ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 :
หญิงสาวบรรจงเทของเหลวในขันน้ำใบเก่าผ่านผิวหน้าช้าๆอย่างคุ้นเคย...พลางใช้มืออีกข้างลูบไล้ไปตามดวงหน้า...ความเย็นของน้ำที่ไหลผ่านไปตามผิวเนื้อบริเวณนั้นนำความสดชื่นมาสู่เจ้าตัวได้พอควร
หล่อนจับเจ้าขันใบเก่าที่บัดนี้ว่างเปล่าคว่ำลงบนฝาโอ่งใบจิ๋ว...ก่อนทรุดกายลงนั่งลงหน้าชานเรือนที่ยกสูง...กวาดสายตามองทัศนียภาพเบื้องหน้าด้วยอาการเลื่อนลอย...มากกว่าเป็นสุขกับสิ่งที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า....หลับตาลงนิ่งนานพลางทอดถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า
ดวงหน้ากลมมนที่เกาะพราวไปด้วยกลุ่มของเหลวสีขาวเล็กๆนั้นมีสีหน้าเศร้าหมอง...นัยน์ตากลมโตบวมช้ำจนแลเห็นได้ชัดเจน...อีกเป็นครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าหล่อนจะชันกายจากกระดานเย็นเฉียบนอกชาน...และเดินกลับเข้าไปด้านใน
\" ตื่นแต่เช้าเชียวนะแม่เกสร \" นางแจ่มร้องทัก...ขณะเดินขึ้นเรือนมา...
\" สวัสดีค่ะพี่แจ่ม \" หล่อนเหลียวกลับมากล่าวทักทายพลางพนมมือไหว้สวยงามตามมารยาท
นางแจ่มยกมือขึ้นรับไหว้เช่นกัน...ก่อนเดินเข้ามาทรุดกายลงบนลานต่างระดับถัดจากส่วนหน้าของเรือนเข้าไป...เกสรลับหายไปครู่หนึ่งก่อนเดินกลับมาด้วยขันน้ำในมือ...
\" น้ำค่ะ \" หล่อนชี้เชิญแขกดื่มน้ำ...
\" ขอบใจ \" นางว่าพลางยื่นมือไปรับขันน้ำจากมือ...ขณะเดียวกันหญิงวัยกลางคนก็แลเห็นสีหน้าหญิงสาวอิดโรยซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด \" นอนไม่ค่อยหลับรึ...หน้าตาดูไม่สู้ดีเลย \" ท้ายน้ำเสียงนั้นอาธร
\" ค่ะ...คงจะแปลกที่ \" หล่อนรับคำอย่างว่าง่าย...พลางทรุดกายนั่งเคียงข้างหญิงกลางคน
\" เจ้านวลเล่า...ยังไม่ตื่นรึ \" นางแจ่มเอ่ยถามขณะแลเห็นมุ้งสีขาวหลังหนึ่งโยงอยู่ถัดเข้าไปด้านใน
\" ค่ะ \" เกสรตอบรับสั้นๆ
\" เออแหน่ะ...เจ้าเด็กคนนี้มันสำคัญอยู่นะ...กินง่ายอยู่ง่าย...\" ท้ายน้ำเสียงนั้นมีกังวาลเอ็นดูแฝงอยู่ \" บุญของหล่อนนะมีลูกมีหลานเลี้ยงง่ายอย่างนังนวลมัน \" นางยิ้มแย้มพอใจพลางเปรยออกมาเบาๆ
\" ค่ะ \"
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นเมื่อครู่ของนางแจ่มเแทบจางหายไปในทันที....หญิงกลางคนละสายตาจากด้านใน...หัวคิ้วยับย่นขมวดเข้าหากันอย่างไม่ตั้งใจ...ความสงสัยกระจายเกลื่อนอยู่ใต้ดวงตาคู่นั้นที่จับจ้องดวงหน้าของหญิงสาวอย่างค้นหา...พลางนึกไม่ชอบใจกริยาที่เกสรแสดงออกมา...กริยาที่ดูราวกับว่าเกสรเองไม่ไว้ใจนางสักนิด
\" นี่แม่เกสร...ชั้นเองก็พอรู้อยู่ดอกนะว่าคนเราไม่มักคุ้นกันมาก่อน...ไอ้จะให้ไว้เนื้อเชื่อใจกันตั้งแต่แรกรู้จักนั้นก็กระไรอยู่ \" น้ำเสียงนั้นแม้จะเรียบ...แต่มีกังวาลขัดเคืองเจือปนอยู่มากพอดู \" แต่ \" นางหยุดเอื้อนเอ่ยพลางจ้องอากัปหญิงสาวที่แสดงออกมาไม่วางตา
เกสรสะดุ้งด้วยอารามตกใจหลังฟังน้ำเสียงชนิดนี้จากนางแจ่ม....ดวงตาที่มองประสานสายตากลับมานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจและหวังดีเปี่ยมล้นแวววับอยู่ในแววตาคู่นั้นเสมอซึ่งบัดนี้มีแววแห่งความเคืองขุ่นฉายชัดเข้ามาแทนที่
บัดนี้เจ้าความละอายแก่ใจกำลังแทรกผ่านเข้ามาในอารมณ์ของความระแวงระวัง...และมันทั้งคู่ต่างลงมือต่อสู้กันอย่างรุนแรงภายในจิตใจของเกสรยามนี้...
