ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ความมั่นใจในความรัก
Chapter 1
ณ โรงพยาบาล
"หมอครับ เคียวยะเป็นไงบ้างครับ!!"
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ..แต่ยังสลบอยู่เพราะพิษบาดแผลนะครับ ...ตอนนี้ก็เข้าไปเยี่ยมคนไข้ไดนะครับเดี๋ยวหมอจะย้ายไปห้องพักฟื้นให้นะครับ"
"ขอบคุณครับ"
ณ ห้องพักฟื้นของฮิบาริ
"เคียวยะ..."
ดีโน่พึมพำชื่อร่างบางของลูกศิษย์ ที่นอนสลบอยู่มีเครื่องช่วยหายใจอยู่จึงทำให้มองหน้าไม่ค่อยชัด
"ดี....โน่......"
เสียงเรียกอันแผ่วเบาเพราะคนที่เรียกใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ จึงพูดไม่ค่อยได้ยินแต่ดีโน่กลับได้ยินเพราะอยู่ใกล้กันมากกว่า
"เคียวยะ!!!!!"
เสียงเรียกร่างบางอย่างดีใจที่ลูกศิษย์ของเขาฟื้น
"เดี๋ยว.... อย่าเพิ่งขยับตัวมากนะ... เดี๋ยวฉันไปตามหมอก่อนนะ "
ดีโน่พูดก่ือนที่จะวิ่งออกไป
หลังจาที่หมอตรวจร่างกายฮิบาริที่เพิ่งฟื้นเสร็จแล้ว.....ดีโน่ก็ไปส่งหมอออกจากห้องและกลับมาอยู่ข้างๆลูกศิษย์ตัวเองอีกครั้ง
"ดีโน่ ..ที่นี่...."
"โรงพยาบาลน่ะ ..... ดีจังเลยที่เคียวยะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งน่ะ ...ฉันน่ะดีใจที่สุดเลยล่ะที่เคียวยะฟื้นขึ้มมา ..เคียวยะอย่าทำให้ฉันใจหายแบบนี้สิ... "
"......."
ฮิบาริไม่พูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้เขารู้สึกเพลียมาก ตอนนี้เขาอยากพัก...อยากพักมากๆ เท่าที่จะเขาจะพักได้
"ผมง่วงแล้ว ...ผมจะนอน ..อย่าส่งเสียงดังล่ะไม่งั้นคุณโดนขย้ำแน่"
ฮิบาริว่าก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ เพื่อให้แน่ใจว่าดีโน่จะไม่มาแกล้งเขาเวลาที่เขาหลับ หลังจากนั้นฮิบาริก็เข้าสู่ห้วงนิทาอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้น
"หมอตรวจดูอาการโดยรวมแล้วนะครับ ... อาการของคนไข้ดีขึ้นมากเลยครับ... คนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากครับ"
"ขอบคุณมากนะครับ"
"เดี๋ยวให้คนไข้พักอยู่ที่นี่สักระยะนึงก่อนนะครับ เพื่อที่จะดูอาการคนไข้ก่อนนะครับ ...งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"
"ครับ"
"ได้ยินมั้ยเคียวยะ ..ว่านายจะได้กลับบ้านแล้วนะ"
"งั้นหรอ"
"อืม... ทนอีกหน่อยนะ"
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"ถึงสักที.... เป็นไงบ้างเวลากลับมาถึงบ้านน่ะรู้สึกดีรึเปล่าล่ะ"
"....ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ"
ดีโน่ไม่พูดอะไรแต่ขำออกมาเบาๆกับท่าทีของลูกศิษย์ตัวเอง
"ขำอะไรมิทราบ ...น่ารำคาญ"
"ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่ไม่เคยเห็นเคียวยะใส่ชุดแบบนี้ ..ปกติจะใส่แค่ชุดนักเรียน กลับชุดนอนเท่านั้นเองนะ"
ณ อิตาลี
"นี่อเลาดิ ..เปิดประตูให้ฉันเข้าไปเถอะนะ..นะ นะ นะ น้าาาาา อเลาดิ...หายโกรธฉันเถอะนะ ..อเลาดิ"
เดม่อนพูดอย่างอ้อนวอน ให้อเลาดิ เปิดประตูห้องให้เขาแต่คำตอบที่ได้คือ ..ความเงียบ เพราะว่าตั้งแต่ลงเครื่องอเลาดิก็ไม่ยอมพูดกับเขาเลยสักคำมีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ ไม่ว่าเดม่อนจะพูดยั่วโมโหเขาอย่างไงก็ไม่เป็นผล จนกระทั่ง เดินทางจนถึงบ้าน อเลาดิก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่สนใจเดม่อนที่ตามง้อ(?)เลยแม้แต่น้อย
"......."
