ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อิชั้นมิอาจทำใจให้เชี่อในภาพลวงตาที่คุณปั้นแต่งขึ้นมาหลอกผู้คนได้
บทที่ 8
“ คุณฐาลุกขึ้นมาทำไมเล่าค่ะ…เดี๋ยวก็ล้มเข้าให้อีก ” นางอ่อนอุทานด้วยความตกใจขณะที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องพร้อมด้วยกาละมังน้ำขนาดย่อมและผ้าสะอาดผืนเล็กๆในมือ
ช้องนางมิไยกับคำถามนั้นของสาวใช้…หากแต่กลับยังคงยืนแอบมองคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสนทนาเรื่องราวบางอย่างกันอยู่หน้าเรือนของหล่อนผ่านทางกระจกใสบานนั้นอย่างครุ่นคิด…
ตำรวจสองนายพากันขึ้นรถคันนั้นไปด้วยอาการที่แตกต่างกัน…ส่วนสามีของหล่อนเองแยกไปขึ้นรถอีกคันด้วยท่าทางฉุนเฉียวแล้วรถพวกเขาก็พากันเคลื่อนออกไปพ้นหน้าเรือนของหล่อน
ช้องนางหยุดมอง…จนแน่ใจครู่หนึ่งก่อนเผยยิ้มชนิดหนึ่งขึ้นที่ริมฝีปาก
“ ไปนางอ่อน ” ช้องนาเอ่ยขึ้นในครั้งแรก
“ ไปไหนเจ้าค่ะคุณ ” นางอ่อนเอ่ยถามด้วยท่าทางสนเท่ห์พลางขยับตามผู้เป็นนาย
“ บ้านของชั้นหน่ะสิ ”
“ ก็ที่นี่ไงเจ้าค่ะ…อ้าว เดี๋ยวซิเจ้าค่ะรออ่อนด้วย ระวังนะเจ้าค่ะ เพิ่งจะฟื้นเดี๋ยวก็ล้มเข้าให้อีก…คุณเจ้าขา ”
นางอ่อนกระวีกระวาดตามนายของนางออกไป…โดยช้องนางนั้นมิมีท่าทีอิดโรยใดๆปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าหล่อนไม่เจ็บป่วยอันใดเลยก่อนหน้านี้
……………………………………………………………………
ช้องนางเดินนำนางอ่อนมาหยุดอยู่หน้าตึกใหญ่ด้วยหัวใจที่พองโต…สายตาเรียวงามคู่นั้นจับจ้องตัวตึกที่โอ่อ่านั้นอย่างพึงใจ…ใบนางของช้องนางยามนี้เปี่ยมสุขยิ่งนัก…มันเป็นความสุขที่เปิดเผยมิใช่ความสุขที่หล่อนต้องซ่อนเล้นอีกต่อไป
“ คุณคณิตฐา ” อุ่นเรือนเอ่ยทักขณะเปิดประตูออกมา
“ ป้าอุ่น ” ช้องนางอุทานเสียเครือก่อนโผเข้ากอดหญิงวัยกลางคนด้วยน้ำตาที่ล่วงพรู
หญิงชราขืนตัวอย่างรังเกียจหญิงที่ซบใบหน้าสะเอื้อนอยู่ที่อกของตน…แม้กระทั้งดวงตาแดงช้ำคู่นั้นนางก็มิได้เหลือบแลที่ช้องนางแม้แต่น้อย
“ ฐาขอโทษค่ะป้าอุ่น…ฐาลืมตัวไปชั่วครู่ ” ช้องนางชะงักในท่าทีของอุ่นเรือนพลางถอนวงแขนที่กอดรัดออกจากร่างหญิงชรา
“ กระไรได้ค่ะคุณคณิตฐา…อิชั้นเองต่างหากที่ต้องเป็นคนกล่าวคำว่าขอโทษกับคุณ ” นางเลือกใช้ถ้อยคำที่เย็นชาไม่ต่างจากท่าทีของนางเลยแม้แต่น้อย
“อะไรกันค่ะป้าอุ่น…ป้าอุ่นจะมาขอโทษฐาด้วยเรื่องอันใดกัน” ช้องนางถามพลางหยิบ
ผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับหัวตาด้วยท่าทีสำรวมมากขึ้น
