[เรื่องเล่าความจริง]​ครอบครัวของผมก็งี้หล่ะ

สวัสดีครับผมชื่อคอลิน​ อายุ​ 14ปี​ ครอบครัวผมอาจจะมีความแปลกตรงนิสัยก็ได้เพราะนิสัยครอบครัวผมเป็นเอกลัษณ์​มากเรียกว่าแค่ดูกิริยาหรือการแต่งตัวก็รู้เลยว่าเป็นใคร​ แต่โลกใบนี้มันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้นอกจากครอบครัวผมอยู่แล้ว​ แต่ก็คงจะหายากซักหน่อยก็ครอบครัวผมเขาเลี้ยงลูกกันมาแแบบนี้นินา​ ลองอะไรใหม่ๆ​ ค้นหาสิ่งที่ไม่เคยเห็นไม่เคยทำ​ ทำอะไรไม่ต้องไปตามทางคนอื่นเพราะคำพวกนี้ที่ส่งต่อมาตั้งแต่รุ่นปู่สอนเลยทำให้ครอบครัวผมดูแปลกมั้ง​ เพราะไอ้คำพวกนี้เลยเกิดอะไรวุ่นวายตลอด​ แต่ก็สนุกดีนะผมแทบจะไม่เคยมีความเครียดอะไรเลย

แต่หลายเรื่องมันก็ปวดหัววุ่นวาย​ และเหนื่อยเอามากๆกับเรื่องที่เกิด​ ถึงจะไม่ได้เป็นความทุกข์อะไรแต่มันเหนื่อยจริงถึงจะไม่ได้เกลียดแต่ก็อยากจะให้ทุกคนรู้​ ครอบครัวผมมีฐานะที่ดีอยู่เหมือนกันนะ​ มีสมาชิกครอบครัวทั้ง​หมด​ 7​คนที่อยู่ในบ้านด้วยกัน​ คือปู่ชื่ออิน​ พ่อชื่อโรม​ แม่ชื่อนารี​ และลูกชายทั้ง​ 5​ คน​ ได้แก่​ ลูกคนที่​ 1​คนโตสุด​ อายุ​ 22ปี​ ชื่อ​ เฟย์​ ลูกคนที่​ 2​ อายุ​ 20ปี​ ชื่อแวน​ ลูกคนที่​ 3​ อายุ​ 17ปี​ ชื่อลูก้า​ ลูกคนที่​ 4ผมเอง​ อายุ​ 14​ปี​ ชื่อคอลิน​ และคนสุดท้ายคนเล็กสุด​ อายุ​ 11ปีชื่อดีฟา ผมก็ไม่รู้ตระกะการตั้งชื่อของพ่อแม่หรอกนะแต่ผมว่าชื่อไม่เหมือนกับว่าเป็นพี่น้องกันเลย​

ผมขอบอกว่าทุกอย่างคือความจริงไม่ได้แต่งเองแต่คงจะเป็นความคิดผมที่เกรียน​​ คือครอบครัวผมหน้าตาดีนะจะพูดยังไงแต่ผมเห็นแบบนี้จริงๆและผมก็รู้จักว่าหน้าตาดีคืออะไร​ และมีฐานะอยู่แต่ไม่รู้ทำไมครอบครัวผมถึงแปลก​ บางทีมันอาจจะไม่แปลกถ้าหน้าตาเราปกติก็ได้มั้งแต่ก็ไม่ได้หน้าตาดีประเสริฐ​ขนาดพระเจ้าสร้างมาให้สมบูรณ์​แบบหรอกนะอย่าคิดไกล​ ผมจะเล่าข้าวๆเกี่ยวกับทุกคนและตัวผมให้ฟังแล้วกัน​ ความจริงครอบครัวผมก็เป็นคนปกติแต่แค่มีเอกลักษณ์​และเพราครอบครัวก็เฮฮาและทำเรื่องบ้าๆมั้งเลยแปลก​ ครอบครัวผมอารมณ์​ดีเป็นส่วนใหญ่ผมเลยไม่ค่อยเจอความเครียดเลย

เริ่มจากคุณปู่​ ปู่เป็นคนใจดีมากเลยนะรักหลานทุกคนโดยเฉพาะกับเด็ก ปู่เลยใส่ใจผมกับดีฟาเป็นพิเศษ​ ปู่ชอบเล่นด้วยกับเรา​ 2​ คนแต่ไม่ดูสังขานตัวเองบ้างเลย​ หลานคนเล็ก​ 2คนปั่นจักรยาน​เล่นกันปู่ก็ยังจะมาเล่นด้วยแต่ตัวเองไม่ขี่จักรยานแล้ววิ่งตามมาแทบจะได้หามส่งโรงพยาบาลหลายทีเลย

