คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อแผนการลอบสังหารเริ่มขึ้น
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าดังไปตามหลังคาบ้านเรือนต่างๆ แต่กลับไม่มีใครสนใจและไม่มีใครออกมาดูต้นเสียง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าเวลานี้นั้นเป็นเวลากลางคืน แต่เหตุผลจริงๆคือวันนี้นั้นมีงานเลี้ยงเต้นรำที่ปราสาท ซึ่งเหล่าสาวงามทั้งหลายนั้นแน่นอนว่าต้องการไปเต้นรำกับเจ้าชาย ส่วนชาวบ้านคนอื่นๆก็ไปพบปะเข้าสังคม ทั้งหวังหาผลประโยชน์หรือไม่ก็ตาม...
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าสองคู่ยังคงไล่ไต่ไปตามหลังคาบ้านเรือน เด็กหนุ่มสองคนกำลังมุ่งหน้าไปที่ประสาท และแน่นอนว่าเหตุผลของเขาต้องไม่ใช่การไปเต้นรำกับเจ้าชายแน่ๆ เด็กหนุ่มผมฟ้า ใบหน้าน่ารักราวกับเด็กผู้หญิง และ เด็กหนุ่มผมแดง ดวงตาสีอำพัน ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาแต่มองอีกมุมหนึ่งก็น่ารักไม่หยอก การเดินทางที่แปลกประหลาดของพวกเขาก็น่าจะแสดงความไม่ปกติอยู่แล้ว แต่ใบมีดและปืนที่พวกเขากำลังถืออยู่นี่สิแสดงความอันตรายออกมาอย่างชัดเจน
“เอ๋ นางิสะคุงไม่คิดจะแต่งหญิงมาหรอกหรอ อาจจะได้เต้นรำกับเจ้าชายก็ได้น้า”
เด็กหนุ่มผมแดงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงคล้ายว่าจะล้อเลียน นัยน์ตาสีอำพันฉายแววขี้เล่นอย่างไม่ปิดบัง คำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กหนุ่มเรียกเลือดฝาดบนแก้มเด็กชายที่ถูกเรียกว่านางิสะได้เป็นอย่างดี
“ไม่ใช่แล้วนะคารูมะคุง! นี่เรามาทำงานนะ! รีบทำรีบกลับเถอะน่า.... ก่อนที่แม่เลี้ยงของเราจะจับได้”
นางิสะพูดตวาดออกมาเพราะแถวนี้ก็ไม่มีคนอยู่แล้ว นางิสะและคารูมะ เป็นเด็กจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะพ่อแม่ของทั้งคู่เสียตั้งแต่ยังเด็ก เมื่ออายุ6ปีก็ถูกรับเลี้ยงโดยคุณนายซานาริ ซึ่งปัจจุบันก็เป็นแม่เลี้ยงของเขาทั้งสองไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้เสียอย่างเด็กๆที่ควรได้รับการดูแลเลย ทั้งสองถูกใช้งานอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านหรืองานนอกก็ตาม บางวันนางิสะต้องออกไปทำงานที่ร้านต่างๆแล้วคารูมะทำงานบ้าน บางวันคารูมะออกไปทำงานแล้วนางิสะทำงานบ้านสลับกันไป ชีวิตของทั้งสองไม่ได้สบายเลย แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่คุณนายซานาริไม่ได้อยู่บ้าน เขาจึงช่วยกันทำงานบ้านและออกไปทำงานตามปกติ วันนั้น.... มีคนนำงานที่ไม่สมควรที่จะให้เด็กตัวเล็กๆสองคนทำ..... การฆ่าคน.... แต่กลับน่าแปลกที่นางิสะและคารูมะที่ไม่น่าจะทำได้กลับฆ่าคนได้จริงๆขึ้นมา.. แนบเนียนจนไม่มีใครรู้ การทำลายหลักฐานสมบูรณ์แบบ.... หลังจากนั้น นางิสะและคารูมะก็ถูกให้งานแบบนี้บ่อยๆ ตอนกลางวัน เขาทั้งสองจะทำงานตามปกติ แต่ตอนกลางคืน ร่างกายของทั้งสองจะเต็มไปด้วยคราบเลือดของเหยื่อ ถ้าวันไหนไม่มีการงาน เขาก็จะไปฝึกต่อสู้กับคนที่ให้งานมา... ชีวิตของเด็กหนุ่มทั้งสอง ถูกดึงให้จมลงในความผิดบาปจนไม่อาจจะชำระล้างให้บริสุทธิ์ได้อีก... ใช่แล้ว.. ตอนนี้ พวกเขาคือนักฆ่า...
