Bin

ลำดับตอนที่ #4 :

10 สิงหาคม 2545

             ผมได้รู้จักหน้าตาของเว็บเด็กดีครั้งแรกจากการ “ ค้นหา \"  เว็บไซด์นักเขียนหน้าใหม่ที่ยังไม่มีที่ส่งงานเขียน …โดยการค้นหาของสนุก ดอท คอม

        ตื่นเต้น…สุดๆครับ (เหมือนตอนไปยืนอยู่หน้าบอร์ดประกาศผลสอบยังไงยังงั้นเลยหล่ะ)

และก็บอกตัวเองทันทีเลยว่า เฮ้ยความฝัน(ลมๆ) ของเราเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วโว๊ย…หลังจากหน่าย…กับการส่งต้นฉบับเรื่องยาวของตนเองไปที่สำนักพิมพ์หลายต่อหลายที่…แต่แล้วก็ได้แต่รอกับรอ…และก็รอ (ทุกวันนี้ก็ยังหน้าด้าน…รอ) คำตอบที่แสนยาวนานของสำนักพิมพ์…แต่จากวันนี้ไป..อะนะ (จะลองทำเชิดๆใส่สำนักพิมพ์สักพัก…คอยดู)

    แต่…พอเปิดเข้าไปที่ส่งเรื่องเท่านั้นแหละ…โอ้แม่เจ้า…อะไรจะขนาดนั้นมีเรื่องส่งไว้ก่อนตั้งเกือบพันห้าร้อยเรื่อง… (โอ้โห…มีคนร่วมเส้นทางมากขนาดนี้เลยเหรอ)

        พอเห็นอย่างนั้นผมก็ตัดสินใจลองเข้าไปชิมลางอ่านงานของคนอื่นดูก่อนว่าเป็นไงกันบ้าง (ยังคิดเข้าข้างตัวเองอีกนะว่า…คงได้อ่านแต่เรื่องของเด็กๆ…รูปแบบการเขียนแบบขอไปทีแหง๋เลย…)

    และเรื่องแรกที่ผม( ยอม )ลองเข้าไปอ่านก็คือเรื่องอัญมณีสีน้ำเงิน( หัวข้อเรื่องของผมนี่แหละ)…ด้วยเหตุผลที่ว่ามีคนเข้าไปอ่านมากติด1ใน5ของเดือน…เรื่องนี้(คิดว่า)คงพออ่านได้…และที่สำคัญคำบรรยายเรื่องน่าสนใจสุด…สุด

             แต่…ผมคิดผิดไปถนัดเลย…ที่ปรามาสเรื่องนี้เสียตั้งแต่ยังไม่ได้ลองอ่าน...ทำไมนะหรือครับ....





    \" เพราะ…อัญมณีสีน้ำเงินไม่ใข่แค่พออ่านได้…

    และไม่ใช่งานเขียนแบบเด็กๆด้วย \"

    

                แต่…กลับเป็นงานเขียนที่คล้ายเขียนโดยนักเขียนมืออาชีพเขียนมากทีเดียว    

                อัญมณีสีน้ำเงิน เป็นเรื่องที่ค่อนข้างออกแนวบู้…หน่อยๆ (ในความคิดของผมนะ) และคนเขียนค่อนข้างจะเป็นผู้มีความสามารถในการบอกเล่าเรื่องราวด้วยตัวหนังสือ (และภาพประกอบ)ได้ดีทีเดียว

    ตอนที่หนึ่งที่ผมอ่านผมมีความรู้สึกว่า…โอ้โหไมพี่แกลำดับเหตุการณ์ได้กระชับแบบนี้ว่ะเนี๊ย…แถมสนุกอีกต่างหาก (อย่างกับนักเขียนอาชีพน่ะ…) ผมลองอ่านรอบที่สองในตอนเดียวกัน…เพื่อหาข้อบกพร่องที่อาจจะเกิดเป็นช่องว่างให้ผมรู้สึก (ภูมิใจ) ว่าต้นฉบับและเนื้อเรื่องของผมสมบูรณ์มากกว่า…

    แต่…ไม่ยักกะมีฮ่ะ..ทั้งสั้น…ง่าย…ได้ใจความ และก็สนุก…ชวนติดตามอีกต่างหาก (เค้าไม่ได้ติดสินบนผมมาเขียนหลอกนะครับ…แค่500ร้อยเอง..แฮ่ๆล้อเล่นนะครับ)

    ผมอ่านไปตอนเดียวความคิดผมตะเหลิดไปถึงเงื่อนที่มันควรจะเป็นปมของเรื่องเลยทีเดียว… มันทำให้ความกระหายที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกๆของหัวใจ (สะออน) ของผม…เกิดความอยากจะรู้เรื่องราวในตอนต่อไปขึ้นมาอย่างประหลาด…

    นิยายที่ดี…มันควรจะเล่นกับความรู้สึกของคนอ่านได้…ทำให้ใคร่อ่าน…ใคร่รู้…และสนุกไปพร้อมๆกัน

    ผมอดไม่ได้ที่จะลอง( ขโมย) อ่านข้อความที่ฝากให้นักเขียนที่ฝากกันไว้มากมายด้านล่าง…พลางเอามือจับที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วขยำอย่างแรง…ทำไมน่ะหรือครับ

               แต่ละ…ข้อความที่ฝากให้นักเขียนน่ะสิครับ…มันโดนใจผมอย่างแรงเลย

    เกิดคำถามขึ้นในใจว่า….

