ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ถ้าลงอ้ำอึ้งแบบนี้แสดงว่ายังไม่มีที่ไปหล่ะสิ
บทที่ 9
เกสรพาหลานสาวของตนมาหยุดที่ร้านขายอาหารจานด่วนแห่งหนึ่ง…ภายในร้านมีลูกค้าอยู่ไม่มากนักเนื่องด้วยเวลานี้เกินเที่ยงวันมานานพอควร
“ อ้าวแม่คุณ…ทานอะไรไหมจ๊ะเชิญด้านในก่อน ” หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมกล่าวเชื้อเชิญดังจากข้างใน
ยังมิทันที่เกสรจะตัดสินใจอย่างไร…นวลที่เดินตามมาก็สืบเท้าก้าวเข้าไปภายในตามคำเชื้อเชิญนั้นอย่างว่าง่าย
“ นวล…เดี๋ยว ” เกสรร้องเรียกพลางฉุดแขนเด็กสาวไว้
“ ทำไมเล่าน้า… ” นวลว่าพลางเดินเข้าไปในร้าน
“ เราต้องหาน้ำร้อนให้น้องก่อนนะนวล ” เกสรว่า “ ดูก่อนสิลูกว่าเค้ามีหรือเปล่า ”
ยังไม่ทันที่นวลจะตอบว่ากระไร…หญิงร่างท้วมคนเดิมก็เดินเข้ามาหาพลางฉวยทัพไปอุ้มอย่างเอ็นดู
“ เชิญข้างในก่อนสิค่ะดูท่าทางเด็กจะหิว ” นางพูดพลางพยักหน้ามาทางนวล
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเกสรถึงกับอึ้งไปที่ลืมหลานสาวของตนเองไปเสียสนิท…หล่อนพิจารณาท่าทางของนวลอย่าละเอียดก็พบว่าเป็นจริงอย่างที่หญิงแปลกหน้ากล่าวจึงเดินตามเข้าไปด้านในอย่างว่าง่าย
“ เอาอะไรดีจ๊ะ ” หญิงคนเดิมเอ่ยถาม
“ นวลเอา…. ” นวลหยุดค้างไว้เท่านั้นเมื่อเห็นสายตาปรามอยู่ในทีของเกสร
“ ขอโทษเถอะค่ะ..ดิชั้นว่าส่งเด็กมาดีกว่า…รบกวนเปล่าๆ ” เกสรเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจเมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนช่วยอุ้มทัพอยู่นานแล้ว
“ รบกงรบกวนอะไรกันค่ะ…ทานอะไรก่อนเถอะเดี๋ยวชั้นช่วยดูแลลูกให้…คุณกับลูกสาวจะได้ทานอาหารได้อย่างสะดวก ”
พวงแก้มของหญิงสาวแดงซ่านเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น…หากแต่หล่อนก็นิ่งเสียไม่ตอบรับหรือปฏิเสท ในขณะที่นวลมองมาที่หล่อนพลางยกมือขึ้นบิดไปบิดมาราวกับจะแสดงให้รู้ว่าเด็กสาวหิวจนไส้จะขาดแล้วก็ไม่ปาน…เกสรเองจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้สั่งอาหารมาทาน
……………………………………………………………………
เกสรนั่งมองดูนวลที่ยังคงตักอาหารคำโตเข้าปากอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆอย่างสงสาร…พลางถอดใจออกมาด้วยความละอายใจที่หล่อนเองไม่ได้ใส่ใจในตัวหลานสาวนัก…ซึ่งอาจเกิดจากการที่หล่อนเองไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตร่วมกับใครนานๆบ่อยนักจึงลืมเวลากินของหลานไปเสียสนิท
“ อิ่มกันแล้วรึ ” หญิงร่างท้วมเอ่ยถามขณะทรุดกายนั่งลงข้างเกสรพลางส่งทัพคืนให้หล่อน..เกสรจึงพรมมือขึ้นไหว้ก่อนรับเด็กชายมาอุ้ม
“ ไม่ต้องไหว้ฉันดอก…เสียมือเปล่าๆ…แล้วนี่มาจากไหนกันเล่าไม่เคยเห็นมาก่อน ”
“ มาจาก…จาก ” เกสรติดขัดคำพูดเมื่อถูกซักถาม…ด้วยไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไรดี
“ กรุงเทพฯ ” นวลเอ่ยสั้นๆขณะที่ยังเคี้ยวข้าวเต็มปาก
“ ฉันชื่อแจ่ม เป็นน้องของเจ้าของร้านนี้จ๊ะ ” แจ่มแนะนำด้วยคิดว่าอาการติดอ่างดังกล่าวของเกสรอาจมาจากการพูดคุยกับคนแปลกหน้า
“ หนูชื่อนวลจ้ะ…แล้วนั้นก็น้าเกสรกับน้องทัพธรรม ” นวลชิงบอกเสียเองเมื่อแลเห็นน้าสาวยังคงมีท่าทางลังเลที่จะแนะนำตัว
