ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 :
สามวันผ่านไป....ความว่างเปล่ายังคงมาเยือนเรื่องยาวที่สุดรัก( และหวงแหนของผม )อย่างต่อเนื่อง( และยาวนาน)...ผมเริ่มทำใจและเริ่มคิดว่า สงสัยจะต้องลบเรื่องทิ้งซะที...มันหดหู่เหมือนบรรยากาศของเรื่องเราเลยแฮ่ะ....ไอ้ครั้นจะเอาหัวโขกกำแพงอีกรอบก็...เริ่มแหยงๆ(แล้ว)...ด้วยกว่าจะหายเจ็บนี่หลายวันเลยทีเดียว...สู้เก็บไว้ทำตอนแฟนเรามาบอกเลิกดีกว่า...สะใจกว่ากันเยอะ...
ว่าแต่...เมื่อไหร่ล่ะ( ก็ไอ้เรามันยังโสดสนิทอยู่เลย...กรรมจริงๆ)
ผมเริ่มเข้าไปที่เรื่องยาวของผม( ครั้งที่ร้อยแปด)...และมีข้อความที่ชวนสะดุดตาสะดุดใจอยู่หนึ่งข้อความที่อ่านแล้วต้องเปิดยิ้มกว้างทีเดียว...แบบว่ามันเป็นข้อความติ-ชม เรื่องผมประมาณ 8 บรรทัดเห็นจะได้( แสดงให้เห็นว่าคนพิมพ์มีความอดทนและตั้งใจจะบอกเรื่องราวที่คิดจริงๆ )...และสรุปไว้สั้นๆที่ท้ายประโยคว่า...
\" ชอบค่ะ..เขียนต่อนะคะจะรออ่าน\"
ให้ตายสิ....ผมดีใจซะยิ่งกว่าซอนย่าเดินเข้ามาขอเป็นแฟนซะอีก( อันนี้เวอร์ไปนิด)
ผมเห็นชื่อคนโพสแล้วก็รู้สึกคุ้น...คุ้นเหมือนเคยเห็นในบอร์ดอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ยังไม่ได้ทันได้คิดอะไรต่อไป...มากมาย...
ข้อความต่อมาก็ทำให้ผมถึงบางอ้อ...ในที่สุด...มีใจความว่า....
\" ลืมบอกไปว่าถ้าพอมีเวลาช่วยเข้าไปอ่าน....\" และยังคงมีคำเชิญชวนอีกยาวพอประมาณ...
ไอ้ผมก็เลือดขัดติยะ...เอ้ยไม่ใช่ เลือดนักเลงเก่ากับเขาเหมือนกัน...ในเมื่อคุณกล้าขอ...เราก็กล้าให้....( ออกแนวกรุงเก่าเล็กน้อย)
\" ถูกต้องนะครั.........บ\" ( รู้สึกว่าไอ้อาการบ้าๆนี่อาจจะมาจากแรงกระแทกเมื่อ สามวันก่อนแหง๋เลย)
ครั้งแรกที่ค้นหานักเขียนที่ชื่อ \"ตัวอาร์\" มีรายชื่อปรากฎขึ้นมาจำนวน 4 เรื่อง คือเรื่องสั้นสอง และเรื่องยาว 2 ซึ่งหนึ่งในเรื่องยาวเรื่องหนึ่งจบแล้ว....
ผมสะดุดตาที่เรื่องสั้นมากกว่า...ด้วยเหตุผลที่ว่า ....
เรื่องสั้นสามารถบอกเล่าได้มากกว่าเรื่องราวที่ปรากฎอยู่ในเนื้อหาของเรื่อง...
เรื่องสั้นสามารถบอก...ได้ว่าผู้เขียนคนนั้นมีอุปนิสัยอย่างไร...จากแนวเขียน และรูปแบบการเขียนที่เค้าหรือเธอเลือกใช้..
เรื่องสั้นสามารถบอกความสามารถของผู้เขียนว่า...เก่งในการเลือกใช้คำและการผูกประโยค...มากน้อยแค่ไหน
และด้วยเหตุผลทั้งสองอย่างข้างต้น ( บวกกับบางอย่างดลใจ...เริ่มออกแนวผีๆนิดหน่อยแล้วเรา ) ทำให้ผมเลือกหนึ่งในสองเรื่องสั้นที่มีอยู่ตรงหน้านั้นก็คือ...
\" เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) \"
เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรักหลายเศร้าที่หารแบ่งกันไม่ลงตัว...เหตุเพราะไอ้คำว่ารักตัวเดียว
ผู้เขียนเลือกที่จะใช้บุคคลบุรุษที่หนึ่งเป็นคนเล่าเรื่องได้อย่างชาญฉลาด...การลำดับเหตุการณ์เป็นไปด้วยความสะเทือนใจ...และบีบอารมณ์ได้พอควร...จึงทำให้เรื่องนี้อ่านง่ายและเล่นกับ (อารมณ์) ผมได้พอควรทีเดียว (โดยเฉพาะตอนจบนี่...ถ้าใครมีประสบการณ์ตรง...มีสิทธิ์หลั่งนำตาทีเดียว...)
แต่ก็มีข้อเสียอยู่บ้างตรง....ผู้เขียนยังไม่เก่งพอที่จะบีบหัวใจของคนอ่านให้แหลกคามือ( หรือแป้นพิมพ์หว่า...) เพราะด้วยความที่มันเป็นเรื่องสั้น...ตัวอาร์จึงลืมความสะเทือนอารมณ์ทีควรจะมีในเรื่องไป...
แบบว่ามันสั้นเกินไปนิด ( เหมือนกับว่าคนกำลังถูกกดน้ำอยู่กำลังจะขาดใจตาย...แต่จู่ๆไอ้ฆาตกรโรคจิตก็ปล่อยให้เหยื่อหลุดขึ้นมาหายใจอีกครั้งยังไงอย่างงั้นเลย) ซึ่งน่าเสียดายมาก...เพราะถ้าเป็นผมนะ...(ออกอาการหมายมาด) ผมจะกดให้คนดูอ่านเรื่องนั้นจมน้ำตาเลยคอยดู( พูดแล้วหมั่นเขี้ยว)
ผมผ่านเรื่องที่ว่ามาอย่างรู้สึกยังไม่ค่อยสุด....สุด( อารมณ์นะ...อย่าคิดถึงอย่างอื่น ) แล้วก็เลยคิดว่า
\" อืม....เป็นผู้หณิงที่ดูท่าทางอ่อนไหวดี...แถมเรื่องก็ดีอีกต่างหาก\" ผมเอ่ยอย่างประหลาดใจ...เพราะในชีวิตที่ผ่านมาเกือบ(....) (เป็นความลับ) ขวบของผม...ยังอ่านงานแนวรักแบบนี้น้อย...ถึงน้อยมาก...
ด้วยเหตุนี้เองผม...จึงแสวงหาสิ่งที่อาจจะพอทำให้ความรู้สึกที่คลั่งค้างให้มันดีมานิดระดับหนึ่ง...โดยการแวะเข้าไปอ่านเรื่องสั้นอีกเรื่องที่มีอยู่ นั้นก็คือ...
\" คนเดียวที่ผมรัก \"....
โอโห...ผมขอบอกว่าผมผิดหวังอย่างแรงทีเดียวที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ต่อจาก \" เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) \"....ทำไมนะหรือครับ...
ก็เรื่องนี้อะนะ...จากที่ตัวอาร์ทำให้ผมวาดภาพของผู้หญิงอ่อนไหวอารมณ์ดีคนหนึ่ง( จากตอนที่อ่านเรื่องเก่า)...คนนั้นไม่ออกเลย...( ตัวอาร์เสียภาพพจน์นางเอกในใจผม \" รึเปล่า\" ไปจากเรื่องนี้ครับ)
แบบว่าเนื้อเรื่องมันผิดกันราวกับดอกไม้กับปุ๋ยเลย....
เปิดต้นเรื่องมาผมนึกว่า...ผมเข้าผิดเรื่องเสียอีก...
บรรยากาศรอบๆ...ต้นเรื่องชวนอึดอัด...และหาความสดชื่นสดใส...แบบเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้สักนิด...ประมาณว่าจะตายให้ได้...( เหมือนอ่านงานที่ตัวเองแต่งยังไงยังงั้นเลย)
แต่พอถึงกลางเรื่อง....
\" ไม...ผู้หญิง( คนนี้)ถึงมีมิติความคิดกับผู้ชายแบบนี้นะ \" ผมเริ่มสบถอย่างแปลกใจ...
\" หรือคนเขียนจะเป็นผู้ชาย\" เริ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย...
