เพชรสีเลือด..(อ่านอันนี้)

ลำดับตอนที่ #1 : ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

ตอนที่ 1 ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

เสียงบทสวดบังสกุลของพระสงฆ์ทำนองสุดท้ายสิ้นสุดลง เป็นเหตุให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ความเศร้าสร้อย ความปวดร้าวที่เกิดขึ้นในจิตใจกับการสูญเสียบุพการีทั้งสองของเธอ หญิงสาวทรุดลงคุกเข่าข้างโลงศพเพื่อที่จะได้เห็นร่างอันไร้วิญญาณทั้งสองร่างและกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย

“คุณพ่อ คุณแม่….หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องห่วงรุ้ง…ฮือ ฮือ.. รุ้งไม่เชื่อว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะคิดสั้นอย่างนี้….รุ้งจะต้องรู้ให้ได้ว่าสาเหตุที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นยังงี้เพราะอะไร ฮืออ…” เธอรำพึงเบาๆ กับร่างตรงหน้า น้ำตารินไหลไม่ขาดสาย ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นและพยักหน้าให้สัปปะเหร่อนำโลงศพทั้งสองเข้าเตาเผาได้ หญิงสาวหันหลังให้กับภาพสะเทือนใจนั้นด้วยดวงใจที่แตกสลาย

“อย่าเศร้าไปเลย..ลูกรุ้ง พ่อกับแม่เค้าหมดกรรมแล้ว….ป้าว่า..เรากลับกันเถอะลูกนี่ก็เย็นมากแล้ว พรุ่งนี้จะได้มาเก็บกระดูกไปลอยแต่เช้า” เสียงปลอบโยนของผู้เป็นป้า ญาติที่เหลือเพียงคนเดียวของเธอเปี่ยมไปด้วยความอาทร

“ค่ะ…ป้าไล” ทั้งสองต่างประคองกันเดินลงจากบันไดเมรุ ระหว่างย่างก้าวลงจากบันไดนั่นเองหญิงสาวเหลือบไปเห็นชายลึกลับสวมหมวกกันน็อคสองคนบนหลังมอเตอร์ไซด์ ชายทั้งสองมองเขม็งมาที่เธอและป้าวิไล

หญิงสาวใจเต้นแรงได้แต่ตะลึงมอง จิตใต้สำนึกของเธอบอกถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอมองหาคนช่วยเหลือทันทีไม่มีใครบริเวณนั้นเลย เธอรีบหันกลับมามองชายสองคนนั้นอีกครั้ง

“หายไปแล้ว” เธอหันมองรอบๆเพื่อความแน่ใจ….หรือเราตาฝาด….ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นหญิงสาวคิดอยู่เสมอว่าเหตุการณ์หลายๆ อย่างจะต้องมีอะไรที่อยู่เบื้องหลัง เธอจะต้องระวังตัว คิดได้ดังนั้นจึงรีบฉุดแขนป้าวิไลเดินอย่างรวดเร็วไปยังรถยนต์ที่จอดไว้ทันที

“เดี๋ยวสิรุ้ง…มีเรื่องอะไรลูก…ป้าเดินไม่ทันหนูแล้วลูก”

“ขอโทษค่ะ…ป้าไล รุ้งปวดท้องนะคะ มันปวดมากเลย รีบเดินหน่อยนะคะ ในที่สุดก็ถึงรถยนต์ที่จอดอยู่ หญิงสาวรีบเร่งสตาร์ทรถออกจากที่บริเวณวัดโดยทันที

“ใครส่งพวกมันมานะ” หญิงสาวขบคิดอย่างใจที่เต้นระรัว แล้วขับรถบนถนนที่มุ่งหน้าสู่กรุงเทพเมืองฟ้าอมรอีกครั้ง

