คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : spacial 1 ฝรั่งเศส
“เฮ้ย ไปไกลกันจริง กลับมาหากันมั้งนะโว้ย” เสียงเพื่อนสนิทดงฮยอนดังขึ้นในตอนที่มาส่งเพื่อนรักทั้งสองคนขึ้นเครื่อง ล่ำลากันพอประมาณก็ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว
“ไว้พวกนายไปเที่ยวหาเราด้วยนะ รู้เปล่า” กวังมินพูดพร้อมวิ่งไปเกาะแขนสองเพื่อนซี้ ขาดพวกเขาคงคิดถึงกันแย่
“นายก็ด้วย ไว้จะโทรหานะ บายๆ” มินวูเอ่ยเพียงสั้นๆ หันไปยิ้มให้ยองมินทีนึง “ดูแลกวังมินดีๆด้วย มันยิ่งซุ่มซามอยู่”
“ถึงนายไม่บอกฉันก็ทำอยู่แล้วหน่า โชคดีเว่ยมินวู ดงฮยอน กวังมินไปได้แล้ว ป่ะๆ” กวังมินกอดเพื่อนทั้งสองคนและหันหลังเดินเข้าเกทไปพร้อมขึ้นเครื่อง แต่ไม่วายหันมาโบกมือจนลับตา
“เฮ้อ คงคิดถึงพวกนั้นแย่” กวังมินบอกเซ็งๆ ชีวิตที่นู้นจะเป็นยังไงมั้งน่า หวังว่าจะมีเพื่อนแบบดงฮยอนและมินวูนะ
“เดี๋ยวพอนายไปอยู่ที่นู้นนะ นายคงเที่ยวจนลืมเจ้าพวกนั้นแล้วล่ะ ฮ่าๆ”
“โห้ พี่ยองมินรู้ได้ไง ฮึ?” กวังมินทำแก้มป่องใส่พี่ชาย ตอนนี้พวกเขาเดินเข้ามานั่งในตัวเครื่องแล้วเหลือเวลาอีกประมาณสิบนาทีเครื่องก็ออกแล้ว
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่แล้ว เรียกยองมินก็พอ” ยองมินพูดจบก็เอื้อมมือไปจับมือน้องชายไว้และกระชับให้แน่น
“ต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลนายเอง” ยองมินจูบลงเบาๆที่หลังมือ
“พี่ยองมิน-///-” ไม่เคยชินสักที พี่ยองมินก็ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ใจผมไม่เคยเต้นเป็นจังหวะเลยตอนอยู่กับเขา มันมีแต่จะมากขึ้นเรื่อยๆ
“บอกว่าให้เรียกชื่ออย่างเดียวไง ถ้าเรียกอีกจะโดนทำโทษนะ” ยองมินยักคิ้วเจ้าเล่ห์ขู่อีกคน
“พี่ยะ....” อีกคนกำลังจะเถียงกลับ แต่มีริมฝีปากหนาหยุดคำพูดให้กลืนลงคอ มันแตะลงมาและกดแช่เพียงแค่นั้น ก่อนจะผละออก
“บอกแล้วว่าต้องโดนทำโทษ” กวังมินเซมองไปนอกเครื่องบิน ใบหน้าแดงจัดไม่อยากให้อีกคนล้อ เลยเลือกจะหลบมองวิวด้านนอกแทน
“นี่..พะ..อุ้บ ยองมินคิดว่าคนที่นู้นจะเป็นยังไง” อีกคนรีบตะครุบปากทันที ที่เกือบหลุดเรียกคนพี่อีกแล้ว
“ไม่รู้สิ แต่เราคงต้องเรียนภาษาเขาอีกเยอะเลย”
“ผมไม่ชอบเลยอ่า ” แต่มันก็น่าใจหายเหมือนกันนะ ที่ต้องจากบ้านเกิดไป ด้วยเหตุผลเพียงแค่อย่างเดียว พวกเขาบอกลาเพื่อนในห้องเรียนเรียบร้อย บอกแค่ว่าจะมาเรียนต่อต่างประเทศ เขาคงคิดถึงที่นี่มากเหมือนกัน สาบานว่าถ้ามีโอกาสจะกลับมาเที่ยวให้ได้