แต่พออ่านจบเท่านั้นแหละ....ผมงี้แทบแยกเอาหัวที่ยังเจ็บๆอยู่ฟาดกับกำแพงให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป....( อีกรอบ)
\" ผู้หญิงอะไรหลอกกันได้...\"
และไม่แปลกเลย...เมื่อผมเปรียบเทียบงานสองชิ้นนี้แล้วเกิดอาการอึ้งๆ....พลางคิดในใจว่า
\" ตัวอาร์เป็นนักเขียนที่เขียนหนังสือได้หลากหลายกว่าที่คิด...มุมมองที่สะท้อนทำได้ดี...และน่าเชื่อถือ...เป็นคนที่ต้องมีงานเขียนที่ดีในอนาคตแน่...\" แล้วเราละ( เหล่...ตัวเอง)
เมื่อคิดได้เช่นนั้น...ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปอ่านเรื่องยาวของตัวอาร์ต่อทันที...และเรื่องที่ผมเลือกที่จะเข้าไปอ่านก็คือ...แอ่น..แอน...แอ้น ( ทำซะเป็นบุคคลสำคัญเชียว...ไอ้หมาโชคเอ้ย ( อุ๊ยขอโทษครับเขียนคำหยาบ) )
\"จดหมายถึงชายพิการ \"
ด้วยเหตุผลที่ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะมีขนาดสั้น...( กว่าอีกเรื่อง) และยังเขียนไม่จบด้วย
แต่ในใจก็กลัวโดนหลอกรอบสองเหมือนกันนะ...( แบบว่าแค้นนี้ต้องชำระ)
ผิดคาดมากเลยครับท่านผู้อ่าน... \" จดหมายถึงชายพิการ \" เขียนได้ดีทีเดียว...การเรียงลำดับเหตุการณ์...เป็นไปอย่างง่ายๆ...และได้ใจความ...
ในด้านภาษาในตอนแรกๆก็ประมาณ...( ทำหน้าดูถูกสุดๆ) แสนจะธรรมด้า...ธรรมดา แต่....
ให้ฟ้าผ่า( คนอื่น)ตายซิเอ้า....พอเริ่มเข้าตอนที่ 3 นี่ชักสนุกแฮ่...ประมาณว่าธรรมดา...แต่แบบว่าสนุก
จดหมายถึงคนพิการเป็นการดำเนินเรื่องในเชิงลึก( คือการลำดับเหตุการจากอดีต...ไปสู่ปัจจุบัน) กล่าวคือ....
ตัวเอกสองคนที่มีใจปฏิภักดิ์ต่อกันในตอนยังเยาว์...แล้ว..
เวลาก็พรากเขาและเธอจากกัน...แต่ใจของทั้งสองที่ยังผูกเกี่ยวถึงกันด้วยคำมั่นสัญญา...จากวัน...
เป็นปี...และจากหนึ่งปี...กลายเป็นหลายปี....
อันคำพระท่านว่าทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ( รู้สึกจะมาผิดงาน)....
\" ถูกแล้ว\"...อย่าทำหน้างงอย่างั้นสิครับไอ้ที่แหววขึ้นมาเนี๊ยเสียงใน( หัว)ใจของผมเอง...ฮุๆ
(ต่อดีกว่า) อันคำพระท่านว่า...( เหล่มองพลางเตรียมไม้หน้าสามขึ้นมาถือไว้เผื่อมีใครมาขัดคอเรา)ทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ...เมื่อการจากกันกินเวลานาน...ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน...แต่ใจ( ของโชค)และความรู้สึกของตัวเอกของเราไม่เคยเปลี่ยน...
เธอจึงเริ่มค้นหา...และไขว่คว้าในสิ่งที่กระหาย...ใคร่รู้ให้ได้ว่า...ทำไมเขาจึงเปลี่ยนไป....
เมื่อถึงตรงนี้ถ้าคุณอ่านชื่อเรื่อง...(ข้างต้น)ก็คงพอเข้าใจเรื่องราวได้ลาง...ลาง ...แต่
ขอย้ำว่าคุณ...จะเข้าใจเพียงอย่างเดียวก็คือ...เรื่องราวที่น่าจะเป็น...แต่รับรองว่าคุณไม่มีทางเดาเหตุการณ์...และความเป็นไป...ที่จะตามมาได้เลย....มีวิธีเดียวที่คุณจะเข้าใจเรื่องได้ทั้งหมด....
นั่นคือ.....
\" เข้าไปอ่านเสียสิครับ\"
ผมค่อนข้างชื่นชมสำนวนที่ใช้ในเรื่องนี้( จดหมายจากชายพิการ) หลายต่อหลายบท...
ผู้เขียนเป็นผู้มีความสารถในการชักโยงเรื่องราวได้แน่ประทับใจ...เนื้อหาที่เลือกใช้ก็ชวนให้เชื่อในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า...อยู่ในพื้นฐานแห่งความจริง...ในโลกที่แสนจะวุ่นวายทุกวันนี้....