“ว่าแต่ คารูมะคุง นายวางแผนไว้รึยังน่ะ เป้าหมายคราวนี้เป็นถึงเจ้าชายเชียวนะ”
งานของพวกเขาวันนี้คือ การลอบสังหารเจ้าชายอาซาโนะ กาคุชู... จอมบงการอัจฉริยะที่ดูแล้วก็สู้ด้วยยากอยู่ แต่ในเรื่องมันสมองคารูมะก็ไม่น่าจะแพ้ นางิสะถามคารูมะถึงแผนการออกมา
“ตอนแรก ฉันจะให้นายจะแฝงตัวเป็นคนใช้ในปราสาทเข้าไปก่อน ส่วนฉันจะคอยซุ่มอยู่ข้างนอกแล้วก็ยินยาสลบใส่องค์รักษ์เพื่อเปิดทางในนาย คิดว่าเจ้าชายอะไรนั่นคงจะอยู่ในงานเลี้ยงนั่นแหละ นายก็แค่หาโอกาสเข้าใกล้ให้มากที่สุด จากนั้นฉันจะเข้าไปก่อกวนแล้วดึงดูดความสนใจเอง ระหว่างนั้นนายก็จัดการไปละกัน”
คารูมะพูดออกมาอย่างสบายๆ สองเท้ายังคนวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ปลายทางของเขาก็เริ่มใกล้เข้ามา อาวุธที่เตรียมมา ยาสลบ และอย่างอื่นถูกเตรียมมาในกระเป๋าแล้ว
“แล้วจะให้ฉันแฝงตัวเข้าไปยังไงล่ะ ชุดบ้านๆแบบนี้เนี่ยนะ! อีกอย่าง เรื่องคนอื่นที่เดินผ่านไม่แตกตื่นกันแย่หรอ”
นางิสะแทบจะรองโวยออกมาทันทีกับแผนการของคารูมะเพราะไม่ได้ดูชุดที่เขาทั้งคู่ใส่อยู่เลย ไม่ใช่ชุดสำหรับการลอบสังหาร และก็ไม่ใช่ชุดสำหรับงานเต้นรำด้วย เป็นเพียงชุดบ้านๆธรรมดาที่ดูเก่าๆเท่านั้น
“ฉันเตรียมมาแล้ว เครื่องแบบของคนใช้ในปราสาทน่ะ ผู้คนไม่แตกตื่นกันหรอก เวลานี้ใกล้เวลาที่เจ้าชายจะเลือกคู่เต้นรำแล้ว ทุกคนต้องไปรวมตัวกันที่งานอยู่แล้วล่ะ”
นางิสะยิ้มอย่างรู้สึกโล่งใจเมื่อคารูมะเตรียมตัวมาพร้อม แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีเมื่อชุดที่คารูมะเตรียมมานั้นมันเป็นเครื่องแบบของผู้หญิง! แต่ในเมื่อมันเป็นแผนการเขาก็ต้องทนใส่ไปล่ะนะ เมื่อใกล้ถึงปราสาท คารูมะและนางิสะก็หยุดลงแถวป่าทึบ เตรียมอุปกรณ์พร้อมและให้นางิสะเปลี่ยนเสื้อผ้า นางิสะเริ่มเดินไปที่ประตูปราสาทและใช้สกิลย่องที่ฝึกมาเดินเข้าไปอย่างไม่มีใครรู้ ส่วนคารูมะเริ่มปีนขึ้นทางด้านหอคอยของปราสาท มองหามุมดีๆคอยซุ่มมองนางิสะได้ ที่ๆคารูมะเลือกคือที่ระเบียง เพราะเห็นว่าในบรรยากาศแบบนี้คงไม่มีใครออกมายืนที่ระเบียง และประตูนั้นมีเพียงประตูเดียวที่ติดกับหอคอยด้วย การมีคนขึ้นมาคงเป็นไปได้ยาก ซุ่มดูนางิสะที่เดินย่อผ่านองค์รักษ์ไปอย่างสบายๆ
“เอ.... ก็เข้าไปเองได้นี่นา.. จะแบกยาสลบมาให้หนักทำไมเนี่ย..”
เมื่อพูดแล้วเขาก็เอายาสลบออกจากกระเป๋าแล้วโยนทิ้งไปเพราะมันเป็นตัวถ่วงน้ำหนักในการเคลื่อนไหวของเขาอย่างมาก
เขามองนางิสะที่กำลังจะผ่านไปถึงห้องโถงที่ใช้ในงานเต้นรำแล้ว แต่เมื่อกวาดสายตาหาเป้าหมายไป ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเจ้าชาย...
“อะไรกัน.. ป่านี้แล้ว.. น่าจะออกมาเลือกคู่เต้นรำแล้วไม่ใช่หรอ...”
คารูมะพึมพำออกมาเบาๆก่อนที่จะมองไปทางนางิสะที่กำลังพยายามสื่อสารอะไรบางอย่างกับเขา..
เขาพยายามจะอ่านปากนางิสะแล้วสุดท้ายก็ได้ใจความประมาณว่า......
เจ้าชายกำลังขึ้นไปที่ระเบียง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
talk with writer
สวัสดีค่าา ทุกคนนน สำหรับตอนแรกนี้ อาจจะสั้นไปหน่อย มีคำผิดก็ช่วยบอกกันได้น้าา ก็อย่างว่าแหละนะ ชินนาม่อนก็ยังเป็นมือใหม่อยู่ ก็ช่วยติชมคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ เรื่องนี้ไม่ดองแน่นอนค่า แค่อาจจะมาอัพช้า ทีละนิดละนิดเท่านั้นเอง ก็ขอฝากไว้ในใจทุกคนด้วยนะค้าาา
ความคิดเห็น