คอร์ลัมเรื่องโปรด …เรื่องโปรโมท

ลำดับตอนที่ #2 : จดหมายจากชายพิการ( น้ำตาจากส่วนลึก)Up date

                                อีกสามวันผ่านไป....ความว่างเปล่ายังคงมาเยือนเรื่องยาวที่สุดรัก( และหวงแหนของผม )อย่างต่อเนื่อง( และยาวนาน)...ผมเริ่มทำใจและเริ่มคิดว่า สงสัยจะต้องลบเรื่องทิ้งซะที...มันหดหู่เหมือนบรรยากาศของเรื่องเราเลยแฮ่ะ....ไอ้ครั้นจะเอาหัวโขกกำแพงอีกรอบก็...เริ่มแหยงๆ(แล้ว)...ด้วยกว่าจะหายเจ็บนี่หลายวันเลยทีเดียว...สู้เก็บไว้ทำตอนแฟนเรามาบอกเลิกดีกว่า...สะใจกว่ากันเยอะ...





                         ว่าแต่...เมื่อไหร่ล่ะ( ก็ไอ้เรามันยังโสดสนิทอยู่เลย...กรรมจริงๆ )

                    

              ผมเริ่มเข้าไปที่เรื่องยาวของผม( ครั้งที่ร้อยแปด)...และมีข้อความที่ชวนสะดุดตาสะดุดใจอยู่หนึ่งข้อความที่อ่านแล้วต้องเปิดยิ้มกว้างทีเดียว...แบบว่ามันเป็นข้อความติ-ชม เรื่องผมประมาณ 8 บรรทัดเห็นจะได้( แสดงให้เห็นว่าคนพิมพ์มีความอดทนและตั้งใจจะบอกเรื่องราวที่คิดจริงๆ )...และสรุปไว้สั้นๆที่ท้ายประโยคว่า...

                         “ ชอบค่ะ..เขียนต่อนะคะจะรออ่าน ”

       ให้ตายสิ....ผมดีใจซะยิ่งกว่าซอนย่าเดินเข้ามาขอเป็นแฟนซะอีก( อันนี้เวอร์ไปนิด)

                      

          ผมเห็นชื่อคนโพสแล้วก็รู้สึกคุ้น...คุ้นเหมือนเคยเห็นในบอร์ดอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ยังไม่ได้ทันได้คิดอะไรต่อไป...มากมายนัก...( เพราะมัวแต่ปลื้มหัวใจแทบจะระเบิดอยู่)

    ข้อความต่อมาก็ทำให้ผมถึงบางอ้อ...ในที่สุด...มีใจความว่า....



                          “ ลืมบอกไปว่าถ้าพอมีเวลาช่วยเข้าไปอ่าน....” และยังคงมีคำเชิญชวนอีกยาวประมาณหนึ่ง...ซึ่งสำหรับผมแล้วถือเป็นธรรมเนียม( ส่วนตัว)มากๆทีเดียวครับที่จะต้องเข้าไปอ่านงานของเค้าหรือเธอเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งมิตรภาพที่ดีต่อกัน

                  

     ไอ้ผมก็เลือดขัดติยะ...เอ้ยไม่ใช่ เลือดนักเลงเก่ากับเขาเหมือนกัน...ในเมื่อคุณกล้าขอ...เราก็กล้าให้....( ออกแนวกรุงเก่าเล็กน้อย )

                           “ถูกต้องนะครั.........บ ” ( รู้สึกว่าไอ้อาการบ้าๆนี่อาจจะมาจากแรงกระแทกเมื่อ สามวันก่อนแหง๋เลย )



               ครั้งแรกที่ค้นหานักเขียนที่ชื่อ “ ตัวอาร์ ” มีรายชื่อปรากฏขึ้นมาจำนวน 4 เรื่อง คือเรื่องสั้นสอง และเรื่องยาว 2 ซึ่งหนึ่งในเรื่องยาวเรื่องหนึ่งจบแล้ว....

              ผมสะดุดตาที่เรื่องสั้นมากกว่า...ด้วยเหตุผลที่ว่า ....

                       “ เรื่องสั้นสามารถบอกเล่าได้มากกว่าเรื่องราวที่ปรากฏอยู่ในเนื้อหาของเรื่อง.. ”



               เรื่องสั้นสามารถบอก...ได้ว่าผู้เขียนคนนั้นมีอุปนิสัยอย่างไร...จากแนวเขียน และรูปแบบการนำเสนอที่เค้าหรือเธอเลือกใช้.    