\" แต่...มาถึงขั้นนี้แล้ว...หล่อนจะมาคิดเล็กคิดน้อย...หวาดระแวงกันเองอยู่ร่ำไปก็ดูจะไม่เหมาะนักดอกนะ \" นางว่าพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผู้ฟังก้มหน้านิ่งอย่างสับสน...ความขัดแย้งปะทุอยู่ภายในใจ...แม้จะประจักษ์ว่ากริยาที่ตนแสดงออกมานั้นไม่เหมาะนัก...หากแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่อยู่ในสถานะการณ์อย่างหล่อนที่จะเปิดใจรับคนแปลกหน้าอย่างแจ่ม...ในเมื่อขณะนี้ตัวหล่อนเองยังรู้สึกไม่ปลอดภัยระคลหวาดระแวงอยู่มาก...จึงเป็นการยากเหลือเกินในการวางตัวต่อหน้าคนอื่นสำหรับเกสรในยามนี้
\" ไปอาบน้ำเสียไป...เดี๋ยวจะพาไปหาซื้อเครื่องใช้ไม้สอย \" นางแจ่มทอดถอดถอนลมหายใจอย่างอ่อนใจในท่าทีของหญิงแปลกหน้า...หากแต่ก็เอ่ยตัดบทในที่สุด
หญิงสาวทำได้เพียงยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณแล้วคลานเลี่ยงออกไปเงียบๆเช่นเคย...ผิดกับหญิงวัยหลางคนที่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ...สายตาที่จับจ้องร่างบอบบางที่เคลื่อนตัวจากไปนั้นเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย....มากมาย
.........................................................................
\" ทำไมฐาไปพูดจาอย่างนั้นกับคุณอุ่นเรือนเธอ...\"
นพดลระเบิดความขุ่นเขืองออกมาขณะเคลื่อนพาหนะสีน้ำเงินเข้มนั้นออกไปด้วยความเร็วสูง...หางสายตาที่แลมองคู่สนทนานั้นแข็งกร้าว...ดวงหน้ามีสีเข้มจัด...ท้ายน้ำเสียงขุ่นมัวนั้นเต็มไปด้วยโทสะ
\" ก็แล้วคุณอุ่นเธอเล่าค่ะ...คุณพี่ดล...เธอโอภาปราสัยกับเราเหมาะสมดีอยู่รึ \" ช้องนางเลือกใช้น้ำเสียงดุจเดียวกับสามี....ด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจไม่แพ้กัน...
นพดลสะดุดใจในคำพูดและน้ำเสียงของช้องนางอย่างยิ่ง...ภาพที่ชายหนุ่มแลเห็นจากหางตานั้นคือภาพของหญิงสาวที่ขึงโกรธจนผิวคล้ำแดดนั้นเข้มจัด...ริมฝีปากถูกเม้มเข้าหากันจนแน่นแทบกลายเป็นเส้นตรง...ดวงตาที่จ้องกลับนั้นแข็งกร้าวอย่างที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
\" พี่ไม่เห็นตรงไหนที่คุณนมเธอทำไม่เหมาะสักนิด...\" เขาว่าพลางเหยียดคันเร่งจนมิด...รถทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง...
และแม้น้ำหนักน้ำเสียงนั้นจะดูอ่อนลงแลไม่เต็มเสียงนัก...เพราะเค้าก็อดหงุดหงิดกับความจริงที่ว่าท่าทีของอุ่นเรือนที่แสดงออกมานั้นรังเกียจภรรยาของเค้าชัดเจนไม่ได้...เช่นกัน
\" หรือคะ....ฐาคงรู้สึกไปเองกระมัง \" ช้องนางจงใจเน้นน้ำเสียง...ถากถางนพดลเปิดเผย...หล่อนจ้องมองสามีไม่วางตา \" คุณพี่ดลบอกฐาซิคะว่า....สายตาเยียดหยามชนิดนั้นที่คุณนมเธอเลือกใช้กับฐา...เธอไม่ได้มองเห็นฐาต่ำเตี๊ยเลี่ยดิน...\" น้ำเสียงนั้นสั่นเพราะแรงสะอื้นไห้... \" บอกฐาซิคะที่เธอถากด้วยวาจา...คุณนมเธอทำได้เหมาะแล้วสมแล้ว...บอกฐาซิคะ\" น้ำเสียงนั้นราวตวาด
ความเร็วของรถชะงักงันกะทันหันเมื่อผู้บังคับอยู่หลังพวงมาลัยนั้นหักหลบสิ่งกีดขวางด้านหน้า...สบถออกมาเสียขุ่น...ก่อนเลี้ยวเข้าสู่ถนนอีกสายที่แคบและเล็กกว่า
\"จริงอย่างช้องนางว่า\" เขาขึ้นร้องในใจ
แม้นพดลจะพยามหาเหตุผลมารองรับสาเหตุที่อุ่นเรือนตั้งข้อรังเกียจภรรยาของเค้าสักเท่าไหร่...แต่จนแล้วจนรอดเค้าก็ยังไม่อาจหาเหตุผลมาเป็นน้ำหนักให้กับเรื่องนี้ได้อยู่ดี
\" แต่ถึงอย่างไรคุณนมเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนเก่าแก่ของอร...ไม่ว่าท่านจะทำอย่างไรกับเรา...เราก็ต้องอดทนและให้ความเคารพแก่ท่านเสมอ....\"
มือที่กำพวงมาลัยนั้นแน่นขนัด...น้ำเสียงที่ดูหนักแน่นอน..หากแต่ปากที่เปล่งเสียงออกมานั้นสั่นระริก...และลึกลงไปในหัวใจของนพดลแล้วเค้ารู้สึกสงสารช้องนางอยู่ไม่น้อย
\" ให้ความเคารพ \" หล่อนสบถเสียงขุ่นก่อนเค้นเสียงหัวเราะชนิดหนึ่งออกมา...มันเป็นเสียงหัวเราะที่ดูแล้งแค้นสิ้นดี \" ด้วยการยอมให้เธอถากด้วยสายตา...ถางด้วยคำพูดตามอำเภอใจเธออย่างนั้นรึค่ะ...คุณพี่...\" น้ำเสียงขาดเป็นช่วงๆ \" อย่างนั้นใช่ไหมค่ะที่คุณพี่หมายให้น้องทำ \"
ช้องนางเชิดหน้าขึ้นสูง...น้ำตาล่วงลงสู่สองแก้มหยดแล้วหยดเล่า...ไร้เสียงสะเอื้อนไห้...แต่ร่างทั้งร่างสะท้านจากแรงสะเอื้อนจนตัวโยน...ในขณะที่นพดลมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อ่อนยวบ..ความขุ่นเคืองแทบจะมลายไปสิ้น...
