หนีตาย มนุษย์กลายพันธุ์

นิพพาน และ อานนท์ เป็นเด็กวัดที่ถูกพ่อแม่เอามาทิ้งไว้ตั้งแต่เกิด และได้อาศัยข้าวก้นบาตรล่อเลี้ยงชีวิตไปพลาง ๆ หลวงพ่อค่อยสั่งคอยสอนมาเป็นอย่างดี  แต่พอหลังจากนั้น โลกที่แสนปกติของเขาก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อจู่ ๆ ก็มีฝูงซอมบี้ลายรอมเข้าทั่ววัด ก่อนที่พวกเขาจะพยายามเอาตัวรอดเพื่อที่จะหาที่หลบสักที ในขณะที่พวกเขากำลังสับสนกับเรื่องนี้เกิดขึ้นมา หลวงพ่อที่เลี้ยงดูพวกเขาก็โดนกัดเข้าที่แขน บาดแผลไม่ลึกเท่าไหร่ แต่ต้องทำแผลกันไว้ก่อน ที่หลบภัยที่คิดได้ในตอนนั้น เป็นที่โบสถ์ใจกลางวัด พวกเจารีบพาหลวงพ่อเข้าไปซ่อนตัวข้างใน และขยับเอาไม้ปิดกั้นประตูเอาไว้ 

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" เสียงของเด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะพาหลวงพ่อไปนั้งบริเวณพระพุทธรูป 

"พี่นิพ หลวงพ่อดูแปลก ๆ ไป" 

"ยังไงหรออานนท์" ผมเริ่มหันไปมองหลวงพ่อที่กำลังหายใจแพ่วเบาลง

"หลวงพ่อแค่โดดกัดนิดหน่อยเอง ทำไมถึงเป็นขนาดนี้ล่ะ"

"มันก็เหมือนกับนิยายสยองขวัญไงล่ะ ที่พูดถึงซอมบี้ที่กินคน และคนที่ถูกมันกินหรือกัด ก็จะกลายเป็นพวกมัน" ใช่แล้วล่ะ เรื่องราวเหมือนกับในนิยายสยองขวัญเลย ในโลกที่เต็มไปด้วยฝูงซอมบี้กินคนด้วยกันเอง ก็เห็นบ่อย ๆ ในนิยายหรือหนังต่าง ๆ ในโลกที่บิดเบี้ยวแบบนี้ พวกเราควรไม่ลังเลที่จะฆ่าเด็ดขาด ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม ถ้าโดนกัดไปแล้ว ถือว่าเขาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว มันเป็นเรื่องที่พวกเราไม่อยากจะยอมรับมัน แต่ว่ามันเกิดขึ้นมาจริง ๆ ในโลกจริง ๆ ของพวกเรา พวกเราควรตัดสินใจให้ดี ว่าจะหยุดอยู่ที่เดิม หรือ ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไป