ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 :
ผมว่าบางครั้งคนเราบางที( มัน)ก็ \" บ้า\" หรือไม่ก็เกือบไปบ้างในบางทีเหมือนกัน
เหมือนผมที่เริ่มจะบ้างานเขียน....บ้าอ่าน...และบ้าเว็บเด็กดีเข้าไปทุกที...
เหมือนกับว่า...ถ้าวันไหนไม่ได้แว๊บเข้ามาจะมีอาการแบบว่า...ตาลอยๆ... หูก็เริ่มตก...แถมยังมีหาง( โผล่มา )กระดิกไปมาอีก( ปรู๋ว...)ไม่ใช่แมวนะ...
มันเหมือนกับจะลงแดงยังไงไม่รู้....ถ้าไม่ได้...คลิก...ไม่ได้อ่าน ( ใช่มันต้องอาการนี้)
เด็กดี....มันเหมือนสิ่งเสพติด....
เหมือนชีวิต....
เหมือนวิญญาณ...และความภูมิใจ( อันน้อยนิดจากงานของตัวเอง)...ของนักเขียนหน้าใหม่
ผมจึงไม่รอขช้าที่จะเข้าไปที่เรื่องของผมทันทีเมื่อมีโอกาส( ประมาณครั้งที่สองพันสี่)
\" อืม....เริ่มดีแฮ่ะ \" ผมพึมพัมแบบกึ่งๆ...ทั้งดีใจ..และเฉยๆไปพร้อมๆกัน( แบบว่าเริ่มชินซะแล้วกับความตกต่ำของมัน)
....แต่ที่น่าสนใจก็ไอ้จำนวนคนที่เข้าไปอ่านเรื่องของผมนี่ซิ...ไม่อยากจะเชื่อเลย....
ในขณะนี้งานชิ้นที่สองของผมมีจำนวนคนเข้าไปอ่านเกือบร้อยคนในช่วงเวลาแค่ 4 วัน...ถ้าเทียบกับเรื่องแรก( คาดหวังแบบสุดๆ ) ที่ลงก่อนหน้านี้...มันให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
และผมก็เริ่มหันมาพิจารณางานของตนเองอีกครั้ง...ก็พบว่าอาจจะมีบางอย่างที่ผมยังไม่ได้เรียนรู้...
นั่นคือ.....
\" แนวทางในการเขียน \"
ผมว่ามันเป็นสิ่งที่กำหนดความนิยมของคนอ่านได้มากทีเดียว....
. เหตุเพราะคนเรามันมีหลากหลายประเภท...ซึ่งหนึ่งในหลายๆคนนั้นก็ย่อมมีงานที่ชื่นชอบแตกต่างกันไป
ซึ่งก็ไม่แปลก...ถ้าใครสักคนอาจจะไม่ชอบงาน( ของผม) ที่ค่อนข้างหนักหรือ ซีเรียสนัก...( ก็แหมไอ้วันแต่ละวันนี้ก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว...)
หรือไม่....แนวความสนใจของคนกลุ่มเล็กๆ( รึเปล่า)...ของบอร์ดนี้อาจจะเป็นเรื่องออกแนวรักๆ....ใคร่ๆก็อาจจะเป็นได้...
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผม...จึงเริ่มหางานเขียนที่(น่าจะ)เป็นตัวอย่างงานที่คนในบอร์นี้ชอบได้บ้าง....
\"ตราบใดมีแสง...ตราบนั้นย่อมไม่มืดมน\" ( มานแน่อยู่แล้วไอ้บ้า)
แล้วเทวดาก็เริ่มเห็นใจความพยายามของผม
โดยการส่งนางฟ้า( รึเปล่า) น้อยๆ( น้อยหรือใหญ่อันนี้ไม่ค่อยแน่ใจนะ) มาชี้ทาง....สว่างให้...
นามของเธออยู่ในบอร์ดข้อความในเรื่องของผมอีกเช่นเคย...
เธอ....คนที่ฝากข้อความสั้นๆไว้สองข้อความที่อ่านแล้ว...
ก็รู้สึกคล้ายๆกับว่าจะมีกำลังใจเขียนขึ้นมาอีกหน่อย...