เขาเทียบเจ้าพาหนะสีน้ำเงินเข้มนั้นเข้ากับแนวดิน...ริมถนนใต้ต้นไม้ใหญ่...ภายในบริเวณอภัยทานของวัดแห่งหนึ่ง...พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง...
หญิงสาวเปิดประตูบานใกล้ตัวของตนเองออก...และก้าวลงไปทั้งที่น้ำตายังนองดวงหน้าของหล่อนอยู่...พลางอกเดินห่างจากตัวรถไปอย่างเชื่องช้า
\" ฐา...\" น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกมาจากชายหนุ่มในรถทางด้านหลังหญิงสาวนั้นแผ่วเบาเต็มที..
\" ถ้าคุณพี่หมายให้น้องยอมให้คนอื่นเค้ามาทำลายน้องอย่างนั้น...น้องก็ไม่ว่า\" หล่อนตอบกลับไปทั้งที่ยังหันหลังให้ผู้ฟัง\" แต่น้องแค่อยากจะถามคุณพี่ว่า...คุณพี่ยังพอจำได้ไหมคะว่า...ใครกันคะที่เคยให้คำหมั่นไว้กับพี่เขม...ใครกันที่บอกกับพี่เขมว่าไม่ต้องห่วง..เค้าจะปกป้องดูแลน้องอย่างดี...ใคร...\" หล่อนสะอื้นเสียงขาดหาย \"น้องแค่อยากจะถามคุณพี่ว่า...คุณพี่ยังจำได้หรือไม่ค่ะว่าเค้าเป็นใคร\"
\" พี่ ...\" ราวกับมีก้อนบางอย่างเคลื่อนมาขวางกลางลำคอของนพดลไว้...จึงทำให้ช่องว่างช่วงนั้นมันตืบตัน...และแคบเกินกว่าที่เค้าจะเปล่งคำใดออกมาตอบโต้คำถามนั้นได้
\" ถ้าการที่น้องปฏิบัติอย่างนั้นกับคุณนมแล้ว..แลเหมือนทำให้คุณพี่เสื่อมเกียรติ...คณิตฐาก็คงเป็นได้แค่เพียงคนเลวของคุณพี่เท่านั้น...ใช่ไหมค่ะ\" หล่อนหันกลับมาจ้องมองสามีด้วยสายตาร้าวราน ...เจ็บปวด \" น้องเลวมากรึคะ...ที่ปกป้องตัวเอง\"
\" พี่ \" นพดลแทบใจสลายไปกับคำพ้อที่ได้ยิน...สายตาของเค้าที่จับจ้องอาการปวดร้าวนั้นของช้องนางแทบทำให้หัวใจเค้าร้าวรานไม่ต่างจากหญิงสาวเบื้องหน้าเช่นกัน
\" น้องคงเลวมากใช่ไหมค่ะคุณพี่...เลวที่รักษาหน้าคนที่น้องรักไม่ได้\"ท้ายน้ำเสียงหวิวไหว...สั่นเครือจนแทบจับใจความไม่ได้... \" น้องขอโทษ...ขอโทษ \"
หญิงสาวหมุนตัวกลับ...แล้วออกเดินไปยังทิศทางของสิ่งปลูกสร้างเบื้องหน้าอันเป็นจุดหมายของการมาเยือนสถานที่แห่งนี้ของหล่อน...ด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลรินออกมาไม่ขาดสาย....ความกดดันภายในของหล่อนบัดนี้มีมากเกินควบคุม...และสิ่งที่หล่อนพอจะทำได้ก็คือพยามปลดปล่อยมันออกมาให้มากที่สุดเท่าที่มากได้เท่านั้น...มิไยกับเสียงร้องเรียกของนพดลทางด้านหลังในขณะที่รถคันดังกล่าวเคลื่อนตัวออกไปเชื่องช้า......
..............................................................
หญิงสาวต่างวัยสองคนกำลังเดินไปตามทางเดินแคบๆสายนั้นที่คราครำไปด้วยผุ้คนและสิ่งที่ของที่วางอยูสองฟากทางเดิน....เกสรมองดุชีวิตของคนในตลาดเช้าด้วยสายตาตื่นเต้น...ภาพที่ปรากฏอยุ่เบื้องหน้นั้นชวนให้รำลึกถึงเหตุการณืเก่าๆไม่ได้...
\" แม่จ๋า...หนูกล้วยเรียงให้เอง \" เด้กสาวตัวน้อยผิวคล้ำแดดเอ่ยบอกหิงวัยกลางคนอย่างกระตือรือร้น...ขระนำเข่งขนาดย่อมวางลงบนพื้น...
