Bin

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

  Hot Order By Chock สัปดาห์นี้ได้แก่   การ์เด้นฟรีซ      ของ   ต้นหญ้าที่ถูกลืม     ซึ่งขณะนี้มีอยุ่ที้งหมด 35 ตอนครับ



* * *ตอนที่ 1 : บทนำ  * * * การเปิดบทนำของคุณต้นหญ้ายังทำได้ไม่ดีนักครับด้วยเหตุผ]หลายข้อมากๆเลยคือ...



1.เป็นบทนำที่ชวนงงมากๆเกิดจากการเรียงลำดับและการดำเนินเรื่องที่ไม่ค่อยดีนักอย่างเช่นตอนต้นในบทนำ

\"  การ์เดนฟรีซเมืองที่ไม่เคยมีฤดูร้อน    ในอดีตเมืองการ์เดนฟรีซจะเป็นเมืองที่สุขสงบดั่งเมืองอื่น ๆ   หากเมืองการ์เดนฟรีซไม่ได้อยูในภูมิประเทศที่ต้องเป็นด่านผ่านเมืองอื่น ๆ   แม้ผู้ก่อ ตั้งประเทศไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เมืองนี้เป็นเมืองที่เมืองอื่นเข้ามาโจมตีในฐานะเมืองด่านหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

บอกตรงๆนะครับว่าอ่านไปแล้วมันงงๆแบบไม่ทราบว่าจริงๆแล้ว \" เมืองการ์เดนฟรีซ\" มันเป็นอะไรยังไงกันแน่...แต่พอจับใจความได้ดังนี้คือ...



1.1ก่อนอื่นเลยระยะรัศมีรอบเมืองประมาณ 1250 ก.มนี้ส่วนใหญ่ปกคลุมด้วยหมอกหนา ประมาณ5ก.ม( อันนี้ผมว่ามากไปนิดนะ)ปกคลุมอยู่เกือบทุกด้าน ยกเว้นทางด้านที่เป็นทะเลหรือทางขนส่งทางน้ำ...หรือเมืองท่าอะไรก็ตามทีกับทางเดินหรือทางเข้าเมืองซึ่งน่าแปลกที่หมอกมันกลัวทางเดิน จึงเป็นที่มาของชื่อเมือง

1.2เมืองเต็มไปด้วยประวัติของผู้มีเวทมนต์และเจ้าเมืองที่ดูแล้วสับสนอยู่ในที...

1.3 เกิดการแบ่งแยกและการระหองระแหงของชนพื้นเมืองของการ์เดนฟรีซโดยแบ่งเมืองออกเป็น 5 อนาเขตใหญ่ด้วยกันและฉนวชความขัดแย้งนี้ที่นำมาซึ่งศึกสงครามในที่สุด...



ดูเหมือนเข้าใจง่ายใช่ไหมครับแต่เชื่อไหมว่าผมต้องอ่านอย่างน้อย2รอบกว่าจะเข้าใจ...ซึ่งมันไม่ดีแน่ถ้าเป็นคนอื่น...



2.บทนำมันดูแห้งแล้งเกินไปและจุดประสงค์หลักก็ดูไม่ชัดเจนเท่าทีควรมีเพียงประเด็นของของสงครามที่กำลังจะปะทุขึ้นเท่านั้น...ซึ่งการอ่านบทนำแล้วไม่เข้าใจมันก็สร้างปัญหาอื่นๆตามมาครับ....เช่นเกิดการเบื่อหน่ายต่อการอ่านครั้งต่อไป...และเกิดไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้เขียนจะสื่อเอาดื้อ...ซึ่งในความรู้สึกของผม...บทนำของคุณควรแก้ไขอย่างยิ่งครับ...ถ้าว่าควรแก้ไขอย่างไร...มองสามข้อที่ผมพุดแล้วลองมองภาพรวมๆดุนะครับ...อย่างพยามใส่ข้อมูลทุกอย่างลงไป...แต่ให้ค่อยๆร่างก่อนว่าเราจะเขียนเรื่องอะไรเช่น...เรื่องแมว...เราก็ได้หัวข้อแล้วเขียนตามหัวข้อต่อไป...เช่น...



แมว เป็นสัตว์เลือดอุ่น...เลี้ยงลูกด้วยนมพบมากในแถบเอเชียหรือประเทศเขตร้อน...ติต่างว่าเป็นบทนำของคุณนะครับ...



การ์เดนฟรีซ - เป็นเมืองหนาวที่มีหมอกหนาปกคลุมทั้งปี...มีพื้นที่แบ่งการปกครองออกเป็น5 เขตใหญ่ๆประกอบด้วย1....2...3...4..5...ซึ่ง แบบนี้เป็นต้น...นี่จะเป็นการช่วยในการประกันความสับสนให้แก่ผุ้อ่านได้ระดับหนึ่ง...หรือไม่...มีอีกวิธีหนึ่งคือการสร้างสถานะการณ์สักเรื่องที่น่าตื่นเต้น...เข้ามาเสริมให้บทนำมีความน่าสนใจมากขึ้น...อย่างนี้จะดีกว่า...ที่ลงอยุ่ตอนนี้มากครับ( ในความคิดของผมนะ)





*  * *ตอนที่ 2: ตามหาแม่:1 * * * เนื้อเรื่องในตอนที่หนึ่งนี้มีจุดที่น่าสนใจหลายจุดครับมีทั้งข้อดีและข้อเสียจะขอพูดทั้งสองด้านดังนี้....



ข้อดี...



1. สิ่งที่ตอนที่2 มีนั้นคือสถานะการณ์ที่คุณเลือกเอามาใช้มันให้อารมณ์ที่น่าอ่านขึ้นมากกว่าตอนที่ 1หรือบทนำของคุณมาก...อย่างน้อยก็พอจะแน่ใจได้ว่าเรื่องนี้มันมีเนื้อเรื่องเหมือนกัน...



ข้อเสีย...



1. สิ่งที่ขาดหายไปอย่างน่าประหลาดใจมากเลยก็คือ \" ฉากครับ\" ตอนที่สองนี่ผมคิดเองสมควรจะมีฉากอย่างน้อยก็หนึ่งฉากละที่ควรมีแต่ของคุณ...มันมีแต่ประโยคแห้งๆและไม่มีฉากที่พอจะอ้างอิงได้เลย...เช่นตอนที่...



\" ทำให้เธอเริ่มนึกขึนได้ว่าสถานที่ที่เธออยู่ในขณะนี้คือสถานที่ใด\" ...ตรงนี้ควรมีอารัมภบทที่แสดงถึงฉากให้ชัดเจนเช่น...

\" แสงแดดสาดส่องลงมาตามทิวต้นไม้ใหญ่ที่กิ่งก้านไหวลุ่ตามลมพร้อมเสียงระงมของสัตว์ปีกน้อยใหญ่...ระคลกลิ่นไอของดินที่เธอเหยียบยืนอยู่...สร้างความประหลาดใจให้กับเธอ...ถึงสถานที่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก \" แบบนี้เป็นต้นครับ...ถามว่าฉากนั้น - -จะว่าสำคัญก็ใช่จะว่าไม่สำคัญเลยก็ไม่เชิง...นิยายเสน่ห์อยู่ที่การเขียนบรรยาย...ถ้าขาดซึ่งฉากไป...จะกลายเป็นเพียงบทละครเสียมากกว่าครับ



2ความกำกวมของความหมายและสำนวนที่เลือกใช้ตลอดจนการเลือกใช้คำได้ไม่ดีนัก...นำมาซึ่งความสะดุดตาในการอ่าน...และรู้สึกไม่ติดใจเท่าที่ควรครับเช่น...



\" กลิ่นอายของนก   กลิ่นอายของทะเล   กลิ่นอายของต้นไม้ใบหญ้า   และกลิ่นอายของสรรพสัตว์ต่าง  ๆ \"  -ตัวอย่างของการใช้สำนวนได้ไม่ดีพอครับ...

\" ทำให้เธอเริ่มมั่นในส่วนหนึ่งเสียแล้วว่า   คำพูด\" - ความไม่ละเอียดในเรื่องของต้นฉบับครับ ทำให้ความหมายมันเปลี่ยนและนำมาซึ่งความสะดุดในการอ่าน



3.การลำดับเหตุการณ์ด้วยคำยังไม่ดีเท่าทีควรครับ...เช่น

\" เธอฉุกคิดขึ้นมาอย่างหวาดระแวง   เธอกลัวว่าใยแมงมุมอันนั้นเป็นใยแมงมุมของแมงมุมที่มีพิษร้ายแรง   ทันใดนั้นเธอรู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอกในเฉียบพลัน    เธอผงกหัวขึ้นมาดูอย่าง\" -ตัวอย่างในประโยคมีความสับสนและซ้ำซ้อนของคำและประโยคทำให้เกิดความไม่น่าอ่านเกิดขึ้นครับ......ซึ่งถ้าเรียงจริงๆแล้วจะได้ว่า...\"เธอฉุกคิดขึ้นมาอย่างหวาดระแวงและหวาดกลัวว่าใยใสบางๆเหล่านั้นอาจเป็นใยของแมลงมุมที่มีพิษร้ายแรงก็เป็นได้....( เคาะลงมาอีกบรรทัด...)ทันใดนั้นเอง .... \" แบบนี้เป็นต้น





** * *ตอนที่ 3 :   ตามหาแม่:2  * * *  อ่านแล้วรู้สึกว่ามันใช้ชื่อว่าตามหาแม่ไม่ได้ครับ...จุดมุ่งหมายที่เรากำหนดชื่อตอนในแต่ละตอนมันต้องเป็นตัวกำหนดที่จะบอกเราว่าเรากำลังจะได้อ่านอะไรและอะไรนั้นก็คือสิ่งที่ชักชวนให้เราสนใจอ่านครับ...



ข้อดี...

1.ความต่อเนื่องในการเล่าเรื่อง-มีหลุดออกจากความน่าจะเป็นน้อยมากถือว่าดีมากครับในเรื่องนี้....

2. เหตุการณ์มีเอกลักษณ์และดึงดูดใจในการอ่านได้ดีพอควร...



ข้อเสีย...