    เรื่องสั้นสามารถบอกความสามารถของผู้เขียนว่า...เก่งหรือมีความสามารถในการเลือกใช้คำและการผูกประโยค...ได้มากน้อยแค่ไหน



            และด้วยเหตุผลทั้งสองอย่างข้างต้น ( บวกกับบางอย่างดลใจ...เริ่มออกแนวผีๆนิดหน่อยแล้วเรา ) ทำให้ผมเลือกหนึ่งในสองเรื่องสั้นที่มีอยู่ตรงหน้านั้นก็คือ...



                                 “ เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) ”

             เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรักหลายเศร้าที่หารแบ่งกันไม่ลงตัว...เหตุเพราะไอ้คำว่ารักตัวเดียว

          ผู้เขียนเลือกที่จะใช้บุคคลบุรุษที่หนึ่งเป็นคนเล่าเรื่องได้อย่างชาญฉลาด...การลำดับเหตุการณ์เป็นไปด้วยความสะเทือนใจ...และบีบอารมณ์ได้พอควร...จึงทำให้เรื่องนี้อ่านง่ายและเล่นกับ (อารมณ์) ผมได้พอควรทีเดียว (โดยเฉพาะตอนจบนี่...ถ้าใครมีประสบการณ์ตรง...มีสิทธิ์หลั่งน้ำตาทีเดียว...)



              แต่ก็มีข้อเสียอยู่บ้างตรง....ผู้เขียนยังไม่เก่งพอที่จะบีบหัวใจของคนอ่านให้แหลกคามือ( หรือแป้นพิมพ์หว่า...) เพราะด้วยความที่มันเป็นเรื่องสั้น...ตัวอาร์จึงลืมความสะเทือนอารมณ์ที่ควรจะมีในเรื่องไป...



             แบบว่ามันสั้นเกินไปนิด ( เหมือนกับว่าคนกำลังถูกกดน้ำอยู่กำลังจะขาดใจตาย...แต่จู่ๆไอ้ฆาตกรโรคจิตก็ปล่อยให้เหยื่อหลุดขึ้นมาหายใจอีกครั้งยังไงอย่างงั้นเลย) ซึ่งน่าเสียดายมาก...เพราะถ้าเป็นผมนะ...(ออกอาการหมายมาด) ผมจะกดให้คนดูอ่านเรื่องนั้นจมน้ำตาเลยคอยดู( พูดแล้วหมั่นเขี้ยว)



                ผมอ่าน(ผ่าน)เรื่องที่ว่ามาด้วยความรู้สึกยังไม่ค่อยสุด....สุด( อารมณ์ในการอ่านนะครับ...อย่าคิดเป็นอย่างอื่น) แล้วก็เลยคิดว่า

                           “ อืม....เป็นผู้หณิงที่ดูท่าทางอ่อนไหวดี...แถมเรื่องก็ดีอีกต่างหาก ” ผมเอ่ยอย่างประหลาดใจ...เพราะในชีวิตที่ผ่านมาเกือบ(....) (เป็นความลับ) ขวบของผม...ยังอ่านงานแนวรักแบบนี้น้อย...ถึงน้อยมาก...

                    

        ด้วยเหตุนี้เองผม...จึงแสวงหาสิ่งที่อาจจะพอทำให้ความรู้สึกที่คลั่งค้างอยู่นั้น..อาจเติมเต็มได้จากงานอีกสักเรื่อง...และแน่นอนเรื่องนั้นคงไม่พ้นเรื่องสั้นอีกเรื่องที่เหลืออยู่ของนักเขียนท่านี้..ทำไมนะหรือครับ...



       ก็เพราะผมขี้เกียจหาของคนอื่นอะดิ และเรื่องที่โชคดี(รึเปล่า) เรื่องนั้นก็คือ



                              “ คนเดียวที่ผมรัก ”....

                โอโห...ผมขอบอกว่าผมผิดหวังอย่างแรงทีเดียวที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ต่อจาก  “ เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ) ”...ทำไมนะหรือครับ...

