เหตุที่ฉันมี

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ฉันโดดเรียน

      ในความเป็นจริง ฉันมองตัวเองผ่านกระจกเงาบานนั้น แล้วฉันไม่เคยรู้สึกผิดหวังเลยจริงๆ ที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ เอ๊ะ นี่มันศตวรรษที่เท่าไหร่กันนะ ทำไมวันนี้ฉํนถึงโดดเรียนมานั่งส่องกระจกได้  เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของฉัน ทิ้งฉันให้อยู่บ้านกับพี่สาวไม่กี่วัน ฉันกลับมาทำตัวเหลวไหล มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีของเด็กนักเรียนอย่างฉันที่จะมาโดดเรียนโดยไม่มีความจำเป็น ส่วนพี่สาวของฉันนั้นก็ไม่ได้ทำตัวแตกต่างกับฉันสักเท่าไหร่ วันนี้เธอไปหาผู้ชายที่เพิ่งจะคบกันได้เมื่อไม่กี่เดือน ผู้ซึ่งเธอเรียกว่าแฟน
    ทำไมฉันจึงไม่มีแฟน ตั้งแต่ฉันเริ่มมีสรีระที่เปลี่ยนไปจากเดิม หรือที่เราเรียกปรากฎการนี้ว่าเป็นการแตกเนื้อสาวฉันก็เริ่มที่จะสนใจเพศตรงข้ามที่เดินผ่าน ฉันเริ่มรักสวยรักงามเพื่อให้เป็นที่หมายปองของผู้ชาย อันที่จริงหน้าตาของฉันนั้นก็ไม่ได้แย่อะไร การที่ผู้ชายมาจีบนั้นก็ยังคงเป็นเรื่องที่ธรรมดา แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะมีแฟนในเวลานี้ จะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเหมือนกัน
    ฉันลุกจากเตียงในห้องนอนของฉันแล้วขี่จักรยานออกไปนอกบ้าน ด้วยสภาพที่ใครๆก็เดาออกว่าเพิ่งตื่นนอน ฉันแล่นจักรยานไปตามทางอย่างเรื่อยเปื่อย จนถึงบริเวณชายหาด นี่ก็เป็นช่วงสายของวัน แสแดดสาดใส่ตัวฉัน ทำให้ฉันต้องเข้าไปหลบอยู่ในที่ที่มีเงากำบัง กั้นขวางระหว่างฉันกับแสงของดวงอาทิตย์ ฉันซื้อไอศกรีมด้วยเงินจำนวนหนึ่งที่พ่อแม่ให้ฉันมาก่อนที่จะไป
มันเป็นไอกรีมโคนรสสตรอเบอรี่ ฉันไล้เลียก้อนครีมสีชมพูอ่อนๆด้วยลิ้นนิ่มๆสีชมพูเข้ม ความเย็นของไอศกรีม พอจะทำให้ฉันลืมความร้อนจากอากาศโดยตัวการคือแสงอาทิตย์ ดวงอาทิตย์เป็นสัญลักษณ์ของประเทศญี่ปุ่น จุดสีแดงในธงชาติญี่ปุ่น เท่าที่ฉันมองมันไม่ใช่แค่จุดแดงๆธรรมดา แต่ฉันรู้สึกได้ถึงอำนาจของจุดนั้น แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงว่ามันจะร้อน ร้อนอย่างที่จุดสีแดงนั้นกำลังไล้เลียฉันอยู่ในตอนนี้ แต่ถ้ามองจุดสีแดงจุดนั้นในตอนนี้ ฉันคงจะรู้สึกร้อนยิ่งกว่าเดิม
   ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มีเสียงหนึ่งเรียกฉัน"วากาเมะ" ฉันหันไปหาต้นเสียงนั้น ทาคุโระยืนอยู่ในทิศที่ฉันแสงย้อน ภาพทาคุโระที่ปรากฎตรงหน้าฉัน มันทำให้ฉันแปลกใจที่ทำไมวันนี้เขาถึงไม่ไปโรงเรียน ฉันยังคงเงียบอยู่เขาเดินเข้ามาในที่ร่ม ทาคุโระชายหนุ่มอายุผู้ที่มีรุ่นราวคราวเดียวกับฉันได้บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่เราได้มาเจอกัน ใช่ฉันก็คิดเช่นนั้น
แต่เหตุใด "ทำไมนายไม่ไปโรงเรียน"ฉันถาม
 "วันนี้ยายของเราป่วย"ทาคุโระพูดด้วยน้ำเสียงที่ปนทุกข์
 "ยายของนายเป็นอะไรไป"
 "แกเป็นลมเมื่อเช้านี้ ตอนที่ฉันกำลังเตรียมตัวไปโรงเรียน ฉันจึงต้องช่วยแม่พายายของฉันไปโรงพยาบาล"
 "แย่จัง...แล้วนายไม่อยู่ดูแลยายล่ะ"
 "หมอบอกว่าให้ฉันกับแม่ไปไหนก่อนก็ได้ เพราะตอนนี้ยายต้องพักผ่อน"
 "แปลกจัง นี่แค่เป็นลมเหรอ?"ฉันสงสัย เนื่องจากฉันก็เคยเป็นลมมาก่อน แต่ไม่ต้องใช้เวลาในการรักษานานขนาดนี้
