Love me tender เจ้าสาววัยกระเตาะ

ยังเขียนไม่ดีเท่าไหร่น้า แต่ขอบคุณทุกคนมากที่แวะมาอ่าน โหวตให้และบันทึกเป็น Favorite มันดีและมีความหมายต่อใจมาก <3

ยังไม่ผ่านการรีไรท์นะคะ ขอแต่งไปเรื่อยๆให้จบก่อน

“คุณย่าเสียแล้วนะ”

นับเป็นข่าวร้ายอย่างที่สุดในชีวิตของ “นิวาริน ศิระประภา” เมื่อญาติผู้ใหญ่ที่รักมากที่สุดของเธอได้ถึงแก่กรรมในวัยแปดสิบปีด้วยโรคชรา หลังจากวันฉลองเรียนจบของเธอเพียงสองวัน ยังมิทันแม้แต่จะได้นำใบปริญญาบัตรไปอวดให้ภูมิใจ

“อาจะมารับหนูหวานที่ลอนดอนใช่ไหม?” น้ำเสียงสั่นเทาเอ่ยถามเมื่อรวบรวมสติกลับมาได้

“อาต้องอยู่ดูแลพิธีรดน้ำศพของคุณย่าที่นี่แต่จะส่งคนที่ไว้ใจได้ไปรับหลานกลับมาโดยเร็วที่สุด อย่าโกรธอาเลยนะ อาจำเป็นจริงๆ”

“ถ้างั้นอาก็ไม่ต้องส่งใครมาทั้งนั้น หนูหวานกลับคนเดียวก็ได้”

การพูดคุยจบลงแบบไม่ค่อยดีนัก “นิสามณี ศิระประภา” ถอนหายใจเมื่อลดโทรศัพท์ลง แววตาที่เคยงดงามบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะไปรับหนูหวานที่ลอนดอนให้เอง”

เสียงนุ่มแต่หนักแน่นของชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนฟังนิสามณีคุยโทรศัพท์กับหลานสาวคนเดียวตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจในสถานการณ์

“ขอบใจหนามมากนะ พี่อยากไปรับแกด้วยตัวเองแต่ทางนี้ก็ยุ่งเหลือเกิน”

“ผมเข้าใจครับ พี่นีน่าอยู่ทางนี้คอยดูแลพิธีศพของคุณป้าให้เรียบร้อยดีกว่าแล้วพรุ่งนี้ผมจะบินไปลอนดอนรับหนูหวานกลับมาให้”

และนี่คือเหตุผลที่ทำให้ “ชีวิน อัศวะธาดา” ตกปากรับคำคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิท, รุ่นพี่ร่วมคณะ, ที่ปรึกษาทางธุรกิจและเรื่องส่วนตัวจนเรียกได้ว่าสนิทกันราวกับญาติพี่น้อง เพื่อออกเดินทางข้ามทวีปไปรับ “นิวาริน” หรือ “หนูหวาน” หลานสาวคนเดียวของบ้านศิระประภาที่ประเทศอังกฤษ หล่อนเพิ่งเรียนจบได้เพียงไม่กี่วัน ยังไม่ทันได้ฉลองความสำเร็จ ก็กลับต้องมารับรู้ข่าวร้ายเสียก่อน นั่นคือการเสียชีวิตของ “คุณหญิงสิริ ศิระประภา” ผู้มีศักดิ์เป็นย่าที่เลี้ยงดูนิวารินมาตั้งแต่แบเบาะแทนบุพการีทั้งสองที่ประสบอุบัติเหตุทางเครื่องบินเสียชีวิตไปตั้งแต่นิวารินอายุยังไม่ถึงสองขวบดี เธอจึงรักและผูกพันกับคุณหญิงมากเป็นพิเศษ

ชีวินยืนมองเครื่องบินที่กำลังทะยานขึ้นจากพื้นสนามบินฮีทโธรว์ลำแล้วลำเล่าพลางนึกขันตัวเอง ว่าเหตุใดนักธุรกิจที่หาเวลาว่างแทบไม่ได้อย่างเขาถึงต้องยอมเหน็ดเหนื่อยและเสียเวลากว่าสองวันเพื่อปฏิบัติภารกิจนี้

นั่นคือการบินตรงกว่าสิบสองชั่วโมงมาที่อังกฤษเพื่อรอรับคนที่นิสามณีบอกว่า

“หลานของพี่ก็เปรียบเสมือนกับหลานของหนามด้วย”

รูปถ่ายครึ่งตัวในแบบที่ผู้เป็นอาน่าจะไปค้นมาจากบัญชีเฟซบุคของหลานสาวถูกชีวินเปิดดูครั้งแล้วครั้งเล่า หล่อนคงอายุราวๆสิบห้าหรืออะไรทำนองนั้น เขารับรู้แค่ว่าคุณหญิงสิริและนิสามณีนั้นมีหลานสาวอยู่หนึ่งคนที่ถูกส่งตัวไปเรียนต่อณ. เมืองผู้ดีตั้งแต่ยังเด็ก ดูจากในรูป หล่อนดูคล้ายผู้เป็นอาอยู่มาก โดยเฉพาะจมูกโด่งรั้นนั่น และที่เขาต้องยอมรับโดยดุษฎีคือความสวย ที่ถอดแบบมาจากบุพการีทั้งสองไม่ผิดเพี้ยน

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องส่งใครมารับ หนูหวานกลับของหนูหวานเองได้”

น้ำเสียงกังวานอย่างเอาเรื่องที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ชีวินต้องหันไปฟังอย่างสนใจ

“นิวาริน ศิระประภา”เพิ่งลากกระเป๋ามาถึงห้องผู้โดยสารขาออกเกทเดียวกับชีวิน หล่อนสวมแว่นกันแดดปิดบังใบหน้าไว้เกือบครึ่ง กระนั้นก็มิได้ทำให้ความงดงามผุดผาดลดน้อยลงไปเลย

“อาไม่ต้องโทรมาแล้วนะคะ ถึงกรุงเทพฯเมื่อไหร่จะโทรบอกเอง”

ไม่มีคำร่ำลาอ่อนหวานอย่างที่ควรจะเป็น มือเรียวเก็บโทรศัพท์ไว้ใต้เสื้อโค้ดก่อนจะถอดแว่นกันแดดออกด้วยกิริยากระแทกกระทั้น

ชีวินยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนพอดี

ต่างฝ่ายต่างสบสายตากัน ในรูปว่าสวยแล้ว พอได้พบตัวจริงหล่อนยิ่งสวยเสียจนชวนตะลึง

“หนูหวานใช่ไหม?”

*************************************************************