คุณพ่อ​ พ่อเป็นคนที่ตัวสูงและตัวใหญ่มากจนผมคิดว่าผมกับดีฟาใช่ลูกพ่อจริงมั้ย​ เพราะผมกับดีฟายังคงเตี้ยม่อต้อขนาดที่ว่าผมอายุ​ 14แล้วพ่อยังสามารถอุ้มผมได้​อยู่​ ผมสูงแค่​ 148​ เอง​ เป็นผู้ชายที่เตี้ยมาก... แม้แต่น้องดีฟาอายุ11ยังสูง​ 144​ แทบจะสูงเท่าตรู​ พ่อชอบให้แม่แต่งตัวสวยชอบให้ใส่กระโปรงตู้เสื้อผ้าแม่เลยเต็มไปด้วยชุดประโปรงที่พ่อซื้อมายัดเหยียดให้

คุณแม่​ แม่เป็นคนที่ใจดีเหมือนกัน​ มีเหตุผลทำอาหารเก่งมาก​ทำขนมก็เป็น​ แต่เวลาโกธรแม่จะดูยังไงบอกไม่ถูกเพราะถ้าโกธรไม่ว่าใครทำอะไรไม่ว่าจะผิดถูกหรือแค่เดินผ่านก็จะหาเรื่องบ่นเพื่อระบายอารมณ์​ แบบนี้อ่ะนะ​ แต่บ่นจบก็จะดีขึ้นแต่บ่นยาวมากกว่าจะหยุด​แต่ก็ไม่ได้เป็นทุกวันหรอกนะ​

ต่อมาเป็นลูกๆทั้ง​ 5​ ของบ้านนี้​ คนแรกคือพี่คนโตสุดพี่เฟย์​ พี่เฟย์ตัวสูงและตัวใหญ่เท่ากับพ่อเลย​ พี่เฟย์ดูเป็นผู้ใหญ่มากและไม่เคยทำเรื่องขัดแย้งอะไรกับผมเลยผมจึงชอบพี่ชายคนนี้ที่สุด​ แต่ว่าความรู้สึกนี้ก็เปลี่ยนไปเมื่อพี่เฟย์พาภรรยาที่เป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักเข้าบ้านและยังมีกำหนดแต่งงานกัน​ ทั้ง​ 2​ สวีทกันตั้งแต่เช้ายันฟ้ามืดพวก​พ่อแม่ก็ให้ลูกทุกคนเรียนที่บ้านแบบ​โฮมสคูล​ก็ต้องโดนออร่าสีชมพูทั้งวันจนจะอ้วกหมดแล้ว

ลูกชายคนที่​ 2​ พี่แวน​ พี่แวนเป็นคนที่ผมไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่เพราะพี่เขาเป็นพวกชอบแนวร็อคแนวพังค์​อ่ะนะ​ ทั้งเพลงทั้งการแต่งตัวก็ทำตามเขาหมด​ แต่พี่แวนกลัวของแหลมหรือกลัวเจ็บเลยไม่ได้เจาะหูหรือสัก​ แต่แค่แต่งตัวตามไอ้กำไลและปลอกคอหนามนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบแต่ผมไม่ชอบมันเพราะปลอกคอบ้านั้นเคยแดรกผมของผมไป​ เจ็บโคตรๆผมขาดติดโอ้ยปวดใจเหลือเกิน​ อุส่าจะปล่อยผมยาวเป็นแบบคากามิเนะ​ เลน​ ตัวละครที่ผมชอบเลยอยากทำตามแต่ต้องตัดสั้นถึงคางตามเดิม​ ปวดใจมาก

ลูกชายคนที่​ 3​ พี่ลูก้า​ พี่ลูก้าเป็นเหมือนผู้ชายเจ้าสำอางไม่ชอบอะไรสกปรก​ ดูแลสุขภาพอะไรไม่ถูกหลักอนามัย​ไม่เอาเลย​ ไม่เคยเจออะไรหนักๆเลยสักครั้ง​ ความจริงก็เจอแต่ปัดออกหมด​ พี่ลูก้าชอบเข้าฟิตเนสแต่ไม่เคยมีกล้ามขึ้นผมเลยตามไปดูด้วยเพราะอยากเล่นเหมือนพี่บ้าง​ แต่สิ่งที่เห็นคือพี่ลูก้าวิ่งแค่เครื่องวิ่งเท่านั้นวิ่งยังไม่ถึงนาทีก็หอบแดรก​ แล้วก็ไปนั่งกินขนมแล้วพักหลายสิบนาที​ แล้วมาวิ่งต่อก็จุกเพราะเพิ่งกินขนมไป​ พอเห็นอย่างงั้นผมเลยคิดว่าฟิตเนสไม่ได้ช่วยอะไรพี่ลูก้าเลยสักนิด​ จะช่วยให้หามส่งโรงพยาบาลมากกว่า​ ของหนักนิดหน่อยไม่ยกบ้างเลย​ และถึงจะเจ้าสำอางดูดียังไงแต่หลายครั้งท่าทางก็เหมือนนักเลงข้างทางมากเลย