“ อ้าวเป็นหลานหรอกรึแล้วก็ไม่บอก…ทั้งสองคนเลยหรือ ” แจ่มหันไปถามนวลแทนอย่างนึกชอบใจในท่าทางของเด็กสาว
“ คะ ” เกสรตอบเพียงสั้นเมื่อเริ่มสึกว่าตนเองเงียบจนผิดสังเกตุ
“ โธ่ถัง…แล้วก็ไม่บอก ” แจ่มหัวเราะออกมาเบาๆอย่างนึกขันที่เห็นสาวๆอย่างเกสรมีบุตรแล้วถึงสองคน
“ แล้วจะไหนกันเล่านี่…หอบหิ้วของเสียมากมาย…ท่าทางอย่างกับจะย้ายบ้าน ” หญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมสูงอีกคนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยโดยทรุดกายนั่งข้างนวลอย่างรู้สึกถูกชะตา
“ นี่พี่เรไร..พี่สาวฉันเอง…และก็เป็นเจ้าของร้านนี้ด้วย…นี่แม่เกสรแล้วแม่เด็กช่างพูดนั้นก็นวล ” แจ่มเอ่ยแนะนำทั้งหมดให้รู้จักกัน
“ ข้ารู้แล้ว…เสียงนังคนนี้ดังไปถึงหน้าปากซอกโน้นเห็นจะได้ ” ผู้มาใหม่พูดพลางยิ้มให้นวลอย่างเอ็นดู “ ว่าแต่จะไปไหนกันหล่ะ ” นางย้อนถามประโยคเดิมอีกครั้ง
“ ไป…เอ่…อไป ”
“ ถ้าลงอ้ำอึ้งแบบนี้แสดงว่ายังไม่มีที่ไปหล่ะสิ ” เรไรโพรงขึ้นอย่างนึกรำคาญ “ ถามจริงๆเถอะหนีใครมาหรือเปล่า ”
เกสรได้ยินอย่างนั้นถึงกับหน้าถอดสีอย่างนึกกลัวว่าเรื่องที่หล่อนเลี่ยงที่จะพูดอาจต้องแพร่งพรายให้คนแปลกหน้าล่วงรู้…หล่อนมองหน้านวลอย่างนึกตำหนิในใจที่พาหล่อนเข้ามาอยู่สภาพเช่นนี้
“ บอกเค้าไปเถอะน้า…ไม่ถึงตายหรอก ” นวลกล่าวอย่างไม่เดียงสา
เกสรได้แต่ก้มหน้าไม่รู้ว่าควรจะตอบคนแปลกหน้าทั้งสองว่าอย่างไร…ในใจนั้นก็เริ่มตำหนินวลอีกครั้งที่ทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปอีก…
……………………………………………………………………
เกสรพาหลานสาวของตนมาหยุดที่ร้านขายอาหารจานด่วนแห่งหนึ่ง…ภายในร้านมีลูกค้าอยู่ไม่มากนักเนื่องด้วยเวลานี้เกินเที่ยงวันมานานพอควร
“ อ้าวแม่คุณ…ทานอะไรไหมจ๊ะเชิญด้านในก่อน ” หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมกล่าวเชื้อเชิญดังจากข้างใน
ยังมิทันที่เกสรจะตัดสินใจอย่างไร…นวลที่เดินตามมาก็สืบเท้าก้าวเข้าไปภายในตามคำเชื้อเชิญนั้นอย่างว่าง่าย
“ นวล…เดี๋ยว ” เกสรร้องเรียกพลางฉุดแขนเด็กสาวไว้
“ ทำไมเล่าน้า… ” นวลว่าพลางเดินเข้าไปในร้าน
“ เราต้องหาน้ำร้อนให้น้องก่อนนะนวล ” เกสรว่า “ ดูก่อนสิลูกว่าเค้ามีหรือเปล่า ”
ยังไม่ทันที่นวลจะตอบว่ากระไร…หญิงร่างท้วมคนเดิมก็เดินเข้ามาหาพลางฉวยทัพไปอุ้มอย่างเอ็นดู
“ เชิญข้างในก่อนสิค่ะดูท่าทางเด็กจะหิว ” นางพูดพลางพยักหน้ามาทางนวล
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเกสรถึงกับอึ้งไปที่ลืมหลานสาวของตนเองไปเสียสนิท…หล่อนพิจารณาท่าทางของนวลอย่าละเอียดก็พบว่าเป็นจริงอย่างที่หญิงแปลกหน้ากล่าวจึงเดินตามเข้าไปด้านในอย่างว่าง่าย
“ เอาอะไรดีจ๊ะ ” หญิงคนเดิมเอ่ยถาม
“ นวลเอา…. ” นวลหยุดค้างไว้เท่านั้นเมื่อเห็นสายตาปรามอยู่ในทีของเกสร
“ ขอโทษเถอะค่ะ..ดิชั้นว่าส่งเด็กมาดีกว่า…รบกวนเปล่าๆ ” เกสรเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจเมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนช่วยอุ้มทัพอยู่นานแล้ว
“ รบกงรบกวนอะไรกันค่ะ…ทานอะไรก่อนเถอะเดี๋ยวชั้นช่วยดูแลลูกให้…คุณกับลูกสาวจะได้ทานอาหารได้อย่างสะดวก ”
