกับปัญหาคนเดียวโดยที่ไม่มีพ่อกับแม่คอยช่วยเหลือ ระหว่างทางที่นั่งอยู่ในรถสายตาของฉันจับจองอยู่กับความวุ่นวายของรถภายในถนนของรังสิต ชีวิตในเมืองมันช่างต่างกับชิวิตบ้านนอกของฉันซะเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะรีบขับรถกันไปไหน แต่ฉันว่าทุกคนต้องมีจุดหมายอยู่ในใจของตัวเองซึ่งฉันเองก็มีจุดหมายเหมือนกัน สายตาของฉันยังจับจองอยู่กับความวุ่นวายภายในที่ไม่ยอมล่ะอย่างง่ายๆ

เสียงพ่อกับเเม่พูดตลอดทางจนฉันไม่อยากให้ท่านหยุด เพราะต่อไปนี้ฉันต้องอยู่คนเดียว ต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆ นาๆ คนเดียว ตอนแรกคิดว่าการที่ฉันได้ออกมาจากบ้านและไม่ได้ฟังเสียงของแม่บ่นอีกแล้วมันเป็นอะไรที่เฟอร์เฟ็กมากๆ แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกว่าใจหายอย่างไงไม่รู้อ่ะ??? 
 
ก่อนหน้าที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันเตรียมตัวอ่านหนังสือมากมายอยู่บนโต๊ะภายในห้องเล็กๆ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน ฉันเตรียมตัวมากเพราะอยากเข้ามหาวิทยาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝันเอาไว้ แต่แล้วฝันทุกอย่างก็ต้องสลายจากไปเมื่อจู่ๆ พ่อกับแม่บังคับให้ฉันเรียนบริหาร ฉันเกลียดคณะนี้มาก เพราะมันไม่เคยอยู่ในหัวสมองของฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันใฝ่ฝันเอาไว้ว่า ฉันจะเรียนวารสารฯ แต่ด้วยความที่บ้านฉันเองรับกับสิ่งทีฉันจะเรียนไม่ได้ก็เลยตัดสินใจบังคับจิตใจซะงัน ตอนนั้นฉันร้องไห้แทบทุกคืนโดยที่ไม่มีใครภายในบ้านรู้ ฉันเสียใจมากจนไม่อยากจะอยู่บ้านอยากจะหนีไปให้ไกลๆ ทั่งพ่อ ทั้งแม่ และญาติพี่น้องอีกมากมายซึ่งพวกเขาหวังใจตัวของฉันมาก อาจเป็นเพราะฉันเรียนเก่งเกินไปก็ได้ ความรู้สึกแย่ๆ ในตอนนั้นสิ่งที่ทำให้ฉันสู้ต่อไปก็คือ กำลังใจ ฉันได้กำลังใจจากเพื่อนมากมายจนมีแรงลุกขึ้นมาสู้กับอุปสรรคครั้งนี้อีกครั้ง หลังจากผลประกาศออก สรุปว่าฉันต้องไปเรียนไกล อย่างที่เคยคิดไว้

ฉันไม่เคยห่างจากครอบครัว ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว ส่วนใหญ่ของชีวิตจะคือครอบครัว แต่ครั้งนี้ฉันต้องจากมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ดีใจแทบแย่ แต่ตอนนี้ฉันกลับนั่งนิ่งๆ เฉยๆ ภายในโรงอาหารหอใน อาหารที่นี้มันต่างจากที่บ้านมาก เพราะอาหารทุกมือฉันจะทานฝีมือของแม่เพียงคนเดียว ฉันได้แต่นั่งคิดถึงบ้านอยู่นาน จนเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก เธอรูปร่างผอมสูง ผิดค่อนข้างเหลือง

"หวัดดีจ๊ะ เราชื่อนู จำเราได้ไหม"

"????" ฉันทำหน้างงเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าเธอคือใคร

"เราเพื่อนยุ้ยไง ชื่อนู จำได้ป่ะ" เธอยิ้มให้พร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"อ้อ จำได้"ฉันยิ้มให้เธอเล็กน้อย

 เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทของฉันที่เพิ่งย้ายไปเรียนที่โรงเรียนอื่น โชคดีจัง อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว เราสองคนนั่งคุยกันอยู่นานมากพอสมควรก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับหอ เธออยู่หอเดียวกับฉันอีก เเถมอยู่ชั้นเดียวกันด้วย อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ สงสัยฟ้าจะลิขิตให้เธอกับฉันมาเป็นเพื่อนกัน ฉันก็เคยได้ยินเรื่องของเธอมาบางจากเพื่อนสนิท เธอเป็นคนที่เรียบร้อยมากจนฉันทำตัวแทบไม่ถูก เพราะจริงๆ แล้วตัวฉันเองไม่ได้เป็นคนเรียบร้อยอะไรมาก จะบอกว่าฉันเป็นคนซูมซ่ามก็ว่าได้

คืนแรกของการนอนหอ....

ภายในห้อง 2333 ของฉัน มีเพื่อนร่วมห้องอยู่อีก 3 คน

คนแรก เธอชื่อ ปุ๋ย มาจากร้อยเอ็ด เป็นคนค่อนข้างจะอวบนิดหน่อย ผิดคล้ำๆ อัธยาศัยดี

คนที่สอง เธอชื่อ เน มาจากนครนายก ขาว สูง และเป็นทอมที่น่ารักมากๆ

คนที่สาม เธอชื่อ ตอง เป็นคนสวย ผิวสีแทน พูดเก่งมากๆ มาจากสมุทรประการ

"เฮ้ย??? เชื่อเรื่องผีเปล่าว่ะ" ตองพูดแล้วกวาดสายตามองมาที่พวกฉันที่กำลังทำหน้านิ่งอย่างกะคิดอะไรอยู่

"..."

"ตองเคยได้ยินนะ ว่าถ้ามีหอก็มีผี"

จากนั้นไม่นาน ยัยตองเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกก็ได้เล่าเรื่อง ผีๆ ให้ฟังซะงัน  ฉันเป็นคนที่กลัวผีเอาซะมากๆ โดยเฉพาะตอนกลางคืนเนี่ย ใครอย่าได้ชวนไปไหนเลย ไม่มีทาง แต่ตองก็ทำเอาฉันนอนไม่หลับ แต่คืนนั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าจะมีความกลัวบางเล็กน้อย

อาหารหลายๆ มือก็ได้แต่กินอยู่ที่หอ มันเป็นอาหารที่ไม่มีความอร่อยเลยสักนิด แต่ก็ต้องทนกินมันเข้าไปเพราะมันเป็นที่ตายอยู่แล้ว