1.ความไม่เหมาะสมในการเลือกคำ...



เช่น \" เพลล่าได้เสร็จปัญหาขอเธอไปได้ครึ่งหนึ่ง    ในคราวนี้เธอจะต้องขจัดปัญหาในครึ่งหลังให้ได้ก่อนที่ใครจะรู้ \"  อ่านแล้วสะดุดมากๆครับ...ถ้าเปลี่ยนเป็น \"เพลล่าพยายามขจัดปัญหาของเธอหมดไปได้เกือบครึ่งแล้ว...ทีนี้ก็เหลือบเพียงสานต่อปัญหาที่เหลือให้จบไปก่อนที่ใครจะมาพบเข้า\"  



2.ฉาก เกิดความไม่สมบูรณ์...เช่น



ห้องของเพลล่าเป็นห้องเล็ก  ๆ  หองหนึ่งภายในบรรจุเครื่องตกแต่งห้องเพียง  3  ชิ้นเท่านั้นคือ

1.ตู้เสื้อผ้า   ตู้ที่ใส่เสื้อผ้าของเพลล่าเท่านั้นไม่มีใครมาใส่ปนโดยเด็ดขาด...มันบิดเบี้ยวมองภาพได้ไม่ชัดเจน....ลองเปลี่ยนเป็น \" ห้องของเพลล่าเป็นห้องขนาดเล็กที่มีเครื่องตกแต่งไม่กี่ชื้นเท่านั้น...นั้นคือ...เตียงขนาดกลางที่วางอยู่ที่กลางห้องริมหน้าต่างด้านในสุดที่อัดแน่นด้วยขนนกสร้างความสบายทุกครั้งที่เพล่าล้มลงนอน...ถัดออกมาด้ายขวาเป็นตู้ที่ทำจากไม้เนื้อแข็งขนาดเล็กที่ใช้เก็บเสื้อผ้าส่วนตัวของเด็กสาวคนเดียวเท่านั้น\" อย่างนี้เป็นต้นครับ



** * *ตอนที่ 4 :   ตามหาแม่:3 * * * -  ในตอนนี้ผมอยากบอกว่ามีความเป็นนิยายมากขึ้นครับ......ความสับสนในการใช้ภาษาและเลือกคำที่มาขยายความหมายทำได้ดี...แม้ยังไม่บางจุดที่ควรปรับปรุง...แต่ด้วยเนื้อเรื่องที่ดูกระชับและสถานะการณ์ที่เลือกนำมาเขียนอ่านได้เพลินดีและไม่สร้างความน่าเบื่อมากนักครับครับ....



สิ่งที่อยากเสนอแนะ...



\" น้องชายของเธอค่อย  ๆ  ลุกออกมาจากเตียง  เผยให้เห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา    จมูกของเขาโด่งเป็นสัน   ตาสีฟ้า  ในขณะเดียวกันเพลล่ากลับมีตาสีฟ้าครามและสีเขียวมรกตอยู่ด้านละข้าง   ผมสีทองของเขาถอดแบบมาจากพ่อเหมือนเพลล่า   หน้าตาของเขาถอดแบบมาจากพ่อมาก  จนคนในครอบครัวสงสัยกันว่าถ้าเขาโตเขาจะหน้าตาเหมือนพ่อหรือไม่   ในขณะที่เพลล่าเป็นแบบพันทาง  หากจะกล่าวคือได้รับยีนมาส่วนละครึ่งแทนที่จะเอนเอียงไปทางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง  แต่เพลล่าไม่  เธอได้รับยีนของทั้งคู่มารวมกันจนแทบไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากกว่าอีกฝ่ายหนึ่ง \"



การบรรยายคุณลักษณะที่เหมือนหรือต่างกันนั้นเราควรสร้างความน่าอ่านโดยหยิบยกเหตุการณ์สอดแทรกในการบรรยายลักษณะของตัวละครครับ...สิ่งที่คุณอธิบายมันก็ดูดีอยู่หลอกครับ...แต่มันไม่สร้างความน่าสนใจและทำให้คนอ่านจิตนาการภาพไม่ออก....



* * *ตอนที่ 5 :   ตามหาแม่:4( จบซะที)* * * เนื่องจากตอนนี้ตัวละครมีจำนวนมากขึ้นและอยู่ร่วมสนทนาเดียวกันเป็นส่วนใหญ่...การบรรยาของผู้เขียนทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร...ทำให้เกิดความสับสนขึ้นในบางตอนที่อ่านและเกิดการไม่สมจริงที่น่าจะเชื่อถือได้...เรื่องราวี่เกิดขึ้นในครั้งแรกหรือในหลายๆตอนที่อ่านผ่านมา...จนทำให้ความสนุกที่มีในเรื่องนี้ขาดหายไปอย่างน่าเสียดายครับ



ยกเลิกคำสั่งเมื่อตอนนั้นได้แล้ว” -ก่อนหน้านี้ไม่มีมาตการอะไรที่พ่อสั่งเพล่าให้ทำกับน้องหญิงชายของเธอ...การกล่าวดังกล่าวจึงเป็นการกล่าวแบบลอยๆ-นี่คือตัวอย่างของความไม่สมจริง



“โธ่พ่อ   พ่อก็รู้ว่าสองคนนั้นเขาหลับสนิทอย่างกับอะไรดี  ถ้าไม่ทำให้เจ็บปวด  หรือว่าตะโกนกรอกใส่หูพวกนั้นมันไม่ตื่นหรอก  ไม่งั้นหนูไม่ทำเสียงดังหรอก    ถ้าไม่ปิดเสียงทั่วบ้านแล้วคงไม่ได้ยินเสียงหนูไปทั้งทั่วเมืองหรอกนะ    อีกอย่างหนูก็บอกพ่อไปมากกว่า  20  ครั้งแล้วด้วย” - บทสนทนาข้างต้นขาดความเป็นธรรชาติครับ...ประมาณว่าถ้าเกิดเราพุดคุยกันจริงๆจะไม่พูดกันแบบนี้แน่นอน...ผมจะลองแก้เป็น



\"โธ่พ่อ...พ่อก็น่าจะรู้ว่าสองคนนั้นปลุกยากอย่างกับอะไรดี \" เพล่าเอ่ยอย่างหัวเสียหน่อยๆ\" นี่ถ้าหนูไม่ใช้วิธีรุนแรงหรือโหวกเหวกแบบนี้...จ้างให้ก็ไม่มีทางตื่นขึ้นง่ายๆหลอก\"



\" แต่พ่อว่า...\" พ่อเอ่ยแย้ง

\"พ่อคิดว่าหนุอยากจะทำเสียงดังๆแบบนี้ในบ้านของเรางั้นหรอ...แต่ถ้าลองไม่ปิดประตุหน้าต่างทั้งบ้าน...มีหวังได้รู้กันไปทั้งเมืองแน่....ว่าลุกสาวบ้านนี้มีเสียงเป็นอาวุธ \" แบบนี้เป็นต้น



\" ในวันนี้ในตอนเย็น  หรือช่วงกลางคืน  ครอบ -วกวนครับ... - -\" อาจจะเป็นช่วงเย็นหรือค่ำของวันนี้ก็เป็นได้...ครอบครัว \"



\" ท่าทางน้องของเธอคงโกรธน่าดูเลย  เธอยิ้มอย่างเป็นสุข   ก่อนที่จะเข้าห้องครัวไปพบพ่อของเธอ\" - - การเลือกใช้สรพนามที่สร้างความสับสนแก่ผู้อ่าน-\"ท่าทางน้องของเธอคงโกรธน่าดูเลย  เพล่ายิ้มอย่างเป็นสุข   ก่อนที่จะเดินเข้าห้องครัวไปพบพ่อของเธอ





** * *ตอนที่ 6 :    การต่อสู้:1* * *[b/] - เกิดปัญหาในการอ่านขึ้นมาอย่างเฉียบพลันเนื่องด้วยผู้เขียนลำดับเหตุการณ์ได้ไม่ลื่นไหลนักสร้างความลำบากในการอ่านพอควร...และเนื่องจากตัวละครมีมากขึ้นในสถานะการณ์เดียวกันจึงยากที่จะรุ้ว่าใครทำอะไรอย่างไร...แล้วเกิดความสับสน( ขึ้น)เองของผู้เขียน...เช่น





\"เด็กทั้งสามพยายามหาแม่   เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง  แต่ทั้งสามยังไม่เจอวี่แววของมารดา

วิลผู้เป็นพี่คนรองได้เดินไปตามหาทางทิศตะวันตกของตลาด   ไม่เจอแม้กระทั่งวี่แววของแม่เธอ    เหมือนกับน้องสาวของเขาเวลล่า  ซึ่งเดินทางไปทางทิศเหนือของตลาด... \" - ตรงนี้เกิดความซ้ำจนทำให้เนื้อเรื่องยืดเยื้อเกินไป \" เด็กทั้งสามพยายามหาแม่  เพล่าออกเดินตามหาไปตลอดแนวทางด้านตะวันตก...ส่วนวินใช้ความสามารถทั้งหมดมองหาผู้เป็นมารดาทางด้านตะวันตก...และเวลล่าน้องสุดท้องที่แม้จะตั้งใจตามหาจนทั่วด้านเหนือแล้วก็ยังไม่พบวี่แววของผู้เป็นแม่เช่นกัน...เวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงทั้งสามมุ่งกลับมายังที่นัดหมายโดยหวังลึกๆในใจว่าจะมีใครสักคนพบแม้แล้ว...แต่เปล่าเลย \" เป็นต้น



“เจอแม่ไหมวิล?   พี่หาจนเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว  ไม่รู้ว่าแม่ไปอยู่ทางเธอรึเปล่า” -ความไม่เป็นธรรมชาติของบทสนทนา - \" เธอหาด้านของเธอทั่วแล้วใช่ไหม \"



“โธ่พี่   ตอนที่ผมจะต้องมาเดินที่นี่เนี่ย  แทบจะต้องลากมาแล้วด้วยซ้ำ -ความไม่เป็นธรรมชาติของบทสนทนา -\" โธ่พี่...ผมเดินจนขาแทบลากแล้ว.\"..