"นี่...อเลาดิเปิดประตูให้ฉันเถอะน้าาาาาาาาาา ...นะ นะ นะ ขอร้องล่ะ ...ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ไปกอดใครนอกจากนายอีก เพราะงั้นช่วยเปิดประตูให้ฉันหน่อยนะ....นะ นะ นะ น้าาาาาาาา"
กริ๊ก ปัง
"แน่ใจหรอ?...ที่พูดน่ะ?"
อเลาดิพูดถามเดม่อนก่อนที่เดม่อนจะพยักหน้ารับ และสวมกอดให้กับคนตรงหน้าที่ก้มหน้างุดๆอยู่เพราะว่าเป็นครั้งแรกที่โดนสวมกอดโดยที่อเลาดิไม่ได้โกรธ ..อเลาดิกำลัง ..'อาย'..อยู่ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้แต่เดม่อนดูจากพฤติกรรมของอเลาดิก็เลยรู้ เพราะอยู่กับอเลาดิมานาน
"แน่ใจสิ ...ฉันจะอยู่กับนาย และกอดนายเพียงคนเดียวเท่านั้น...ฉันขอสาบานเลย"
"ผม...ไม่เชื่อคำพูด..ของคนอย่าง...คุณหรอก"
"หืม? ..แน่ใจหรอ"
"ผมแน่จะ...อือ"
คำพูดของอเลาดิกลืนหายไปกับจูบที่เดม่อนมอบให้ ถึงพวกเขาจะอยู่กันมานานแต่พวกเขาไม่เคยจูบกันแบบนี้มาก่อน แถมอเลาดิก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ด้วย แล้วอย่างนี้เดม่อนจะทำอะไรกับอเลาดิอีกล่ะเนี่ย
"เอาล่ะเรามาสนุกกันเถอะ"
เดม่อนพูดก่อนที่จะอุ้มอเลาดิในท่าเจ้าสาวไปในห้อง และก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตูด้วยเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาเวลาเขากับอเลาดิกำลังสนุกกันอยู่
"อืม.."
อเลาดิครางออกมาเบาๆเมื่อตัวเองเริ่มอึดอัดตัวมากขึ้น และเพราะแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องของเขา
"ตื่นแล้วหรอ...อเลาดิ"
เดม่อนพูดทักทายผู้ที่ตื่นที่หลังตนอย่างยิ้มแย้ม แต่คนที่เพิ่งตื่นกลับจ้องกลับด้วยสายตาอาฆาตรราวกับว่าจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายซะตรงนั้นเลย แต่เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นน่ะสิ
"โธ่!!..ไม่เอาน่าอเลาดิ อย่าโกรธฉันเลยนะ...แต่เมื่อคืนนี้นายสุดยอดเลยนะ ปล่อยออกมาซะเต็มที่เลยอ่ะ"
"หยุด!!...อย่าพูดอีกนะ ..ผมไม่อยากฟัง"
"ก็ได้ๆ..ฉันไม่พูดล่ะ...แต่นายจะไปล้างตัวรึเปล่าล่ะเมื่อคืนนี้ก็จัดเต็มเลยนี่"
"......."