“แล้วใครเป็นคนชวนมาล่ะ ฮึ?” ยองมินขยี้หัวอีกคนจนยุ่งเหยิง และเปลี่ยนมาลูบเบาๆ
“ก็ผมอยากมาอยู่กับพี่ยองมินไง”
“นี่ นายจะพี่ไปถึงเมื่อไร เดี๋ยวถึงที่นู้น เดี๋ยวจะทำโทษหนักๆเลย” ยองมินไม่อยากได้ยินคำว่าพี่ยองมินหรือพี่ชายอะไรทั้งนั้น เพราะคิดว่ามันน่าจะถึงเวลาที่พวกเขาจะได้มีความรักเป็นของตัวเอง โดยไม่หันไปสนใจอดีตสักที แต่ก็ต้องขอบคุณน้องชายของเขาที่ทำทุกอย่างเพื่อเขา และเพื่อไม่ให้ครอบครัวต้องเสียใจ คงมีแต่ผมเองนี่แหละที่เอาแต่ใจ ไม่สนใจคนรอบข้าง แล้วก็ขอบคุณพ่อแม่ที่เข้าใจและไม่ได้เข้ามาวุ่นวายหรือรบกวนเรื่องส่วนตัวของพวกเขา
“ก็บอกแล้วว่ามันชิน แล้วเราต้องนั่งอยู่เฉยๆตั้ง10กว่าชั่วโมง จะทำอะไรดีนะ ผมไม่อยากนอนด้วย”
“นายไม่ง่วงหรอ ทำไมฉันง่วงจัง”
“งื้อออ พี่ยองมิน มันจักจี้น้า” ร่างสูงหันมากอดคนที่นั่งด้านใน เอาหน้าซุกคอขาว ถูไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว...
“ก็อย่ามาน่ารักสิ”
ฟอด!
ยองมินกดจูบที่แก้มนิ่มๆ หลายๆรอบจนรู้สึกได้ว่าอีกคนหน้าร้อนแค่ไหน
“พี่ยองมินชอบแกล้งอ่า” กวังมินถอยจนชิดหน้าต่าง แต่ยองมินผละออกมาเอาที่วางมือที่ดันขึ้นกลับไป เพื่อไม่ให้มีอะไรกันระหว่างพวกเขา
“คนเยอะแยะ พี่ยองมินอ่า..” จะบอกว่าเขินก็เขิน แต่ก็เห็นแค่กลุ้มผมอีกคน ไม่รู้ว่าทำอะไรจะนอนจริงหรือว่าแกล้งก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเขาพูดดังกว่านี้คนทั้งเครื่องได้หันมาหมดแน่
“ไม่เห็นจะแคร์เลย พี่แคร์แค่กวังมินคนเดียวเท่านั้นนะครับ” ครับอีกแล้ว ก็เป็นซะแบบนี้ไง ผมถึงไม่เคยจะชนะเขาสักที ยอมตลอดเพราะชอบมาพูดเพราะๆหวานๆเนี่ย ผมให้อีกคนแกล้งจนพอใจ เพราะว่าคนบนเครื่องไม่ค่อยสนใจสักเท่าไรและคนก็ไม่ได้เยอะมากอย่างที่คิด มีแค่พี่แอร์เดินไปเดินมา ถามว่าเอาอะไรไหม แต่ผมก็ผมได้เพียงปฏิเสธ ก็ดูไอพี่นี่ดิ ขนาดสะกิดว่ามีคนมา ยังไม่โผล่หัวขึ้นมา พี่เขาก็ยิ้มๆ ผมเห็นเธอไปกรี๊ดกับเพื่อนที่ตรงด้านหลังด้วยง้ะ อะไรก็ไม่รู้@@
“นี่ เมื่อไรพี่จะเลิกแกล้งผมสักทีเนี่ย นี่ผมอายจนจะโดดร่มออกจากเครื่องบินซะเดี๋ยวนี้-///-” ผมพูดหลังจากรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆยังคงสัมผัสอยู่ที่ต้นคอ ลามไปกกหูและลงไปที่เดิม วนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ แต่ผมไม่มีแรงแม้แต่จะผลักเขาออกไปด้วยซ้ำ นี่สินะที่เรียกว่าระทวย-////-
“ก็นายน่ารัก..”