\" นี่...แม่สอนเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าต้องเอาใบตองปุเสียก่อนแล้วจึงนำกล้วยเรียง \" ผู้เป็นมารดาเอ่ยตำหนิเมื่อแลเห็นกริยารีบร้อนวางกล้วยผลยาวนั้นลงบนพื้น
ไ โถ่ แม่จ๋า...คนเค้ามากันแล้ว...ถ้ามัวแต่บรรจงก็ไม่ทันค้าทันขายกันพอดี\"
\" ดูนังลูกคนนี้...สู่รู้อวดฉลาดละไม่มีใครเกินเชียว\"แม้จะเป็นคนพุดถากถางแต่ใบหน้าที่กล่าวว่านั้นเปื้อนยิ้ม
เด็กสาวยิ้มร่าพลางเข้าโอบมารดาด้วยควมรักใคร่ขณะที่มารดาเองก้โอบตอบและลูบไล้ไปตามเรือนผมอย่งเอ็นดู....พลางรอคอยการมาของผู้คนที่จะมาในไม่ช้า..
\" แม่เกสร \" น้ำเสียวนั้นดังพอควร...
หยิงสาวเหลียวกลับมามองผู้เรียกพลางส่งยิ้มแห้งๆตามแบบของหล่อน
\" ดู...ใจลอยไปถึงไหนๆแล้ว\" หยิงกลางคนเอ่ยพลางส่ายหัวไปมาอย่างนึกขันในท่าทีแปลกๆของเกสร\" ที่กรุงเทพคงไม่มีตลาดเช้าแบบนี้ซินะแม่เกสร\"
\" ค่ะ \"
\" ที่นี่มันก็อย่างนี้ละแม่...ผู้คนขวักไขว่ไปมา...อยุ่แบบเพิ่งพาอาศัย...ไม่เหมือนสังคมเมืองหลวงที่ใครต่อใครก็พากันแต่จะเอาตัวเองให้รอด \"
\" ใช่ค่ะ...เอาแต่ฉวกฉวย...เอาตัวรอดกันทั้งนั้\" ดวงตานั้นกร้าวขึ้นเมื่อเอ่บยถึงตรงนี้
หยิงวัยกลางคนหยุดเดินหันกลับมาพิจารณ์สีหน้าผู้พุดอย่างพิเคราะห์...นางเห็นความโกรธแค้นซ่อนอยู่ในดวตาหวานเศร้าคู่นั้น..นางเองได้แต่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าอาจมีเรื่องใดในใจมากกว่าที่บอกเล่ากับนางเสียแล้ว...
\" พี่แจ่ม พี่แจ่ม\"เสียงใครคนหนึ่งตะดกนเรียกมาแต่ไกลนางแจ่มได้แต่ยิ้นเดินเข้าไปทักทาย...เก็บความสงสัยไว้ในใจเงียบๆ
เกสรเดินตามนางแจ่มไปตามทางเดินนั้นก่อนมาหุดอยุ่ที่แผงขายของสด...ที่หญิงสาวัวยใกล้เคียงกับหล่อนยืนยิ้มร่าเห็นฟันขาวอยุ่หลังแฝงนั้น
\" เป็นอย่างไรบ้างเล่าแม่ผิน...ค้าขายดีอยุ่หรือ...\" น้ำเสียงนั้นอาธรดังคำพุด
\" ดีอยู่จ้าแม่...มาหาของสดรึจ้า...\"
\" เปล่าดอก...นี่ก็พาคุณเค้ามาดูตลาด\" นางเอ่ยบอกเป็นมิตร \" คุณเค้าเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ \"
\" มาจากไหนกันเล่าจ้าคุณ \"
.........................................................................
รถแล่นเข้ามาจอดในบริเวณวัด....ด้วยความเร็วต่ำ...และหยุดลงในที่สุด
หญิงสาวในชุดดำสนิททั้งชุดก้าวลงจากรถคันดังกล่าวโดยไม่กล่าวคำใดอกมาเลยแม้แต่คำเดียว...สีหน้าของหล่อนนั้นบึ้งตึงในขระที่ขอบตาแดงจัด..
\" เดี๋ยวซิฐา \" นำเสียงนั้นง้องอน
\". . . . .\" ช้องน้องนิ่งงั้นไม่แม้จะกล่าวคำใดๆออกไป....หากแต่กลับสืบเท้าห่างออกไป
ชายหนุ่มเปิดประตูลงมาแล้วสาวเท้ายาวๆเข้าไปคว้าแขนของหยิงสาวไว้...
\" เดี๋ยวซิ...คุยกันก่อน \" เขาพยามพูดจาดีๆด้วย
\" . . . . . .. . . . .\" เงียบหล่อนไม่มีท่าทีจะตอบโต้คำพุดนั้นๆออกไป
\" พี่รู้ว่าพี่พูดกับน้องแรงไป...แต่ที่พี่พุดเพราะไม่อยากให้ใครมองว่าน้องเป็นคนไม่ดีมีหลัง\"
หล่อนหันขวับกลับมาทันที...ดวงตาที่มองนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
\" อย่างนั้นฐาคงต้องยอมให้ให้แล่เนื้อเถือหนังอยุ่ถ่ายเดียวซินะค่ะ...ถึงจะเป็นคนดีในสายตาของคุรพี่\" น้ำเสียงนันราวกับตวาด...
นพดลมองดูภรรยาด้วยอาการตกใจเป็นที่สุด...เนื่องจากเค้าไม่เคยเห็ยอาการโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ของช้องนางมาก่อนเลย...
\" ต้องระมัดปากระวังคำ...ให้เค้สับโขกจนหนำใจ...สุดท้ายก็ช้ำใจตายอย่างนั้นรึค่ะคุณพี่...คุณพี่อยากเห็นอย่างนั้นรึค่ะ...\"
หล่อนระเบิดอารมณ์ใส่อย่างม่เกรงใจ
\" พี่ เอ้อ...พี่ ..\" นพดลติดขัดคำพูด...มองภรรยาของตน
หล่อนไม่ว่ากระไรแต่น้ำตานั้นหล่นไหลอกมานอกเป้าตา...มันเอ่อล้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...มองดูสามีนิ่งนานก่อนหมุนตัวกลับไป...
..................................................................
หล่อนจับเจ้าขันใบเก่าที่บัดนี้ว่างเปล่าคว่ำลงบนฝาโอ่งใบจิ๋ว...ก่อนทรุดกายลงนั่งลงหน้าชานเรือนที่ยกสูง...กวาดสายตามองทัศนียภาพเบื้องหน้าด้วยอาการเลื่อนลอย...มากกว่าเป็นสุขกับสิ่งที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า....หลับตาลงนิ่งนานพลางทอดถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า
ดวงหน้ากลมมนที่เกาะพราวไปด้วยกลุ่มของเหลวสีขาวเล็กๆนั้นมีสีหน้าเศร้าหมอง...นัยน์ตากลมโตบวมช้ำจนแลเห็นได้ชัดเจน...อีกเป็นครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าหล่อนจะชันกายจากกระดานเย็นเฉียบนอกชาน...และเดินกลับเข้าไปด้านใน
\" ตื่นแต่เช้าเชียวนะแม่เกสร \" นางแจ่มร้องทัก...ขณะเดินขึ้นเรือนมา...
\" สวัสดีค่ะพี่แจ่ม \" หล่อนเหลียวกลับมากล่าวทักทายพลางพนมมือไหว้สวยงามตามมารยาท
นางแจ่มยกมือขึ้นรับไหว้เช่นกัน...ก่อนเดินเข้ามาทรุดกายลงบนลานต่างระดับถัดจากส่วนหน้าของเรือนเข้าไป...เกสรลับหายไปครู่หนึ่งก่อนเดินกลับมาด้วยขันน้ำในมือ...
\" น้ำค่ะ \" หล่อนชี้เชิญแขกดื่มน้ำ...
\" ขอบใจ \" นางว่าพลางยื่นมือไปรับขันน้ำจากมือ...ขณะเดียวกันหญิงวัยกลางคนก็แลเห็นสีหน้าหญิงสาวอิดโรยซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด \" นอนไม่ค่อยหลับรึ...หน้าตาดูไม่สู้ดีเลย \" ท้ายน้ำเสียงนั้นอาธร
\" ค่ะ...คงจะแปลกที่ \" หล่อนรับคำอย่างว่าง่าย...พลางทรุดกายนั่งเคียงข้างหญิงกลางคน
\" เจ้านวลเล่า...ยังไม่ตื่นรึ \" นางแจ่มเอ่ยถามขณะแลเห็นมุ้งสีขาวหลังหนึ่งโยงอยู่ถัดเข้าไปด้านใน
\" ค่ะ \" เกสรตอบรับสั้นๆ
\" เออแหน่ะ...เจ้าเด็กคนนี้มันสำคัญอยู่นะ...กินง่ายอยู่ง่าย...\" ท้ายน้ำเสียงนั้นมีกังวาลเอ็นดูแฝงอยู่ \" บุญของหล่อนนะมีลูกมีหลานเลี้ยงง่ายอย่างนังนวลมัน \" นางยิ้มแย้มพอใจพลางเปรยออกมาเบาๆ
\" ค่ะ \"
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นเมื่อครู่ของนางแจ่มเแทบจางหายไปในทันที....หญิงกลางคนละสายตาจากด้านใน...หัวคิ้วยับย่นขมวดเข้าหากันอย่างไม่ตั้งใจ...ความสงสัยกระจายเกลื่อนอยู่ใต้ดวงตาคู่นั้นที่จับจ้องดวงหน้าของหญิงสาวอย่างค้นหา...พลางนึกไม่ชอบใจกริยาที่เกสรแสดงออกมา...กริยาที่ดูราวกับว่าเกสรเองไม่ไว้ใจนางสักนิด
\" นี่แม่เกสร...ชั้นเองก็พอรู้อยู่ดอกนะว่าคนเราไม่มักคุ้นกันมาก่อน...ไอ้จะให้ไว้เนื้อเชื่อใจกันตั้งแต่แรกรู้จักนั้นก็กระไรอยู่ \" น้ำเสียงนั้นแม้จะเรียบ...แต่มีกังวาลขัดเคืองเจือปนอยู่มากพอดู \" แต่ \" นางหยุดเอื้อนเอ่ยพลางจ้องอากัปหญิงสาวที่แสดงออกมาไม่วางตา
เกสรสะดุ้งด้วยอารามตกใจหลังฟังน้ำเสียงชนิดนี้จากนางแจ่ม....ดวงตาที่มองประสานสายตากลับมานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจและหวังดีเปี่ยมล้นแวววับอยู่ในแววตาคู่นั้นเสมอซึ่งบัดนี้มีแววแห่งความเคืองขุ่นฉายชัดเข้ามาแทนที่
บัดนี้เจ้าความละอายแก่ใจกำลังแทรกผ่านเข้ามาในอารมณ์ของความระแวงระวัง...และมันทั้งคู่ต่างลงมือต่อสู้กันอย่างรุนแรงภายในจิตใจของเกสรยามนี้...