และที่สำคัญยิ่งไปกว่าอย่างอื่นเลยก็คือ.....
เรื่องนี้บีบหัวใจผมได้แหลกคามือดีทีเดียว...ด้วยขนาดที่ยาวพอเหมาะ...เลือกใช้คำและสำนวนชวนขนลุกในบางจุด...และเมื่อถึงจุด...จุดหนึ่งผมยอมหลั่งนำตาให้กับความรักที่ คนหนึ่งคนจะพึงมีพึงเป็นได้...ให้กับคนหนึ่ง....
ผมเศร้าสะเทือนใจ....และอิ่มเองไปกับเนื้อเรื่องอย่างลืมตัว....และความรู้สึกที่ว่า
นี่เองกระมั้งที่ทำไมใครๆถึงชอบอ่านเรื่องรักๆ..ใคร่ๆ...
นี่เองล่ะมั้ง...ที่ทำให้คนมากกมายเทใจให้...นิยายรักอย่างหมดหัวใจ...
และนี่เองล่ะมั้ง...( ผมทำท่านึกอะไรบางอย่างออก) ที่ทำให้ผมเริ่มเรียนรู้ถึงงานเขียน( ของผม) ที่ไม่ค่อยมีใครพิศมัยจะอ่าน
ผมออกมาจากเรื่องของตัวอาร์ด้วยประกายแห่งความหวังที่ลุกโชนอีกครั้ง( รู้สึกจะหลายครั้งแล้วนะ)...และเริ่มมองเห็นแววในการเอาชนะใจคนอ่าน...ได้ลางๆแล้ว....
ผมนำเอาต้นฉบับเรื่อง....(....ขอสงวนชื่อนะครับมันเรื่องของผมเอง) ที่สมบูรณ์มาเปิดออกอ่าน...แล้วพยามมองหาช่วงหนึ่งของตัวละครที่พอจะมีเรื่องรักหวานแหววอยู่บ้าง...
\" นี่ไง...\" ผมกล่าวอย่างมีชัยที่ในที่สุดผมก็เจอมันในบทที่ 100 กว่าๆในเรื่องยาวของผม....และหมายมาดว่า...
\" มาลองดูกันสักตั้ง...กับหมวดรักซาบซึ้ง\".....
แค่คิดยังคงไม่พอ...ดังนั้นผมจึงเปิดเรื่องใหม่...(ที่ตัดตอนออกมาจากเรื่องยาวของตนเอง) อวดสายตาชาวโลกอีกครั้ง..
แล้วบอกตัวเองว่า....
\" แล้วมาดูกันว่า...จะประสบความสำเร็จไม๊ \" ผมสบถบอกตัวเองเสียงดังอีกครั้ง แต่...
\" จะมีคนอ่านเหรอ...\" ไอ้เสียงจากความคิดเลวๆของผมดังก้องขึ้นในหัวอีกแล้ว...แต่...
มันช้ากว่าความคิดใฝ่ดีของผม...ที่เตรียมไม้หน้าสามรอรับมือมันอยู่แล้ว....
และ...เจ้าเสียงแห่งความคิดเลวๆของผมมันก็ไร้เสียงไปหลายวันเลยทีเดียว...( รวมทั้งผมด้วยที่น๊อคเพราะไม้หน้าสามอันนั่นเหมือนกัน....)
วานิช นิ่มสกุล
ปล. วันที่8 เดือน 10 ปี2546 เรื่องจดหมายจากชายพิการ จากตัวลงแล้วเป็นจำนวน 10 ตอน...และเนื้อเรื่องกำลังสนุกสนาน...มีคนอ่านแล้วกว่า400คน แล้วคุณล่ะ.....ผู้ที่สนใจติดตามได้ที่ http://www.dekdee.com/entertain/viewlong.php?id=2136 ครับ...
ปล.2 หากถ้อยคำใดที่ไม่เหมาะสมหรือรู้สึกไม่ค่อยตรงใจผู้เขียนนัก...ข้าพเจ้าขอน้อมรับความผิดนั้นไว้แต่ผู้เดียวครับ....