ปรากฏรอยยิ้มชนิดหนึ่งขึ้นที่มุมปากบนใบหน้าที่หมองเศร้าดวงนั้นของหญิงชรา…มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้แลเห็นเย็นวาบไปด้วยความหวาดกลัว…และรุ่มร้อนไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในความหมายของรอยยิ้มนั้น
“ อิชั้นเห็นจะต้องขอโทษอีกครั้งที่อิชั้นจะต้องบอกกับคุณคณิตฐาว่าที่อิชั้นต้องขอโทษคุณนั้นก็เพราะว่า…” นางหยุดไว้เพียงเท่านั้นและยิ้มหยันผู้ฟังอีกครั้งอย่างเปิดเผย “ อิชั้นมิอาจทำใจให้เชี่อในภาพลวงตาที่คุณปั้นแต่งขึ้นมาหลอกผู้คนได้…ถ้าจะให้เข้าใจง่ายกว่านั้นก็คือ อย่าเสียเวลามาตอแหลให้เหนื่อยเลย…อิชั้นไม่เชื่อน้ำตาจระเข้อย่างคุณดอก ”
“ อ้าว…อีแก่อยู่ดีไม่ว่าดีเดี๋ยวแม่ส่งให้ไปคุยกับยมบาลเลยเสียนี่ ” อ่อนว่าพลางเงื้อง่าทำท่าเอาเรื่อง
“ อย่าอ่อน…ป้าอุ่นทำไมพูดกับฐาแบบนี้ ” ท้ายน้ำเสียงนั้นสั่นเครือด้วยความน้อยใจ
อุ่นเรือนเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างขื่นๆ…แววตาที่จับจ้องใบหน้าเศร้าหมองของหญิงสาวนั้นแห้งแรงเต็มที
“ ทำไมอิชั้นจึงใช้วาจาแบบนี้กับคุณหน่ะหรือค่ะ…คนฉลาดอย่างคุณน่าจะทราบดีว่าคำพูดหยาบช้าชนิดนี้คู่ควรกับคนชนิดไหน ” นางยังคงยิ้มเยือนเช่นเดิมก่อนก่อนสืบไปว่า ” ต้องให้อิชั้นต้องบอกอีกไหมค่ะว่าคนอย่างคุณมันเป็นประเภทไหน… ”
“ อีนี่…ถ้าวันนี้กูไม่ได้ตบมึงสักฉาดอย่ามาเรียกกูว่าอีอ่อนเลย ” อ่อนว่าพลางสืบเท้าเข้าหาหญิงชราอย่าเฮียนกระหือรือ
หากแต่…ช้ากว่านางนอมที่หยุดอยู่เบื้องหลังของคณิตฐาและอ่อนอยู่เป็นครู่แล้ว
“ อีนอมอีหมารอบกัด ” นางอ่อนกรนด่าพลางชันกายขึ้นจากพื้นที่นางทรุดลงไปกองด้วยแรงถีบของนอมทางด้านหลัง
“ ถึงกูจะเป็นหมา…ก็ไม่ใช่หมาบ้าที่กัดไม่เลือกหน้าแม้กระทั้งคนแก่อย่างมึงดอก… ”
“ อีนอม…มึง…ตาย ” นางอ่อนกรรโชกพลางเข้าตะลุมบอลกับนางนอมจนลงไปคลุกกับพื้นด้วยกันทั้งคู่
“ ฐาทราบว่าป้าอุ่นกำลังเสียใจ…ฐาไม่ถือเอาคำพูดของป้าอุ่นมาเป็นอารมณ์ดอก คะ ” แม้ช้องนางจะยังคงเลือกใช้น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยและแสร้งบีบน้ำตาก่อนกลั้นใจกล่าวความประโยคนั้นออกไป…แต่มือนั้นกลับกำเข้าหากันอย่างแรงเพื่อระงับโทสะที่พลุ่งพล่านภายใน
“ ถือเถอะค่ะคุณคณิตฐา…คุณจะได้ทราบว่าอิชั้นหน่ะเกลียดและก็รังเกียจที่จะสนทนากับคุณเพียงใด ” นางว่าอย่างชิงชัง “ แล้วก็หยุดร้องเสียเถอะค่ะคุณคณิตฐา…อิชั้นผ่านโลกมามาก…มารยาเท่านี้ไม่จับหัวใจอิชั้นดอก ”
“ งั้นก็ดีแล้ว…” ช้องนางกล่าวด้วยน้ำเสียงกร้าว…กร้าว ไม่เหลือเค้าของความน่าสงสารเมื่อครู่ให้เห็นอีกเลย