“ขอโทษค่ะพี่   หนูไม่ได้มองเห็นพี่พอดี” -ความไม่เป็นธรรมชาติของบทสนทนา - ขอโทคะ...หนุไม่ทันได้มอง\"



เสื้อของเวลล่าอย่างแรง   จนทำให้เพลล่าค้างเติ่งอยู่ใน - ความสับสนในเรื่องของชื่อของตัวละคร....จนทำให้...เวลล่า( ไม่ใช่เพลล่า)



* * *ตอนที่ 7 :    การต่อสู้:2* * *  - เกิดความไม่สมจริงขึ้นหลายๆจุดครับในตอนนี้...อีกทั้งการบรรยายเกิดความสับสนเล็กน้อยจนอ่านแล้วได้รับความสนุกกับเนื้อเรื่องได้ไม่เต็มทีนัก...ซึ่งน่าเสียดายมากตรงนี้...เพราะผมรู้สึกว่าตอนนี้มันส์ดีนะครับ..แต่ต้องพยาม( อย่างที่สุด) ที่จะคิดและมองให้เห็นภาพ...เนื่องจากการบรรยายน้อยเกินไป



\" ทั้งหกรุมเพลล่าอย่างรวดเร็ว   แต่ก็ถูกวิลใช้กระบองไม้สองท่อน  ฟาดให้ล้มเสีย\"   -เกิดความไม่สมจริงครับ- ในที่นี่ผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่าอยู่ๆเด็กที่ออกมาตามหาแม่จะเอาอาวุธนี้มาจากไหน( ตอนไหนอะครับ)



\" เด็กสาวป้องกันได้อย่างยากลำบาก   ตัวของเธอเหมือนถูกกดต่ำลงไปเรื่อย  ๆ  จากแรงของคู่ต่อสู้   เธอถีบลงไปที่หน้าท้องของคู่ต่อสู้   ทว่าคู่ต่อสู้ของเธอกลับรู้แกวของเธอเสียนี่  เขาจึงใช้เท้ากันเท้าเธอส่งผลให้เธอเสียหลักและล้มลง\" ลองนึกเล่นๆนะครับว่าเด็กสาวมีเหล็กเหน็บเอว...และกำลังต่อกรกับมีดยาวที่กดต่ำถูกเตะล้มลง...ยังจะไม่ถูกมีดตัดคออีกหรอครับ...



* * *ตอนที่ 8:    การต่อสู้:3* * *- อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไม่ค่อยถูกใจนักครับ....เนื่องจากต้นฉบับของนักเขียนไม่มีความสมบูรณ์เอามากๆ..ซึ่งคาดว่ามาจากการรีบร้อนในการพิมพ์...มันตก...หล่น...และขาดเกินมากเกินไปทำให้อรร ถรสในการอ่านมีน้อยลงอย่างน่าใจหาย...สิ่งเดียวที่ควรปรับปรุงในตอนนี้คือ...แก้คำผิด...พิมพ็คำตกเพิ่ม...และลบคำเกินออก...คิดว่าน่าจะอ่านได้อามรณ์มากขึ้นครับ...





* * *ตอนที่ 9:    การต่อสู้:4* * * - มีปัญหาเก่าๆกลับมาทักทายผมอีกแล้วครับสำหรับตอนนี้นั้นคือ...การไม่สมดุลของการลำดับเนื้อเรื่อง...การใช้ภาษาในบางจุดควรปรับปรุง...และความไม่สมจริงอีกในบางจุด..รู้สึกว่ามันมีความไม่สมจริงเกิดขึ้นบ่อยๆ



ถ้าเป็นเช่นนี้อีกไม่นานเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถประคับประคองชีวิตได้อีกไม่นาน    อาวุธของเธอทั้งสองค่อย  ๆ   เลื่อน - การใช้คำได้ไม่เหมาะกับบริบทครับ -ถ้ายังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ...อีกไม่นานเธออาจจะไม่สามารถป้องกันชีวิตของเธอไว้ได้เป็นแน่



เธอไม่สามารถเคลื่อนที่ได้   และได้เกือบล้มคะมำหน้าลง  เธอเพียงเซเท่านั้น- การเรียงตัวของประโยคไม่ใคร่จะไหลเลื่อนนัก -เธอไม่สามารถเคลื่อนที่ได้   แม้จะไม่ถึงกับล้มคว่ำลงไป...แต่มันก็ทำให้เธอเซได้เหมือนกัน



เมื่อเด็กสาวได้มองลงไปที่ขาของตัวเองก็พบว่าสมุนตัวเอกของหัวหน้ากลุ่มได้มาจับขาไว้    พร้อมกับเงื้อมีดหมายจะฟันขาของเพลล่าให้ขาดเป็นสองท่อน -ความสมจริงครับ- ตามเหตุผล...การที่ใครสักคนคิดร้ายโดยการคิดจะฟันขาให้ขาด..คงไม่คว้าขาเอาไว้แล้วเงื้อมือฟันเป็นแน่ครับ





  

* * *ตอนที่ 10:    การต่อสู้:5* * * - การต่อสู้ที่เลือกมานั้นไม่ค่อยมีความต่อเนื่องเท่าที่ควรนัก....ซึ่งก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้เขียนในตอนนี้...แต่แบบว่ามันอ่านแล้วให้ความรู้สึกว่า...ผู้เขียนเลือกคำมาใช้ไม่เหมาะเอาซะเลย...และสถานการณ์ที่เอาบรรยายนั้นดูไม่ค่อยดีและไม่แนบเนียบเท่าที่ควรนัก...เช่น



\"เธอถีบเขาอย่างแรงจนลอยกระเด็นไปไกล   แต่ก็ตั้งหลักได้อย่างทันท่วงที   ท่อนเหล็กของเธอแยกเป็นสองส่วนอีกครั้ง   พร้อมกับใบมีดที่แยกออกมา    คู่ต่อสู้ของเธอกระโจนออกมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง    คราวนี้มันฟันอย่างรวดเร็ว  เร็วมากจนแทบเพลล่ามองไม่ทัน  และตั้งรับเกือบไม่ได้และถอยอย่างรวดเร็ว  เมื่อถอยไปได้ถึงจุด ๆ  หนึ่ง  เธอวิ่งหนีออกจากการต่อสู้อย่างรวดเร็ว   จนคู่ต่อสู้ไม่ทันตั้งตัว   เมื่อคู่ต่อสู้ไล่ตามเธอมา  เธอใช้เวลานี้ต่อท่อนเหล็กอีกครั้ง   เมื่อคู่ต่อสู้ถึงจุด  ๆ  หนึ่ง  เธอใช้ด้าน  ๆ  หนึ่งของท่อนเหล็กแทงไปที่ท้องจนคู่ต่อสู้ของเธอตั้งตัวไม่ติด   และเธอเอาท่อนเหล็กเสยคางของคู่ต่อสู้จนทำให้เขาล้มลงกับพื้นในฉับพลัน \"- ตรงช่วงนี้ช่วงเดียวผมอ่านสามรอบเป็นอย่างต่ำถึงนึกภาพตามได้ครับ...ถ้าตอนต่อไปยังมีประโยคประมาณนี้...คงเป็นอุปสรรคในการอ่านมากๆครับ



*  * *ตอนที่ 11:    การต่อสู้:6* * * - การต่อสู้ดูจะยืดเยื้อรุนแรงนะครับ...ความต่อเนื่องก็เลยหายไป...แบบว่าปมสุดท้ายของตอนที่แล้วกับเรื่องที่เปิดขึ้นในตอนนี้มันไม่ต่อเนื่องกัน...ทำให้อารมณ์ในการอ่านมันขาดหายไปบ้างและ...เกิดความรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจตามมาด้วยครับ...



* * *ตอนที่ 12:    การต่อสู้:7* * * -รู้กว่าตอนนี้จะเป็นการต่อสุ้ที่เรียกได้ว่าการต่อสู้จริงๆซะที...เพราะเริ่มมองภาพออกจาการบรรยายที่ผู้เขียนทำออกมาได้ดีพอใช้...ถึงจะยังมีสำนวนแปลกให้เห็นบ้าง...แต่โดยรวมแล้วดีกว่า ต่อสู้อีกหลายๆบทที่อ่านมาครับ..





* * *ตอนที่ 13:    การต่อสู้:8( เลิกสู้ซะที) * * *- และแล้วฉากบู้ดุเดือนมันก็หมดลงไปซะที...( โล่งอก)...แม้จะมีตอนต้นเรื่องบ้างแต่ก็ไม่ทำให้รุ้สึกว่าเลี่ยน...กับบทต่อสู้นั้นๆอีกแล้ว....คงเหลือไว้เพียงประโยคบ้างประโยคที่ผู้เขียนควรแก้ไขจะให้งานดูดีขึ้นครับ



เธอต้องการระบายเดี๋ยวนี้และตรงนี้  ซึ่งผู้เป็นที่ระบายคือชายที่ต้องการสังหาร - เกิดการซ้ำและหาความหมายที่น่าจะเป้นสับสน...\" เธอต้องการหาที่ระบายความอัดอั้นนั้นออกไป...และแน่นอนเจ้าวายร้ายที่นอนหายใจรวยรินอยู่ตรงนั้น...ย่อมเป็นที่ระบายชั้นดีให้แก่เธออย่างไม่ต้องสงสัย \"



วิลลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล  เมื่อเขายืนได้กลับล้มลงด้วยความเจ็บปวด   - ไม่ลื่นไหลครับ - \" วิลลุกขึ้นขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลเต็มที...และเมื่อเค้าพยามทรงตัวให้ตรง...กลับพบว่าตัวเองกลับล้มลงด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะฝืนเอาไว้ได้ \"





* * * *ตอนที่ 14:     พบแม่:1 * *   - -..รู้สึกว่าตอนนี้เนื้อเรื่อจะเบาๆนะครับ...ราบเรียบเกินไปไม่มีปมให้น่าคิด..ที่สำคัญเนื้อเรื่องมันกระโดดครับ...ในความเป็นจริงกว่าสองพี่น้องกลับถึงบ้านรวมทั้งสู้กับอ้าย6ทราชแล้ว...เวลล่าน่าจะกลับมาแล้ว...หรือไม่ เพลล่าก็น่าจะเอ๊ะใจคิดถึงหรือถามถึงบ้าง...ซึ่งวิสัยคนเป็นพี่-การที่เวลล่า( น้อง)หายไปนานมากๆขนาดนี้ควรจะห่วงเป็นธรรมดา...ตัวของวิลเองตอนที่ต่อสู้ผู้เขียนบรรยาว่าเสียเลือดชนิดเรียกได้ว่าเป็นแอ่งหรือหนองแห่งเลือดเลยก็ว่าได้...การนำมานอนลงบนเตียงอย่างเดียวดูขาดความสมจริงไปครับ...