เธอที่ทำให้ผม...(เสีย) เวลาไปกับการหาเรื่องที่เธอแต่งไปนานพอสมควร
เธอ...ผู้มีนามว่า \" จิโนว่าครับ\"
\" เกิดเป็นชายชาติทหาร...หากไม่รู้จักคำว่าบุญคุณ เห็นทีจะสิ้นแผ่นดินให้เหยียบยืน\" ( รู้สึกจะลิเกไปหน่อย)
แต่นั้นก็เป็นเหตุผลเชยๆที่ทำให้ผมต้องหางานของเธอมาอ่านให้จงได้...แต่แบบว่าแทบจะต้องพลิกบอร์ดหากันทีเดียวก็ว่าได้...
และแล้วก็มีเรื่องของเธอปรากฎขึ้นมาหนึ่งเรื่อง ( และมีเพียงเรื่องเดียว)...นั้นคือ...
\" ดอกไม้และสายลม\" เป็นเรื่องยาวที่มีจำนวนตอนไม่มากนัก ( ในขณะนั้น )
ผมจึงตัดสินใจเข้าไปอ่านโดยไม่ลังเลเลย( หรือลังเล...เอ๊ะยังไง) เหตุเพราะเจ้าชื่อเรื่องนี่แหละ
\" ดอกไม้และสายลม\" ผมว่าชื่อมันเก๋นะ...แสดงว่าคนเขียนนี้คงมีอารมณ์บรรเจิดในการแต่งเรื่องไม่น้อยเลย...ชื่อก็ชวนอ่านอย่างที่สุดแล้ว...
แต่พอเริ่มเข้าไปอ่านเท่านั้นแหล่ะ......
โอ้โห....อะไรมันจะวนไปวนมาน่าปวดหัวได้ขนาดนั้น....( ทำท่าเซ็งโลกสุดๆ)
ด้วยเหตุผมอย่างหนึ่งที่อาจเกิดจากความสามารถของผมเองที่ทำให้...ผมเองไม่สามารถอ่านบทนำของคุณจิโนว่าให้เข้าใจได้( ในครั้งเดียว) ก็คือ...อาจเป็นเพราะผมเอง
โดยส่วนตัวแล้วผม...เป็นคนที่อ่านหรือดูหนังของญี่ปุ่นน้อยมาก...น้อยขนาดใช้นิ้วสั้นๆของผมนับๆได้หมดเลยทีเดียวล่ะ...
ดังนั้นผมจึงเกิดอาการอึ้งกิมกี่ขึ้มมาในทันทีที่อ่านบทนำ...
\" ญี่ปุ่น...โอ้มายก๊อด\" ผมบ่นออกมาเบาๆอย่างผิดหวังเล็กน้อย...
แล้วยิ่งบทนำที่คนเขียนพยามบอกเล่าเรื่องนั้น...อยากบอกจริงๆว่ามึน...มากเลย...
หลังจากใช้เวลาไปประมาณ 15 นาที ในการอ่านบทนำนั้น...ผมก็ยังไม่สามารถประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนต้นได้ว่า...มันคืออะไรกันแน่ที่คนเขียนอยากจะสื่อ...
แบบว่าอ่านแล้วก็งง...งง...แล้วก็งง
แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ...ผมเลยตัดสนใจเข้าไปอ่านอีกรอบ...
ซึ่งครั้งนี้ดีขึ้นครับ...ใช้เวลาไปประมาณ 10 นาทีแล้วก็พอจะเริ่มสรุปได้ว่า....
มันคือการบอกเล่าความเป็นไปของคนในครอบครัว...ครอบครัวหนึ่ง...ที่มีน้องคนสุดท้องเป็นบุรุษที่1คอยเล่าเรื่อง...
\" อะนะ\" ผมถอนใจอย่างโล่งอกที่ผ่านบทนำที่เหมือนสามารถหาทางออกจากลายแทงสมบัติ...ได้( เสียที)
พร้อมกับความสับสนที่ยังคงมีมาก...และดูเหมือนมันจะอยู่ในหัวของผมไปอีกระยะใหญ่ทีเดียว...