"..ก็ได้ๆ ..ฉันจะไม่กวนนายแล้วนะ ..งั้นฉันไปล่ะ"
เดม่อนพูดก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วเดินไป แต่เดินไปยังไม่ถึงก้าวก็ถูกหยุดด้วยมือของอเลาดิที่คว้าชายเสื้อของเดม่อนไว้
"อ๊ะ!!"
"..ผมจะลุกไปอาบน้ำ ล้างตัวได้อย่างไงล่ะก็ตอนนี้ผมยืนไม่ได้...แถมคุณยังจะไม่รับผิดชอบผมอีก"
"..แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? หืม?"
" ....ช่วย..อุ้มผมไปห้องน้ำหน่อยได้มั้ย?"
อเลาดิถามคนที่ตอนนี้นั่งยิ้มให้เขาอยู่จากข้างล่างเตียง ..จึงทำให้เดม่อนเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีชมพูอมแดงซึ่งก็ทำให้เดม่อนยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่ ..ก่อนที่จะอุ้มอเลาดิเข้าห้องน้ำไป
ณ ญี่ปุ่น ที่ึคฤหาสน์ของคาวาัคโล่เน่
ควับบบบบ เพล้งงงงง ฟิ่วววววว เคร้งงงงงง
"เฮ้!!! เคียวยะใจเย็นสิ!!!.. นี่ฉันทำอะไรผิดไปล่ะเนี่ย ..นายถึงได้ไล่ฟาดฉันอย่างนี้น่ะ!!!"
ดีโน่พูดถามคนที่ไล่ขย้ำตัวเองอยู่ เพราะว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ฮิบาริโกรธ เพราะว่าตั้งแต่ดีโน่ตื่นมาก็เจอฮิบารินั่งคร่อมตัวเขาอยู่และทำหน้าอาฆาตรใส่และก็หยิบอาวุธคู่กายออกมา และไล่ฟาดเขาตั้งแต่ห้องนอนยันสวนหลังคฤหาสน์
"ยังจะต้องถามอีกรึไง ...ก็คุณพาใครเข้ามาในห้องนี้ล่ะ"
"ฉัน? ..พาคนอื่นเข้ามาในห้องหรอ..ไม่มีนะฉันไม่เคยให้ใครเข้ามานอกจากนายกับฉันเลยนะ!!!!"
"แล้วนี่มันอะไรมิทราบ "
ฮิบาริบอกก่อนที่จะชี้ไปทางเด็กที่หน้าตาเหมือนดีโน่ ดีโน่ยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เจออยู่เพราว่าเขาไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นนอกจากฮิบาริเลยแล้วเด็กคนนี้มาจาไหนกันน่ะ
"ระ..โรมาริโอ้ ..นี่มันอะไรกันเด็กคนนี้.."
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนั่นแหละครับ ..บอส"
"เด็กคนนี้เป็นลูกของฉันเองแหละค่ะ ..ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวายน่ะค่ะ"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจาหน้าประตูห้องที่ทั้ง 2 คนทะเลาะกันอยู่ก่อนที่เด็กคนนั้นจะวิ่งไปหาแม่ของตน
"คาเซีย!!!???"
"ค่ะ... ฉันเอง ..เป็นไงบ้างค่ะดีโน่ สบายดีนะคะ"
"ก็ดีอยู่หรอกนะ ..แต่....."
ดีโน่หยุดพูดเพราะรู้สึกถึงรังสีที่แผ่มาถึงเขา จากทางด้านหลัง พอดีโน่หันไปก็พบว่าฮิบาริกำลังแผ่รังสีมาถึงเขาอยู่ดีโน่หันกลับไปที่หญิงสาวอย่างเดิม
"เอ่อ...คาเซียเธอกลับไปก่อนนะ พอดีว่าฉันมีเรื่องที่ต้องเคลียน่ะ..ขอโทษด้วยนะ"
ดีโน่พูดก่อนที่จะปิดประตูห้องและกลับไปเคลียกับฮิบาริอย่างเดิม แต่...
