ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 5 ความหมายของคำขอร้องและความเสียใจ
Chapter 5
"เฮ้!! เดม่อน...นี่นายจะลุกไปไหนเนี่ย!!"
"ฉันก็จะไปช่วยอเลาดิไง ฉันรอต่อไปไม่ไหวแล้ว!!!
"ในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ!!!"
"....."
เดม่อนไม่พูดอะไรต่อ เพราะว่าที่ดีโน่พูดมามันก็ถูกน่ะนะสภาพเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผีดิบ หรือศพตายแล้วฟื้น
"ไม่ใช่แค่ช่วยอเลาดิไม่ได้..แต่นายก็ต้องตายด้วยนะ!!!"
"....!!!"
...ที่นายพูดมันก็ถูกน่ะนะ...แต่ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว....
ณ ฐานทัพมิฟิโอเล่
"อเลาดิคุง~ ~ ~ ...หืม?.."
เบียคุรันร้องเรียกอเลาดิ ก่อนที่จะออกเสียงครางออกมาเมื่อเห็นว่าอาหารที่เขาจัดมานั้นอีกฝ่ายไม่เคยแตะมันแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเอามากี่ครั้งก็ไม่ยอมกิน ไม่ยอมแตะเลยแม้แต่ปลายก้อย
"ทำไมเธอถึงไม่กินข้าวบ้างล่ะ...เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะเอาหรอก..."
".........."
อเลาดิไม่พูดอะไรเพียงแค่เหลือบตามองเบียคุรันเพียงแป๊บเดียวและก็หันกลับมามองอะไรต่อมิอะไที่นอกหน้าต่างต่อ
"นี่...จะไม่พูดกับฉันจริงๆน่ะหรอ"
"....ไม่!!!!...."
"หืม?...ว่าไงนะเมื่อกี้เธอตะคอกใส่ฉันงั้นหรอ...หืม?"
เบียคุรันว่า ก่อนที่จะขึ้นมาบนเตียงที่อเลาดินั่งอยู่ ซึ่งตอนนี้อเลาดิขยับไปไหนไม่ได้เพราะว่าเบียคุรันเอาโซ่มาล่ามเขาไว้กับเตียงทีนี้ก็เข้าทางเบียคุรันที่จะกระเทิบเข้าหาอเลาดิโดยที่อเลาดิจะไม่กระเทิบหนีเขาอีก
"คงจะเจ็บใจมากสินะ หึหึหึ"
".........."
อเลาดิไม่ตอบกลับอะไร มีแค่ความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับเบียคุรัน แต่เบียคุรันไม่สนใจแต่กลับจับอเลาดิให้หันหน้าเจอกับหน้าของเขา แต่แน่นอนที่อเลาดิจะปฏิเสธ ...แต่ปฏิเสธไม่ได้ที่ว่ามีโซ่ล่ามอยู่ที่ข้อเท้าของเขานี่แหละ
"ฉันจะบอกอะไรกับเธอไว้ก่อนนะ...ว่าอันที่จริงแล้ว...เดม่อน...."
".........."
"...ว่าอันที่จริงแล้วเดม่อนน่ะมีคนรักอยู่แล้ว...เพราะฉะนั้นเธอเลิกกับหมอนั้นเถอะนะ...."
ณ ญี่ปุ่น ที่โรงพยาบาล
"คุณเคียว...จะไปไหนหรอครับ"
"ก็จะกลับบ้านไง ถามมาได้..."
ิ "...ครับ..."
"...ไปเตรียมเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ด้วยนะ..."
"....ครับ...."
เทะสึผู้เป็นลูกน้องขานรับผู้เป็นนายของตนอย่าง หนักใจ ...ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเขาพูดถึงดีโน่ หรือแม้แต่แฟมิลี่ของดีโน่ให้ฮิบาริฟัง ฮิบาริก็จะหาข้ออ้างนู้นนี่มาเพื่อไม่ให้เขาเล่าต่อ...
"ไปได้แล้ว..."
ฮิบาริสั่งผู้เป็นลูกน้องก่อนที่จะเดินออกหน้าเทะสึไป แต่มีใครไม่รู้เดินสวนเข้ามาพอดี นั่นก็คือ ดีโน่ ดีโน่คว้าข้อมือของคนที่ตัวเองเดินสวนไปและออกแรงบีบนิดหน่อย ก่อนที่จะส่งสายตาไปหาเทะสึ ที่ตอนนี้ยืนมองทั้งสองอยู่ เป็นเชิงว่า ...ออกไปก่อนได้มั้ย...
"เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะ...เคียวยะ..."
"..........งั้นหรอ....."
ฮิบาริตอบกลับอย่างไม่สนใจ แต่ดันทำให้ดีโน่ต้องออกเสียงจริงจังอีกครั้ง นั่นทำให้ฮิบาริต้องชะงัก และหยุดฟังคนที่จะพูดกับตัวเอง
".......มีอะไร...."
"....เรื่องของ...คาร์เซียร์น่ะ...ฉัน...ขอโทษนะ..."
"....ขอโทษ?...เพื่ออะไร?..."
ฮิบาริทวนคำของดีโน่ ก่อนที่จะถามออกไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก เพราะตอนนี้เขาก็ถูกดีโน่จับข้อมือและออกแรงบีบไว้แค่นั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรที่มันร้ายแรงมากกว่านี้...
"....ฉัน...ก็...ไม่รู้...เหมือนกัน...แต่รู้สึกอยากจะ...ขอโทษนายขึ้นมาเรื่อง...ของคาร์เซียร์น่ะ..."
"...งั้นคุณก็ไม่ต้องมา ขอโทษ หรือ พูดกับผมอีก!!..."
ฮิบาริบอกก่อนที่้จะสบัดมือของดีโน่ออก และเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ดีโน่ยืนอยู่ในห้องเพียงคนเดียว เพื่อให้คิดเรื่องที่เขาทำไว้...
"...คุณเคียว..."
"...ไม่มีอะไรหรอก... ไปกันเถอะ เทะสึ..."
"...ครับ..."
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"โรมาริโอ้... เคียวยะกลับมารึยัง?.."
"ยังเลยครับบอส...มีอะไรหรอครับ...อย่าบอกนะครับว่า ทะเลาะกับเขามาอีกแล้วน่ะครับ.."
"....ก็นิดหน่อยล่ะนะ..."
"...บอสนี่ไม่ไหวเลยนะ... ทะเลาะกับเด็กตัวแค่นั้น อายุแค่นั้น...บอสคิดได้ไงเนี่ย.."
โรมาริโอ้ผู้เป็นลูกน้องพูดกับดีโน่ผู้เป็นบอส กับนิสัย...ที่เป็น..เด็กไม่รู้จักโต ชอบหาเรื่องมาให้เขาตลอด...
"............"
ณ บ้านของฮิบาริ
"...คุณเคียว..."
"หืม??...มีอะไรหรอ..."
ฮิบาริส่งเสียงถามในลำคอกับผู้เป็นลูกน้องอย่างสงสัย ...อย่าบอกนะว่าจะคุยเรื่องดีโน่น่ะ... คิดอย่างนั้นเจ้าตัวเลยแกล้งเดินหนีเทะสึซะเลย แต่มีประโยคถัดมานั่นทำให้ฮิบาริต้องหยุดฟัง...
"ได้โปรดเถอะครับ..ช่วยฟังเรื่องที่ผมจะพูดด้วยจริงๆนะครับ!!!"
"........"
"...คือ...เรื่องที่ผมจะพูดด้วย..มันเป็นเรื่อง..ของ...ม้าพยศดีโน่น่ะครับ.."
...นั่นไง..ว่าแล้วเชียว...
"...คือเรื่องที่ผมจะพูดน่ะ..มันอาจจะฟังดูเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคุณเคียวนะครับ...แต่ผมอยากจะบอกให้คุณเคียวรู้ไว้นะครับว่า..ม้าพยศน่ะ..."
"...ม้าพยศ?... ทำไม?..."
"...ม้าพยศจะเดินทางกลับไปอิตาลีอย่างไม่มีกำหนด...หรือไม่ก็ไม่กลับมาอีกตลอดเลยครับ...คุณเคียวจะไม่รับฟังก็ได้นะครับ..ผมแค่มาบอกไว้เฉยๆล่ะครับ..."
ฮิบาริไม่พูดอะไรต่อ แต่ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความรู้สึก เจ็บปวด น้อยใจ และ เสียใจ นั่นเป็นเครื่องบ่งบอกได้เลยว่าตอนนี้ฮิบาริกำลังจะ...ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังจะ 'ร้องไห้'...
"...คุณเคียว..."
"....ออกไปได้แล้ว เทะสึ...ผมอยากอยู่คนเดียว..."
".....ครับ....."
...คุณจะทิ้งผมไปแล้วสินะ...
.....ดีโน่.....
ติ้ง....
"...ฮึก...อึก....ฮือ ๆ ๆ..ฮึก..อะ..อึก...ดะ..ฮึก...ดี..ฮึก..โน่....ฮึก..ดีโน่..ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ..."
ณ คฤหาสน์คาบัคโลเน่
"...เอาจริงหรอบอส..การที่บอสไปจากที่นี่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ..ซ้ำยังทำให้มันแย่กว่าเดิมอีกนะ..."
"...ฉันตัดสินใจแล้ว.."
"งั้นก็แล้วแต่บอสเลย... ถ้าหากไม่กลัวว่าเคียวยะจะเสียใจน่ะนะ..."
ผู้เป็นลูกน้อง แห่งคาบัคโลเน่พูดขึ้น แต่ประโยคสุดท้ายก็แทงใจดำดีโน่ไปเต็มๆเลย แต่จะัให้ทำไงได้ ในเมื่อฮิบาริไม่ยอมฟังที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย ...จะกลับเพื่อให้เสียใจซ้ำๆ ทุกๆวันน่ะหรอ...
".........."
".........."
"...ฉันขอถามหน่อยระหว่าง การที่ฉันไป กับ การที่ฉันอยู่ มันต่างกันตรงไหน..."
"งั้นก็แล้วแต่บอสเลย..."
ณ บ้านของฮิบาริ
"คุณเคียวครับ!!!"
"...มีอะไรหรอ...เสียดังเชียว..."
"...ม้า..ม้าพยศจะ...ม้าพยศจะไปอิตาลีแล้วครับ...โรมาริโอ้เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เองครับ!!!"
"!!!!!"
ณ สนามบิน - สายการบิน อิตาลี
"...บอส...จะได้เวลาแล้วนะ..."
".....อืม...."
"...จะไปจริงๆหรอครับ..บอส... จะไม่คิดโทรไปบอกเคียวยะหรอ..."
.....ดีโน่....
......อย่าเพิ่งไป.....
........อย่าเพิ่งจากผมไป........
"ดีโน่!!!!"
"เคียวยะ!!!!"
หมับ....
ฮิืบาริสวมกอดคนตรงหน้าทันทีที่เจอหน้า นึกว่าจะจากไปซะแล้ว เขานึกว่าดีโน่จะจากเขาไปซะแล้ว จะจากไปโดยไม่กลับมาอีก....ไม่กลับมาหาเขาอีก....ตลอดไป.....
"....เคียวยะ...."
"..จะ..ฮึก...จะจากผมไปโดย...อึก..โดยไม่บอก..ฮึก..อึก..ไม่บอกผมก่อนเลยหรอ...ฮึกๆๆ..ฮือ..ฮือๆๆ... ดีโน่..."
"....เคียวยะ...."
"...ฮึก...ดีโน่...ฮึก..ฮือๆๆ..."
".....เคียวยะ....ฉันขอโทษนะ...."
".....ฮึก...ฮือๆๆๆ..."
"โรมาริโอ้ช่วยยกเลิกการบินให้ฉันทีนะ...ฉันจะไม่ไปแล้วล่ะ...."
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"...โรมาริโอ้ช่วยเตรียมน้ำอุ่น กับ ผ้า มาให้ฉันหน่อยนะ..."
"ครับ"
ดีโน่พูด ก่อนที่จะอุ้มฮิบาริลงมาจากรถและขึ้นไปบนห้องจัดท่านอนให้อิบาริ ...คงจะเหนื่อยมากสินะ...วิ่งมาซะขนาดนั้น...ฉันขอโทษนะ...
"...อืม...ดีโน่...อย่าทิ้งผมไป...ผม..ผม..Ti amo..."
ไม่รู้หรอกนะว่า ละเมอ หรือ อะไร แต่เขาได้ยินไม่ผิดแน่ ฮิบาริเพิ่งจะบอก "รัก" ดีโน่เมื่อกี้นี้ เป็นครั้งแรกเลยที่ฮิบาริบอกรักดีโน่แบบนี้น่ะ...
"...เคียวยะ...."
"...อืม...ดีโน่...!!!"
ฮิบาริรีบลุกขึ้นพรึบ แต่เมื่อลุกปุ๊บก็เกิดอาการปวดหัวจี๊ดขึ้นมาในทันที เลยต้องกลับลงไปนอนกับเตียงใหม่อีกครั้ง...
"...นี่อย่าเพิ่งลุกพรวดขึ้นมาสิ...นายยังไม่หายดีเลยนะ..."
".....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยงั้นหรอ..."
"...เกี่ยวสิ..."
จุ๊บ..
"นี่คุณทำอะไรเนี่ย!!!"
"ก็เป็นการขอโทษไง...ก็เคียวยะโกรธฉันอยู่ไม่ใช่หรอ.."
".....เปล่าซักหน่อย"
"หึหึหึ"
.....ในที่สุดเมฆาก็จะได้อยู่ต่อไปกับนภาต่อไป.....
.......แต่อาจจะมีอะไรมาแยก เมฆา กับ นภา จากกัน.......
.........ตลอดไป........
---------------------------------------------
เค้ามาอัพให้แล้วน้าาา ...เป็นไงตอนนี้ก็ดราม่าแล้ว และก็จะบอกอีกว่าเคียวจังก็จะดราม่าหนักเลยหลังจากนี้ไป...เพราะจะเป็นตา ที่นางร้ายจะออกโรงเต็มตัวแล้ววววว~ ~ ~
ไม่บอกต่อดีกว่าไปอ่านกันเองเน้ออออออ
"ฉันก็จะไปช่วยอเลาดิไง ฉันรอต่อไปไม่ไหวแล้ว!!!
"ในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ!!!"
"....."
เดม่อนไม่พูดอะไรต่อ เพราะว่าที่ดีโน่พูดมามันก็ถูกน่ะนะสภาพเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผีดิบ หรือศพตายแล้วฟื้น
"ไม่ใช่แค่ช่วยอเลาดิไม่ได้..แต่นายก็ต้องตายด้วยนะ!!!"
"....!!!"
...ที่นายพูดมันก็ถูกน่ะนะ...แต่ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว....
ณ ฐานทัพมิฟิโอเล่
"อเลาดิคุง~ ~ ~ ...หืม?.."
เบียคุรันร้องเรียกอเลาดิ ก่อนที่จะออกเสียงครางออกมาเมื่อเห็นว่าอาหารที่เขาจัดมานั้นอีกฝ่ายไม่เคยแตะมันแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเอามากี่ครั้งก็ไม่ยอมกิน ไม่ยอมแตะเลยแม้แต่ปลายก้อย
"ทำไมเธอถึงไม่กินข้าวบ้างล่ะ...เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะเอาหรอก..."
".........."
อเลาดิไม่พูดอะไรเพียงแค่เหลือบตามองเบียคุรันเพียงแป๊บเดียวและก็หันกลับมามองอะไรต่อมิอะไที่นอกหน้าต่างต่อ
"นี่...จะไม่พูดกับฉันจริงๆน่ะหรอ"
"....ไม่!!!!...."
"หืม?...ว่าไงนะเมื่อกี้เธอตะคอกใส่ฉันงั้นหรอ...หืม?"
เบียคุรันว่า ก่อนที่จะขึ้นมาบนเตียงที่อเลาดินั่งอยู่ ซึ่งตอนนี้อเลาดิขยับไปไหนไม่ได้เพราะว่าเบียคุรันเอาโซ่มาล่ามเขาไว้กับเตียงทีนี้ก็เข้าทางเบียคุรันที่จะกระเทิบเข้าหาอเลาดิโดยที่อเลาดิจะไม่กระเทิบหนีเขาอีก
"คงจะเจ็บใจมากสินะ หึหึหึ"
".........."
อเลาดิไม่ตอบกลับอะไร มีแค่ความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับเบียคุรัน แต่เบียคุรันไม่สนใจแต่กลับจับอเลาดิให้หันหน้าเจอกับหน้าของเขา แต่แน่นอนที่อเลาดิจะปฏิเสธ ...แต่ปฏิเสธไม่ได้ที่ว่ามีโซ่ล่ามอยู่ที่ข้อเท้าของเขานี่แหละ
"ฉันจะบอกอะไรกับเธอไว้ก่อนนะ...ว่าอันที่จริงแล้ว...เดม่อน...."
".........."
"...ว่าอันที่จริงแล้วเดม่อนน่ะมีคนรักอยู่แล้ว...เพราะฉะนั้นเธอเลิกกับหมอนั้นเถอะนะ...."
ณ ญี่ปุ่น ที่โรงพยาบาล
"คุณเคียว...จะไปไหนหรอครับ"
"ก็จะกลับบ้านไง ถามมาได้..."
ิ "...ครับ..."
"...ไปเตรียมเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ด้วยนะ..."
"....ครับ...."
เทะสึผู้เป็นลูกน้องขานรับผู้เป็นนายของตนอย่าง หนักใจ ...ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเขาพูดถึงดีโน่ หรือแม้แต่แฟมิลี่ของดีโน่ให้ฮิบาริฟัง ฮิบาริก็จะหาข้ออ้างนู้นนี่มาเพื่อไม่ให้เขาเล่าต่อ...
"ไปได้แล้ว..."
ฮิบาริสั่งผู้เป็นลูกน้องก่อนที่จะเดินออกหน้าเทะสึไป แต่มีใครไม่รู้เดินสวนเข้ามาพอดี นั่นก็คือ ดีโน่ ดีโน่คว้าข้อมือของคนที่ตัวเองเดินสวนไปและออกแรงบีบนิดหน่อย ก่อนที่จะส่งสายตาไปหาเทะสึ ที่ตอนนี้ยืนมองทั้งสองอยู่ เป็นเชิงว่า ...ออกไปก่อนได้มั้ย...
"เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะ...เคียวยะ..."
"..........งั้นหรอ....."
ฮิบาริตอบกลับอย่างไม่สนใจ แต่ดันทำให้ดีโน่ต้องออกเสียงจริงจังอีกครั้ง นั่นทำให้ฮิบาริต้องชะงัก และหยุดฟังคนที่จะพูดกับตัวเอง
".......มีอะไร...."
"....เรื่องของ...คาร์เซียร์น่ะ...ฉัน...ขอโทษนะ..."
"....ขอโทษ?...เพื่ออะไร?..."
ฮิบาริทวนคำของดีโน่ ก่อนที่จะถามออกไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก เพราะตอนนี้เขาก็ถูกดีโน่จับข้อมือและออกแรงบีบไว้แค่นั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรที่มันร้ายแรงมากกว่านี้...
"....ฉัน...ก็...ไม่รู้...เหมือนกัน...แต่รู้สึกอยากจะ...ขอโทษนายขึ้นมาเรื่อง...ของคาร์เซียร์น่ะ..."
"...งั้นคุณก็ไม่ต้องมา ขอโทษ หรือ พูดกับผมอีก!!..."
ฮิบาริบอกก่อนที่้จะสบัดมือของดีโน่ออก และเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ดีโน่ยืนอยู่ในห้องเพียงคนเดียว เพื่อให้คิดเรื่องที่เขาทำไว้...
"...คุณเคียว..."
"...ไม่มีอะไรหรอก... ไปกันเถอะ เทะสึ..."
"...ครับ..."
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"โรมาริโอ้... เคียวยะกลับมารึยัง?.."
"ยังเลยครับบอส...มีอะไรหรอครับ...อย่าบอกนะครับว่า ทะเลาะกับเขามาอีกแล้วน่ะครับ.."