\" แต่...มาถึงขั้นนี้แล้ว...หล่อนจะมาคิดเล็กคิดน้อย...หวาดระแวงกันเองอยู่ร่ำไปก็ดูจะไม่เหมาะนักดอกนะ \" นางว่าพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผู้ฟังก้มหน้านิ่งอย่างสับสน...ความขัดแย้งปะทุอยู่ภายในใจ...แม้จะประจักษ์ว่ากริยาที่ตนแสดงออกมานั้นไม่เหมาะนัก...หากแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่อยู่ในสถานะการณ์อย่างหล่อนที่จะเปิดใจรับคนแปลกหน้าอย่างแจ่ม...ในเมื่อขณะนี้ตัวหล่อนเองยังรู้สึกไม่ปลอดภัยระคลหวาดระแวงอยู่มาก...จึงเป็นการยากเหลือเกินในการวางตัวต่อหน้าคนอื่นสำหรับเกสรในยามนี้
\" ไปอาบน้ำเสียไป...เดี๋ยวจะพาไปหาซื้อเครื่องใช้ไม้สอย \" นางแจ่มทอดถอดถอนลมหายใจอย่างอ่อนใจในท่าทีของหญิงแปลกหน้า...หากแต่ก็เอ่ยตัดบทในที่สุด
หญิงสาวทำได้เพียงยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณแล้วคลานเลี่ยงออกไปเงียบๆเช่นเคย...ผิดกับหญิงวัยหลางคนที่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ...สายตาที่จับจ้องร่างบอบบางที่เคลื่อนตัวจากไปนั้นเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย....มากมาย
.........................................................................
\" ทำไมฐาไปพูดจาอย่างนั้นกับคุณอุ่นเรือนเธอ...\"
นพดลระเบิดความขุ่นเขืองออกมาขณะเคลื่อนพาหนะสีน้ำเงินเข้มนั้นออกไปด้วยความเร็วสูง...หางสายตาที่แลมองคู่สนทนานั้นแข็งกร้าว...ดวงหน้ามีสีเข้มจัด...ท้ายน้ำเสียงขุ่นมัวนั้นเต็มไปด้วยโทสะ
\" ก็แล้วคุณอุ่นเธอเล่าค่ะ...คุณพี่ดล...เธอโอภาปราสัยกับเราเหมาะสมดีอยู่รึ \" ช้องนางเลือกใช้น้ำเสียงดุจเดียวกับสามี....ด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจไม่แพ้กัน...
นพดลสะดุดใจในคำพูดและน้ำเสียงของช้องนางอย่างยิ่ง...ภาพที่ชายหนุ่มแลเห็นจากหางตานั้นคือภาพของหญิงสาวที่ขึงโกรธจนผิวคล้ำแดดนั้นเข้มจัด...ริมฝีปากถูกเม้มเข้าหากันจนแน่นแทบกลายเป็นเส้นตรง...ดวงตาที่จ้องกลับนั้นแข็งกร้าวอย่างที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
\" พี่ไม่เห็นตรงไหนที่คุณนมเธอทำไม่เหมาะสักนิด...\" เขาว่าพลางเหยียดคันเร่งจนมิด...รถทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง...
และแม้น้ำหนักน้ำเสียงนั้นจะดูอ่อนลงแลไม่เต็มเสียงนัก...เพราะเค้าก็อดหงุดหงิดกับความจริงที่ว่าท่าทีของอุ่นเรือนที่แสดงออกมานั้นรังเกียจภรรยาของเค้าชัดเจนไม่ได้...เช่นกัน
\" หรือคะ....ฐาคงรู้สึกไปเองกระมัง \" ช้องนางจงใจเน้นน้ำเสียง...ถากถางนพดลเปิดเผย...หล่อนจ้องมองสามีไม่วางตา \" คุณพี่ดลบอกฐาซิคะว่า....สายตาเยียดหยามชนิดนั้นที่คุณนมเธอเลือกใช้กับฐา...เธอไม่ได้มองเห็นฐาต่ำเตี๊ยเลี่ยดิน...\" น้ำเสียงนั้นสั่นเพราะแรงสะอื้นไห้... \" บอกฐาซิคะที่เธอถากด้วยวาจา...คุณนมเธอทำได้เหมาะแล้วสมแล้ว...บอกฐาซิคะ\" น้ำเสียงนั้นราวตวาด
ความเร็วของรถชะงักงันกะทันหันเมื่อผู้บังคับอยู่หลังพวงมาลัยนั้นหักหลบสิ่งกีดขวางด้านหน้า...สบถออกมาเสียขุ่น...ก่อนเลี้ยวเข้าสู่ถนนอีกสายที่แคบและเล็กกว่า
\"จริงอย่างช้องนางว่า\" เขาขึ้นร้องในใจ
แม้นพดลจะพยามหาเหตุผลมารองรับสาเหตุที่อุ่นเรือนตั้งข้อรังเกียจภรรยาของเค้าสักเท่าไหร่...แต่จนแล้วจนรอดเค้าก็ยังไม่อาจหาเหตุผลมาเป็นน้ำหนักให้กับเรื่องนี้ได้อยู่ดี
\" แต่ถึงอย่างไรคุณนมเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนเก่าแก่ของอร...ไม่ว่าท่านจะทำอย่างไรกับเรา...เราก็ต้องอดทนและให้ความเคารพแก่ท่านเสมอ....\"
มือที่กำพวงมาลัยนั้นแน่นขนัด...น้ำเสียงที่ดูหนักแน่นอน..หากแต่ปากที่เปล่งเสียงออกมานั้นสั่นระริก...และลึกลงไปในหัวใจของนพดลแล้วเค้ารู้สึกสงสารช้องนางอยู่ไม่น้อย
\" ให้ความเคารพ \" หล่อนสบถเสียงขุ่นก่อนเค้นเสียงหัวเราะชนิดหนึ่งออกมา...มันเป็นเสียงหัวเราะที่ดูแล้งแค้นสิ้นดี \" ด้วยการยอมให้เธอถากด้วยสายตา...ถางด้วยคำพูดตามอำเภอใจเธออย่างนั้นรึค่ะ...คุณพี่...\" น้ำเสียงขาดเป็นช่วงๆ \" อย่างนั้นใช่ไหมค่ะที่คุณพี่หมายให้น้องทำ \"
ช้องนางเชิดหน้าขึ้นสูง...น้ำตาล่วงลงสู่สองแก้มหยดแล้วหยดเล่า...ไร้เสียงสะเอื้อนไห้...แต่ร่างทั้งร่างสะท้านจากแรงสะเอื้อนจนตัวโยน...ในขณะที่นพดลมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อ่อนยวบ..ความขุ่นเคืองแทบจะมลายไปสิ้น...