4/1/04 เรื่องจดหมายถึงชายพิการแต่งเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้วครับ...ด้วยขนาด30ตอนพอดิพอดี...ไม่มากไม่น้อย...ส่วนความรู้สึกปีบอารมณ์ที่เหลืออยู่ที่ผม( คนอ่าน) ไม่อยากให้คุณๆทั้งหลายพลาด...แบบม้วนเดียวจบ...ต้องไปพิสูจท์ด้วยตาของตนเองครับ
เธอเขาและฉัน( ที่ก็รักเธอ) http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=144
คนเดียวที่ผมรัก http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=138
และขอแนะนำงานใหม่ที่คิดว่าคุณทั้งหลายที่ชอบงานแนวดราทั้งหลายไม่ควรพลาดนั้นก็คือ
บ้านของฉัน บ้านของเธอ บ้านของเรา ที่ http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=7754( งานล่าสุดครับผม)
ว่าแต่...เมื่อไหร่ล่ะ( ก็ไอ้เรามันยังโสดสนิทอยู่เลย...กรรมจริงๆ)
ผมเริ่มเข้าไปที่เรื่องยาวของผม( ครั้งที่ร้อยแปด)...และมีข้อความที่ชวนสะดุดตาสะดุดใจอยู่หนึ่งข้อความที่อ่านแล้วต้องเปิดยิ้มกว้างทีเดียว...แบบว่ามันเป็นข้อความติ-ชม เรื่องผมประมาณ 8 บรรทัดเห็นจะได้( แสดงให้เห็นว่าคนพิมพ์มีความอดทนและตั้งใจจะบอกเรื่องราวที่คิดจริงๆ )...และสรุปไว้สั้นๆที่ท้ายประโยคว่า...
\" ชอบค่ะ..เขียนต่อนะคะจะรออ่าน\"
ให้ตายสิ....ผมดีใจซะยิ่งกว่าซอนย่าเดินเข้ามาขอเป็นแฟนซะอีก( อันนี้เวอร์ไปนิด)
ผมเห็นชื่อคนโพสแล้วก็รู้สึกคุ้น...คุ้นเหมือนเคยเห็นในบอร์ดอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ยังไม่ได้ทันได้คิดอะไรต่อไป...มากมาย...
ข้อความต่อมาก็ทำให้ผมถึงบางอ้อ...ในที่สุด...มีใจความว่า....
\" ลืมบอกไปว่าถ้าพอมีเวลาช่วยเข้าไปอ่าน....\" และยังคงมีคำเชิญชวนอีกยาวพอประมาณ...
ไอ้ผมก็เลือดขัดติยะ...เอ้ยไม่ใช่ เลือดนักเลงเก่ากับเขาเหมือนกัน...ในเมื่อคุณกล้าขอ...เราก็กล้าให้....( ออกแนวกรุงเก่าเล็กน้อย)
\" ถูกต้องนะครั.........บ\" ( รู้สึกว่าไอ้อาการบ้าๆนี่อาจจะมาจากแรงกระแทกเมื่อ สามวันก่อนแหง๋เลย)
ครั้งแรกที่ค้นหานักเขียนที่ชื่อ \"ตัวอาร์\" มีรายชื่อปรากฎขึ้นมาจำนวน 4 เรื่อง คือเรื่องสั้นสอง และเรื่องยาว 2 ซึ่งหนึ่งในเรื่องยาวเรื่องหนึ่งจบแล้ว....
ผมสะดุดตาที่เรื่องสั้นมากกว่า...ด้วยเหตุผลที่ว่า ....
เรื่องสั้นสามารถบอกเล่าได้มากกว่าเรื่องราวที่ปรากฎอยู่ในเนื้อหาของเรื่อง...
เรื่องสั้นสามารถบอก...ได้ว่าผู้เขียนคนนั้นมีอุปนิสัยอย่างไร...จากแนวเขียน และรูปแบบการเขียนที่เค้าหรือเธอเลือกใช้..
เรื่องสั้นสามารถบอกความสามารถของผู้เขียนว่า...เก่งในการเลือกใช้คำและการผูกประโยค...มากน้อยแค่ไหน
และด้วยเหตุผลทั้งสองอย่างข้างต้น ( บวกกับบางอย่างดลใจ...เริ่มออกแนวผีๆนิดหน่อยแล้วเรา ) ทำให้ผมเลือกหนึ่งในสองเรื่องสั้นที่มีอยู่ตรงหน้านั้นก็คือ...
\" เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) \"
เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรักหลายเศร้าที่หารแบ่งกันไม่ลงตัว...เหตุเพราะไอ้คำว่ารักตัวเดียว
ผู้เขียนเลือกที่จะใช้บุคคลบุรุษที่หนึ่งเป็นคนเล่าเรื่องได้อย่างชาญฉลาด...การลำดับเหตุการณ์เป็นไปด้วยความสะเทือนใจ...และบีบอารมณ์ได้พอควร...จึงทำให้เรื่องนี้อ่านง่ายและเล่นกับ (อารมณ์) ผมได้พอควรทีเดียว (โดยเฉพาะตอนจบนี่...ถ้าใครมีประสบการณ์ตรง...มีสิทธิ์หลั่งนำตาทีเดียว...)