    ...นี่นักเขียนสมัครเล่นหรือ…

    …ทำไมคิดพล็อตได้โป๊ะเช๊ะขนาดนี้

              … เอาข้อมูลแบบนี้มาจากไหนนะ

    และอีกมากมายที่ผุดขึ้นในสมองของผม…มีแต่คำถามและคำถาม

    และคำถามสุดท้ายที่ทำให้…ผมยอกสแยกในใจอย่างช่วยไม่ได้ว่า…

    แล้วงานของผมล่ะ…จะมีคนอ่านกับเขาไหมเนี๊ย…

    ผมสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวอย่างรวดเร็ว…ทำไมนะหรือครับ

       

                แหม…ใครจะกล้าคิดหล่ะครับว่า “ ถ้างานที่แสนจะรักและหวงแหนของผมเอง…ที่อุตส่าห์หาที่ลงอวดสายตาชาวโลกได้แล้ว…แต่กลับไม่มีใครอ่าน…จะเกิดอะไรขึ้น” …แค่คิดก็หดหู่พิลึกแล้ว

    ผมค่อยๆลงทะเบียนนักเขียน…ด้วยสมองที่ไม่เป็นสุขนัก…มีหลายเรื่องเชียวครับที่ผมกำลังคิดอยู่ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับงานของผมทั้งนั้นเลย…

    แต่ความคิดหนึ่งที่ผมคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์มากๆสำหรับผู้อ่านที่น่ารักทุกคนของผม( ก็อุตส่าห์อ่านผมพล่ามมาถึงขนาดนี้…ไม่รักคุณแล้วจะให้ไปรักแมวที่ไหน ) ก็คือ…

    ผมเพิ่งเข้าใจว่า…ทำไมงานเขียนของผมจึงต้องรอการพิจารณานาน…ขนาดนั้น ( นานชนิดที่เรียกว่าลืมกันไปข้างเลย)

    นั่นอาจเกิดจากคนที่มีงานเขียนเป็นของตนเองนั้นมีจำนวนมาก…และงานเขียนดีๆก็เกิดขึ้นทุกวัน…นี่ล่ะสาเหตุสำคัญเชียว

                ดังนั้นงานเขียนที่ส่งต้นฉบับย่อมต้องใช้เวลาคัดสรรนานที่เดียว…กว่าจะบอกได้ว่างานชิ้นนั้นโดนหรือไม่โดน…หรือ…ไม่อย่างไร

    คิดได้อย่างนี้แล้วก็เอาแต่นั่งปลงอนิจจัง(บวกสบายใจขึ้นอีกโขเลย) อะครับ (พลางกับส่งเนื้อเรื่องขึ้นเว็บ)

    และก็ได้แต่คาดหวังว่า( ไอ้) งานของเราคงจะป๊อปไม่แพ้อัญมณีสีน้ำเงินเหมือนกัน

                แต่ตอนนี้…ผมขอไปอ่านเรื่องนี้ (อัญมณีสีน้ำเงิน) ตอนที่6ก่อนนะครับ…มันชักติดใจเสียแล้ว

                                              

                                                                                                  วานิช นิ่มสกุล



ปล. ใครเคยอ่านเรื่องอะไรมาบ้างครับ…เนื้อหาเป็นไงวิจารณ์กันตามสบายเลยนะครับ…มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน…ส่วนเรื่องต่อไปที่ผมจะเอามาเล่า…เอามาแฉ (ความรู้สึก) รับรองว่าคุณๆหลายๆคนคงเคยอ่านแล้วแน่นอน…โพทบอกเรื่องที่คุณเคยอ่าน…หรือโพทโฆษณางานของตัวเองก็ได้นะครับไม่ว่ากัน…ถือว่ามาเปิดโอกาส(ให้ผมและคนอื่นทราบว่ามีงานเขียนแนวนี้อยู่ที่บอร์ดเราด้วย) ในการอ่านกัน…วันนี้บาย…ครับ



เนื่องด้วยบทวิจารณ์เรื่องนี้ลงไว้ตั้งแต่วันที่ 3 เดือนตุลาคมปี2546 ซึ่งเวลาได้ล่วงเลยมานานมากแล้ว...ผมเองในฐานะผู้วิจารณืงานก็จึงขอปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนที่ผู้เขียนได้ทำการปรับปรุงครับ...กล่าวคือ....



1.ตอนที่2-8ตอนนี้ปิดปรับปรุงครับ



2. เนื้อเรื่องในตอนที่1ผิดไปจากเดิมเล็กน้อยในด้านข้อมูล



3. กระนั้นผู้เขียนยังมีความสามารถในการดำเนินเรื่องได้อย่างวดีเยี่ยมเช่นเคย...เพียงแต่ว่าบางช่วงใส่ความเปแนเหตุเป็นผลลงไปมากเกินจำเป็นเสียหน่อย...( เพราะบางเรื่องผมว่าคนอ่านคิดเองเดาเองมันก็ให้อารมณืได้ดีอีกแบบหนึ่ง...แต่นี่อาจเป็นรูปแบบการนำเสนอของคุณก็ได้)



4.ใครสนใจเรียนเชิญสมาชิกทุกท่านที่ http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=8899ครับ...รับรองว่าสนุกตื่นเต้นไม่แพ้ละครเรื่องใดๆในเด็กดีแน่นอนครับ





5.และนักเขียนท่านี่ก็มีผลงานที่รอให้เราพิสูจน์ด้วยสายตาอีกเรื่องครับที่http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=8900 ต้นกุมภาพันธ์นี้ครับ

( Up date 5 /1/04)