 "ไม่ใช่แค่เป็นลมน่ะ เป็นลมแล้วหัวฟาดกับกระถางต้นไม้ที่ฉันตั้งเอาไว้"เสียงเขาดูเหมือนสำนึกผิด
 "นี่ นายไม่ได้ผิดหรอก มันเป็นเรื่องของชะตากรรม"
 "เธอคงจะนับถือศาสนาพุทธสินะ"
 "ใช่"
 "ฉันนับถือคริสต์น่ะ"
 "แล้วไง"
 "เราไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม"
 "เอาเหอะ ยังไง นายก็ไม่ต้องกังวล"ฉันตัดเปลี่ยนเรื่อง
 "ฉันดีใจจังที่ได้คุยกับเธอในเวลาแบบนี้ เธอรู้ไหมว่านอกจากแม่ฉันก็มีแค่ยาย พ่อของฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่ยังเดินไม่ได้"
 "อืม"ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ได้แต่ปล่อยให้เขาพูดเพื่อให้เค้าได้รูสึกดีขึ้นที่ได้พูดมันออกมา
       เงาของเราเปลี่ยนทิศ นี่มันกี่ชั่วโมงมาแล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้ ทาคุโระ ได้นอนอยู่ข้างๆฉันเขาคงจะเพลียมาก ฉันลุกขึ้นแล้วเดินฝ่าแสงแดดไปหาเจ้าคุโระ หมาดำประจำหาด มันเป็นหมาที่ฉันชอบเล่นด้วย เวลาที่ฉันไม่สบายใจฉันก็มักจะออกมาเล่นกับมัน ปีหน้าก็จะเป็นปีการศึกษาสุดท้ายแล้ว จนป่านนี้ ฉันยังคงไม่รู้ว่าฉันนั้นเหมาะกับอาชีพอะไร ฉันชอบวิชาคณิตศาสตร์
แต่กลับไม่ชอบภาษาอังกฤษ วิทยาศาสตร์คือวิชาที่ฉันชอบมากที่สุด แต่ฉันกลับไม่อยากจะเป็นนักวิทยาศาสตร์เลยสักนิด แปลกจริงๆ
    ลมพัดผมของฉันไปคนละทิศละทาง ผมทรงบ๊อบของฉันดูไม่เป็นทรงยิ่งกว่าตอนที่เพิ่งลุกจากเตียง แต่ฉันไม่สนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้หรอกในเมื่อลมนั้นมันยังไม่ได้พัดให้ศรีษะของฉันปลิวว่อนไปไหน
    ทาคุโระตื่นได้ขึ้น แล้วเดินมาหาฉัน ฉันบอกกับเขาว่า ฉันอยากไปเยี่ยมยายของเขา แล้วในเวลาไม่กี่นาที เราทั้งคู่ก็ได้มายืนอยู่หน้า
ห้องหมายเลขที่F8742 เขาบิดกรประตูนำฉันเข้าไปภายในห้องที่ดูสิ้นหวัง ภายในผู้ที่เป็นแม่ของทาคุโระกำลังนอนอยู่ และก็ได้ตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเรา
แม่ของทาคุโระแสดงทีท่าแปลกใจ จนทาคุโระแนะนำฉัน
 "แม่ครับนี่คือวากาเมะ เพื่อนที่โรงเรียนของผม"
 "สวัสดีค่ะ คุณแม่ทาคุโระ"
 "สวัสดีจ้ะ ว่าแต่วันนี้ไม่ได้ไปเรียนหรือจ๊ะ"
 "คือว่าวันนี้หนูป่วยน่ะค่ะ"ฉันโกหกเธอไปอย่างน้ำขุ่นๆ
ทาคุโระเดินเข้าไปหาคุณยาย ภายในห้องมีเสียงชีพจรดังอยู้เนืองๆ สายต่างๆทะลุผ่านร่างกายของยายไป จนฉันแทบไม่เชื่อว่านี่หรือ ผลจากการ
เป็นลมแล้วล้มไปกระแทกกับกระถาง ทำไมมันดูหนักหนาขนาดนี้ มันคงจะแย่จริงๆถ้าเกิดขึ้นกับคนที่ฉันรัก แต่ถ้าฉันเป็นแบบนี้
ก็ขอให้ฉันไม่รู้สึกตัวทีเถิด บรรยากาศในนี้ช่างน่าอึดอัด ฉันไม่อยากใคร่ที่จะเห็นภาพแบบนี้มากนัก ถาพของความทรมารและความทุกข์
ฉันอยู่ได้เพียงครึ่งชั่วโมงฉันก็ขอตัวกลับบ้าน ทาคุโระอาสาจะไปส่งฉัน แต่ฉันไม่อยากจะพรากเขากับยายจึงขอให้เขาอยู่ดูแลคุณยายที่นี่
แล้วฉันจะมาเยี่ยมพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนฉันจะมาใหม่
   ประตูบ้านที่ล็อคอยู่ได้ถูกปลดโดยฉัน ฉันเข้าไปในบ้านที่ว่างเปล่า ว่างเปล่าในที่นี้หมายถึงความเดียวดาย ฉันนั่งลงหน้าทีวีแล้วก็ใช้เวลาจมอยู่หน้าจอทีวี ฉันไม่ได้สนใจว่าอะไรมันได้เกิดขึ้นในจอทีวีเลย ฉันดูมันด้วยความว่างเปล่าเช่นกัน ในหัวฉันกลับคิดอะไรต่างๆมากมาย และเหมือนว่ายังคงจะมีอะไรให้คิดอีกเยอะ