แต่ก็มีข้อเสียอยู่บ้างตรง....ผู้เขียนยังไม่เก่งพอที่จะบีบหัวใจของคนอ่านให้แหลกคามือ( หรือแป้นพิมพ์หว่า...) เพราะด้วยความที่มันเป็นเรื่องสั้น...ตัวอาร์จึงลืมความสะเทือนอารมณ์ทีควรจะมีในเรื่องไป...
แบบว่ามันสั้นเกินไปนิด ( เหมือนกับว่าคนกำลังถูกกดน้ำอยู่กำลังจะขาดใจตาย...แต่จู่ๆไอ้ฆาตกรโรคจิตก็ปล่อยให้เหยื่อหลุดขึ้นมาหายใจอีกครั้งยังไงอย่างงั้นเลย) ซึ่งน่าเสียดายมาก...เพราะถ้าเป็นผมนะ...(ออกอาการหมายมาด) ผมจะกดให้คนดูอ่านเรื่องนั้นจมน้ำตาเลยคอยดู( พูดแล้วหมั่นเขี้ยว)
ผมผ่านเรื่องที่ว่ามาอย่างรู้สึกยังไม่ค่อยสุด....สุด( อารมณ์นะ...อย่าคิดถึงอย่างอื่น ) แล้วก็เลยคิดว่า
\" อืม....เป็นผู้หณิงที่ดูท่าทางอ่อนไหวดี...แถมเรื่องก็ดีอีกต่างหาก\" ผมเอ่ยอย่างประหลาดใจ...เพราะในชีวิตที่ผ่านมาเกือบ(....) (เป็นความลับ) ขวบของผม...ยังอ่านงานแนวรักแบบนี้น้อย...ถึงน้อยมาก...
ด้วยเหตุนี้เองผม...จึงแสวงหาสิ่งที่อาจจะพอทำให้ความรู้สึกที่คลั่งค้างให้มันดีมานิดระดับหนึ่ง...โดยการแวะเข้าไปอ่านเรื่องสั้นอีกเรื่องที่มีอยู่ นั้นก็คือ...
\" คนเดียวที่ผมรัก \"....
โอโห...ผมขอบอกว่าผมผิดหวังอย่างแรงทีเดียวที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ต่อจาก \" เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) \"....ทำไมนะหรือครับ...
ก็เรื่องนี้อะนะ...จากที่ตัวอาร์ทำให้ผมวาดภาพของผู้หญิงอ่อนไหวอารมณ์ดีคนหนึ่ง( จากตอนที่อ่านเรื่องเก่า)...คนนั้นไม่ออกเลย...( ตัวอาร์เสียภาพพจน์นางเอกในใจผม \" รึเปล่า\" ไปจากเรื่องนี้ครับ)
แบบว่าเนื้อเรื่องมันผิดกันราวกับดอกไม้กับปุ๋ยเลย....
เปิดต้นเรื่องมาผมนึกว่า...ผมเข้าผิดเรื่องเสียอีก...
บรรยากาศรอบๆ...ต้นเรื่องชวนอึดอัด...และหาความสดชื่นสดใส...แบบเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้สักนิด...ประมาณว่าจะตายให้ได้...( เหมือนอ่านงานที่ตัวเองแต่งยังไงยังงั้นเลย)
แต่พอถึงกลางเรื่อง....
\" ไม...ผู้หญิง( คนนี้)ถึงมีมิติความคิดกับผู้ชายแบบนี้นะ \" ผมเริ่มสบถอย่างแปลกใจ...
\" หรือคนเขียนจะเป็นผู้ชาย\" เริ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย...
