พยาบาท

ลำดับตอนที่ #1 : ไว้อาลัย...Re

                                                    ไว้อาลัย...........



                นิยายเรื่องนี้เกิดจาก “ แมว “ กำพร้าตาบอดตัวหนึ่งที่เป็นแรงบันดานใจให้ข้าพเจ้าเขียนเรื่องราวนี้ขึ้น

                7 วันของความสุขที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ร่วมโลก

    7 วันแห่งความพยายามที่จะประคับประคองชีวิตน้อยๆในมือ ให้มีชีวิตรอดและยืนยาว

    7 วันวันที่สอนให้คนธรรมดาๆคนหนึ่งรู้จักความอดทนเพื่อผู้อื่น

    และ…เจ็ดวันที่ทีค่าที่สุดในหนึ่งชีวิตของข้าพเจ้า( แม้ข้าพเจ้าจะพ่ายแพ้...และสูญเสียเจ้าแมวที่น่าสงสารให้กันโชคชะตาก็ตามที)





             ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนบุญใดๆอันจะเกิดขึ้นจากข้อเขียนทั้งหมดที่ข้าพเจ้าได้ร้อยเรียงเป็นเริ่องราวนี้ให้แก่…แมวสีสวาท เพศเมีย อายุราว 10 วันเศษ นัยน์ตาทั้งสองข้างหลุบโบ๋จนน่าจะไม่มีเนื้อตาอยู่อีกแล้ว จงได้รับส่วนแห่งผลบุญนั้น..นำติดตัวไปยังสัมปรายภพเบื้องหน้าที่รออยู่...และกำเนิดสู่ภพภูมิที่งดงามกว่า...ปัจจุบันด้วยเทอญ.

        



         “    วอนถึงใครบางคนที่อยู่บนท้องฟ้า…

        ช่วยส่งร้อยเมตตา…จากข้าผู้หม่นหมอง

        คำเว้าวอนจากข้า…ผู้ตรมตรอม

        ยังน้ำตานอง…มองเจ้าลับสายตา

            เจ้า…ผู้เดินเข้ามาเติมชีวา

        ในเวลาสั้น..สั้นน่าใจหาย

        มองเจ้าระรินรวย…อย่างเสียดาย

        เจ้าร่ำลากันง่าย..ง่ายไร้ถ้อยคำ

            แม้จักสั้น…หากแต่ใจยังจดจำ

        ทุกการกระทำที่ย้ำจิตใจ…ไห้หวล

        ขอเทพไท้ทุกหนแห่ง…ทั้งมวล

        อยากรบกวน…ดูแลเจ้า แท้ข้าที. ”



    

    ขอไว้อาลัยแด่…“บุญพารอด ” แมวที่ใช้ลมหายใจสุดท้ายในอุ้มมือของข้าพเจ้า



                                                                                                                     วานิช นิ่มสกุล

                                                                                                                 ( ด้วยรักและอาลัย )

                                    …………………………………………………………………