“โอ้ย! ไอพี่บ้าจะกัดทำไม” ผมร้องออกมาเบาๆยกมือที่เหลือแรงอันน้อยนิด ตีอีกคน เมื่อรู้สึกเจ็บที่คอ
“เพราะนายเป็นของพี่ ต้องจดลิขสิทธิ์ไว้ก่อน” พูดแค่นั้น พี่ยองมินก็กลับไปนั่งอย่างเดิม พร้อมเปิดไอเครื่องอะไรไม่รู้ที่มันวางอยู่ตรงหน้า และเปิดหนังขึ้นมาเรื่องนึง..
“พี่ยองมิน หนีผมไปดูหนังผีได้ไงอ่า”
“ฉันยุ่งกับนายก็บ่นอีก ดูหนังละ” พูดจบยองมินก็สวมหูฟังครอบหู ปล่อยให้อีกคนฟึดฟัดอยู่ข้างๆ ต้องหงุดหงิดแหละ มาทำคอคนอื่นเค้าเป็นแรงแดงขนาดนี้เอาคอเสื้อปิดก็ไม่ได้ แถมไม่อยู่เล่นด้วย หนีไปดูหนังอีก คอยดู ผมงอนแล้ว จะไม่คุยด้วย
ชั่วโมงนึงผ่านไป..
“พี่ยองมิน..:(”
…
“พี่ยองมินๆๆ” ไม่ได้ยินอ่อ ฮือออ.. น่าเบื่ออ่า อยากลงแล้ว เมื่อไรจะถึงสักที บรรยากาศเงียบๆนี่มันอะไร ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย.....
“ว่าไงอะไรเนี่ย หื้อ อีกนิดก็จะจบแล้ว แปปนึง” ยองมินง้างหูออกมาบอกคนที่วุ่นวายกับเขาอยู่ตอนนี้
“ชิ จำไว้ ” พองืมงำจบ เหมือนว่าอีกคนก็ไม่สนใจ มัวแต่ดูหนังที่มีผีๆนั่นแหละ มันดีกว่าผมตรงไหนกัน ผมจะไม่สนใจเขาแล้ว ผมก็เริ่มเปิดเครื่องตรงหน้าตัวเองบ้างและกดเข้าเกมต่อสู้ และจับรีโมตที่ประกอบคู่กับเกม สวมหูฟังเปิดเสียงดังสุดเพื่อไม่ให้อีกคนกวน คอยดู ไม่คุยจริงๆด้วย
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่เล่นเกมจบไปหลายตา แต่ก็ยังแพ้อยู่ดี จนคิดว่าเลิกเล่นดีกว่า ทำไมพี่ยองมินไม่สนใจเขาเลยอ่ะ ไหนบอกดูหนังเสร็จไง ให้มันได้งี้สิ พี่ยองมินหลับไปแล้ว แถมใส่ผ้าปิดตาอีก ผมจะโวยวายยยยยยยยยยย
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮึ่ยยย ” แต่ก็ทำได้แค่ตะโกนออกมาอย่างไม่มีเสียง
“อย่าหวังว่าจะคุยด้วยอีกเลย ไอพี่บ้า” ผมพูดคนเดียวราวๆสี่ห้าประโยคได้ และหันหลังให้อีกคน แต่ก็หวังว่าอีกคนจะตื่นมา แล้วคุยกับเขา
ผมก็สั่งนู้นนี่มากินเล่นๆ มองวิวข้างนอกพลางๆ ผมนั่งเฉยๆให้เวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมง แต่อีกคนยังหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ไม่มีทีท่าจะตื่น
“เหลืออีก8ชั่วโมงหรอเนี่ย เฮ้ออ” ผมคิดว่าผมควรจะนอนสักที แต่ถ้าพี่ยองมินตื่นเมื่อไรค่อยดูนะ จะไม่คุยด้วย!