แต่พออ่านจบเท่านั้นแหละ....ผมงี้แทบแยกเอาหัวที่ยังเจ็บๆอยู่ฟาดกับกำแพงให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป....( อีกรอบ)
\" ผู้หญิงอะไรหลอกกันได้...\"
และไม่แปลกเลย...เมื่อผมเปรียบเทียบงานสองชิ้นนี้แล้วเกิดอาการอึ้งๆ....พลางคิดในใจว่า
\" ตัวอาร์เป็นนักเขียนที่เขียนหนังสือได้หลากหลายกว่าที่คิด...มุมมองที่สะท้อนทำได้ดี...และน่าเชื่อถือ...เป็นคนที่ต้องมีงานเขียนที่ดีในอนาคตแน่...\" แล้วเราละ( เหล่...ตัวเอง)
เมื่อคิดได้เช่นนั้น...ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปอ่านเรื่องยาวของตัวอาร์ต่อทันที...และเรื่องที่ผมเลือกที่จะเข้าไปอ่านก็คือ...แอ่น..แอน...แอ้น ( ทำซะเป็นบุคคลสำคัญเชียว...ไอ้หมาโชคเอ้ย ( อุ๊ยขอโทษครับเขียนคำหยาบ) )
\"จดหมายถึงชายพิการ \"
ด้วยเหตุผลที่ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะมีขนาดสั้น...( กว่าอีกเรื่อง) และยังเขียนไม่จบด้วย
แต่ในใจก็กลัวโดนหลอกรอบสองเหมือนกันนะ...( แบบว่าแค้นนี้ต้องชำระ)
ผิดคาดมากเลยครับท่านผู้อ่าน... \" จดหมายถึงชายพิการ \" เขียนได้ดีทีเดียว...การเรียงลำดับเหตุการณ์...เป็นไปอย่างง่ายๆ...และได้ใจความ...
ในด้านภาษาในตอนแรกๆก็ประมาณ...( ทำหน้าดูถูกสุดๆ) แสนจะธรรมด้า...ธรรมดา แต่....
ให้ฟ้าผ่า( คนอื่น)ตายซิเอ้า....พอเริ่มเข้าตอนที่ 3 นี่ชักสนุกแฮ่...ประมาณว่าธรรมดา...แต่แบบว่าสนุก
จดหมายถึงคนพิการเป็นการดำเนินเรื่องในเชิงลึก( คือการลำดับเหตุการจากอดีต...ไปสู่ปัจจุบัน) กล่าวคือ....
ตัวเอกสองคนที่มีใจปฏิภักดิ์ต่อกันในตอนยังเยาว์...แล้ว..
เวลาก็พรากเขาและเธอจากกัน...แต่ใจของทั้งสองที่ยังผูกเกี่ยวถึงกันด้วยคำมั่นสัญญา...จากวัน...
เป็นปี...และจากหนึ่งปี...กลายเป็นหลายปี....
อันคำพระท่านว่าทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ( รู้สึกจะมาผิดงาน)....
\" ถูกแล้ว\"...อย่าทำหน้างงอย่างั้นสิครับไอ้ที่แหววขึ้นมาเนี๊ยเสียงใน( หัว)ใจของผมเอง...ฮุๆ
(ต่อดีกว่า) อันคำพระท่านว่า...( เหล่มองพลางเตรียมไม้หน้าสามขึ้นมาถือไว้เผื่อมีใครมาขัดคอเรา)ทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ...เมื่อการจากกันกินเวลานาน...ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน...แต่ใจ( ของโชค)และความรู้สึกของตัวเอกของเราไม่เคยเปลี่ยน...
เธอจึงเริ่มค้นหา...และไขว่คว้าในสิ่งที่กระหาย...ใคร่รู้ให้ได้ว่า...ทำไมเขาจึงเปลี่ยนไป....
เมื่อถึงตรงนี้ถ้าคุณอ่านชื่อเรื่อง...(ข้างต้น)ก็คงพอเข้าใจเรื่องราวได้ลาง...ลาง ...แต่
ขอย้ำว่าคุณ...จะเข้าใจเพียงอย่างเดียวก็คือ...เรื่องราวที่น่าจะเป็น...แต่รับรองว่าคุณไม่มีทางเดาเหตุการณ์...และความเป็นไป...ที่จะตามมาได้เลย....มีวิธีเดียวที่คุณจะเข้าใจเรื่องได้ทั้งหมด....
นั่นคือ.....
\" เข้าไปอ่านเสียสิครับ\"
ผมค่อนข้างชื่นชมสำนวนที่ใช้ในเรื่องนี้( จดหมายจากชายพิการ) หลายต่อหลายบท...
ผู้เขียนเป็นผู้มีความสารถในการชักโยงเรื่องราวได้แน่ประทับใจ...เนื้อหาที่เลือกใช้ก็ชวนให้เชื่อในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า...อยู่ในพื้นฐานแห่งความจริง...ในโลกที่แสนจะวุ่นวายทุกวันนี้....
และที่สำคัญยิ่งไปกว่าอย่างอื่นเลยก็คือ.....
เรื่องนี้บีบหัวใจผมได้แหลกคามือดีทีเดียว...ด้วยขนาดที่ยาวพอเหมาะ...เลือกใช้คำและสำนวนชวนขนลุกในบางจุด...และเมื่อถึงจุด...จุดหนึ่งผมยอมหลั่งนำตาให้กับความรักที่ คนหนึ่งคนจะพึงมีพึงเป็นได้...ให้กับคนหนึ่ง....