มันเหมือนกับว่าบทนำดังกล่าว...หาจุดยืนที่แน่ชัดไม่ได้ยังไงอย่างนั้น
ผมกลับสู่หน้าแรกของเรื่องอีกครั้ง...และลองสำรวจเล่นๆว่าเรื่องที่อ่านอยู่นั้นอยู่ในหมวดไหนกันแน่...ก็พบว่า...มันอยู่ใน \" หมวดซึ้งกินใจ\" อย่างไม่น่าเชื่อ ( ผมว่าไอ้บทนำนี่มันน่าจะอยู่ในหมวดสืบสวนมากกว่านะ)
แต่กระนั้นผมก็ยัง( อุตส่าห์) เข้าไปอ่านบทเริ่มต้นของเรื่องจนได้...ด้วยความที่อยากรู้ว่า...
ตกลงมันเรื่องเกี่ยวกับอะไรกันแน่เนี๊ย....
ในช่วงเปิดเรื่องใหม่...ความมึนงงยังคงวิ่งไปวิ่งมาในหัวของผมบ้าง...เนื่องจากชื่อที่เป็นภาษาญี่ปุ่นและความคล้ายคลึงกันของตัวละคร...แบบว่ามันสับสน...และหาความชัดเจนไม่ได้ว่า...ใครเป็นอย่างไร...และทำอะไร...
ทราบคร่าวๆเพียงแต่ว่าครอบครัวนี้...มีด้วยกัน 7คน คือ...พ่อ...แม่...แฝดพี่( ชาย)2 และแฝดน้อง( สาว) 3...ที่มีวิถีชีวิตที่ออกจะหรูหราเล็กน้อย...แต่ด้วยความที่มีตัวละควรมาก...การจะจดจำทุกรายละเอียดของตัวละครก็เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก...แต่กระนั้นผู้เขียนสามรถบรรยายความเป็นไปในครอบครัวนี้และ...บอกเล่าความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวออกมาได้ดี...อย่างไม่น่าเชื่อ....ถ้าเปรียบเทียบกับบทนำ...
แต่ปัญหา( ใหม่)อีกประการหนึ่งก็เริ่มคลืบคลานเข้าหาผมอีกแล้ว( แทนความสับสนข้างต้น)...นั้นคือการจดจำชื่อของตัวละครในเรื่อง...
แบบว่ามัน( เริม)สร้างปัญหาและเป็นอุปสรรคอย่างยิ่งยวดสำหรับคนที่จะพยามอ่านมันให้เข้าใจและพยามจะเสพในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัด...และด้วยบุคคลิกของตัวละครในบทนี้มันยังไม่เด่นชัดจนพอที่จับใจความของตัวละครได้เลยว่า...ใคร...มีวิถีชีวิตอย่างไร...และเลือกใช้ชีวิตแบบไหน...เฮ่อ...( ไมเรามันโง่อย่างนี้นะ)
แต่พอเริ่มเข้าบทที่ 3 ไอ้อาการดังกล่าวเริ่มลดน้อยลง....มีแต่ความรู้สึกบ้างอย่างเข้ามาแทนที่...
นั้นคือ...เสียดายเวลาที่ผู้เขียนเสียไปกับสองบทแรกอย่างที่สุด...
ทำไมนะหรือครับ....
ในความคิดผม...ผมว่า...ผู้เขียนเรื่องนี้เก่งในการลำดับเหตุการณ์ก่อนหลังมากทีเดียว...อีกทั้งรู้จักวิธีการวางลักษณะนิสัยและ..การดำเนินเรื่องได้ดีกว่าที่คิดไว้มากเลย...หากแต่เธอกลับแสดงออกมาช้าเกินไป....
พอเริ่มเข้ามาในตอนนี้ผมว่าตัวคนเขียนเองก็คงจะเริ่มทราบข้อเสียดังกล่าวในเรื่องของเธอบ้างแล้วว่า...คนอ่านเริ่มจะงงแล้วนะ...และบ้างก็( กำลัง)จะจากไปแล้วนะ...
เธอจึงเริ่มเข้ามาถึงลักษณะสำคัญของตัวละครหลักเสียที...ซึ่งในความรู้สึกผมว่ามันช้าไปหน่อยนะครับ...ที่จะเริ่มมาแจงเบี๊ยกันตอนนี้...