ขณะนี้เครื่องได้ลงจอดที่ฝรั่งเศสแล้ว ขอเชิญทุกท่านเก็บสัมภาระของท่านให้เรียบร้อยและเดินออกจากเครื่องโดยปลอดภัย ขอบคุณทุกท่านที่มาใช้บริการสาขาการบินของเรานะคะ ขอบคุณค่ะ
เสียงพี่แอร์ดังขึ้นต่อเนื่อง แต่คนบางคนกลับไม่ตื่น ตอนนี้ทุกคนบนเครื่องทยอยกันลงเกือบหมดแล้ว และก็มีพี่แอร์เดินไปมาเพื่อตรวจความเรียบร้อย
“กวังมิน ถึงแล้ว ตื่นเร็ว..”
..
“จะไม่ตื่นใช่ไหมครับ”
..
“นี่ไม่ตื่น พี่จับแก้ผ้าตรงนี้เลยนะ”
“อะไร!” ไอพี่นี่จะหื่นแบบเสมอต้นเสมอปลายเลยใช่ไหม แต่ก่อนไม่เห็นเป็น ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลานอนแล้วโดนปลุกงี้ กลายเป็นคนตื่นง่ายทุกที.. -//- แต่ยังจำได้นะ! จะไม่คุยกับพี่ยองมินจริงๆด้วย
“ทำไมไม่มีอะไรทำแล้วไม่ปลุกฉัน ฮึ ถามจากแอร์เขาบอกว่านายกินนู้นนี่เยอะแยะไปหมด แถมยังโวยวายดิ้นไปมาเป็นเด็ก”
….
ผมไม่สนใจที่พี่เขาพูดและเดินนำไปข้างหน้า และเดินไปรอในเกท ยืนรอโหลดกระเป๋า..
“เป็นอะไรเนี่ย”
…
ผมได้ยินนะ แต่ไม่อยากคุยด้วย ให้รู้ซะมั้ง ว่าไม่มีคนคุยด้วยแถมพูดคนเดียวมันจะบ้าแค่ไหน ไม่คุยๆ
ผมเห็นกระเป๋าตัวเองไหลออกมา ก็รีบเข้าไปยกออกมา และมีมือหนาเข้ามาช่วย เพราะมันหนักพอตัว
ผมให้เขายกเองจนลงมาวางที่พื้นผมก็ลากออกมาจากตรงนั้นทันที
“นี่! รอก่อนสิ เดี๋ยวก็หลงหรอก” นี่ กวังมินเป็นอะไร พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด นี่เดินไม่รออีก ถ้ากระเป๋าไม่ได้ออกมาติดกันก็คงคลาดสายตาไปแล้ว
“จะเดินไปไหน มานี่” เมื่อเห็นอีกคนเดินไปผิดทางก็ดึงมือให้เดินตามหลังแทน
“ไม่ต้องมาจับเลย”
“เป็นอะไรหน่ะเรา”
“…”
“นี่..” ผมดึงมืออีกคนให้เดินตามมาขึ้นรถ ถามคำตอบคำ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ผมก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน ก็เลยตัดสินใจเงียบตลอดทาง ไว้ถึงบ้านคอยง้อ
รถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง มันเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งดูจากภายนอกยังใหม่ๆอยู่ เป็นบ้านสองชั้น ไม่ใหญ่เกินไป เล็กเกินไป คิดว่าน่าจะเป็นบ้านของลูกค้าพ่อที่เป็นคนสร้างเลยซื้อมาได้ราคาถูกกว่านิดหน่อยและมันก็สวยมาก แต่พอมองอีกคนที่ยังมึนตึงใส่เขาอยู่ บ้านตรงหน้าสวยแค่ไหน ตอนนี้เขาสนใจแค่กวังมินเท่านั้น...
“จะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอครับ”
ก็พี่ยองมินเป็นงี้อยู่เรื่อย!
“นี่ วันนี้จะกินข้าวนอกบ้านหรือในบ้าน ฮึ?” ยองมินเดินมายี้หัวอีกคนที่กำลังหาไรกินในตู้เย็นอยู่
“กินในบ้านได้ไหมอ่า เหนื่อยไม่อยากทำไรเลย” สงสัยกันใช่ไหมทำไมถึงออกมาเป็นสภาพนี้ ก็พี่ยองมินจับได้หน่ะสิ แล้วบอกว่าถ้าไม่หายงอนจะไม่ให้เข้าบ้านก็เลยหายไปโดยปริยาย ตั้งแต่ผมเข้ามาที่นี่ดูโล่งมาก มันเหมาะกับการอยู่สองคนด้วย เครื่องมือเครื่องใช้มีครบ อาหารในตู้เย็นก็มีแน่นเอี๊ยด คงเพราะพ่อน่าจะเตรียมแม่บ้านมาจัดการก่อนหน้านี้...
“หิวหรือยังครับ?” ยองมินรวบตัวอีกคนจากด้านหลัง วางคางเกยไหล่คนที่ตัวเล็กกว่าที่อยู่ด้านหน้า
“หิวแล้ว ปล่อยเลย ไปทำอะไรให้ผมกินหน่อย นะๆ” อ่า..ผมทำอาหารไม่เป็น ปัญหาใหญ่มากๆเลยใช่ไหม แต่สำหรับผมเล็กนิดเดียว แค่มีพี่ยองมินนะ หายห่วง สบายบรื๋ออออออออ...
“ขอชาร์ตพลังก่อน” พูดจบร่างสูงก็พรมจูบใบหน้าอีกคน ไล่ตั้งแต่หางคิ้ว ลงมาที่ตา แก้ม คาง สันกราม ลงมาที่ลำคอขาวที่มีรอยแดงๆประทับอยู่
“อื้อ..ชาร์ตอะไรอีกเล่า ผมหิวข้าวนะ..”
“แต่ทำไมฉันหิวนายจัง”
“อ้ะ..พี่อ่า”
“เรียกพี่อีกแล้ว ต้องโดนทำโทษ..”
“งื้อออ.ผมหิว” ยองมินยังสนุกกับการแกล้งคนรักที่ยังไร้เดียงสาอยู่
ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ อยากจะจับกดตรงนี้จริงๆ
ก๊อก..ก๊อก..
“งื้อ ยองมิน ใครมาไม่รู้” กวังมินเรียกให้พี่ชายเงยหน้าขึ้นมาจากลำคอของตัวเอง เพราะมีใครสักคนมาช่วยเขาทันเวลาจากการโดนกินพอดี
“เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง รอแปป” ยองมินทิ้งอีกคนยืนรอในครัว ก็รีบวิ่งออกมาเปิดประตูเพราะไม่รู้ว่าคนข้างนอกเป็นใคร และไม่อยากให้รอจนเสียมารยาท
แอ๊ด..
“อันยองครับ ได้ข่าวว่ามีคนเกาหลีย้ายมาอยู่บ้านข้างๆเลยแวะมาทักทาย” คนแปลกหน้าท่าทางดูเป็นมิตรยื่นของบางอย่างที่เป็นถ้วยๆเหมือนอาหาร คิดว่าน่าจะเป็นการต้อนรับสำหรับเพื่อนบ้าน เขากล่าวทักทายทันทีที่ประตูเปิดออก เลยทำให้ยองมินสามารถวางตัวสบายๆเพราะเห็นว่าเป็นคนเกาหลีเหมือนกัน
“อ่ะ .. ขอบคุณครับ ผมชื่อยองมิน ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมยื่นมือเพื่อทักทายตามทำเนียมที่คนประเทศนี่ทำกัน แต่ก็แทบทำให้อีกคนอึ้ง
จุ๊บ..