เพลล่าได้พาน้องชายโดยการให้แบกหลังไปที่ห้องนอนของเขา - เพลล่าแบกน้องชายขึ้นไปบนห้องนอนของเขา



ไปเตียงนอนอย่างช้าและเบาที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้    -  และวางเขา...ลง...บนเตียงนอนอย่างช้าๆและเบาที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้    





* * *ตอนที่ 15:     พบแม่:2 * * * ...เริ่มแรกของตอนนี้ที่ผมเห็นคือความไม่สัมพันธ์กับตอนที่14ครับ...เกิดการกระโดดของเนื่อเรื่อง...( ซึ่งถ้าไม่อ่านต่อกันจะไม่รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันไม่ต่อเนื่อง)...และดูเหมือนความสมจริงในตอนนี้ก็เกิดติดขัดขึ้นมาอีกแล้วครับ...



         ในความเป็นจริงคนที่เกิดเรื่องร้ายมา...เมื่อกลับเข้ามาได้อย่างปลอดภัยการได้พบคนที่หนีตายมาก่อนหน้านี้...ความรู้สึก( แม้จะเป็นคนที่เกลียดกันก็ตามที่)ร้อนรนเพราะความอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเจออะไรมา...เป็นอะไรหรือเปล่ามากน้อยแค่ไหน...มันต้องมีสักเรื่องที่เวลล่าน่าจะถามเพลล่า...ซึ่งการที่สองพี่น้องเจอกันและพูดถึงแต่วิลที่นอนเจ็บอยู่ด้วยความเป็นห่วง..( ซึ่งความซาบซึ้งตรงนี้อยากบอกว่ารับได้ไม่เต็มทีนักเพราะผุ้เขียนบรรยายอารมณ์ได้ไม่โดนเท่าทีควร)มันขัดกับหลักของธรรมชาติของคนครับ...เพราะทั้งคู่ดูเหมือนจะรักกันไม่ใช่เกลียดหรือเป็นคนไม่พูดกัน...นี่คือความรู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันยวบยาบไม่แข็งแรงครับ...



\" ภาพที่เธอเห็นในเบื้องหน้าขณะนี้คือมารดา….ใช่มารดาของเธอจริง  ๆ   ใบหน้าของมารดาเพลล่านั้นเศร้ามอง   ก้มหน้านิ่ง  ก่อนที่จะหันหน้าขึ้นมามองไปที่บุตรสาว   เธอยิ้มให้บุตรสาวด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย\"  -ปัญหาในการลำดับและบรรยาย- \" ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเด็กสาวตอนนี้คือภาพของมารดาของเธอนั้นเอง...

\" แม่จริงๆด้วย\" เพล่าร้องขึ้นในใจ...รู้สึกดีใจลึกๆแม้ว่าใบหน้าและดวงตาของแม่จะดูหมองเศร้าและหม่นหมองเต็มทีก็ตาม \"



\" เธอพูดด้วยน้ำสียงที่เศร้าสร้อยเจือปนอย่างเต็มเปี่ยมและสั่นเครือ  - การบรรยายที่สั้นและไม่ลื่นไหล - \" เธอพูดด้วยนำเสียงสั่นเครือ...ที่เต็มไปด้วยความเศร้าสะเทือนใจอย่างที่สุดต่อเหตุการณ์นี้



(\" งั้นเรื่องนี้ช่วยปิดแม่เป็นความลับหน่อยจะได้ไหมโดยเฉพาะแม่”) -เยิ่นเย้อครับ- \" งั้นเราช่วยกันปิดเรื่องนี้เป็นความลับนะเวลล่า...อย่าให้ใครรู้ โดยเฉพาะ...แม่ \"





* * *ตอนที่ 16:     พบแม่:3 * * * - ยังคงเริ่มต้นด้วยประโยคแปลกๆเช่นเคยครับ..อ่านแล้วรู้สึกสะดุดและรุ้สึกว่าควรเขียนอย่างนั้นอย่างนี้มากกว่า...



\" ดังนั้นการที่เธอวิ่งมาถึงบ้านเท่ากับเธอใช้พลังเฮือกสุดท้าย   แล้วก็ว่าได้    เมื่อเธอถึงประตูหน้าบ้าน   เธอจึงทรุดลงกับพื้นทันที  -ควรจะเป็น  - \" เพลล่าทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน...ความรู้สึกอ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจรุ้มเร้าเธอเสียจนไม่สามารถฝืนเก่ง...ทรงตัวไว้ได้อย่างที่เคยเป็น \"



ความไม่สมจริงเกิดขึ้นให้เห็นเป็นระยะๆ...และดูเหมือนจะเป็นข้อเสียเดียวที่ผู้เขียนลืมมองดูในมุมของความสมจริงไปอย่างน่าเสียดายครับ...



\" เด็กสาวตะโกนแผดเสียงดังเพื่อเรียกน้องสาวของเธอ “มีอะไรคะพี่?    ถึงได้แหกปากซะขนาดนี้   อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง      อ้าว?   ทำไมพี่ไปนั่งกับพื้นล่ะ   เก้าอี้ก็มี” \" -มุขที่เลือกใช้ว่า ไปนั่งที่พื้นทำไม...เก้าอี้ก็มี...ในสถานะการณ์น่าสิ่วหน้าขวานแบบนี้( ทั้งแม่หายไป...พี่ชายเจ็บหนัก...แถมพี่มีสภาพแบบน่าสังเวช)...ดูมันไม่เหมาะเอามากๆ...แบบว่าสิ่งที่ตามมาว่าเวลล่าถามออกมาแบบไร้เดียงสานี่...อ่านแล้วขัดใจมากๆ...ในสถานะการณ์แบบนี้ผมคิดเองว่าถึงจะเป็นเด็ก...ก็ไม่สามารถยิ้มและพูดลักษณะนี่ออกมาได้หรอกครับ...





และสุดท้ายเลยครับที่อยากพุดถึงคือ...โดยปกติคุณนี่เป็นคนที่...สร้างสถานะการณ์ได้ดีนะครับ...แต่ตอนนี้ผมอยากบอกจากใจจริงๆเลยว่าผมรู้สึกไม่ค่อยชอบเลย...ด้วยตัวละครทำแต่เรื่องงี่เง่า...ดูไม่เข้าท่าเลยครับ....( ขอโทษนะครับแต่รู้สึกแบบนั้นกับตอนนี้จริงๆ)



* * *ตอนที่ 17:     พบแม่:4 * * * - มีบทสนทนาที่ไม่เป็นธรรมชาติเกิดขึ้นครับในตอนเริ่มของตอน..

\"พี่ก็รู้ว่านิสัยของพี่เพลล่าเขาเป็นยังไง   พี่ก็รู้ว่าจิตใจของพี่เพลล่าเค้าบอบบางที่สุดในครอบครัวของเรา    พี่ก็รู้ว่าพี่เพลล่าเขาเป็นคนที่มีจิตแข็งแต่ก็เปราะบางมาก   แล้วพี่……แล้วพี่ยังทำให้พี่เพลล่า………โอ๊ย” \" - รู้สึกเหมือนท่องมากกว่าเป็นคำพูดที่แสดงความโกรธครับ...มันไม่เป็นธรรมชาติเท่าที่ควร....



\" เวลล่าโกรธจนไม่สามารถสาธยายความที่อยากจะพูดภายในจิตใจออกมาจริง  ๆ  ได้  จึงเริ่มสับสนปนเประหว่างความพูดที่ควรพูดกับคำพูดภายในจิตใจ\" - การเลือกใช้คำมันดูแปลกแปร่ ง -\" เวลล่าโกรธจนระงับไม่อยู่...ระบายอารมร์ออกมาไม่เป็นภาษา...ด้วยยามนี้เธอไม่มีสติพอที่จะคิดคำพูดดีๆออกมาต่อว่า...คำพูดที่ออกมาจึงเต็มไปด้วยความหยาบกระด้าง...และตัดพ้ออย่างที่สุด \"



\" กาฬเวลาได้เดินผ่านไปหลายชั่วยาม   ความรู้สึกของเธอเริ่มกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง \" -ความไม่สมบูรณ์ทั้งภาษาและรูปประโยคครับ -...เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...เพลล่ารู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเผลอหลับไปนานพอดู..\"



  

* * *ตอนที่ 18:     พบแม่:5( เมื่อไหร่จะเลิกตามซะที) * * * -ตอนนี้เริ่มด้วยความต่อเนื่องที่ดีทีเดียว( อ่านมาหลายตอนเพิ่งรู้สึกว่านักเขียน...เขียนได้ต่อเนื้อเรื่องได้เข้าท่าก็ตอนนี้เอง)...แต่เกิดอาการสะดุดเพราะความไม่ถี่ถ้วนของผู้เขียนทำให้มีประโยคที่ดูไม่เข้าใจปรากฎอยู่อย่างน่าเสียดาย



\" ทำให้เธอเริ่มใจเสียขวัญหนักขึ้น \" - ผม เข้าใจว่าผู้เขียนต้องการเขียนว่า...เธอเริ่มเสียใจ...และเสียขวัญมากขึ้นซึ่งถ้าเปลี่ยนเป็นแบบนี้ก็ยังดูไม่ค่อยดีนักครับ...