……………………………………………………………………
“ คุณฐาลุกขึ้นมาทำไมเล่าค่ะ…เดี๋ยวก็ล้มเข้าให้อีก ” นางอ่อนอุทานด้วยความตกใจขณะที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องพร้อมด้วยกาละมังน้ำขนาดย่อมและผ้าสะอาดผืนเล็กๆในมือ
ช้องนางมิไยกับคำถามนั้นของสาวใช้…หากแต่กลับยังคงยืนแอบมองคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสนทนาเรื่องราวบางอย่างกันอยู่หน้าเรือนของหล่อนผ่านทางกระจกใสบานนั้นอย่างครุ่นคิด…
ตำรวจสองนายพากันขึ้นรถคันนั้นไปด้วยอาการที่แตกต่างกัน…ส่วนสามีของหล่อนเองแยกไปขึ้นรถอีกคันด้วยท่าทางฉุนเฉียวแล้วรถพวกเขาก็พากันเคลื่อนออกไปพ้นหน้าเรือนของหล่อน
ช้องนางหยุดมอง…จนแน่ใจครู่หนึ่งก่อนเผยยิ้มชนิดหนึ่งขึ้นที่ริมฝีปาก
“ ไปนางอ่อน ” ช้องนาเอ่ยขึ้นในครั้งแรก
“ ไปไหนเจ้าค่ะคุณ ” นางอ่อนเอ่ยถามด้วยท่าทางสนเท่ห์พลางขยับตามผู้เป็นนาย
“ บ้านของชั้นหน่ะสิ ”
“ ก็ที่นี่ไงเจ้าค่ะ…อ้าว เดี๋ยวซิเจ้าค่ะรออ่อนด้วย ระวังนะเจ้าค่ะ เพิ่งจะฟื้นเดี๋ยวก็ล้มเข้าให้อีก…คุณเจ้าขา ”
นางอ่อนกระวีกระวาดตามนายของนางออกไป…โดยช้องนางนั้นมิมีท่าทีอิดโรยใดๆปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าหล่อนไม่เจ็บป่วยอันใดเลยก่อนหน้านี้
……………………………………………………………………
ช้องนางเดินนำนางอ่อนมาหยุดอยู่หน้าตึกใหญ่ด้วยหัวใจที่พองโต…สายตาเรียวงามคู่นั้นจับจ้องตัวตึกที่โอ่อ่านั้นอย่างพึงใจ…ใบนางของช้องนางยามนี้เปี่ยมสุขยิ่งนัก…มันเป็นความสุขที่เปิดเผยมิใช่ความสุขที่หล่อนต้องซ่อนเล้นอีกต่อไป
“ คุณคณิตฐา ” อุ่นเรือนเอ่ยทักขณะเปิดประตูออกมา
“ ป้าอุ่น ” ช้องนางอุทานเสียเครือก่อนโผเข้ากอดหญิงวัยกลางคนด้วยน้ำตาที่ล่วงพรู
หญิงชราขืนตัวอย่างรังเกียจหญิงที่ซบใบหน้าสะเอื้อนอยู่ที่อกของตน…แม้กระทั้งดวงตาแดงช้ำคู่นั้นนางก็มิได้เหลือบแลที่ช้องนางแม้แต่น้อย
“ ฐาขอโทษค่ะป้าอุ่น…ฐาลืมตัวไปชั่วครู่ ” ช้องนางชะงักในท่าทีของอุ่นเรือนพลางถอนวงแขนที่กอดรัดออกจากร่างหญิงชรา
“ กระไรได้ค่ะคุณคณิตฐา…อิชั้นเองต่างหากที่ต้องเป็นคนกล่าวคำว่าขอโทษกับคุณ ” นางเลือกใช้ถ้อยคำที่เย็นชาไม่ต่างจากท่าทีของนางเลยแม้แต่น้อย
“อะไรกันค่ะป้าอุ่น…ป้าอุ่นจะมาขอโทษฐาด้วยเรื่องอันใดกัน” ช้องนางถามพลางหยิบ
ผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับหัวตาด้วยท่าทีสำรวมมากขึ้น
ปรากฏรอยยิ้มชนิดหนึ่งขึ้นที่มุมปากบนใบหน้าที่หมองเศร้าดวงนั้นของหญิงชรา…มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้แลเห็นเย็นวาบไปด้วยความหวาดกลัว…และรุ่มร้อนไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในความหมายของรอยยิ้มนั้น