หลังจากเลี้ยวรถเข้าสู่คฤหาสน์ พีรพงษ์ไพบูลย์ ที่ดูใหญ่โตโอ่อ่าตระการตานี้ แต่เมื่อมองไปมันกลับทำให้จิตใจเธออ้างว้าง เดียวดาย เธอก้มหน้าเดินเข้าสู่ภายในโดยไม่เหลียวมองสิ่งใด ระหว่างทางเดินไปยังห้องของเธอ สายตาพลันหยุดที่ห้องของบุพการีทั้งสอง เธอเปิดประตูมองฝ่าความมืดเข้าไปด้านใน เตียงนอนปูผ้าตึงเรียบคงเป็นฝีมือแม่อ่อน คนเก่าคนแก่ที่อยู่กับคุณแม่เธอมานาน พลันเอื้อมมือเปิดไฟและเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียง เธอหยิบรูปถ่ายบนตู้ข้างเตียงขึ้นมอง ใบหน้าของคนในรูปที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มบ่งบอกถึงความสุขเปี่ยมล้นของคนทั้งสาม หญิงสาวอยากจะย้อนเวลากลับไปในอดีตนั้นเหลือเกิน

“คุณพ่อ คุณแม่ค่ะ……….รุ้งคิดถึงคุณพ่อ กับคุณแม่เหลือเกินค่ะ” หญิงสาวได้แต่บอกกับตนเอง พร้อมกับยกกรอบรูปขึ้นกอดไว้ในอ้อมอกของเธอ

ประกายรุ้ง พีรพงษ์ไพบูลย์ สาวสวยสมัยใหม่เป็นที่กล่าวขวัญในสังคมไฮโซถึงความเพียบพร้อม ทั้งในรูปสมบัติ เธอเป็นเจ้าของวงหน้าเรียวเด่น ดวงตาคมโตดี ประกอบกับรูปร่างที่สวยเพียว ผิวขาวอมชมพูเนียนเรียบ หญิงสาวจึงเป็นจุดเด่นในงานสังคมเสมอๆ เพราะมีดีกรีปริญญาโทบริหารจากฮาร์วาร์ด ฐานะครอบครัวก็เข้าขั้นมหาเศรษฐี เพียงแต่ตอนนี้ชีวิตของเธอกลับพลิกผัน จากเคยเป็นที่กล่าวถึงด้วยความชื่นชม บัดนี้หันไปทางไหนก็มีแต่เสียงซุบซิบนินทา พูดกันอย่างสนุกปาก แต่เธอไม่แคร์กับคนพวกนั้น สิ่งที่เธอแคร์ที่สุดตอนนี้ก็คือ ข้อกล่าวหาว่าคุณพ่อของเธอเป็นพ่อค้าที่ฉ้อโกง หลอกลวง และข้อหาหนักก็คือบุกรุกหาประโยชน์บนพื้นที่ของชาติโดยไม่ได้รับอนุญาต และหนังสือพิมพ์รายวันหลายฉบับก็พากันเสนอข่าวอย่างครึกโครม

“ไม่จริงใช่มั้ยค่ะคุณพ่อ…...ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิดใช่มั้ย”

ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา หญิงสาวอยากจะย้อนเวลากลับไป ตอนที่พ่อเธอยังมีชีวิตอยู่เพื่อจะรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เวลานั้นเธอยังอยู่อเมริกาเพราะหลังจากที่มีพิธีรับปริญญาบัตร หญิงสาวขออนุญาตท่องเที่ยวต่อสักพักที่แคนนาดากับเพื่อนๆ แต่แล้วเธอก็ได้รับข่าวการเสียชีวิตของบุพการีทั้งสองจากป้าวิไล เธอถึงกับช็อกและรีบเดินทางกลับประเทศไทยทันที

“จริงสิ....ใครส่งพวกมันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อะไรทำให้คุณพ่อคุณแม่คิดสั้นอย่างนั้น….” เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ น้ำตารินไหลออกมาอีกครั้ง…เธอนึกถึงคำที่พ่อเคยสอนเสมอว่า….หนูจะต้องเป็นเด็กดี ทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ รู้จักอดทน และให้อภัยนะลูก….ฉะนั้นพ่อที่แสนดีของเธอนะหรือ…จะคิดคดโกงใคร…ไม่จริง………..

***************************************************************************
ตอน1  ขัดเกลาให้ใหม่นะ  อย่างง.......comment หน่อยสิจะได้มีกำลังใจเขียน