"....ก็นิดหน่อยล่ะนะ..."
"...บอสนี่ไม่ไหวเลยนะ... ทะเลาะกับเด็กตัวแค่นั้น อายุแค่นั้น...บอสคิดได้ไงเนี่ย.."
โรมาริโอ้ผู้เป็นลูกน้องพูดกับดีโน่ผู้เป็นบอส กับนิสัย...ที่เป็น..เด็กไม่รู้จักโต ชอบหาเรื่องมาให้เขาตลอด...
"............"
ณ บ้านของฮิบาริ
"...คุณเคียว..."
"หืม??...มีอะไรหรอ..."
ฮิบาริส่งเสียงถามในลำคอกับผู้เป็นลูกน้องอย่างสงสัย ...อย่าบอกนะว่าจะคุยเรื่องดีโน่น่ะ... คิดอย่างนั้นเจ้าตัวเลยแกล้งเดินหนีเทะสึซะเลย แต่มีประโยคถัดมานั่นทำให้ฮิบาริต้องหยุดฟัง...
"ได้โปรดเถอะครับ..ช่วยฟังเรื่องที่ผมจะพูดด้วยจริงๆนะครับ!!!"
"........"
"...คือ...เรื่องที่ผมจะพูดด้วย..มันเป็นเรื่อง..ของ...ม้าพยศดีโน่น่ะครับ.."
...นั่นไง..ว่าแล้วเชียว...
"...คือเรื่องที่ผมจะพูดน่ะ..มันอาจจะฟังดูเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคุณเคียวนะครับ...แต่ผมอยากจะบอกให้คุณเคียวรู้ไว้นะครับว่า..ม้าพยศน่ะ..."
"...ม้าพยศ?... ทำไม?..."
"...ม้าพยศจะเดินทางกลับไปอิตาลีอย่างไม่มีกำหนด...หรือไม่ก็ไม่กลับมาอีกตลอดเลยครับ...คุณเคียวจะไม่รับฟังก็ได้นะครับ..ผมแค่มาบอกไว้เฉยๆล่ะครับ..."
ฮิบาริไม่พูดอะไรต่อ แต่ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความรู้สึก เจ็บปวด น้อยใจ และ เสียใจ นั่นเป็นเครื่องบ่งบอกได้เลยว่าตอนนี้ฮิบาริกำลังจะ...ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังจะ 'ร้องไห้'...
"...คุณเคียว..."
"....ออกไปได้แล้ว เทะสึ...ผมอยากอยู่คนเดียว..."
".....ครับ....."
...คุณจะทิ้งผมไปแล้วสินะ...
.....ดีโน่.....
ติ้ง....
"...ฮึก...อึก....ฮือ ๆ ๆ..ฮึก..อะ..อึก...ดะ..ฮึก...ดี..ฮึก..โน่....ฮึก..ดีโน่..ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ..."
ณ คฤหาสน์คาบัคโลเน่
"...เอาจริงหรอบอส..การที่บอสไปจากที่นี่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ..ซ้ำยังทำให้มันแย่กว่าเดิมอีกนะ..."
"...ฉันตัดสินใจแล้ว.."
"งั้นก็แล้วแต่บอสเลย... ถ้าหากไม่กลัวว่าเคียวยะจะเสียใจน่ะนะ..."
ผู้เป็นลูกน้อง แห่งคาบัคโลเน่พูดขึ้น แต่ประโยคสุดท้ายก็แทงใจดำดีโน่ไปเต็มๆเลย แต่จะัให้ทำไงได้ ในเมื่อฮิบาริไม่ยอมฟังที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย ...จะกลับเพื่อให้เสียใจซ้ำๆ ทุกๆวันน่ะหรอ...
".........."
".........."
"...ฉันขอถามหน่อยระหว่าง การที่ฉันไป กับ การที่ฉันอยู่ มันต่างกันตรงไหน..."
"งั้นก็แล้วแต่บอสเลย..."
ณ บ้านของฮิบาริ
"คุณเคียวครับ!!!"
"...มีอะไรหรอ...เสียดังเชียว..."