เพราะไอ้ความสับสนข้างต้นนี่...มันทำให้คน(อ่าน)หนี...ชนิดที่ว่าไม่กลับมาแลงานชิ้นนี้อีกเลย...และผมเชื่อว่าเธอได้เสียคนอ่านกลุ่มนี้ไปอย่างช่วยไม่ได้...ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้...ผมว่ามีจำนวนมากทีเดียว...( ความเข้าใจของผมนะ)
เหตุเพราะความรู้สึกที่ว่าความสามารถในการอ่านของคนเราไม่เท่ากัน...ความอดทนนั้นก็ย่อมมีขีดจำกัด...ด้วยเช่นกัน
นี่เป็นเหตุผลที่สำคัญทีเดียวสำหรับคนเขียนที่มักไม่ประสบความสำเร็จ...
เพราะ...เมื่อคนเขียนไม่สามารถมัดใจคนอ่านได้ในชั้นแรกๆ...ครั้งต่อไปมันก็จะไม่ตามมาแน่นอน...
ผมอยากบอกว่าเนื้อเรื่องของคุณจิโนว่าสนุกมาก...( ในความรู้สึกของผม) ตั้งแต่ตอนที่3 เป็นต้นไป...
แต่ก็เกิดคำถามหลายๆคำถามขึ้นในใจอีกครั้ง เช่น ...ตกลงใครกันแน่ที่เป็นตัวเอก... ( ซึ่งเกิดจากการเกริ่นเรื่อง).....ทำไมดูการขนย้ายรถที่ประสบอุบัติเหตุดูง่ายจัง( เกิดจากความไม่สมจริง)
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังเป็นเพียงเศษเสียวของคำถามที่ถึงแม้จะยังไม่ได้รับคำตอบ...แต่ก็ไม่ร้ายแรงขนาดต้องหนีหน้าไปจากเรื่องสนุกแบบนี้
แต่ผมอยากจะบอกว่าข้อเสียข้อเดียวที่สำคัญกับงานเขียนทุกประเภทคือความสับสน...ซึ่งไม่ควรจะเกิดและมีเลยจะเป็นดีที่สุด...เช่น
เนื่องจากในบทนำ..ยูกะหรือน้องสาวเป็นไกด์พาเรามารู้จักครอบครัวของเธอ...แต่ไหงบทเด่นทั้งหลายแหล่กลับตกอยู่ที่ยูนะก็ไม่อาจทราบได้...
จะว่าไปแล้วหากคนเขียนต้องการให้เป็นเรื่องเล่า...ในตอนท้าย...ไหงไม่มีบรรยายใดๆที่แสดงว่าเรื่องนี้เกิดมาแล้ว...
นี่คือข้อเสียประการสำคัญของเรื่องนี้...นั้นคือ...ความสับสนที่ยังมีปรากฎให้เห็นอยู่ค่อนข้างมาก...ทั้งในตอนต้นๆเรื่อง...และตอนบางตอน
ถึงอย่างไรเสียผู้เขียนก็เป็นผู้มีความสามารถในการลำดับเหตุการณ์...และนำเสนอสถานะการได้ดีเยี่ยมทีเดียว...
ดูได้จาก...บุคคลิกของตัวละครที่เริ่มโดดเด่นขึ้นมาจนเราสามารถจับได้ว่า...เออนะ..ถ้าพูดอย่างนี้ต้องเป็นคนนี้แน่เลย...ถ้าทำอย่างนี้ต้องเป็นคนนั้นแหงเลย...อะไรทำนองนั้น( แม้ว่าจะจำชื่อไม่ได้ในช่วงแรก...แต่การสร้างบุคคลิกให้โดดเด่นขึ้นมา...สามารถช่วยให้ข้ามอุปสรรคข้อนี้ไปได้...ซึ่งนับว่าเป็นความชาญฉลาดของผู้เขียนทีเดียว)
และการที่ผู้เขียนเลือกที่จะทิ้งปมเป็นระยะ...สร้างความน่าสนใจให้กับเรื่องนี้ได้ไม่น้อยทีเดียว...มันก็แบบว่าถ้าเรื่องมันดำเนินเนื้อเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปก็เหมือนกับแกงจืดเราดีๆนี่เอง...