ควับบบบบ เพล้งงงงง โครมม ครามมมมม ฟิ่ววววว
"เดี๋ยวก่อนสิ...เคียวยะ นายเลิกไล่ฟาดฉันสักทีเถอะน่า"
"งั้นคุณก็บอกมาว่าผู้หญิงกับเด็กคนนั้น ..มันอะไรกัน!!"
"ก็ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรู้จักของฉัน ..ส่วนเด็กคนนั้นก็เป็นลูกชายของเธอ ...ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ"
"....งั้นก็แล้วไป...."
ฮิบาริพูดก่อนที่จะเดินออกไปจาห้อง ..แต่พอเปิดออกไปก็พบผู้หญิงคนที่เค้าคิดว่าเป็น..."ชู้"...ของดีโน่ แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เค้าอย่างกับว่า...'จำไว้ว่า ดีโน่เป็นของฉันเพียวคนเดียว'... อะไรประมาณนั้นเลย ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้าไปในห้องของดีโน่
"หึ ..ก็แค่ผู้หญิงที่อิจฉาตาร้อน .. ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะได้เจอคนแบบนี้..น่าสมเพชผู้หญิงเป็นอย่างนี้กันหมดรึยังไงนะ .."
ณ อิตาลี
"เป็นไงบ้างอเลาดิ... ดีขึ้นมั้ย เวลาอาบน้ำแล้วน่ะ"
"............"
"...หืม? ว่าไง? "
"เดม่อน...คุณอย่าเค้ามาใกล้ผมนะไม่งั้นผมฆ่าคุณแน่"
อเลาดิพูดในขณะที่ตัวเองมุดลงไปใต้ผ้าห่มเพราะความอายทั้งเรื่องที่เขามีอะไรกับเดม่อนทั้งเรื่องที่เดม่อนทำอะไรเขาไว้หลายอย่าง
"โธ่!! อเลาดิ ..อย่าอายเลยน่าทั้งร่างกายของนาย และก็ความลับของนายฉันก็รู้หมดแล้ว ...แล้วนายจะอายอะไรอีกล่ะ..."
เดม่อนพูดก่อนที่จะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มกับอเลาดิ อเลาดิตกใจที่จู่ๆเดม่อนก็มาหอมแก้มเขาทีนึงก่อนที่จะเปาลมใส่หูอเลาดิ
"นี่คุณเล่นอะไรเนี่ย ...พอเลยออกไปได้แล้วเดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ..เพราะว่าฉันล็อกประตูไว้แล้ว...และอีกอย่างฉันใช้ภาพมายาสร้างภาพไว้อีกชั้นนึงด้วย..ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกน่า"
"คนเจ้าเล่ห์!!!"
"Ti amo."
"Ti amo."
จุ๊บ
"นี่คุณ....คุณนี่มัน....หวาาา"
อเลาดิพูดยังไม่ทันจบเดม่อนก็จับอเลาดิมานั่งคร่อมตักเขาไว้และใช้มือนึงโอบเอวอีกฝ่ายไว้ และมืออีกข้างที่ว่างก็เอาขึ้นมาจับท้ายทอยของอีกฝ่ายไว้เพื่อไม่ให้หันหน้าหนีเขา และมันก็เป็นผล อเลาดิไม่ขัดขืนเขาแม้แต่น้อย
"ตอนนายไม่ขัดขืนฉันนี่ ...น่ารักกว่าตอนที่นายดื้อซะอีกนะ ..รู้มั้ย..."
สูดดดดดด
"อืม... ตัวนายหอมดีนะ..ฉันชักจะมีอารมณ์ซะแล้วสิ..อเลาดิ.."