คนผู้มาใหม่ตรงหน้า ยื่นตัวขึ้นมาจุ๊บแก้มอีกคนทั้งซ้ายและขวา เล่นเอาอีกคนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อจองมิน” คนที่ชื่อจองมินยิ้มร่าให้เขาอย่างเป็นมิตรก่อนจะชะโงกไปด้านหลัง “อ่ะ..อ้าว นายมีน้องชายใช่ไหม หน้าเหมือนนายเลย” ผมหันไปตามเสียงของแขกข้างบ้าน เห็นกวังมินยืนทำหน้าเป็นตูด คิ้วชนกัน ถ้าเป็นในหนังแฟนตาซี คงต้องมีลมออกหูด้วย
“อ่อ..ใช่ นั่นชะ..” ยังไม่ทันแนะนำคนด้านหลังจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้น
“ฉันชื่อกวังมิน เป็นน้องชายของคนนี้แล้วเป็นแฟนกันด้วย!” อีกคนว่าจบก็สอดแขนเข้ามาเกาะแขนอีกคน
“ว้าว อะเมซิ่ง พวกคุณมาที่นี่เพราะเหตุนี่หรอ”
“ใช่ ทำไม” กวังมินก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี ที่มีผู้ชายตัวเล็กน่ารักมาหอมแก้มคนรักเขาแบบนี้ แก้มนั่นเขาหอมครั้งสุดท้ายนั่นมันนานมากเลยนะ! ให้ตายเหอะ พี่ยองมินก็ไปคุยกับเขาอยู่ได้ ชิ! คอยดูจะไม่คุยด้วยเลย..
“พวกนายโครตอะเมซิ่งให้ตายเหอะ พระเจ้า พวกนายมันบ้าชัดๆ”
“มันแปลกหรือไง” อันนี้ยองมินไม่ได้พูด แต่เป็นกวังมิน
“ไม่ๆ มาที่นี่อ่ะถูกแล้ว แต่ที่อะเมซิ่ง นายย้ายมาอยู่ให้หมู่บ้านนี้พอดีเลย”
“หมู่บ้านนี้?” ยองมินรีบชิ่งพูดก่อนคนรักจะเสียมารยามมากไปกว่านี้
“อ่าใช่ บ้านท้ายซอยของเรามีลูกพี่ลูกน้องย้ายมาจากเกาหลีเหมือนพวกเรา เขารักกันเหมือนพวกนายเลย”
“อ่อ..” ยองมินไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ส่วนฉันหน่ะนะ มาเพราะว่า..” เพื่อนข้างบ้านเส้นระยะให้การพูด และพูดต่อ “ย้ายตามคนที่แอบชอบมา..คิ้”เขาพูดเหมือนที่นี้เป็นเรื่องน่าสนุกมาก เขาดูมีความสุขตอนที่พูดว่าท้ายซอยก็มีคนย้ายมาจากเกาหลี ตาเขาดูเป็นประกาย ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจที่กวังมินบอกว่าพวกเราเป็นแฟนกัน แต่สายตานั่นกับดีใจราวกับได้ของขวัญชิ้นใหม่ที่สุดยอด
“งั้นยินดีที่ได้รู้จักน่ะ เดี๋ยววันหลังเราจะทำอาหารให้คุณทานบ้าง”
“จองมิน จะทักทายกันอีกนานไหม?!” เสียงบุคคลที่สามแทรกขึ้น จากบ้านหลังข้างๆ คงเป็นคนที่อาศัยอยู่กับเพื่อนบ้านตรงหน้าเขานี่แหละ
