ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7 ความหวัง
7 วามหวั
[jinyoung]
Rrrr Rrrr Rrrr
เสียเรียเ้าน่าหนวหู ที่ปลุผมให้ื่นึ้นมา ทั้ๆที่ยัไ้นอนไม่ถึสามั่วโมเพราะเพิ่ออเวรที่โรพยาบาลมา รายื่อที่โว์หราอยู่บนสมาร์ทโฟนเรื่อหรู ทำให้ผมไ้รู้ทันทีว่าเ้านี้ไม่ไ้นอน่อ
"สวัสีรับ"ใ้นิ้วเรียวเสยผมที่ลมาปรหน้าอย่าลวๆระหว่าที่รอเสียัวเียลไปในมือถือ
(ว่าไหม??)ไ้ยินแ่เท่านี้ ผม็ัสาย ำถามสั้นๆาไอ้แ็สัน บ่บอไ้ีว่าผม้อรีบไปูแลเ็อมัน
หลัาัารับัวเอไม่นาน ผมหยิบล่ออุปร์หมอแล้ววิ่รไปที่ลิฟท์อย่ารวเร็ว
แร๊
ผมรหัสผ่านประูห้อ้วยวามเยิน เพราะแ็สันมัะให้ผมมาอยูู่แลแบมเวลาเาไม่อยู่ ผมวาสายาไปทั่วห้อ็ยัไม่พบร่าบา มีแ่วามเียบที่เ้าปลุม
"แบม!!"ผมใับร่าเปลือยเปล่า ที่เ็มไป้วยรอยแ้ำที่อนนี้เือบะไม่มีที่ว่าให้ผิวาวปรา ที่นอนไร้สิอยู่ับอสิ่อที่ระัระาย
ผมประอร่าบาที่ไร้สิ มายัเียนอนที่ยับยู่ยี่อย่าเร่รีบ
"แบม แบมแบม"หลัาเอาผ้าห่มลุมร่าบาที่เปลือยเปล่า ผมไ้บแ้มเาเบาๆเพื่อเรียสิร่าบา และไม่มีทีท่าว่าะรู้สึัว...เาหลับสนิทนเินไป
โรพยาบาล G7
ผมเลย้อพาแบมแบมมาโรพยาบาลอย่าเลือไม่ไ้ รั้นี้อาารอเาูะหนัว่าทุรั้ ผม็เพิ่ะรู้ไ้ไม่นานว่าแบมเป็นโรหัวใ และผม็แน่ใว่าเามีอาารอย่านี้มานานมา และมาพอที่ะทำให้เาไม่สามารถลับไปใ้ีวิามปิไ้อี หายัไม่ไ้รับารรัษาัวอย่า่อเนื่อ และเลิทำร้ายัวเอ้วยารทนอยู่ับแ็สัน...
"เี๋ยวผมรับเป็นเ้าอไ้เอ รบวนุัารเรื่อเอสาร้วยนะรับ"ผมบอับผู้่วยอย่าเสียนุ่ม
"่ะ ุหมอ"เธอรับำ่อนะออาห้อุเินไปทำหน้าที่
ผมมอร่าบาที่นอนไม่ไ้สิอยู่บนเียอโรพยาบาล และุนอนหลวมอแ็สัน ที่ผมเป็นนใส่ให้นัวเล็ มันทำให้ผมรู้ว่า เาเล็ เล็เินไปว่าะแบรับเรื่อราว่าๆไว้เพียนเียว...
"นไ้อหมอมีวามรู้สึบ้าหรือเปล่านะ"ผมพูับนที่ยันอนไม่ไ้สิ ผมเยไปรัษาเาหลายรั้อนที่เาป่วยเพราะแ็สันทำ 'แบบนั้น' นร่าายบอบบาอเารับไม่ไหว นทำให้ล้มป่วย
ยิ่่วนี้แ็สันโทรเรียผมทุรั้ที่เาทำรุนแร ไม่สิ...เาโทรเรียผมแทบทุรั้ที่เาทำแบบนั้นับแบม
"ื้อสะนหมอไม่รู้ะล่อมให้มารัษายัไเลยนะแบม"ใ่ผมเอ็นูเา เาเหมือนน้อายัวน้อยๆที่ผม้ออยูแล
"อ้าวินยอ มาทำอะไรที่โรพยาบาลเหรอรับ เพิ่ออเวรไปไม่ใ่เหรอ??"เสียทุ้มุ้นหูัึ้น ร่าสูสมส่วนเินเ้ามาหาแล้วยิ้มอย่าเป็นมิร
"พอีมีนไ้พิเศษนะรับ แล้ว 'หมอมาร์' หล่ะรับมาทำอะไร?"ผมถามลับพร้อมรอยยิ้ม ผมรู้ัับหมอมาร์ั้แ่ไ้เ้ามาทำานที่นี่ใหม่ๆ
"เปล่ารับ ผมแ่แหวะมาทำธุระ"สายาเาเหลือบไปเห็นนไ้อผม ท่าทาอเาูแปลออไปาทุที เหมือนับรู้ันไ้อผม...