เขาเทียบเจ้าพาหนะสีน้ำเงินเข้มนั้นเข้ากับแนวดิน...ริมถนนใต้ต้นไม้ใหญ่...ภายในบริเวณอภัยทานของวัดแห่งหนึ่ง...พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง...
หญิงสาวเปิดประตูบานใกล้ตัวของตนเองออก...และก้าวลงไปทั้งที่น้ำตายังนองดวงหน้าของหล่อนอยู่...พลางอกเดินห่างจากตัวรถไปอย่างเชื่องช้า
\" ฐา...\" น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกมาจากชายหนุ่มในรถทางด้านหลังหญิงสาวนั้นแผ่วเบาเต็มที..
\" ถ้าคุณพี่หมายให้น้องยอมให้คนอื่นเค้ามาทำลายน้องอย่างนั้น...น้องก็ไม่ว่า\" หล่อนตอบกลับไปทั้งที่ยังหันหลังให้ผู้ฟัง\" แต่น้องแค่อยากจะถามคุณพี่ว่า...คุณพี่ยังพอจำได้ไหมคะว่า...ใครกันคะที่เคยให้คำหมั่นไว้กับพี่เขม...ใครกันที่บอกกับพี่เขมว่าไม่ต้องห่วง..เค้าจะปกป้องดูแลน้องอย่างดี...ใคร...\" หล่อนสะอื้นเสียงขาดหาย \"น้องแค่อยากจะถามคุณพี่ว่า...คุณพี่ยังจำได้หรือไม่ค่ะว่าเค้าเป็นใคร\"
\" พี่ ...\" ราวกับมีก้อนบางอย่างเคลื่อนมาขวางกลางลำคอของนพดลไว้...จึงทำให้ช่องว่างช่วงนั้นมันตืบตัน...และแคบเกินกว่าที่เค้าจะเปล่งคำใดออกมาตอบโต้คำถามนั้นได้
\" ถ้าการที่น้องปฏิบัติอย่างนั้นกับคุณนมแล้ว..แลเหมือนทำให้คุณพี่เสื่อมเกียรติ...คณิตฐาก็คงเป็นได้แค่เพียงคนเลวของคุณพี่เท่านั้น...ใช่ไหมค่ะ\" หล่อนหันกลับมาจ้องมองสามีด้วยสายตาร้าวราน ...เจ็บปวด \" น้องเลวมากรึคะ...ที่ปกป้องตัวเอง\"
\" พี่ \" นพดลแทบใจสลายไปกับคำพ้อที่ได้ยิน...สายตาของเค้าที่จับจ้องอาการปวดร้าวนั้นของช้องนางแทบทำให้หัวใจเค้าร้าวรานไม่ต่างจากหญิงสาวเบื้องหน้าเช่นกัน
\" น้องคงเลวมากใช่ไหมค่ะคุณพี่...เลวที่รักษาหน้าคนที่น้องรักไม่ได้\"ท้ายน้ำเสียงหวิวไหว...สั่นเครือจนแทบจับใจความไม่ได้... \" น้องขอโทษ...ขอโทษ \"
หญิงสาวหมุนตัวกลับ...แล้วออกเดินไปยังทิศทางของสิ่งปลูกสร้างเบื้องหน้าอันเป็นจุดหมายของการมาเยือนสถานที่แห่งนี้ของหล่อน...ด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลรินออกมาไม่ขาดสาย....ความกดดันภายในของหล่อนบัดนี้มีมากเกินควบคุม...และสิ่งที่หล่อนพอจะทำได้ก็คือพยามปลดปล่อยมันออกมาให้มากที่สุดเท่าที่มากได้เท่านั้น...มิไยกับเสียงร้องเรียกของนพดลทางด้านหลังในขณะที่รถคันดังกล่าวเคลื่อนตัวออกไปเชื่องช้า......
..............................................................
หญิงสาวต่างวัยสองคนกำลังเดินไปตามทางเดินแคบๆสายนั้นที่คราครำไปด้วยผุ้คนและสิ่งที่ของที่วางอยูสองฟากทางเดิน....เกสรมองดุชีวิตของคนในตลาดเช้าด้วยสายตาตื่นเต้น...ภาพที่ปรากฏอยุ่เบื้องหน้นั้นชวนให้รำลึกถึงเหตุการณืเก่าๆไม่ได้...
\" แม่จ๋า...หนูกล้วยเรียงให้เอง \" เด้กสาวตัวน้อยผิวคล้ำแดดเอ่ยบอกหิงวัยกลางคนอย่างกระตือรือร้น...ขระนำเข่งขนาดย่อมวางลงบนพื้น...
\" นี่...แม่สอนเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าต้องเอาใบตองปุเสียก่อนแล้วจึงนำกล้วยเรียง \" ผู้เป็นมารดาเอ่ยตำหนิเมื่อแลเห็นกริยารีบร้อนวางกล้วยผลยาวนั้นลงบนพื้น
ไ โถ่ แม่จ๋า...คนเค้ามากันแล้ว...ถ้ามัวแต่บรรจงก็ไม่ทันค้าทันขายกันพอดี\"
\" ดูนังลูกคนนี้...สู่รู้อวดฉลาดละไม่มีใครเกินเชียว\"แม้จะเป็นคนพุดถากถางแต่ใบหน้าที่กล่าวว่านั้นเปื้อนยิ้ม
เด็กสาวยิ้มร่าพลางเข้าโอบมารดาด้วยควมรักใคร่ขณะที่มารดาเองก้โอบตอบและลูบไล้ไปตามเรือนผมอย่งเอ็นดู....พลางรอคอยการมาของผู้คนที่จะมาในไม่ช้า..