“ไปแล้วๆ อ่า.. งั้นฉันไปล่ะ หมอนั่นโวยใหญ่แล้ว บ๊ายบาย” จองมินโบกมือลาและวิ่งกลับไปที่บ้านตัวเองที่อยู่หลังข้างๆ ทำให้ยองมินยิ้มออกมาขำๆกับท่าทางเด็กๆ ของเพื่อนบ้าน ทั้งที่อายุน่าจะไม่ห่างจากพวกเราเท่าไร ผมคิดว่าเขานิสัยเหมือนกวังมินจริงๆ
“พี่ยองมินมองเขาแล้วยิ้ม หมายความว่าไง?” กวังมินดึงแขนให้ผมกับไปสนใจเขา ตอนนี้อีกคนคิ้วขมวดเป็นปม สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจสุด น่ารักชะมัด …
“เขาน่ารักดีเหมือนายเลย” ยองมินเอื้อมมือไปบีบจมูกรั้นอีกคนแต่ก็ถูกบัดออก
“ทำไมเหมือนผมแล้วพี่จะชอบเขาใช่ไหม ใช่สิ ไปเลย ไปคุยกับคนนั้นเลย! ไปเลย!” กวังมินกระทืบเท้าปึงปังเข้าบ้าน ตรงไปที่ห้องครัวทันที และหยิบจับนู้นนี่ขึ้นมามั่วซั่วเพราะอารมณ์นอยด์และโกรธสุดขีด แฟนกันบ้าไรไปชมคนอื่นน่ารักเหมือนแฟนตัวเอง เหอะ..
“กวังมินอา หึงฉันหรอ” ยองมินสวมกอดจากด้านหลังเหมือนก่อนหน้านี้แต่เปลี่ยนที่ยืนจากหน้าตู้เย็นเป็นตรงหน้าเตาแทน
“ไม่เลย ไม่หึงหรอก ก็แค่แฟนตัวเองชมคนอื่นว่าน่ารักเหมือนเรา ไม่หึงหรอก ไม่เลย” กวังมินประชดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แต่นายน่ารักกว่านะ รู้เปล่า”
“เหอะ แต่ก็ยังบอกว่าเขาน่ารักอยู่ดีใช่ป้ะ?” ทำไมเวลาหึงมันโหดจังว่ะ ผมคิดว่ากวังมินเริ่มน่ากลัวแล้วล่ะ ไม่ตลกแล้วสิ ยองมิน งานงอกชัวร์ๆ
“ใช่” ผมคิดว่าระเบิดลูกใหญ่กำลังจะลง
“เหอะ”
“แต่ว่าฉันรักนาย ไม่ใช่เขา ฉันอยากจูบนาย ไม่ใช่เขา ฉันมาที่นี้เพื่อมาอยู่กับนาย ไม่ใช่เขา ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อนาย ไม่ใช่เขา ” ผมยังกอดยืนคนจากด้านหลังอยู่และยังคงพูดเรื่อยๆ เลยไม่เห็นสีหน้าอีกคนว่ากำลังยิ้มแก้มแทบแตก ยองมินจับให้อีกคนหันหน้ามาสบตาเขา กวังมินจ้องลึกเขาไปให้ดวงตาที่จริงจังคู่นั้น ก่อนจะใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“และฉันอยากมีอะไรกับนายแค่คนเดียว และอยู่กับนายตลอดไป”
“กวังมิน...”
“ผมรักพี่นะ!” ยองมินยังไม่ทันได้พูดจบ อีกคนก็พูดแทรกขึ้นและกระโดดกอดผมแน่น จนผมต้องหลุดหัวเราะในบรรยายกาศที่กำลังจะโรแมนติก ความเป็นกวังมินวันยังค่ำ
“ฉันก็รักนาย เด็กบ้า..
”
อ้าทวิทมี :
แง่ะ คนหายหมดเลยอ่า ฮือ
เราจะทำเช่นไรดี กลับมานะ กลับมา จุ๊บ...
ปล.คราวนี้ไม่หายละ สายยันต์ โย่ว สัญญา
ความคิดเห็น