"แบม..."เสียแผ่วเบาอบผมในทันที ว่าหมอมาร์รู้ัับแบม
"รู้ัหรือรับ?"
"ใ่รับ แล้วนี้แบมเป็นอะไร ทำไมถึ...?"เสียทุ้มเรียเป็นเท่าัว เมื่อ้อถามถึอาารอร่าบา
"อาารำเริบนะรับ หมสิไปเพราะร่าายอ่อนเพลีย แ่โีรับที่ยัไม่มีอาารแทร้อนอื่น"เาเินเ้าไป้าเีย ลูบลุ้มผมอแบมนุ่มราวับลัวว่านรหน้าะแสลาย
"แล้วทำไมถึมีรอย้ำแบบนี้ละรับ หรือว่า..."น้ำเสียอเารึเรียว่าเิม
"มันอธิบายยานะรับ แ่รับรอว่าเาไม่ไ้โนุไปทำอย่านั้น"ผมพูห้ามวามิอหมอมาร์ทันที
"..."หมอมาร์เียบไป เายั้อไปที่แบมแบม้วยแววาที่อ่อนโยน
"เอ่อ...ว่าแ่หมอมาร์รู้ัับแบมไ้ไเหรอรับ?"
"เาเป็นนไ้อผม ผมรัษาโรหัวใให้เาอยู่รับ และบาทีเาอาะเป็นมาว่านไ้อผม"ำพูอหมอมาร์ทำให้ผม้อมวิ้วเพราะวามสสัย
"อะ..เอ่อ หมอมาร์หมายวามยัไรับ? อะไรือเป็นมาว่านไ้..."ผมถามไม่ทันบ หมอมาร์เอ่ยึ้นเสีย่อน
"รบวนินยอาวยรวเลือนไ้ให้้วยนะรับ เอ่อ...หมายถึรว DNA หน่ะรับ"ผมเบิาว้า้วยวามใ พระเ้านี่มันเรื่อบ้าอะไรัน
"รวDNA...ับใรรับ?"ผมถามย้ำวามิอัวเอ และ็เริ่มเอียไปที่แปสิบเปอร์เ็นแล้วว่าหมอมาร์ับแบมะมีวามเี่ยว้อทาสายเลือ
"ับผม...และพ่ออผม..."
[Mark]
ผมมอนัวเล็ที่นอนไม่ไ้สิอยู่บนเียโรพยาบาล อนนี้มีวามรู้สึที่หลาหลาย ทั้ทัุ้้นเย ทั้ห่วหา และสสารับใ...
ผมรู้ัับแบมเมื่อประมารึ่ปีที่ผ่านมา เามาพบหมอ้วยอาารพัผ่อนไม่เพียพอ แ่ลับรวพบโรหัวใในระยะที่ยัไม่เป็นอันรายในอนนั้น เาถูส่มายัแผนทรวอเพื่อรัษาอาาร และผม็เป็นเ้าอไ้
รั้แรที่ผมไ้พบแบม หัวใอผมแทบหยุเ้น เพราะน้อหน้าาเหมือนผู้เป็นมาราอผมมา...เหมือนนแอบิไม่ไ้ว่าแบมเป็นน้อายเพียนเียวอผม ที่ถูผู้หิแพศยานนั้นโมยไปาอ้อมออแม่ผมเมื่ออายุไ้ประมาวนเศษๆ หลัานั้นไม่นานแม่ผม็้อาไปเนื่อาโรหัวใ ผมับพ่อพยายามามหาผู้หินนั้น และทุรั้ที่ามัวเอเธอมัไปอยู่ับผู้ายรวยๆ และบานยัเป็นหุ้นส่วนอธุริโรพยาบาลอพ่อผม เธอมัใ้อำนาอนเหล่านั้นทำให้ผมไม่ล้าไปยุ่ับเธอ เธอไหวัวทันทุรั้ และเอาน้อายอผมไป่อนไ้ทันเวลาเสมอ
มันเหมือนพวเราำลัเล่นเม่อนหาบ้าๆนี้ลอเวลาหลายปีที่ผ่านมา ยิ่เวลาผ่านพ้นไปนาน มัน็ะลายเป็นเรื่อยาึ้นทันที เธอย้ายไป่าประเทศับผู้ายนใหม่ และาาริ่อับน้อายอผม และยิ่วัยที่โึ้น ผมไม่สามารถที่ะรู้เลยว่าน้อายอผมหน้าาเป็นยัไ อนนี้ื่ออะไร หรือว่าทำอะไรที่ไหน มันทำให้ผมและพ่อเือบหมหวั
นระทั่ผมไ้มาเอแบมแบม วามมั่นใอผมมีมาเินว่ารึ่ว่าเาเป็นน้อายอผมที่หายัวไปเมื่อหลายปี่อน และรออยารลับมาอเาเสมอ ผมถึไ้เป็นห่วเามาว่านไ้นอื่นๆ ผมใ้ให้นัสืมามประวัิแบมแบม แ่็พบ้อมูลเพียน้อยนิ ผมไ้แ่ให้วามหวัับัวเอว่า เาือนที่ามหามาลอีวิ...
