ลมพัดหวน
"สิ่งที่ประทับใจสูงสุด ณ ขณะหนึ่ง...อาจเป็นสิ่งไร้ความหมายในขณะต่อมา" วานิช นิ่มสกุล
ผู้เข้าชมรวม
481
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เสียงดนตรีแปลกแปร่งดังแว่วกระทบโสตประสาทแข่งกับเสียงพูดคุยของผู้คนรอบตัวที่ตะเบงเสียงแข่งกัน.บางหัวเราะ...บางพูดคุย..ไม่ต่างจากฉันและชายตรงหน้าที่เหมือนพูดคุยกันปกติ...แต่แววตาและสีหน้าที่ราวกับคนแปลกหน้ากันเข้าไปทุกที
" หิวไหม" ฉันเปิดประเด็นด้วยคำถามเชย..เชยเหมือนพยายามสร้างหัวข้อสนทนาใหม่..ใหม่ให้เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน
"เราเพิ่งกินข้าวกันเสร็จไม่ใช่หรือ" ฉันไม่แน่ใจว่านั้นคือคำตอบ..
ความเงียบพาคสองคนจมลงสู่ความเงียบ...ในขณะที่คนรอบตัวมากมาย.แต่ในใจฉันกับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด
"งั้นก็กลับเถอะ..น้ำอยากพัก" ฉันว่าพลางฉวยเกราะเป๋าสะพายใบน้ำขึ้นถือแล้วลุกเดินนำเหมือนอึดอัดบรรยากาศนี้เต็มที
"เดี๋ยวครับ..ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับน้ำ" เขาว่าพลางใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือฉันไว้...
ฉันหยุดและทรุดตัวนั่งลงตรงทีเดิม...จับจ้องดวงหน้าคมสันดวงนั้นนิ่ง.นิ่งแบบพิจารณาและรอคำพูดจากคนตรงหน้าด้วยหัวใจระทึก
"น้ำ...."น้ำเสียงของเขาแลดูสั่นแบบคนไม่มั่นใจตัวเองชอบกล...
"คะ...วุธน้ำกำลังรอฟังอยุ่" ฉันว่าพลางจับสังเหตุจากดวงตาเศร้า..เศร้าคู่นั้นที่จับจ้องอยู่บนโตะที่เกลื่อนไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม...
"เราเลิกกันไหม"
ฉันถอนหายใจยาวนานและรับฟังสิ่งที่ได้ยินจนชิน...ตลอดเวลา1ปีที่รู้จักกันมาคำวาม"เลิก"มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าครั้งนี้มันหมายความอย่างที่พูดจริง..จริงใช่หรือไม่..
"อืม..ถ้าวุธคิดว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเราน้ำก็โอเค" ฉันตอบแบบคนไร้ความรู้สึกทั้งที่ในใจมันสั่นเกินว่าจะเอ่ยสักคำได้ตอนนี้
(ยังไม่จบ)
ผลงานอื่นๆ ของ วานิช นิ่มสกุล ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ วานิช นิ่มสกุล
ความคิดเห็น