"...ม้า..ม้าพยศจะ...ม้าพยศจะไปอิตาลีแล้วครับ...โรมาริโอ้เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เองครับ!!!"
"!!!!!"
ณ สนามบิน - สายการบิน อิตาลี
"...บอส...จะได้เวลาแล้วนะ..."
".....อืม...."
"...จะไปจริงๆหรอครับ..บอส... จะไม่คิดโทรไปบอกเคียวยะหรอ..."
.....ดีโน่....
......อย่าเพิ่งไป.....
........อย่าเพิ่งจากผมไป........
"ดีโน่!!!!"
"เคียวยะ!!!!"
หมับ....
ฮิืบาริสวมกอดคนตรงหน้าทันทีที่เจอหน้า นึกว่าจะจากไปซะแล้ว เขานึกว่าดีโน่จะจากเขาไปซะแล้ว จะจากไปโดยไม่กลับมาอีก....ไม่กลับมาหาเขาอีก....ตลอดไป.....
"....เคียวยะ...."
"..จะ..ฮึก...จะจากผมไปโดย...อึก..โดยไม่บอก..ฮึก..อึก..ไม่บอกผมก่อนเลยหรอ...ฮึกๆๆ..ฮือ..ฮือๆๆ... ดีโน่..."
"....เคียวยะ...."
"...ฮึก...ดีโน่...ฮึก..ฮือๆๆ..."
".....เคียวยะ....ฉันขอโทษนะ...."
".....ฮึก...ฮือๆๆๆ..."
"โรมาริโอ้ช่วยยกเลิกการบินให้ฉันทีนะ...ฉันจะไม่ไปแล้วล่ะ...."
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"...โรมาริโอ้ช่วยเตรียมน้ำอุ่น กับ ผ้า มาให้ฉันหน่อยนะ..."
"ครับ"
ดีโน่พูด ก่อนที่จะอุ้มฮิบาริลงมาจากรถและขึ้นไปบนห้องจัดท่านอนให้อิบาริ ...คงจะเหนื่อยมากสินะ...วิ่งมาซะขนาดนั้น...ฉันขอโทษนะ...
"...อืม...ดีโน่...อย่าทิ้งผมไป...ผม..ผม..Ti amo..."
ไม่รู้หรอกนะว่า ละเมอ หรือ อะไร แต่เขาได้ยินไม่ผิดแน่ ฮิบาริเพิ่งจะบอก "รัก" ดีโน่เมื่อกี้นี้ เป็นครั้งแรกเลยที่ฮิบาริบอกรักดีโน่แบบนี้น่ะ...
"...เคียวยะ...."
"...อืม...ดีโน่...!!!"
ฮิบาริรีบลุกขึ้นพรึบ แต่เมื่อลุกปุ๊บก็เกิดอาการปวดหัวจี๊ดขึ้นมาในทันที เลยต้องกลับลงไปนอนกับเตียงใหม่อีกครั้ง...
"...นี่อย่าเพิ่งลุกพรวดขึ้นมาสิ...นายยังไม่หายดีเลยนะ..."
".....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยงั้นหรอ..."
"...เกี่ยวสิ..."
จุ๊บ..
"นี่คุณทำอะไรเนี่ย!!!"
"ก็เป็นการขอโทษไง...ก็เคียวยะโกรธฉันอยู่ไม่ใช่หรอ.."
".....เปล่าซักหน่อย"
"หึหึหึ"
.....ในที่สุดเมฆาก็จะได้อยู่ต่อไปกับนภาต่อไป.....
.......แต่อาจจะมีอะไรมาแยก เมฆา กับ นภา จากกัน.......
.........ตลอดไป........
---------------------------------------------
เค้ามาอัพให้แล้วน้าาา ...เป็นไงตอนนี้ก็ดราม่าแล้ว และก็จะบอกอีกว่าเคียวจังก็จะดราม่าหนักเลยหลังจากนี้ไป...เพราะจะเป็นตา ที่นางร้ายจะออกโรงเต็มตัวแล้ววววว~ ~ ~
ไม่บอกต่อดีกว่าไปอ่านกันเองเน้ออออออ
บาย~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น