"เราะใ่น้อพี่ ที่ามหาอยู่หรือเปล่านะ"แบมเป็นนไ้ที่น่ารั น่าทะนุถนอม วันไหนที่มีนัมาหาหมอ เามัะ้มมอนาฬิาเรือนเล็อยู่ลอเวลา และัวลว่าะลับบ้านไม่ทัน็มีมัแสอารม์ผ่านสีหน้าเสมอ...
"เป็นน้อพี่ริๆเถอะนะ พี่ไม่อยารอแล้ว"ผมมอนัวเล็้วยสายาอ่อนโยน เพราะเาเหมือนแม่อผมมา
"ผมอรบวนินยอเาะเลือผมับพ่อ้วยนะรับ ผมะึ้นไปหาท่านสัพั แล้ว่วยเ็บเรื่อนี้เป็นวามลับนะรับ ผมไม่อยาให้ใรรู้โยเพาะ แบม" ผมละสายาาแบม หันมาพูับินยอ "่วยูแลเา้วยนะรับ"
อนนี้ผมึ้นลิฟท์มานถึั้นสูสุอโรพยาบาล และเินเ้าไปในห้อที่มีป้ายปิไว้ 'ท่านประธาน'
๊อๆๆ
"ผมเอรับพ่อ"สิ้นเอเาะ ผมแ้มประูออเล็น้อย เพื่อบอให้นในห้อรู้
"เ้ามาสิ"
"...."ผมเินไปนั่เ้าอี้ร้ามนเป็นพ่อ แฟ้มเอสารเี่ยวับธุรินในเรือระูล '้วน' มามายออยู่บนโ๊ะ บ่บอไ้ีว่าท่านทำานหนัแ่ไหน
"มีอะไรอย่าั้นเหรอ? ทำไมยัไม่ลับ หรือว่าลูลืมอ"ท่านเยหน้าาอเอสาร มาสนใเอสารที่อยู่ในมือผมแทน
"ผมมีเรื่อสำัเี่ยวับ 'ัน์' ะบอรับ"ใบหน้าสูวัยเลิิ้วอย่าุนับสิ่ที่ผมำลัะพู
"เราเพิ่พูเรื่อนี้ับพ่อไปเอไม่ใ่เหรอ?"
"ใ่รับ แบม...หมายถึ 'น้อ' อนนี้เาอยู่ที่นี้รับ อนนี้น้อป่วย ยันอนไม่ไ้สิอยู่รับ ผมบอให้หมอินยอเรียมรวDNAแล้วรับ เหลือแ่เาะเลือเราสอน"ท่านไม่พูอะไร ลุึ้นแล้วเินออไปาห้อ โยที่ไม่รอผม อนนี้ท่านีใมา
"อ้าว พ่อ รอผม้วยสิรับ"ผมเือบะวิ่ามร่าท้วมๆไม่ทัน
"พ่ออยาะเอน้อเราะแย่"ำพูและท่าทาอท่านทำให้ผมยิ้มโยอัโนมัิ วามหวัที่ะไ้พบสิ่ที่ะเ้ามาเิมเ็มในรอบรัวอผม ำลัะเป็นริ...
_________________________________
แบมะเป็นน้อายที่มาร์ำลัามหาหรือเปล่า???
เ้าะพยายามอัพให้ทุวันนะ
เ้าอาะเียน หรือ เียนผิบ้า
อย่าีเรียสันนร่าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น