คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [OS] คุณครูยองแจ
บรรยาาศบนท้อถนนในวันนีู้ะวุ่นวายไม่ใ่น้อย
อาะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเปิเรียนปีารศึษาใหม่อโรเรียนทั่วทั้ประเทศเาหลี
าารรารบนท้อถนนทีู่ะวุ่นวายเป็นทุนเิม็เิสาหัสหนัึ้น
เพราะบรราผู้ปรอล้วนอาศัยรถส่วนัวับมาส่บรราลูน้อยอัวเอเ้าเรียนเป็นวันแรอภาารศึษาในวันนี้
“นาบีอา
ทานนมหมล่อแล้วทิ้ที่ถัยะ้วยนะรับ”
เสียเ้มอายหนุ่มผู้ำลัใ้สายาเพ่ไปยัสัาไฟรารเอ่ยึ้น
ะว่าไปเาเอ็เผื่อเวลาในารเินทามาส่หลานสาวัวน้อยอเาพอสมวร
แ่เหมือนะ้าเินไป เพราะอีไม่ี่นาที ็ะเป็นเวลาเ้าเรียนอนาบีที่โรเรียนแล้ว
“่ะุป๊ะป๋า”
เสียสใสน่ารัอบอีฝ่าย
่อนะปีนเบาะนั่้านับอัวเอไปยัเบาะ้านหลัอรถยนร์ันหรู แ็สัน่อยๆประอร่าน้อยๆอนาบี
หลานสาวัวเล็เอาไว้
เพราะลัวว่าะสะุเียร์หรืออะไรมิอะไรนลิ้ไปะพื้นที่ระหว่าเบาะ
“ป๊ะป๋าะ
รถินานี้นาบีไปทำานับุป๊ะป๋าีว่า ไม่ไปโรเรียนแล้ว”
“ไม่ไ้นะะ
นาบียัเป็นเ็อยู่้อไปโรเรียน ถ้าไม่ไปะฟ้อุหม่าม้านะะ”
“ุป๊ะป๋าใร้าย
นาบีไปโรเรียน็ไ้่ะ”
พอเห็นว่าัารู่หลานสาวัวแสบโยเอาหม่าม้ามาเป็น้ออ้านนาบียอมไปโรเรียนไม่ื้อไม่น่อแบบนี้็ทำให้รู้สึสบายใึ้นมาไ้หน่อย
หลายนอาะสสัยใ่ไหมรับว่าทำไมนาบีถึเรียผมว่าป๊ะป๋า
แ่ผมบอว่าเธอือหลานสาวัวน้อยอผม ริๆแล้ว นาบีเป็นลูสาวอพี่สาวอผมเอรับ
หวั เฟย์เฟย์
ึ่อนนี้หม่าม้าอเ็แสบนาบี้อไปทำานถึประเทศอัฤษทำให้ใน่วเวลาประมา 3 เือนนี้ที่นาบีะ้อมาอยู่ในวามูแลอุน้าอย่าผม
และส่วนที่นาบีเรียผมว่าป๊ะป๋านิปา ็เพราะอนที่พี่เฟย์ลอยัยัวเล็ออมาแรๆ
้วยเรื่ออบริษัทที่่อน้าวุ่นวาย และในอนนั้นผมำลัเรียนมหาวิทยาลัยอยู่
ทำให้นที่ใ้เวลาเลี้ยยัยนาบีัวแสบมาที่สุมาเป็นผมและแม่อผมแทน
ยัยนาบีเลยสถานปนาให้ผมเป็นป๊ะป๋านที่สอนั่นเอ
“ถึโรเรียนแล้วนาบี
่อนเวลาเ้าเรียนั้ 10 นาทีถือว่าไม่สายนะรับ”
“ุป๊ะป๋าไปส่นาบีที่ห้อเรียนหน่อยสิะ”
สายามมอไปที่นาฬิาเรือนหรูบน้อมือ
่อนะลับไปมอที่ใบหน้าน่ารัน่าหยิอหลานสาวัวน้อยในเวลานี้
“รับ เี๋ยวป๊ะป๋าไปส่นาบีถึหน้าห้อเรียนเลย”
หลัาัารล็อประูรถเรียบร้อย
็เอื้อมไปุมมือเล็ๆอเ็หิัวน้อยไว้่อนะเป็นฝ่ายนำหลานสาวไปยัห้อเรียน้านใน
ลอทา็ไม่วายะไ้รับสายาหวานเยิ้มาบรราุรูสาวสวยทั้หลายที่ประำุหน้าห้อเรียนรอ้อนรับเ็ๆในภาลาศึษาใหม่
และราวับว่านาบีเอที่รู้ถึวามหมายอสายาเหล่านั้นนอยเรียนที่เินมา้วยันไปลอทาว่า
“ป๊ะป๋า”
“ถึห้อเรียนแล้ว”
“ุรูยอแสวัสี่ะ
ป๊ะป๋าไปไ้แล้วนาบีะอยู่ะรูยอแแล้ว”
พอหมหน้าที่็ถูไล่ับราวับว่าหมวามสำั
ุรูหน้าหวานหันไปล่าวทัทาย พร้อมับส่ยิ้มให้ผู้ปรออนาบีอย่าเป็นมิร
่อนะอุ้มเ็หิวัย 5
วบึ้นไปอยู่บนแนอัวเอ
“ัวหนัึ้นนะนาบี ปิเทอมที่ผ่านมาุป๊ะป๋าเลี้ยนมเยอะเลยใ่ไหมเอ่ย”
“ใ่เลย่ะุรูยอแ
ป๊ะป๋าพานาบีไปินนมที่ห้าทุวันเสาร์เลย”
“ีั
ุป๊ะป๋าใีแบบนี้นาบี้อั้ใเรียนเป็นราวัลใหุ้ป๊ะป๋านะรับ”
“ไ้เลย่ะรูยอแ
แ่ราวหน้ารูยอแไปินนมับนาบี้วยสิะ ป๊ะป๋าะ
ราวหน้าให้รูยอแไปับนาบีนะะ วนรูยอแสิะ”
ใบหน้าอนทีู่่ๆ็โนพาพิถึอย่าแ็สันมอลับมาที่หลานสาวัวน้อย
่อนะหันลับไปมอุรูยอแอีรั้พร้อมับเผลอแสรอยยิ้มว้านแทบะยาวไปถึใบหูให้ับนรหน้า
อีฝ่ายที่พอเห็นแบบนั้น็ยิ่รู้สึเินนเผลอยิ้มามอีฝ่ายไป
“ไว้มีโอาส ไปทานนม้วยันนะรับุยอแ”
“รับ ถ้ามีโอาส”
ความคิดเห็น