\" มารดาได้ผละออกจากตรงหน้าต่าง   และดูเหมือนว่ามารดาได้หมายที่จะมุ่งตรงไปคือป่าเมืองการ์เด้นฟรีซ   หรือป่าที่เพลล่า\" การบรรยายที่เกิดความขาดหายไม่ต่อเนื่อง -\" มารดาของเพลล่าผละจากมุมที่มองเห็นทางหน้าต่างออกไป...ไกลออกไป...ออกไปทุกที...( เคาะลงมาบรรทัดหนึ่ง)เพลล่ามองตามร่างที่ห่างออกไปด้วยใจสลายจับจ้องร่างบางๆนั้นที่ดูเหมือนว่าจะมีจุดหมายอยู่ที่ป่าแห่งการ์เด้นฟริซ \"



* * *ตอนที่ 19:     พบแม่:6( ซะที) * * *  -   การลำดับเหตุการ์เริ่มดีขึ้นกล่าวคือในตอนนี้ผู้เขียนรู้ว่าอะไรควรเขียนถึงก่อนและอะไรควรจะเขียนตามมา...แต่เกิดปัญหาของการบรรยายขึ้นในบางจุดครับ...



เมื่อความทรงจำอย่างแรกที่รู้สึกน่าหวาดกลัวเข้ามา    ความทรงจำอีกอันเริ่มที่จะมาดั่งอันแรก - มันให้ความรู้สึกสับสนและเกิดความไม่ซายซึ้งครับ  - มันควรจะเป็น\" เมื่อความทรงจำอันน่ากลัวนั้นแล่นผ่านเข้ามาในสมองเป็นครั้งแรก...อีกความทรงจำที่ดุเหมือนจะเลวร้ายไม่แพ้กันก็ผุดขึ้นมาเตือนความจำของเพลล่าเช่นกัน \"





* * *ตอนที่ 20:  พบแม่( อีกแล้ว )ครั้ง:1* * *- เปิดฉากด้วยความไม่สมจริงอะครับ....



- -ฉากสุดท้ายที่จบลงในตอนที่แล้ววิลพังประตูเข้าไป...ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจว่าเค้าคงต้องมีเรื่องร้อน( ไม่ใช่แค่ต้องการเข้าไปขอโทษ...แต่น่าจะเกิดจากวิลคิดว่าพี่สาวของเค้าได้หายตัวไปหรือเกิดอะไรขึ้น(ในห้องหรือเปล่า )อะไรสักอย่างซึ่งอาจเกิดจาก...เรียกเพลล่าอยู่หลายครั้งแล้วเงียบไป..หรืออะไรก็ตามที...แต่ผมมั่นใจว่าวิลจะไม่กระแทกประตุเข้าไป...เพียงเพื่อต้องการจะขอโทษเพลล่าเท่านั้น( ดูไม่มีเหตุผลเพียงพอ...)



  - -เกิดความกระโดดของเนื้อเรื่อง....\" เมื่อวิลออกมาจากห้องหลังจากพบกับวิญญาณของแม่....ด้วยไข้ที่ขึ้นสูง...โดยความเป็นจริงวิลควรแสดงกริยาที่บอกได้ว่าประหลาดใจหรือ...( ถ้าเป็นผมนะ) น่าจะบอกให้เวลล่ารู้ว่า..เกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น...และวิลไม่สงสัยซักนิดเลยหรือว่า...เพลล่าหายไปไหน...ไม่ใช่ออกมาแล้วก็ล้มตัวหลับไปด้วยพิษไข้...มันแปลกๆและดูเหมือนเค้าจะใจเย็นและไร้อามรณ์มากไปนิดหนึ่งครับ....\"



  

* * *ตอนที่ 21:  พบแม่ อีก ครั้ง:2* * * - การบรรยายไม่ต่อเนื่องมองภาพแล้วบิดเบี้ยวครับ..





\" ร่างกายมารดาของเธออยู่ในสภาพหงายขึ้น    ปลายมีดโผล่ออกมาจากอกของมารดาอย่างเห็นได้ชัด   ที่คอเกิดเป็นแผลแหว่งยาวลึกลงไปจนดูเหมือนว่าเกือบจะขาดเลยทีเดียว    การตายอย่างน่า\" -ลองเปลี่ยนนะครับ - สถาพศพของหญิงสาวมีลักษณะนอนเหยียดยาว...แหงนหน้าขึ้นฟ้า...ใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดจนหน้าเหยเก...แสดงให้เพล่ารู้ว่าผู้ตายทรมานมากเพียงใดกว่าจะขาดใจตาย...เลือดแห้งๆที่เกราะกรังตามลำตัวและเสื้อแขนยาวสีขาวที่บัดนี้มอซอและมีสีแดงจางๆ...ที่เพลล่าคาดว่าน่าจะมาจากบาดแผลที่หน้าอก...ซึ่งมีมีดปลายแหลมเล่มยาวปักทะลุจากด้านหน้าไปด้านหลัง...เธอหลับตาลงหนีจากภาพอันน่าสังเวชใจนั้นของแม่ \"



ความไม่สมจริงครับ ...“แม่คะ……แม่อย่าล้อหนูเล่นสิคะ   ตื่นขึ้นมาเถอะ   ต่อไปหนูจะไม่ทะเลาะกับใครอีกแล้ว….หนูจะเป็นลูกที่ดีของแม่….หนูจะเป็นตัวอย่างที่ดีของน้อง  ๆ…..หนูจะช่วยทำงานทุกอย่าง”..ผมก็ไม่ทราบนะครับว่าคนที่เสียใจส่วนใหญ่เค้าฟูมฟายอะไรออกมา...แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าต้องไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ...ครับมันดูเหมือนกับเธอเพิ่งเห็นแม่ที่ยังไม่ขาดใจตายอย่างไรอย่างนั้น...ทั้งที่จริงแล้ว...สามวันให้หลังแม่ของเพลล่าน่าจะอยู่ในสภาพที่เพลล่าน่าจะสะเทือนใจและกรีดร้องหรือคร่ำครวญอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่..\" แม่คะอย่าล้อหนูแบบนี้\"( มันไม่สมจริงเอามากๆครับ)





กว่าสิบเมตรเพื่อมิให้สัตว์หรือว่าใครก็ตามได้รับรู้    ในเวลาไม่ถึง  15  นาที   ด้วยกำลังเท่าที่เธอมีในขณะนี้  - ผมนึกไม่ออกครับว่าหลุมขนาดสิบเมตรมันใหญ่ขนาดไหน...แต่ที่แน่ใจก็คือ...เด้กสาว( ต่อให้เป็นผู้ใหญ่ก็เหอะ)ไม่มีทางขุดแม้แต่หลุมที่เป็นทรายได้ทันใน15นาทีแน่นอนครับ....





* * *ตอนที่ 22:  พบแม่ อีก ครั้ง:3* * *- การลำดับเรื่องและความต่อเนื่องนี่เริ่มดี( ในตอนนี้ครับ)...แต่



สยน้ำตาค่อย  ๆ  หลั่งไหลออก -ปัญหาที่ดูเหมือนจะมีมากในต้นฉบับของคุณก็คือ..คำผิด...คำตก...และคำขาดเกินที่เมื่ออ่านแล้วมันสะดุดและบางประโยคไม่สามารถเติมให้มีเต็มความหมายได้ครับครับ....เช่นที่ยกมาให้ดูเป็นตัวอย่าง.



การบรรยายก็ยังคงมีปัญหาให้พบ( บ้าง) - \" ความชาด้านเริ่มลามเลียส่วนต่าง  ๆ  จากร่างกาย  ด้วยความหวาดกลัว\"  -มันอ่านแล้วไม่ได้อามรณ์ครับ...มือและเท้าของเพล่าเย็นเฉียบราวกับว่ามันไร้เลือดสูบเฉียดอยู่ในร่างกาย...ส่งผลให้เกิดอาการช้าขึ้นมาเป็นระยะ...ซึ่งทุกสิ่งที่กล่าวมานั้น...น่าจะมาจากควาหวาดกลัวที่มากขึ้นเรื่อยๆของเพลล่า \"  



* * *ตอนที่ 23:  พบแม่ อีก ครั้ง:4* * *  -สิ่งที่ผมรู้สึกและรอมานานตลอดการอ่านเรื่องนี้ก็คือ....การทิ้งปมและพยามมองหาประเด็นของเรื่อง...ซึ่งผมได้พบ....ในตอนนี้ครับ...ปัญหาที่เกิดก็ยังเป็นปัญหาเดิมๆนั้นคือเรื่องของ...ตัวสะกด..ขาดเกิน...ผิดพลาด..



และความไม่สมจริงบางส่วนแต่ไม่รุนแรงมากนัก...ถือว่าให้ผ่านก็แล้วกันครับ...( แต่ผมรู้สึกว่าคนบ้านนี้ออกจะด้านชาทางอารมณ์ไปหน่อยนะ...)



* * *ตอนที่ 24:  พบแม่ อีก ครั้ง:5* * *  -การลำดับเหตุการณ์นี่ดีขึ้นเป็นระดับๆไปเชียวนะครับ...แต่สวนทางกับการบรรยายจริงๆเลย....



เยียบเย็น   และเย็นยะเยือกตามเดิม    การพูดทิ้งระยะห่างเหมือนที่จะรอคอยให้ลุ้นคำต่อไปสั้นลง     - ผมไม่อาจคาดเดาได้ว่าตรงนี้ผมควรจะเข้าใจว่าไงนี่คือปัญหาที่เกิดขึ้นและจะไม่จบไป...และผมเชื่อว่าท่านที่อ่านงานของเรื่องนี้ก็คงจะรู้สึกไม่ต่างไปจากผมเหมือนกันว่า...น่าเสียดายที่รับรุ้เรื่องได้ไม่เต็มที...และไม่ใช่ความผิดที่เราไม่ได้อ่าน..แต่เป็นเพราะผุ้เขียนเองต่างหาก...ที่ใส่ใจต้นฉบับน้อย...และก็พาลน้อยใจหายไปเฉยๆเสียอย่างงั้นล่ะ





ความไม่สมจริงมีเกิดให้เห็นอีกแล้วครับซึ่งมันเกิดจากการหลงลืมไปว่านี่คือการเผชิญหน้ากับแม่...หลังจากไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...ด้วยน้ำตานองหน้าและคิดถึงแม่เป็นที่สุด...อีกทั้งคร่ำควรญแสดงความรักอย่างที่สุด...ซึ่งมันก็น่าจะโอเคใช่ไหมแต่...