แกงจืดที่แม้มันจะมีรสดี...แต่ก็ไม่ถูกใจ..ดังนั้นคนเขียนจึงมีการเหยาะน้ำปลาลงไปบ้าง...เติมพริกไทบ้างให้พอมีรสชาติอีกหน่อย...ซึ่งมันดีกับเนื้อเรื่องทีเดียว( แต่ก็อย่างที่บอกมันช้าเกินไป...)และนี่ก็คือสิ่งที่แสดงถึงความสามรถในการสร้างเรื่องของคนเขียนว่ามาความสามารถมากทีเดียว
ผมว่าคงมีอีกหลายคนที่เคยเข้าไปอ่านเรื่องนี้...แล้วมีความรู้สึกเหมือนผมคือ...
\" สนุกและชวนติดตามไม่น้อย\"...ถ้าเขาหรือเธอไม่ทิ้งเสียตั้งแต่บทนำ...จะบอกว่าอย่างนั้น
\" อะนะ...ผู้หญิงอะไรแบบนี้....\" ถ้าอดทน( อ่าน)ไปถึงตอนที่3
\" เรื่องไรว่ะเนี๊ย....ยิ่งอ่านยิ่งงง...แถมมาลงหมวดซึ้งกับเขาได้ไง( ว่ากันไป)\" นี่สำหรับคนที่ทิ้งเรื่องเสียตั้งแต่บทนำ
และสิ่งหนึ่งที่ผมเริ่มเรียนรู้จากเรื่องที่ผมอ่านจบ...ก็คือ...
ไม่ว่าเรื่องของคุณจะสนุกตื่นเต้น...หรือดีแค่ไหน...ถ้าบทนำของคุณไม่จับใจเสียแล้ว..ก็ปล่าวประโยชน์
บทนำนั้นสำคัญมากทีเดียว....เพราะบทนี้มันคือยาเสพติดชนิดหนึ่งที่ผู้เขียนต้องเลือกให้มันเป็นเหมือนมอร์ฟีนหรือเฮโรอีน...ชนิดที่ว่าเมื่อเสพแล้วอย่าหวังว่าจะหลุดรอดความต้องการของมันไปได้เลย( บางคนก็ตาย...บางคนก็ติดคุกไง)
ดังนั้ผมจึงเริ่มมองออกแล้วว่าทำไมเรื่องของผมมันจึงไม่เป็นที่นิยมเท่าทีควร....
แต่มันคงจะช่วยอะไรไม่ได้แล้ว...เพราะเรื่องก็แต่งเสร็จแล้ว...ไอ้จะให้แก้ทั้งหมด...หรือเปลี่ยนทั้งหมด...เห็นทีจะไม่ไหว...
ก็เหมือน\" ดอกไม้และสายลม\" งานเขียนที่มีการใช้ภาษาที่สวย...และการดำเนินเรื่องที่ดี...แต่กลับถูกมองข้ามไป
\" ดอกไม้และสายลม\" ....ที่ถ้าไม่ถูกมองข้ามไป..คุณก็จะรู้ว่ามันมีความงดงามมากทีเดียว...
วานิช นิ่มสกุล
ปล.1 เรื่องดอกไม้และสาบลม( จำนาน18ตอน)แต่งโดยคุณจิโนว่า...ซึ่งเป็นเรื่องยาวเรื่องแรก...และยังมีงานสั้นอีกจำนวน1 เรื่อง( มุมมองของสงครามและความรัก ) และเรื่องยาวอีกหนึ่งเรื่องคือ -+-+-MANA-+-+-
ปล.2 หากคำกล่าวคำหนึ่งคำใดที่ข้าพเจ้าได้วิจาณืลงในเรื่องของข้าพเจ้ามีถ้อยคำรุนแรงไปบ้าง ไม่ตรงใจผู้เขียนหรือผู้อ่านบางท่านไปบ้าง ข้าพเจ้าขอนอ้มรับไว้เพียงผู้เดียว
ขณะนี้ (5/1/04) เรื่องดอกไม้และสายลมได้ทำการปิดปรับปรุงเป็นระยะเวลาหนึ่ง( คาดว่าหลังจากเรื่องยาวเรื่องล่าสุดของนักเขียนจะจบ)
ข้อมูลเสริม - เรื่องยาวของผู้หญิงคนนี้ยังรอการพิสูจท์ด้วยสายตาอีกหนึ่งเรื่อง...นั้นคือ
-+-+-MANA-+-+-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น