ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เราจะไปไหนกัน น้าสร นวลเอ่ยถามพลางมองไปรอบตัวอย่างตื่นเต้น
บทที่ 7
“ เราจะไปไหนกัน…น้าสร ” นวลเอ่ยถามพลางมองไปรอบตัวอย่างตื่นเต้นในสถานที่แปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนขณะที่กำลังลงจากรถโดยสารขนาดเล็กที่ปลายสายซึ่งมีผู้โดยสารอยู่บางตา
เกสรยังเดินไปข้างหน้ามิไยกับคำถามนั้นของเด็กสาว…ในขณะนี้ความอ่อนเพลียมีมากเกินกว่าที่หล่อนจะอยากต่อปากต่อคำกับหลานสาว หล่อนจึงนิ่งเสียพลางเดินไปเรื่อยๆ…และมาหยุดอยู่ที่ใต้ร่มไม้ใหญ่และวางกระเป๋าที่สะพายอยู่บนไหล่ข้างหนึ่งลงกับพื้น ก่อนที่จะถ่ายเด็กน้อยจากแขนข้างหนึ่งไปยังแขนอีกข้างอย่างยากเย็นด้วยความไม่คุ้นเคยกับการอุ้มเด็กเล็กๆนัก
“ โอ๊ย…น้าสรเดี๋ยวน้องก็ตกหรอก ” นวลว่าพลางเข้าช่วยทั้งทีตัวเองก็หอบหิ้วสัมภาระของเจ้าตัวน้อยไม่น้อยไปกว่าน้าสาวนัก
“ เบาๆนวล…เดี๋ยวน้องตก…นวล ” เกสรร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อนวลฉวยเอาทัพไปอุ้มเสียเอง
“ นี่…เค้าต้องอุ้มอย่างนี้น้าสร…รัดน้องเสียแรงเชียว เดี๋ยวน้องก็หายใจไม่ออกกันพอดี ” เด็กน้อยว่าพลางอุ้มเจ้าตัวน้อยได้อย่างคล่องแคล้วจนผู้เป็นน้าอดสงสัยได้
“ ทำไมนวลถึงอุ้มเด็กเก่งนัก ” เกสรอดไม่ได้จึงออกปากถาม
เด็กสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ว่ากระไร หากแต่กลับร้องเพลงกล่อมเด็กออกมาเบาๆพลางตบก้นเจ้าตัวน้อยไปด้วย…มิไยกับน้าสาวที่รอคำตอบนั้นอยู่
“ นวล ” เกสรร้องเรียกเสียงเข้ม
“ โธ่น้าสร…เดียวทัพก็ตื่นกันพอดี เรียกเสียเสียงเขียวเชียว ” นวลว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเป็นต่อ
“ ฉันเบื่อไอ้ท่าทางเจ้าเล่ห์ของหล่อมเต็มทีแล้วนะ…ถ้าอยากบอกก็บอกแล้วกัน ” หล่อนว่าพลางทรุดกายบนเนินดินใกล้ๆอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อเห็นว่าน้าสาวไม่ให้ความสนใจในเรื่องที่ตนปกปิดอีกต่อไป นวลก็เกิดอาการขัดใจขึ้นมาในทันที ท่าทางดังกล่าวของเด็กสาวทำให้เกสรนึกถึงใครบางคนที่หล่อนเองก็เกือบลืมไปเสียสนิทขึ้นมาทันที
“ รู้ไหมว่าท่าทางของเราช่างเหมือนแม่เราไม่มีผิดเลย ” เกสรรำพึงอย่างลืมตัว
“ ไม่บอกก็รู้…ยายเคยบอกนวลเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง ” เด็กสาวสบถอย่างเบื่อๆ “ แล้วมีใครเคยบอกน้าไหมว่า น้าก็เหมือนยายไม่มีผิดเลยเหมือนกัน โดยเฉพาะเวลาที่โกหก ฟังแล้วรู้ทันทีเลยว่าน้าสรพูดไม่จริง ”
เกสรนิ่วหน้าอย่างไม่นึกชอบใจในคำยอกย้อนนั้นของนวล…หล่อนนิ่งมองเด็กสาวผิวคล้ำ…นัยน์ตากลมโตที่กำลังโคลงตัวเด็กน้อยไปมาอยู่เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งเอ็นดู…เป็นห่วง และคิดไปถึงพี่สาวของตนเองที่ล่วงลับไปแล้วอย่างช่วยไม่ได้