        “ทำไมหนูถึงช่วยน้องตัวเองไม่ได้    เขาอาจจะต้องตายก็จริง    แต่ไม่แน่    ทั้งพ่อและน้องอาจจะรอดทั้งคู่ก็ได้นี่   ทำไม……ทำไม…..ถึงต้องห้ามหนูไม่ให้ช่วยชีวิตครอบครัวของตัวเองด้วยคะ      หรือว่าแม่ต้องการให้มีเพื่อนตอนตายแล้วเป็นผี?   ถ้าอย่างนั้นก็เอาหนูไปแทนสิทำไมต้องเอาคนอื่นไปด้วย?” - ผมอ่านแล้วดูมันขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงและไร้เหตุผลมารองรับครับ...ความโกรธกับความรัก...นี่มันไปด้วยกันไม่ได้นะครับ( ในความคิดของผม)



* * *ตอนที่ 25:  พบแม่ อีก ครั้ง:6( เลิกพบกันซะที...เย้)* * *-และแล้วมันก็จบลง(ซะที)กับการเจอแม่....



ตอนนี้โดยร่วมแล้วปัญหาอันดับหนึ่งเลยคือการ..บรรยายที่ดูเหมือนจะ\" ตามใจฉัน\"ขึ้นทุกทีอะครับ...มันไม่สอดคล้องและอ่านแล้วไม่เข้าใจมากมายทีเดียว...



มารดาของเพลล่าพูดได้เสียยังมิทันขาดคำ   - อย่างนี่...ต้องทวนแล้วทวนอีกก็จะอ่านได้ว่า \" มารดาของเพลล่ายังพูดไม่ทันขาดคำ..



เวลล่าพูดอย่างร้อนรน  และรวดเร็วจนเพลล่าแทบไม่สามารถฟังได้  -ไม่สามรถฟังได้นี่มันจะใช้กับ...การที่คนพูดค่อยหรือยู่ในทัศนะวิสัยครึกโครมมากว่าครับล....ถ้าพุดรัวเร็วต้องใช้คำว่าฟังไม่รู้เรื่องครับ



เด็กสาวไม่รอช้าที่จะไม่ทำให้คำพูดของมารดาเป็นจริง- -เข้าใจว่าน่าจะเป็น -เด้กสาวไม่รีรอที่จะทำทุกอย่างให้สิ่งที่ได้ยินมาจากมารดา...ไม่เกิดขึ้นจริงๆ  



เพลล่าพูดอย่างเหนื่อยอ่อน   พลางเอามือก่ายหน้าผาก  และเช็ดเหงื่อไคล  และความสกปรกออกไป   ในขณะที่น้องสาวหรือเวลล่านั้นมองพี่สาวอย่างพินิจพิจรณาก่อนจะเอ่ยออกมาว่า - ลองนึกภาพตามนะครับ...นั่งเอามือก่ายหน้าผาก...มันแปลกๆ...จริงๆแล้วผมเข้าใจว่ายกมือขึ้นปาดเหงื่อมากกว่า



งั้นแค่นี้นะ”



พี่สาวกล่าวอย่างลิดโลด  เพราะน้องสาวของเธอนั้นจับโกหกเธอมิได้    แต่หาร่วงรู้ไม่ว่าน้องสาวนั้นรู้ว่าเธอนั้นได้โกหก - ความสมเหตุสมผลนะครับ...กับการที่เวลล่าแค่จับไม่ได้ว่าตนโกหก...ไม่เห็นต้องดีใจจนลิงโลดเลย...ซึ่งจะให้ถูกก็คือแอบดีใจลึกๆที่น้องสาวไม่รู้ว่าเธอโกหก...เพื่อน้องเธอจะได้ไม่เป็นกังวลไปด้วย...อย่างนี้มากกว่า



รู้สึกเหมือนเพลล่า--จะคุ้มดีคุ้นร้ายอะครับ



* * * ตอนที่ 26:การสูญเสียครั้งที่2 และหนี!!!:1 * * *  - การสูญเสีย...ผมรู้สึกว่าทั้งเรื่องที่เขียนมานะครับตอนนี้ดูเข้ากับหัวข้อมากที่สุดเพราะอ่านแล้วรู้สึกว่ามันสูญเสียจริงๆ...แต่ความสับสนของการบรรยายคำก็ยังเป็นปัญหาต่อไปสำหรับผมครับ...



\" เธอไม่อยากบอกเสียเหลือว่า   มารดาของเธอนั้นได้เสียชีวิตลงเสียแล้ว\" -ผมเข้าใจว่าน่าจะเขียนว่า...เวลล่าปฎิเสธที่จะบอกกับสมาชิกทุกคนในครอบครัวให้ได้ทราบว่า...บัดนี้แม่ของเธอได้จากไปจากโลกนี้เสียแล้ว \"



*  * * ตอนที่ 27:การสูญเสียครั้งที่2 และหนี!!!:2 * * * - ผมเปิดประเด็นขึ้นมาด้วยความไม่ต่อเนื่องครับ....



\" แสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์ค่อย  ๆ  ฉาดฉายแสงลามเลียร่างกายของเธอ   ฉับพลันเด็กสาวได้ฉุกคิดความคิดหนึ่งกระทันหัน\"  - คือตอนที่จบลงในตอนที่แล้วนี่คือเวลา 18นาฬิกาครับ...และผมเข้าใจว่าเรื่องมันเกิดต่อกันมา...ดังนั้นยังไม่น่ามีพระจันทร์ขึ้นนะครับ...



บทสนทนาในตอนนี้เข้ารูปเข้ารอยดีนะครับ...ไม่รู้สึกกระโดดมากนัก...และดูลื่นดีด้วยครับ...





* * *ตอนที่ 28: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:3 * * * -  ยังมีความไม่เหมาะสมของภาษาให้เห็นอยู่บ้างครับ เช่น...

\" บิดาคำรามถามบุตรสาวด้วยเสียงอันดัง  \" -ตรงนี้อ่านแล้วมันเหมือนภาษาพูดซึ่งจริงๆแล้วมันคือภาษาเขียนครับ ...* *บิดาคำรามถามบุตรสาวเสียงดัง   * *

\" ตั้งแต่เคยเกิดมากับบิดาของตน  \" - ตั้งแต่เป็นพ่อเป็นลูกกันมา



ชอบการนำเสนอสถานะการณ์ในตอนนี้ครับ...( ทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจว่ทำไมเพลล่าต้อง โกหก หรือปิดปัง...ดูไม่ค่อนสมเหตุสมผลเท่าทีควรเลย)และเข้าใจเพลล่าเองอาจจะอยากช่วยให้ครอบครัวปลอดภัย...แต่การอธิบายที่น้อยเกินไป...คนอ่าน( อย่างผม)รู้สึก...ซึมซับและซาบซึ้งไปกับมันได้น้อยมากครับ



* * *ตอนที่ 29: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:4 * * * - เปิดขึ้นมาด้วยความต่อเนื่อง( ทั้งที่รู้สึกว่ามันควรจะเป็นตอนเดียวกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป)จากตอนที่แล้ว...ซึ่งถือว่าเนื้อเรื่องไม่กระโดดครับ...แต่ผมรู้สึกขัดตากับบทสนทนาที่ไม่เป็นธรรมชาติและ..ความเผลอเลอกับบางช่วงที่อ่านอย่างพยายามแล้วยังเข้าใจไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่ครับ...





“พ่อจะรู้เรื่องอะไรล่ะคะ    แม่เขามาพูดกับหนูตอนที่หนู  กันตอนที่แม่เขาอยู่บ้าน    ถ้าพ่อไม่เชื่อพ่อก็ไปถามแม่เอาเองสิ” -  ผมเข้าใจว่าตอนที่หนูเจอแม่รึเปล่าไม่แน่ใจ..ซึ่งถ้าผู้อ่าน...อ่านมาถึงตรงนี้แน่ใจเป็นที่สุดว่าเค้าจะรู้สึกไม่ดีมากๆที่ต้นฉบับช่วงนี้ผิดพลาดตั้งแต่เริ่มอ่าน



““ไม่มีทางที่แม่เขาจะทำอย่างนั้น    ทุกครั้งที่เกิดเหตุแบบนี้   แม่เขาจะมาบอกพ่อเองเสมอ   แล้วทำไมครั้งนี้แม่ถึงไม่มาบอกพ่อเองเสียเลยล่ะ”

- ความไม่เป็นธรรมาชาติครับ..\" เหตุ \" นี่มันใช้ในบริบทแล้วดูไม่ลื่นเลยครับ..ถ้าจะให้ดีมันต้อง...““ไม่มีทางที่แม่เขาจะทำอย่างนั้นแน่...ทุกครั้งที่แม่จะค้างที่ไหน...แม่เขาจะบอกพ่อก่อนเสมอ \"



และความกระโดดในตอนท้ายท้ายรู้สึกเหมือนว่า...ความน่าสงสัยมันจะมีมากขึ้นเรื่อยๆในการอ่านเรื่องนี้ครับ...ไฟฟ้าที่เกิดจากเวทมนต์หรือ...อะไรก็เถอะดูมันไม่เคยมีตัวตนมาก่อนเลยในบทแรกๆ...การที่จะนำมาใช้ในบทนี้จึงเหมือนการกล่าวขึ้นมาลอยๆ...แล้วคนอ่านจะเกิดความรู้สึกว่า เอ๊...มันมายังไงนะ...\"



* * *ตอนที่ 30: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:5 * * * - การลำดับเหตุการณ์ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรครับ...