               ก็เนื้อเรื่องของเรื่องนี้นี่มันคนละเรื่องกับเรื่องแรกเลยครับ...จากที่ตัวอาร์ทำให้ผมวาดภาพของผู้หญิงอ่อนไหวอารมณ์ดีคนหนึ่ง( จากตอนที่อ่านเรื่องเก่า)...มาถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจและนึกถึงผู้แต่งเรื่องน่ารักคนนั้นไม่ออกเลย...( ตัวอาร์เสียภาพพจน์นางเอกในใจผม \" รึเปล่า\" ไปจากเรื่องนี้ครับ)



             แบบว่าเนื้อเรื่องมันผิดกันราวกับดอกไม้กับปุ๋ยเลย....

              เปิดต้นเรื่องมาผมนึกว่า...ผมเข้าผิดเรื่องเสียอีก...

         บรรยากาศรอบๆ...ต้นเรื่องชวนอึดอัด...และหาความสดชื่นสดใส...แบบเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้สักนิด...ประมาณว่าจะตายให้ได้...( เหมือนอ่านงานที่ตัวเองแต่งยังไงยังงั้นเลย)

      

          แต่พอถึงกลางเรื่อง....

                            “ ไม...ผู้หญิง( คนนี้)ถึงได้มีมิติความคิดกับผู้ชายแบบนี้นะ ” ผมเริ่มสบถอย่างแปลกใจ...

                             “ หรือคนเขียนจะเป็นผู้ชาย ” เริ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย...( ส่งเดช )



            แต่พออ่านจบเท่านั้นแหละ....ผมงี้แทบจะยกเอาหัวที่ยังเจ็บๆอยู่ฟาดกับกำแพงให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป....( อีกรอบ )

                         “ ผู้หญิงอะไรหลอกกันได้...”



            และไม่แปลกเลย...เมื่อผมเปรียบเทียบงานสองชิ้นนี้แล้วเกิดอาการอึ้งๆ....พลางคิดในใจว่า

                        “ ตัวอาร์เป็นนักเขียนที่เขียนหนังสือได้หลากหลายกว่าที่คิด...มุมมองที่สะท้อนทำได้ดี...และน่าเชื่อถือ...เป็นคนที่ต้องมีงานเขียนที่ดีในอนาคตแน่...”



        แล้วเราละ( เหล่...ตัวเอง)

    เมื่อทราบเช่นนั้นแล้ว...ผมจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปอ่านเรื่องยาวของตัวอาร์ต่อทันที( โดยไม่ลังเลเลย)...และเรื่องที่ผมเลือกที่จะเข้าไปอ่านก็คือ...แอ่น..แอน...แอ้น ( ทำซะเป็นบุคคลสำคัญเชียว...ไอ้หมาโชคเอ้ย ( อุ๊ยขอโทษครับเขียนคำหยาบ) )



                                “ จดหมายถึงชายพิการ ”

             ด้วยเหตุผลที่ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะมีขนาดสั้น...( กว่าอีกเรื่อง) และยังเขียนไม่จบด้วย

                  แต่ในใจก็กลัวโดนหลอกรอบสองเหมือนกันนะ...( แบบว่าแค้นนี้ต้องชำระ)



    และคาดหวังไว้ว่าฝีมือของนักเขียนท่านนี้คงยังไปไม่ถึงระดับที่เรียกว่าสุดยอดเป็นแน่ ( เนื่องจากสองเรื่องที่อ่านจบไปแสดงให้เห็นว่านักเขียนยังเป็นนักเขียนสมัคเล่นเท่านั้น)

                    

                แต่ผิดคาดมากเลยครับท่านผู้อ่าน... “ จดหมายถึงชายพิการ ” เขียนได้ดีทีเดียว...การเรียงลำดับเหตุการณ์...เป็นไปอย่างง่ายๆ...และได้ใจความ...

                  ในด้านภาษาในตอนแรกๆก็ประมาณ...( ทำหน้าดูถูกสุดๆ) แสนจะธรรมด้า...ธรรมดา แต่....

                ให้ฟ้าผ่า( คนอื่น)ตายซิเอ้า....พอเริ่มเข้าตอนที่ 3 นี่ชักสนุกแฮ่...ประมาณว่าธรรมดา...แต่แบบว่าสนุก

                      

              จดหมายถึงคนพิการเป็นการดำเนินเรื่องในเชิงลึก( คือการลำดับเหตุการณ์จากอดีต...ไปสู่ปัจจุบัน) กล่าวคือ....

            ตัวเอกสองคนที่มีใจปฏิภักดิ์ต่อกันในตอนยังเยาว์...แล้ว..