ผมเศร้าสะเทือนใจ....และอิ่มเองไปกับเนื้อเรื่องอย่างลืมตัว....และความรู้สึกที่ว่า
นี่เองกระมั้งที่ทำไมใครๆถึงชอบอ่านเรื่องรักๆ..ใคร่ๆ...
นี่เองล่ะมั้ง...ที่ทำให้คนมากกมายเทใจให้...นิยายรักอย่างหมดหัวใจ...
และนี่เองล่ะมั้ง...( ผมทำท่านึกอะไรบางอย่างออก) ที่ทำให้ผมเริ่มเรียนรู้ถึงงานเขียน( ของผม) ที่ไม่ค่อยมีใครพิศมัยจะอ่าน
ผมออกมาจากเรื่องของตัวอาร์ด้วยประกายแห่งความหวังที่ลุกโชนอีกครั้ง( รู้สึกจะหลายครั้งแล้วนะ)...และเริ่มมองเห็นแววในการเอาชนะใจคนอ่าน...ได้ลางๆแล้ว....
ผมนำเอาต้นฉบับเรื่อง....(....ขอสงวนชื่อนะครับมันเรื่องของผมเอง) ที่สมบูรณ์มาเปิดออกอ่าน...แล้วพยามมองหาช่วงหนึ่งของตัวละครที่พอจะมีเรื่องรักหวานแหววอยู่บ้าง...
\" นี่ไง...\" ผมกล่าวอย่างมีชัยที่ในที่สุดผมก็เจอมันในบทที่ 100 กว่าๆในเรื่องยาวของผม....และหมายมาดว่า...
\" มาลองดูกันสักตั้ง...กับหมวดรักซาบซึ้ง\".....
แค่คิดยังคงไม่พอ...ดังนั้นผมจึงเปิดเรื่องใหม่...(ที่ตัดตอนออกมาจากเรื่องยาวของตนเอง) อวดสายตาชาวโลกอีกครั้ง..
แล้วบอกตัวเองว่า....
\" แล้วมาดูกันว่า...จะประสบความสำเร็จไม๊ \" ผมสบถบอกตัวเองเสียงดังอีกครั้ง แต่...
\" จะมีคนอ่านเหรอ...\" ไอ้เสียงจากความคิดเลวๆของผมดังก้องขึ้นในหัวอีกแล้ว...แต่...
มันช้ากว่าความคิดใฝ่ดีของผม...ที่เตรียมไม้หน้าสามรอรับมือมันอยู่แล้ว....
และ...เจ้าเสียงแห่งความคิดเลวๆของผมมันก็ไร้เสียงไปหลายวันเลยทีเดียว...( รวมทั้งผมด้วยที่น๊อคเพราะไม้หน้าสามอันนั่นเหมือนกัน....)
วานิช นิ่มสกุล
ปล. วันที่8 เดือน 10 ปี2546 เรื่องจดหมายจากชายพิการ จากตัวลงแล้วเป็นจำนวน 10 ตอน...และเนื้อเรื่องกำลังสนุกสนาน...มีคนอ่านแล้วกว่า400คน แล้วคุณล่ะ.....ผู้ที่สนใจติดตามได้ที่ http://www.dekdee.com/entertain/viewlong.php?id=2136 ครับ...
ปล.2 หากถ้อยคำใดที่ไม่เหมาะสมหรือรู้สึกไม่ค่อยตรงใจผู้เขียนนัก...ข้าพเจ้าขอน้อมรับความผิดนั้นไว้แต่ผู้เดียวครับ....
4/1/04 เรื่องจดหมายถึงชายพิการแต่งเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้วครับ...ด้วยขนาด30ตอนพอดิพอดี...ไม่มากไม่น้อย...ส่วนความรู้สึกปีบอารมณ์ที่เหลืออยู่ที่ผม( คนอ่าน) ไม่อยากให้คุณๆทั้งหลายพลาด...แบบม้วนเดียวจบ...ต้องไปพิสูจท์ด้วยตาของตนเองครับ
เธอเขาและฉัน( ที่ก็รักเธอ) http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=144
คนเดียวที่ผมรัก http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=138
และขอแนะนำงานใหม่ที่คิดว่าคุณทั้งหลายที่ชอบงานแนวดราทั้งหลายไม่ควรพลาดนั้นก็คือ
บ้านของฉัน บ้านของเธอ บ้านของเรา ที่ http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=7754( งานล่าสุดครับผม)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น