\" คำ  ๆ  นี้ของบิดา  นั้นมีพลังสำหรับเธออย่างน่าประหลาด   เธอรับรู้ความหายของน้ำเสียงนั้นได้ส่วนหนึ่ง   เธอเป็นคนที่สามารถรู้จิตใจของคนส่วนหนึ่งด้วยน้ำเสียง   แต่การรับรู้ความในใจของผู้อื่นนั้นมีเพียง  การโกหก  ความไม่สบายใจ   เพียงเท่านั้น   แต่นั่นก็เกินพอสำหรับเธอ \" - ซึ่งผมเข้าใจว่ามันคือ\" คำกล่าวนั้นของบิดามีพลังมากพอที่จะทำให้เพล่าล่วงรู้ว่า...พ่อเธอนั้นคิดอย่างไรในตอนนี้...ซึ่งแม้โดยปกติเธอเองจะคาดเดาความคิดอ่านได้จากท่าทีและการกระทำของคู่สนทนา...แต่ในครั้งนี้เพียงเสี้ยวเดียวของกระแสเสียงที่เธอได้ยิน...มันบอกให้เธอเข้าใจถึงความคิดของพ่อเธอได้เป็นอย่างดี \"



เฉียบพลันที่เธอได้ยิน้ำเสียงของบิดาในครั้งนี้นั้น    - เฉียบพลันมันใช้กับบทนี้ไม่ได้ครับรู้สึกเหมือนมันเป็นอะไรที่ต่างกันสุดขั้วเลย...แม้จะมีความหมายว่า..ทันทีทันใดเหมือนกันก็เถอะ... \" ทันทีที่เพล่าได้ยินน้ำเสียงของบิดา...ในครั้งนี้ \"



สถานะการณ์มีความรู้สึกว่ามีความไม่สมจริงเกิดขึ้นอีกแล้ว...เพลล่าเป็นพี่สาวคนโต...ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงไม่ยอมบอกพ่อและคนอื่นเกี่ยวกับที่แม่เสียชีวิตไป...( แต่ให้ตายเหอะอ่านแล้วยังรู้สึกนางเอกงี่เง่ากับเหตุผลที่เอามาอ้างอยู่เลย)...แต่ดูเหมือนคนที่ไม่รู้มีถึงสามคน...ทำไมเวลล่าไม่นึกฉงนใจเรื่องที่แม่ไปค้างบ้านคนอื่น( ทั้งที่เปิดเรื่องมา...พ่อบอกให้ลูกไปตามหาแม่หน่อย...เนื่องจากแม่ไปตลาดแล้วยังไม่มา)ทั้งที่ตัวเวลล่าเองก็แอบฟังและก็ออกไปช่วยกันตามหากับเพลล่าด้วยและก็รู้ได้ในทันทีวาเพล่าโกหกพ่อ...แล้วทำไมเธอไม่ถามเลยหรอ....เรียกได้ว่ารู้เรื่องทั้งสองด้านดีมากๆ...แล้วทำไมเวลล่าไม่สงสัยว่าเพลล่าไปเจอแม่ตอนไหน...โอ้ยหลายต่อหลายอย่างที่อ่านแล้วมันมีแต่คำถามและก็คำถามครับ)



* * * ตอนที่ 31: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:6 * * * ตอนนี้เปิดมาด้วยความไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เป็นไป...จนรู้สึกว่าตนเองอ่านไม่ละเอียดรึเปล่า...



เกิดความไม่สมจริงขึ้นอย่างไม่น่าจะเกิดครับ - เพลล่าคุยกับวิญญาณแม่ที่มาบอกว่าทุกคนในบ้านจะตายกันหมด...ให้รีบหนีไป...เพลล่าถามว่าเมื่อไหร่...แม่ตอบว่า เที่ยงคืน...เพล่าตัดสินใจจะต้องช่วยครอบครัวให้ได้( แต่ไม่ยอมบอกความจริง...แสดงกริยาแปลกๆและก็คิดแบบแปลกๆ)...เริ่มจากตื่นขึ้นมาตอน 18.00และในตอนนี้เปิดเรื่องโดยบอกว่า...

\" บิดาของเธอคงรอให้มารดานั้นกลับมาถึงบ้านของเธอโดยให้เส้นตายประมาณ  9  โมงเช้า   \" ตรงนี่หล่ะครับที่ผมเข้าใจว่าคนเขียนอาจหลงประเด็นเรื่องเวลา...



การบรรยายอารมณ์ที่กดดันสับสนและเศร้าสร้อยยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรครับ...เช่น \" ราวกับปิดใบหน้าที่น่าอดสู   เพื่อมิให้สิ่งใดอื่นเห็นหน้าของเธอ  จนรู้สึกสังเวช \"--\" ราวกับว่าเพลล่าไม่ต้องการให้สิ่งใดมองเห็นความอ่อนแอนั้นที่เกิดขึ้น \"



ตลอดจนช่วงท้ายๆเริ่มมีความรู้สึกว่าการบรรยายที่แสดงออกมานันยังไม่ดีพอให้เข้าใครับ....



* * * ตอนที่ 32: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:7 * * * - มีความต่อเนื่องดีครับ...( รู้สึกน่าจะรวมเป็นตอนเดียวกับตอนที่แล้ว...อีกแล้วเรา) แต่ปัญหาที่สืบเนื่องของเดิมก็คือการใช้คำและวางประโยคได้ไม่เหมาะสมครับ...เช่น...



\" ฉับพลันที่เธอกระพริบตา     ดวงไฟเวทย์มนต์ที่เธอคิดนั้นหายไป    เธอคิดว่าคงจะเป็นเพราะการร้องไห้อย่างหนักที่สุดเท่าที่เคยเกิดมากระมัง \" - เกิดจากความไม่เหมาะสมของคำที่หยิบมาใช้...และลำดับแบบสับสนนิดหน่อยครับ...\" เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น...ดวงไฟแห่งเวทมนต์ที่เธอเห็นก็พลันลับแสงไป...เพล่าคิดเองว่าเธออาจจะตาฟาดเพราะการที่เธอใจลอยและผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาก็เป็นได้\"



\"แต่น้อย   ยิ่งเมื่อเธอถามมารดาของเธอแทนมารดาของเธอกลับลืมไปเสียอีก\" -  \" ยิ่งเธอถามเรื่องนี้จากมารดา...สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือ...มารดาแสร้งทำราวกับว่าหล่อนมิเคยถามถึงสิ่งที่อยากรู้นั้นเลย\"



ความกระโดดของเนื้อเรื่อง \" แม้จะมีการพูดถึงแสงไฟที่เกิดจากเวทมนต์มาบ้างแล้ว...แต่ในตอนนี้มันเกิดขึ้นมาลอยๆครับ...ซึ่งความเป็นจริงเพลล่าอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดไม่น่าจะมาเพิ่งสงสัยหรือคิดถึงไฟเวทมนต์เอาตอนนี้...( ในความคิดผมนะ) การนำเสนอขึ้นมามันเลยดูล่องลอยไม่มีความน่าเชื่อถือมากนัก



ความไม่เหมาะกับเนื่อเรื่อง \" ซึ่งวิลนั้นได้ดูการปฏิบัติตนจากพี่สาวมาอย่างเต็มเปี่ยม    พี่สาวจักทำอย่างไร  เช่นไร   เขาจะทำอย่างนั้น \" -  ซึ่งวิลได้รับผลจากพฤติกรรมมาจากพี่สาวโดยตรง



และอย่างหนึ่งที่ดุเหมือนจะเป็นสิ่งที่เป็นข้อเสียของตอนนี้มากๆก็คือ...ผู้เขียนอธิบายได้ไม่ลื่นไหลครับ เกิดความขัดแย้งกันเองทั้งเรื่องของเวลา.....และภาษาที่ใช่บรรยายที่มีเป็นภาษาเก่าบ้าง....ใหม่บ้างคละกันอยู่รู้สึกแปลกๆ





* * * ตอนที่ 33: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:8 * * *เริ่มต้นด้วยความรู้สึกว่างงกับคำบรรยายครับ...



\" อีกตั้งสามชั่วโมงรอไป  ก็อดสิ  สู้ไม่สนใจซัก  ชั่วโมงคงไม่มีใครตายหรอก \" -- ตรงนี่ถ้าเป็นประโยคคำพูดก็พอได้ครับแต่ว่าที่ยกมานี้มันเป็นคำบรรยายความรู้สึก...มันเลยแปลกๆ



มีการใช้คำที่บอกได้ไม่ชัดเจนไม่สมจริง...\" เธอไม่สามารถทราบได้ว่า   มหันตภัย   กำลังคลืบคลานเข้าสู่ครอบครัวของเธออีกครั้ง\"  - - ผมไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้ครอบครัวนี้เจออะไรมาบ้าง..แต่เท่าที่อ่านมา...มันยังไม่มีเหตุร้ายอะไรเลย...ดังนั้นใช้คำว่า..อีกครั้ง ...แล้วมันแปลกมากครับ( แบบว่าถ้าใช้อีกครั้งนี่..มันก็ต้องแบบว่าเคยโดนไล่ฆ่า..ยิงถล่มมาก่อน( ขณะที่อยู่ในบ้าน )อะไรแบบนั้น)





\" จากนั้นเธอจึงเดินสุขุมไปปิดหน้าต่างเพื่อไม่ให้ยุงเข้ามาเยอะยิ่งกว่านี้      ก่อนจะปิดหน้าต่างเด็กสาวมองพลางสอดส่องทั่วบริเวณ \" - นึกภาพของคนที่เดินแบบสุขุมไม่ออกครับ...และ ควรใช้คำว่า ขณะ จะดีกว่าคำว่า ก่อน



\" ฉับพลัน     ตาของเธอเบิกโพลงขึ้นอีกครั้ง    แสงสว่างกำลังส่องแสงเรืองรองอยู่ตรงจุดทิศที่เธอพบสภาพร่างกายอันไร้วิญญาณของมารดาตัวเอง -  -\" ทันใดนั้นเอง บังเกิดลำแสงเรืองรองอยู่ ณ บริเวณชายป่า...ซึ่งเอมั่นใจว่าจุดที่เกิดแสงเป็นจุดเดียวกับจุดที่เธอพบศพของมารดา...\" - ความไม่สมจริงครับ...เนื่องด้วยเพลล่าต้องเดินเข้าไปลึกมากกว่าจะเจอศพและทำการฝังไว้ที่จุดหนึ่งในป่า...บ้านหล่อนอยู่ไกลอย่างน้อยน่าจะประมาณเป็น...ก.มน่าจะได้ ( สังเกตจากบทที่เธอวิ่งออกมาจากป่า)การมองในความมืด( แม้จะมีแสงจากอะไรที่วาบขึ้นมาก็เถอะ)..เธอน่าจะแค่คาดเดาว่าเป็นจุดที่พบศพมารดา...ไม่ใช่มองลงไปแล้วรู้ทันทีเลยว่า...มันเป็นที่เดียวกัน...มันเกินจริงและไม่มีทางเป็นไปได้ครับ