                 เวลาก็พรากเขาและเธอจากกัน...แต่ใจของทั้งสองที่ยังผูกเกี่ยวถึงกันด้วยคำมั่นสัญญา...จากวัน...

                  เป็นปี...และจากหนึ่งปี...กลายเป็นหลายปี....

                        

              อันคำพระท่านว่าทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ ( รู้สึกจะมาผิดงานไอ้ประโยคนี้ )....



                       “ ถูกแล้ว”..อย่าทำหน้างงอย่างงั้นสิครับไอ้ที่แหววขึ้นมาเนี๊ยเสียงใน( หัว)ใจของผมเอง...หุๆ



              (ต่อดีกว่า) อันคำพระท่านว่า...( เหล่มองพลางเตรียมหาไม้หน้าสามขึ้นมาถือไว้เผื่อมีใครมาขัดคอเรา)ทุกสิ่งในโลกนั้นไม่เที่ยงหนอ...เมื่อการจากกันกินเวลานาน...ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน...แต่ใจ( ของโชค)และความรู้สึกของตัวเอกของเราไม่เคยเปลี่ยน...

             เธอจึงเริ่มค้นหา...และไขว่คว้าในสิ่งที่กระหาย...ใคร่รู้ให้ได้ว่า...ทำไมเขาจึงเปลี่ยนไป....

  



               เมื่อถึงตรงนี้ถ้าคุณอ่านชื่อเรื่อง...( ข้างต้น )ก็คงพอเข้าใจเรื่องราวได้ลาง...ลาง ...แต่

                  ขอย้ำว่าคุณ...จะเข้าใจเพียงอย่างเดียวก็คือ...เรื่องราวที่น่าจะเป็น...แต่รับรองว่าคุณไม่มีทางคาดเดาเหตุการณ์...และความเป็นไป...ที่จะตามมาออกได้เลย( พนันกันได้)....มีวิธีเดียวที่คุณจะเข้าใจเรื่องได้ทั้งหมด....



                     นั่นคือ.....



               “ เข้าไปอ่านเสียสิครับ”

                    

    ผมค่อนข้างชื่นชมสำนวนที่ใช้ในเรื่องนี้( จดหมายจากชายพิการ) หลายต่อหลายบท...

              

    ผู้เขียนเป็นผู้มีความสามารถในการชักโยงเรื่องราวได้แน่ประทับใจ...เนื้อหาที่เลือกใช้ก็ชวนให้เชื่อในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า...อยู่ในพื้นฐานแห่งความจริง...ที่เกิดขึ้นได้ในโลกที่แสนจะวุ่นวายทุกวันนี้....

                  

    และที่สำคัญยิ่งไปกว่าอย่างอื่นเลยก็คือ.....

                  

                  เรื่องนี้บีบหัวใจผมได้แหลกคามือดีทีเดียว...ด้วยขนาดที่ยาวพอเหมาะ...เลือกใช้คำและสำนวนชวนขนลุกในบางจุด...และเมื่อถึงจุด...จุดหนึ่งผมยอมหลั่งน้ำตาให้กับความซาบซึ้งที่เกิดขึ้นในเรื่องอย่างไม่เสียดาย



    ผมซาบซึ้งไปกับความรักของคนๆหนึ่ง...

       ควมรักที่เธอมีให้เค้าจนหมดหัวใจ...



        “ ความรักของคนธรรมดาที่พึงมี... ให้กับคนหนึ่ง....ได้ ”

    มันทำให้ความรู้สึกตืบตันที่ลำคอเกิดขึ้นอย่างประหลาด...ราวกับว่าถูกกดรัดด้วยบางสิ่งที่ขมวดเข้ามาจนแน่นสุดท้ายก็แทบขาดอากาศหายใจไปเท่านั้น....



      หนี่งชั่วโมงสำหรับความศร้าสะเทือนใจที่ผมได้รับ....ผมอิ่มเองไปกับเนื้อเรื่องอย่างลืมตัว....และเริ่มมีความรู้สึกว่า...



    นี่เองกระมั้งที่ทำไมใครๆถึงชอบอ่านเรื่องรักๆ..ใคร่ๆ...กันนัก

                  นี่เองล่ะมั้ง...ที่ทำให้คนมากกมายเทใจให้...นิยายรักอย่างหมดหัวใจ...