“ อิชั้นเห็นจะต้องขอโทษอีกครั้งที่อิชั้นจะต้องบอกกับคุณคณิตฐาว่าที่อิชั้นต้องขอโทษคุณนั้นก็เพราะว่า…” นางหยุดไว้เพียงเท่านั้นและยิ้มหยันผู้ฟังอีกครั้งอย่างเปิดเผย “ อิชั้นมิอาจทำใจให้เชี่อในภาพลวงตาที่คุณปั้นแต่งขึ้นมาหลอกผู้คนได้…ถ้าจะให้เข้าใจง่ายกว่านั้นก็คือ อย่าเสียเวลามาตอแหลให้เหนื่อยเลย…อิชั้นไม่เชื่อน้ำตาจระเข้อย่างคุณดอก ”
“ อ้าว…อีแก่อยู่ดีไม่ว่าดีเดี๋ยวแม่ส่งให้ไปคุยกับยมบาลเลยเสียนี่ ” อ่อนว่าพลางเงื้อง่าทำท่าเอาเรื่อง
“ อย่าอ่อน…ป้าอุ่นทำไมพูดกับฐาแบบนี้ ” ท้ายน้ำเสียงนั้นสั่นเครือด้วยความน้อยใจ
อุ่นเรือนเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างขื่นๆ…แววตาที่จับจ้องใบหน้าเศร้าหมองของหญิงสาวนั้นแห้งแรงเต็มที
“ ทำไมอิชั้นจึงใช้วาจาแบบนี้กับคุณหน่ะหรือค่ะ…คนฉลาดอย่างคุณน่าจะทราบดีว่าคำพูดหยาบช้าชนิดนี้คู่ควรกับคนชนิดไหน ” นางยังคงยิ้มเยือนเช่นเดิมก่อนก่อนสืบไปว่า ” ต้องให้อิชั้นต้องบอกอีกไหมค่ะว่าคนอย่างคุณมันเป็นประเภทไหน… ”
“ อีนี่…ถ้าวันนี้กูไม่ได้ตบมึงสักฉาดอย่ามาเรียกกูว่าอีอ่อนเลย ” อ่อนว่าพลางสืบเท้าเข้าหาหญิงชราอย่าเฮียนกระหือรือ
หากแต่…ช้ากว่านางนอมที่หยุดอยู่เบื้องหลังของคณิตฐาและอ่อนอยู่เป็นครู่แล้ว
“ อีนอมอีหมารอบกัด ” นางอ่อนกรนด่าพลางชันกายขึ้นจากพื้นที่นางทรุดลงไปกองด้วยแรงถีบของนอมทางด้านหลัง
“ ถึงกูจะเป็นหมา…ก็ไม่ใช่หมาบ้าที่กัดไม่เลือกหน้าแม้กระทั้งคนแก่อย่างมึงดอก… ”
“ อีนอม…มึง…ตาย ” นางอ่อนกรรโชกพลางเข้าตะลุมบอลกับนางนอมจนลงไปคลุกกับพื้นด้วยกันทั้งคู่
“ ฐาทราบว่าป้าอุ่นกำลังเสียใจ…ฐาไม่ถือเอาคำพูดของป้าอุ่นมาเป็นอารมณ์ดอก คะ ” แม้ช้องนางจะยังคงเลือกใช้น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยและแสร้งบีบน้ำตาก่อนกลั้นใจกล่าวความประโยคนั้นออกไป…แต่มือนั้นกลับกำเข้าหากันอย่างแรงเพื่อระงับโทสะที่พลุ่งพล่านภายใน
“ ถือเถอะค่ะคุณคณิตฐา…คุณจะได้ทราบว่าอิชั้นหน่ะเกลียดและก็รังเกียจที่จะสนทนากับคุณเพียงใด ” นางว่าอย่างชิงชัง “ แล้วก็หยุดร้องเสียเถอะค่ะคุณคณิตฐา…อิชั้นผ่านโลกมามาก…มารยาเท่านี้ไม่จับหัวใจอิชั้นดอก ”
“ งั้นก็ดีแล้ว…” ช้องนางกล่าวด้วยน้ำเสียงกร้าว…กร้าว ไม่เหลือเค้าของความน่าสงสารเมื่อครู่ให้เห็นอีกเลย
……………………………………………………………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น