แต่ตอนนี้มีปมที่ทิ้งไว้ตอนสุดท้ายที่สนใจ..แม้มันจะไม่มากนัก...แต่เป็นข้อดีอีกข้อหนึ่งที่ผมมองเห็นในงานตอนนี้ครับ





* * * ตอนที่ 34: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:9 * * * เกิดควาไม่ต่อเนื่องของการเล่าเรื่องครับ....เนื่องจากตัวละครที่ผุ้เขียนเขียนขึ้นมามันยังไม่เคยมีตัวตนขึ้นมาก่อน( แม้จะไปตามฆ่าเพลล่าเมื่อบ่ายก็เหอะ!) ดังนั้ผู้เขียนจึงควนเปิดตอนขึ้นก่อนหน้านี้หรือมีอารัมภบทมาขยายเกริ่นก่อนหน้าที่จะพาผู้อ่านเข้าไปสู่เนื้อเรื่อง..ตัวละคร...และฉากใหม่ๆที่กำลังจะตามมาด้านล่าง เช่น



ท่ามกลางความหนาวเย็นของคืนเดือนมืด...อัลคันรัดแขนทั้งสองเข้าหากันขณะทรุดกายลงใต้ต้นใม้กลางป่าใหญ่( แล้วจึงเริ่มบทสบถของหมอนี่...)

\"ทำไมคืนนี้มันหนาวนักวะ?   อากาศจะเย็นพอ  ๆ  กับตอนหน้าหน้าอยู่แล้ว    แต่ทำไมถึงอยู่ดี  ๆ    อุณหภูมิมันลบฮวบฮาบเลยวะ   หนาวจะตายอยู่แล้ว” -ตรงนี่ควรตัดบางส่วนที่ย่นเยอ้ออกไปด้วยครับ



\"เขาพูดตะกุกตะกัก   พลางมองสายตาสู้กับเจ้านายของเขา    คงเป็นเพราะเขาคงได้รับคำสอนมาว่าเวลาที่จะโกหกต่อผู้อื่น   ต้องสบตากับผู้ที่ถูกโกหกแล้วจะไม่ถูกจับได้ \" - -ความไม่รื่นไหลของการบรรยาย ...- -\" เขาพูดตะกุกตะกักราวกับคนติดอ่าง...หากแต่เค้ากลับประสานสายตามั่นคงกับผู้พูด..ราวกับว่าเค้าไม่มีเรื่องใดปกปิดหรือโกหกเค้าเลยแม้แต่น้อย \"



สำหรับปมและความน่าจะเป็นถือได้ว่าน่าสนใจดีครับ...ยิ่งตอนสุดท้ายทิ้งค้างได้อย่างน่าสนใจทีเดียว...



* * * * ตอนที่ 35: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:10 * * * - การกระโดดยังคงมีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องครับในตอนนี้....



เริ่มจาก... \" ฉับพลัน    เขากลัวเหลือเกิน   กลัวสิ่งที่จะได้รับในอนาคตนี้    สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่สภาพร่างกายอันไร้วิญญาณของเพื่อนร่วมทีม   หรือคนที่เขานั้นได้สังหารไปแต่อย่างใด    แต่เขากลับ \" - - ผมอ่านอย่างใคร่และมองหาความเป็นไปได้มารองรับนะครับ...แต่อยากบอกจริงไว่มันกระโดดมากๆ...เริ่มต้นด้วยใคร( ซักคน)ถูกใช้ให้ไปฆ่าแม่มองเพลล่าซึ่งผมเข้าใจว่าเป็นนาย( ที่เพลล่าคาดคั้นมาได้จากลูกน้องโจรและรับทราบมาจากแม่ของหล่อนเอง) - - แล้วทำงานไม่ถึงกับลุล่วง..และไม่รุ้ว่เกิดอะไรขึ้นหลังจากฆ่าแม่เพลล่าไม่ได้...ซึ่งมายืนตรงนี้ก็น่าจะกลัวเจ้านายอย่างเดียว...แต่ที่บรรยายความรู้สึกว่า...เขาไม่ได้รุ้สึกกลัว.\"สภาพร่างกายอันไร้วิญญาณของเพื่อนร่วมทีม   หรือคนที่เขานั้นได้สังหารไปแต่อย่างใด    \" ดูมันไม่เข้าท่าและหาข้อสำคัญในการเอามาเขียนไม่ได้เลยครับนอกจากทำให้คนอ่าน( อย่างผม)งง



\" เป็นสีขาวซีด      มือตัวศอกขึ้นโดยอัตโนมัติ \" ตรงนี้เกิดความรู้สึกไม่รุ้ความหมายที่เจ้าของเรื่องพยามจะสื่อครับ



โดยรวมผมค่อนข้างดีใจที่มีปมใหม่ๆเกิดขึ้นมาซะที( แทนที่ต้องอดทนความเจ้าอารมณ์ของเพลล่าอย่างเดียว)...และเข้าใจว่ามันจะเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้อย่างไม่ต้องสงสัย...แต่การกระโดดของความคิดที่ตัวละคร( ที่ผู้เขียน)แสดงออกมาสร้างความลำบากในการทำความเข้าใจเข้าไปอีกครับ



* * * ตอนที่ 36: การสูญเสียครั้งที่2และหนี!!!:11 * * * ความไม่รื่นไหลของข้อความครับ...



\"เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมา    เธอกุมท้องด้วยความเจ็บปวด   ทั้ง  ๆ  ที่เธอนั้นยังมิได้หาเรื่อง  หรือประสบอุบัติเหตุเหตุอะไรเกี่ยวกับท้องเลย    แต่เธอกลับปวดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ \" - จริงแล้วผมเข้าใจว่าน่าจะเขียนว่า...\" เสียงครางอย่างเจ็บปวดดังขึ้น...มันเป็นเสียงของเพลล่าที่ขณะนี้กำลังกุมท้อง...พลางนิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเปิดเผย...และเธอค่อนข้างจะไม่ค่อยแน่ใจนักถึงสาเหตุที่มาของการเจ็บปวดครั้งนี้นัก \"



\"“ว้าคัลท์เนี่ยเงียบอยู่เรื่อยเดี๋ยวก็หาแฟนไม่ได้นะจ๊ะ”--- -  - -“ยุ่ง”- - - -“อัล  เธอทำสำเร็จจนได้นะจ๊ะ” - - - -“ไม่หรอกครับ” - ความไม่เป็นธรรมชาติของบทสนทนาครับ \" เธอนี่เงียบขรึมตลอดเลยนะ...คัล \" - - -หญิงสาวในชุดคลุมสีดำเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ.\" ระวังเถอะ...จะต้องอยู่เป็นดสดไปจนตาย \"...- - -  \" ยุ่งน่า \" - - -อัลตวาดเสียงขุ่น - - - -\" ยินดีด้วนนะ...เธอทำสำเร็จอีกแล้ว \" - - - -\" ขอบใจ...แต่ไม่ต้องก็ได้...\"แบบนี้เป็นต้น



และยังคงมีความไม่ต่อเนื่องของการบนนยายให้เห็นในช่วงท้ายครับ....



ไม่ทราบว่ารางวัลที่ตั้งไว้ในการร่วมสนุกในช่วง  Hot Order By Chock มีค่าพอให้รู้สึกว่าอยากได้กันหรือเปล่าครับ...



คุณ ต้นหญ้าที่ถูกลืม...อยากบอกว่าคุณเขียนเรื่องจากพล็อตที่คิดขึ้นมาได้ดีระดับหนึ่งนะครับ...เพียงแต่ว่า...ควาสามารถในการลงลายละเอียด...ลำดับเหตุการณ์..และการบรรยายนั้นยังอยู่ในระดับที่ควรพัฒนาอีกนิดหน่อยครับ...ซึ่งผมเชื่อว่ามักเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นกับนักเขียนที่เริ่มเขียน...หน้าใหม่ทุกๆคน...ดังนั้นการที่เกิดปัญหาไม่ใช่เรื่องแปลก...แต่จะแปลกครับถ้าเรารู้ข้อผิดพลาดแล้วเราไม่คิดจะปรับปรุง...



การที่ผมเขียนหรือวิจารณ์ แยก ย่อยออกมาเป็นตอนนี่มันมีประโยคตรงที่จะได้รู้ว่าไอ้ที่ผมวิจาณ์ย่อยนั้น...รายละเอียดมันมาจากไหนอย่างไร...ซึ่งผมไม่ได้บอกว่าเรื่องของคุณไม่ดีนะครับ...สิ่งที่ผมอยากบอกก็คือเรื่องของคุณมีพล้อตที่สนุก...และการดำเนินที่ออกจะช้าไปสักหน่อย...และเชื่อว่าก็คงมีคนอีกไม่น้อยที่ชอบงานของคุณชิ้นนี้...แต่



ลางเนื้อมักชอบลางยา...ฉันใด...งานบางงานหรือมุมมองจากผู้อ่านแต่ละคนก็ย่อมแตกต่างกันไปบ้างในบางครั้ง...และสิ่งที่ผมเขียนไปทั้งหมดมาจากความรู้สึกที่ผมรู้สึกจริงๆขณะที่ผมกำลังอ่านตอนนั้นๆในงานของคุณ...ไม่อยากให้คุณคิดว่าสิ่งที่ผมเขียนเป็นการตำหนิ...แต่อยากให้มองว่าเป็นข้อคิดเห็นที่ เพื่อนมีให้เพื่อนด้วยความปรารถณาดีครับ....





สำหรับใครที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องที่น่าสนใจเรื่องนี้เรียนเชิญพิสูจท์ได้ที่ http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=6539 ครับ





                                                                                                                           วานิช นิ่มสกุล