\" แม่เกสร \" น้ำเสียวนั้นดังพอควร...
หยิงสาวเหลียวกลับมามองผู้เรียกพลางส่งยิ้มแห้งๆตามแบบของหล่อน
\" ดู...ใจลอยไปถึงไหนๆแล้ว\" หยิงกลางคนเอ่ยพลางส่ายหัวไปมาอย่างนึกขันในท่าทีแปลกๆของเกสร\" ที่กรุงเทพคงไม่มีตลาดเช้าแบบนี้ซินะแม่เกสร\"
\" ค่ะ \"
\" ที่นี่มันก็อย่างนี้ละแม่...ผู้คนขวักไขว่ไปมา...อยุ่แบบเพิ่งพาอาศัย...ไม่เหมือนสังคมเมืองหลวงที่ใครต่อใครก็พากันแต่จะเอาตัวเองให้รอด \"
\" ใช่ค่ะ...เอาแต่ฉวกฉวย...เอาตัวรอดกันทั้งนั้\" ดวงตานั้นกร้าวขึ้นเมื่อเอ่บยถึงตรงนี้
หยิงวัยกลางคนหยุดเดินหันกลับมาพิจารณ์สีหน้าผู้พุดอย่างพิเคราะห์...นางเห็นความโกรธแค้นซ่อนอยู่ในดวตาหวานเศร้าคู่นั้น..นางเองได้แต่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าอาจมีเรื่องใดในใจมากกว่าที่บอกเล่ากับนางเสียแล้ว...
\" พี่แจ่ม พี่แจ่ม\"เสียงใครคนหนึ่งตะดกนเรียกมาแต่ไกลนางแจ่มได้แต่ยิ้นเดินเข้าไปทักทาย...เก็บความสงสัยไว้ในใจเงียบๆ
เกสรเดินตามนางแจ่มไปตามทางเดินนั้นก่อนมาหุดอยุ่ที่แผงขายของสด...ที่หญิงสาวัวยใกล้เคียงกับหล่อนยืนยิ้มร่าเห็นฟันขาวอยุ่หลังแฝงนั้น
\" เป็นอย่างไรบ้างเล่าแม่ผิน...ค้าขายดีอยุ่หรือ...\" น้ำเสียงนั้นอาธรดังคำพุด
\" ดีอยู่จ้าแม่...มาหาของสดรึจ้า...\"
\" เปล่าดอก...นี่ก็พาคุณเค้ามาดูตลาด\" นางเอ่ยบอกเป็นมิตร \" คุณเค้าเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ \"
\" มาจากไหนกันเล่าจ้าคุณ \"
.........................................................................
รถแล่นเข้ามาจอดในบริเวณวัด....ด้วยความเร็วต่ำ...และหยุดลงในที่สุด
หญิงสาวในชุดดำสนิททั้งชุดก้าวลงจากรถคันดังกล่าวโดยไม่กล่าวคำใดอกมาเลยแม้แต่คำเดียว...สีหน้าของหล่อนนั้นบึ้งตึงในขระที่ขอบตาแดงจัด..
\" เดี๋ยวซิฐา \" นำเสียงนั้นง้องอน
\". . . . .\" ช้องน้องนิ่งงั้นไม่แม้จะกล่าวคำใดๆออกไป....หากแต่กลับสืบเท้าห่างออกไป
ชายหนุ่มเปิดประตูลงมาแล้วสาวเท้ายาวๆเข้าไปคว้าแขนของหยิงสาวไว้...
\" เดี๋ยวซิ...คุยกันก่อน \" เขาพยามพูดจาดีๆด้วย
\" . . . . . .. . . . .\" เงียบหล่อนไม่มีท่าทีจะตอบโต้คำพุดนั้นๆออกไป
\" พี่รู้ว่าพี่พูดกับน้องแรงไป...แต่ที่พี่พุดเพราะไม่อยากให้ใครมองว่าน้องเป็นคนไม่ดีมีหลัง\"
หล่อนหันขวับกลับมาทันที...ดวงตาที่มองนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
\" อย่างนั้นฐาคงต้องยอมให้ให้แล่เนื้อเถือหนังอยุ่ถ่ายเดียวซินะค่ะ...ถึงจะเป็นคนดีในสายตาของคุรพี่\" น้ำเสียงนันราวกับตวาด...
นพดลมองดูภรรยาด้วยอาการตกใจเป็นที่สุด...เนื่องจากเค้าไม่เคยเห็ยอาการโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ของช้องนางมาก่อนเลย...
\" ต้องระมัดปากระวังคำ...ให้เค้สับโขกจนหนำใจ...สุดท้ายก็ช้ำใจตายอย่างนั้นรึค่ะคุณพี่...คุณพี่อยากเห็นอย่างนั้นรึค่ะ...\"
หล่อนระเบิดอารมณ์ใส่อย่างม่เกรงใจ
\" พี่ เอ้อ...พี่ ..\" นพดลติดขัดคำพูด...มองภรรยาของตน
หล่อนไม่ว่ากระไรแต่น้ำตานั้นหล่นไหลอกมานอกเป้าตา...มันเอ่อล้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...มองดูสามีนิ่งนานก่อนหมุนตัวกลับไป...
..................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น