“ เราไม่ได้กำลังจะไปเที่ยวใช่ไหมน้า ” นวลเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“ ทำไม…ผิดหวังหรือเรา ” หล่อนว่าพลางลุกจากที่ตรงนั้นเข้าไปเปลี่ยนเด็กชายมาอุ้ม
“ เปล่าหรอกน้า…แต่หนูก็แค่อยากรู้ว่าเราจะไหนกัน ” นวลว่าพลางทำท่ายืดแขนไปมาอย่างล้าๆ “ เอาจริงๆนะน้า ” นวลดักคอ
“ น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
นวลไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใดราวกับว่าหล่อนเองเตรียมรับคำตอบนั้นไว้แล้ว
“ หายเหนื่อยหรือยัง…ไปต่อเถอะเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน ” เกสรเอ่ยชวนพลางหยิบสัมภาระขึ้นมาสะพายเด็กสาวไม่ตอบว่ากระไรแต่กลับเดินเข้าไปฉวยตัวทัพมาอุ้มเสียเอง
“ นวลอุ้มเองดีกว่า…เดี๋ยวน้องจะตายก่อนที่จะไปถึงที่หมาย ”
เกสรได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอากับหลานสาวเต็มที แต่ก็เห็นด้วยกับความคิดนั้นของนวลจึงก้มหน้าก้มตารวบรวมสัมภาระที่วางอยู่บนพื้นมาถือไว้
“ น้าสร…น้องหิวแล้วหละ ” สิ้นคำนั้นทัพธรรมก็ร้องไห้จ้าออกมาเป็นครั้งแรก
มันเป็นครั้งแรกที่หล่อนได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงเดี๋ยวนี้…หล่อนจึงวางของลงอีกครั้ง…พลางค้นหาขวดนมที่ชงไว้ตั้งแต่เช้าในตระกล้าใบเล็ก เมื่อเจอแล้วจึงส่งให้กับนวล
“ น้าสร ” นวลอุทานเสียงดังลั่น “ นี่มันไม่ใช่นมแล้วน้า…น้ำเน่าเราดีๆนี่เอง… ” เด็กสาวร้องบอกแข่งกับเสียงร้องจ้าของทัพออกไป
“ อะไร…ทำไมหรือนวลมีอะไร ” เกสรแทบจะปลิวไปตามเสียงร้องนั้นด้วยความเป็นห่วง
ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเกสรก็คือเด็กสาวเบ้หน้าเหยเก พลางเปิดขวดนมไปนั้นด้วยมือเพียงข้างเดียว โดยใช้ปากกัดบริเวณส่วนบนไว้แล้วใช้มือที่ว่างอยู่บิดก้นขวดไปมา แล้วจึงเทสิ่งที่บรรจุอยู่ข้างในทิ้งอย่างรังเกียจ
“ ทำอะไรนวล…เอานมเททิ้งเสียหมดแล้วน้องจะเอาอะไรกิน ” หล่อนต่อว่าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นอย่างนั้น
“ ถ้ากินเข้าไปสงสัยได้ไปนอนให้ยมบาลป้อนต่อแน่ๆเลย ”
“ ทำไมหละ…มันเสียหรือก็น้าเพิ่งชงเมื่อเช้านี้เอง ”
“ ตั้งแต่เช้า?…มิน่าหละ ” นวลเกาหัวพลางมองน้าสาวอย่างงงๆที่เรื่องเท่านี้น้าของตนเองยังไม่รู้ “ นมชงเนี๊ยมันอยู่ได้เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเหละน้า ”
“ แล้วทำไงดี ” เกสรรนรานอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ ก็หาน้ำร้อนชงใหม่สิจ๊ะ…แต่ตอนนี้เอาน้ำมาก่อนดีกว่า ”
เมื่อนวลนำขวดน้ำใส่เข้าไป…เด็กน้อยดูดน้ำอย่างกระหายเพียงครู่เดียวก็เงียบลง ในขณะที่เกสรเก็บของอย่างรีบเร่ง แล้วจึงพากันเดินออกไปจากที่แห่งนั้น
……………………………………………………………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น