พวงแก้มของหญิงสาวแดงซ่านเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น…หากแต่หล่อนก็นิ่งเสียไม่ตอบรับหรือปฏิเสท ในขณะที่นวลมองมาที่หล่อนพลางยกมือขึ้นบิดไปบิดมาราวกับจะแสดงให้รู้ว่าเด็กสาวหิวจนไส้จะขาดแล้วก็ไม่ปาน…เกสรเองจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้สั่งอาหารมาทาน
……………………………………………………………………
เกสรนั่งมองดูนวลที่ยังคงตักอาหารคำโตเข้าปากอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆอย่างสงสาร…พลางถอดใจออกมาด้วยความละอายใจที่หล่อนเองไม่ได้ใส่ใจในตัวหลานสาวนัก…ซึ่งอาจเกิดจากการที่หล่อนเองไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตร่วมกับใครนานๆบ่อยนักจึงลืมเวลากินของหลานไปเสียสนิท
“ อิ่มกันแล้วรึ ” หญิงร่างท้วมเอ่ยถามขณะทรุดกายนั่งลงข้างเกสรพลางส่งทัพคืนให้หล่อน..เกสรจึงพรมมือขึ้นไหว้ก่อนรับเด็กชายมาอุ้ม
“ ไม่ต้องไหว้ฉันดอก…เสียมือเปล่าๆ…แล้วนี่มาจากไหนกันเล่าไม่เคยเห็นมาก่อน ”
“ มาจาก…จาก ” เกสรติดขัดคำพูดเมื่อถูกซักถาม…ด้วยไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไรดี
“ กรุงเทพฯ ” นวลเอ่ยสั้นๆขณะที่ยังเคี้ยวข้าวเต็มปาก
“ ฉันชื่อแจ่ม เป็นน้องของเจ้าของร้านนี้จ๊ะ ” แจ่มแนะนำด้วยคิดว่าอาการติดอ่างดังกล่าวของเกสรอาจมาจากการพูดคุยกับคนแปลกหน้า
“ หนูชื่อนวลจ้ะ…แล้วนั้นก็น้าเกสรกับน้องทัพธรรม ” นวลชิงบอกเสียเองเมื่อแลเห็นน้าสาวยังคงมีท่าทางลังเลที่จะแนะนำตัว
“ อ้าวเป็นหลานหรอกรึแล้วก็ไม่บอก…ทั้งสองคนเลยหรือ ” แจ่มหันไปถามนวลแทนอย่างนึกชอบใจในท่าทางของเด็กสาว
“ คะ ” เกสรตอบเพียงสั้นเมื่อเริ่มสึกว่าตนเองเงียบจนผิดสังเกตุ
“ โธ่ถัง…แล้วก็ไม่บอก ” แจ่มหัวเราะออกมาเบาๆอย่างนึกขันที่เห็นสาวๆอย่างเกสรมีบุตรแล้วถึงสองคน
“ แล้วจะไหนกันเล่านี่…หอบหิ้วของเสียมากมาย…ท่าทางอย่างกับจะย้ายบ้าน ” หญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมสูงอีกคนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยโดยทรุดกายนั่งข้างนวลอย่างรู้สึกถูกชะตา
“ นี่พี่เรไร..พี่สาวฉันเอง…และก็เป็นเจ้าของร้านนี้ด้วย…นี่แม่เกสรแล้วแม่เด็กช่างพูดนั้นก็นวล ” แจ่มเอ่ยแนะนำทั้งหมดให้รู้จักกัน
“ ข้ารู้แล้ว…เสียงนังคนนี้ดังไปถึงหน้าปากซอกโน้นเห็นจะได้ ” ผู้มาใหม่พูดพลางยิ้มให้นวลอย่างเอ็นดู “ ว่าแต่จะไปไหนกันหล่ะ ” นางย้อนถามประโยคเดิมอีกครั้ง
“ ไป…เอ่…อไป ”
“ ถ้าลงอ้ำอึ้งแบบนี้แสดงว่ายังไม่มีที่ไปหล่ะสิ ” เรไรโพรงขึ้นอย่างนึกรำคาญ “ ถามจริงๆเถอะหนีใครมาหรือเปล่า ”
เกสรได้ยินอย่างนั้นถึงกับหน้าถอดสีอย่างนึกกลัวว่าเรื่องที่หล่อนเลี่ยงที่จะพูดอาจต้องแพร่งพรายให้คนแปลกหน้าล่วงรู้…หล่อนมองหน้านวลอย่างนึกตำหนิในใจที่พาหล่อนเข้ามาอยู่สภาพเช่นนี้
“ บอกเค้าไปเถอะน้า…ไม่ถึงตายหรอก ” นวลกล่าวอย่างไม่เดียงสา
เกสรได้แต่ก้มหน้าไม่รู้ว่าควรจะตอบคนแปลกหน้าทั้งสองว่าอย่างไร…ในใจนั้นก็เริ่มตำหนินวลอีกครั้งที่ทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปอีก…
……………………………………………………………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น