                 และนี่เองล่ะมั้ง...( ผมทำท่านึกอะไรบางอย่างออก) ที่ทำให้ผมเริ่มเรียนรู้บางอย่างในงาน( ของผม) ที่ที่ไม่ค่อยมีใครพิสมัยจะอ่านนัก....แลผมแน่ใจอย่างที่สุดว่าไอ้บางอย่างที่ว่า...มันมีประโชน์กับเรื่องของผมมากทีเดียว

        “ แนวเรื่องเป็นทิศทางที่สำคัญประการหนึ่งที่จะช่วยดึงคนอ่านให้เข้ามาในเรื่องของเราได้ตรงจุดประสงค์และเป้าหมายคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากงานของตัวอาร์ครับ ”

    

    ผมออกมาจากเรื่องของตัวอาร์ด้วยประกายแห่งความหวังที่ลุกโชนอีกครั้ง( รู้สึกจะหลายครั้งแล้วนะ)...และเริ่มมองเห็นแววในการเอาชนะใจคนอ่าน...ได้ลางๆแล้ว....

    ผมนำเอาต้นฉบับเรื่อง....(....ขอสงวนชื่อนะครับมันเป็นเรื่องของผมเอง)  ที่สมบูรณ์มาเปิดออกอ่าน...แล้วพยามมองหาช่วงหนึ่งของตัวละครที่พอจะมีเรื่องรักหวานแหววอยู่บ้าง...



                        “ นี่ไง...” ผมกล่าวอย่างมีชัยที่ในที่สุดเมื่อผมเจอมันเข้าในบทที่ 100 กว่าๆในเรื่องยาวของผม....และหมายมาดว่า...

                         “ มาลองดูกันสักตั้ง...กับหมวดรักซาบซึ้ง ”....

               แค่คิดยังคงไม่พอ...ดังนั้นผมจึงเปิดเรื่องใหม่...( ที่ตัดตอนออกมาจากเรื่องยาวของตนเอง ) อวดสายตาชาวโลกอีกครั้ง..

                แล้วบอกตัวเองว่า....



                         “ แล้วมาดูกันว่า...จะประสบความสำเร็จไม๊ ”  ผมสบถบอกตัวเองเสียงดังอีกครั้ง แต่...

                        “ จะมีคนอ่านเหรอ... ” ไอ้เสียงจากความคิดเลวๆของผมดังก้องขึ้นในหัวอีกแล้ว...แต่...

                   มันช้ากว่าความคิดใฝ่ดีของผม...ที่เตรียมไม้หน้าสามรอรับมือมันอยู่แล้ว....



    และ...เจ้าเสียงแห่งความคิดเลวๆของผมมันก็ไร้เสียงไปหลายวันเลยทีเดียว...( รวมทั้งผมด้วยที่น๊อคเพราะไม้หน้าสามอันนั่นเหมือนกัน....)

                                                                                                                                                                              

                                                                                                           วานิช นิ่มสกุล



ปล. วันที่12 เดือน03 ปี2547 เรื่องจดหมายจากชายพิการ ปิดเรื่องลงเป็นจำนวน 30 ตอนแต่งโดย ตัวอาร์ในหมวด รัดเศร้าๆ..ที่. http://www.dekdee.com/entertain/viewlong.php?id=2136 ครับ...เนื้อเรื่องในช่วงกลางและท้ายสามารถปีบหัวใจผู้อ่านได้แหลกละเอียดทีเดียว...หลายคนโพทไว้อย่างเต็มใจถึงความประทับใจกับงานเขียนเรื่องนี้แล้วคุณล่ะพิสูจน์แล้วหรือยังครับ



ปล.2 หากถ้อยคำใดที่ไม่เหมาะสมหรืออาจจะทำให้รู้สึกไม่ค่อยตรงใจผู้เขียนนัก...ข้าพเจ้าขอน้อมรับความผิดนั้นไว้แต่ผู้เดียวครับ....





เธอเขาและฉัน( ที่ก็รักเธอ) http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=144



คนเดียวที่ผมรัก http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=138



และขอแนะนำงานใหม่ที่คิดว่าคุณทั้งหลายที่ชอบงานแนวดราม่าทั้งหลายไม่ควรพลาดนั้นก็คือ



  บ้านของฉัน บ้านของเธอ บ้านของเรา ที่ http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=7754( งานล่าสุดของนักเขียนมากความสามารถคนนี้ครับผม)