ลูกคนที่​ 4​ ผมเองคอลิน​ ผมเป็นคนที่รักน้องมากดีฟา​ ผมอยู่กับดีฟาตลอดดีฟาน่ารักทั้งนิสัยและหน้าตา​ผมเลยติดดีฟาเป็นพิเศษตั้งแต่เด็ก​ เราอยู่ด้วยกันทำอะไรด้วยกันทุกอย่างทั้งอาบน้ำแต่งตัวไปเที่ยวเล่นเกมหรือดูทีวี​ แต่เรื่องนอนก็นอนด้วยกันอยู่แล้ว​ ผมเป็นคนเฮฮา​ ชอบเรื่องบ้าๆเรื่องตลก​ บางทีก็ชอบทำอะไรบ้าๆคนเดียวมันก็สนุกดีชีวิตมันก็ต้องสนุกและมีความสุขเพราะคงไม่มีใครอยากมีความทุกข์หรือความเครียดหรอก

ลูกคนที่​ 5​ ดีฟาคนสุดท้อง​ ดีฟาเป็นน้องที่น่ารักมากไม่เคยทำอะไรขัดแย้งกันเลย​ และเราไม่เคยทะเลาะกัน​ ดีฟาก็ไม่เคยงอแงผมด้วยเรานอนด้วยกันปกติพี่น้อง​ 5​ คนนอนด้วยกันหมดเพราะพ่อแม่ชอบแบบนี้แต่พี่เฟย์มีแฟนเลยแยกไป​ เหลือแค่​ 4​ คน​ ผมกับดีฟานอนตรงกลางเวลาดีฟานอนกอดก็น่ารักมาก​ แต่ตัวน่าลำใยอยู่ข้างๆผมน่ะนะ​พี่แวนนี่หล่ะนอนข้างผมริมสุด​ ส่วนพี่ลูก้าก็นอนข้างดีฟาริมสุดเช่นกันเรียกว่าทั้ง​ 2​ นอนประกบน้องอ่ะนะ​ แต่มันไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือพี่แวน​ที่บางวันตื่นเช้ามาก็ตกใจชิบหาย​ ทาปากดำขอบตาดำแนวทางร็อคของพี่เขาอ่ะนะเขาไม่ล้างหน้าเพราะง่วงมั้งหรือขี้เกียจไม่​รู้ ตื่นมาหน้าเจอกันตกใจชิบหายนึกว่าผีอะไรแต่ไม่บ่อยหรอกแต่ที่ทำทุกวันก็คือชอบเอาผมไปทำเป็นหมอนข้าง​ แขนกอดไม่เท่าไหร่ใช้ตีนรัดมาด้วยนี่ถ้ายกไปกอดบนตัวได้นิคงทำแล้วมั้ง​ จะขาดอากาศตายถึงจะมีแอร์แต่ตีนนะตีนอึดอัดอยู่ดี​ ทำแบบนี้ทุกวันตั้งแต่เด็กๆ​จนเป็นเรื่องประจำไปแล้ว

ถ้าใครชอบ(หรือไม่ชอบก็ชั่งมันเถอะผมยังมีความสุข)​ความจริงบนโลกนี้มีคนหลายแบบแน่นอนว่าต้องมีคนที่เป็นแบบพวกผมอยู่แต่ก็จะหาได้ยากหน่อยมั้ง​ เพราะทุกคนมักจะทำอะไรเหมือนๆกันไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ไม่ค่อยมีเอกลักษณ์​เป็นของตัวเอง​ ครอบครัวของผมจะเห็นเรื่องนี้เด็นชัดอย่างพี่แวนพี่ลูก้าถ้าเทียบกัน​ 2​คนนี้มีเอกลักษณ์​มากที่สุดเลยก็ว่าไป​ ทั้งนิสัยความชอบการแต่งตัวก็ต่างกันสิ้นเชิง

ถ้าใครชอบหรือไม่ชอบก็ตามใจชอบก็อ่านหรือไม่ชอบแต่อยากอ่านจะทำอะไรก็ตามใจเถอะก็จะเขียนเรื่อยๆแล้วกัน