เดม่อนพูดก่อนที่จะก้มลงซุกไซร้ลงตรงคอของอเลาดิ ทำให้อเลาดิเกร็งตัวทั้งร่าง และมือก็เพลอโอบคอคนตรงหน้า ทำให้คนที่โดนโอบคออยู่นั้นยิ้มออกมาบางๆ
"อ๊ะ ..ยะ..หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ..เดม่อน..หยุด!!"
แค่ไม่ฟังเสียงห้ามแต่ยังคงซุกไซร้ต้นคอของอเลาดิอยู่อย่างนั้น และไล้จนมาอยู่ระดับอก เดม่อนใช้มือที่ล็อกท้ายทอยอีกฝ่ายมาเป็นแหวกเสื้อแทน
"ไม่เลิก..ไม่เลิกใช่มั้ย? ...ได้.."
หงับบบบบบบ
"โอ้ย!!!! ..นี่นายทำอะไรเนี่ยอเลาดิ ..มากัดฉันทำไม"
เดม่อนถามอเลาดิอย่าง งงๆเพราะว่าที่อเลาดิกัดเขาก็แรงไม่ใช่เล่น และก็เล่นกัดกันตรงต้นคออีกเขาไม่เป็นบาตทยักตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"ก็คุณไม่ยอมเลิกเอง ...ช่วยไม่ได้"
"โธ่!! ...อย่าใจร้ายนักสิ อเลาดิ ..ฉันแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง ไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยนี่นา"
"..-////-.."
อเลาดิไม่พูดอะไรแต่ หน้าที่แดงๆนั่นล่ะ เห็นได้ชัดเลยว่าอเลาดิกำลังอายอยู่ เดม่อนเลยมียิ้มบางๆที่หน้า ก่อนที่จะจับอเลาดิมานั่งในท่าเดิม
"Ti amo."
เดม่อนพูดใส่หูอีกคนก่อนที่จะเป่าลมใส่หูอีกฝ่าย ซึ่งฝั่งนั้นก็เกร็งตัวแน่น มือทั้งสองข้างกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น
"Ti ..amo."
"อือ...อืม..."
"ฉันว่าวันนี้นายคงไม่ได้นอนหรอกนะ.... อเลาดิ..."
"เด...ม่อน..."
และหลังจากนั้นบทเพลงแห่งรักก็ได้ดำเนินต่อไปจนรุ่งสาง ทั้งสองมีความสุขและความเจ็บปวดพอๆกัน อเลาดิจะเป็นพวกโกหกไม่เก่ง พูดน้อยเลยทำให้คนอื่นเข้าใจอยาก ส่วน เดม่อนเป็นพวกชอบทำอะไรตามอำเภอใจตัวเอง และชอบหายตัวแว็บมา แว็บไปอยู่เรื่อยๆ
ณ ญี่ปุ่น ที่คฤหาสน์ของดีโน่
"นี่..ตกลงผู้หญิงคนเมื่อวานนี้น่ะ ..เป็นนใครกันแน่ ..ดีโน่"
"ก็บอกไปแล้วไงว่า..เธอเป็นคนรู้จักของฉัน แต่ฉันไม่เคยที่จะไปที่ไหนกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว"
"ผมไม่เชื่อ ..แล้วทำไมเมื่อวานคุณถึงมองผมแบบนั้น พูดกับผมแบบนั้น !!!!"
"ก็....."
"หยุด..คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ..ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!!!!!!"
ตึก ตึก ตึก ปึก
"เอ๊ะ! เธอเด้กเมื่อวานนี้นี่..เป็นอะไรมากรึเปล่า"
คาเซียที่เพิ่งมาถึงถามฮิบาริที่เมื่อกี้เดิน(?)ชนกันจนฮิยาริกระเด็นออกมาเกือบจะตกบรรไดแต่คาเซียคว้าไว้ทันจึงไม่ตกลงไป
"คุณ...เมื่อวานนี้นี่...มาทำอะไร ..ถ้ามาหาดีโน่ล่ะก็เขาอยู่ในห้องโน้น"
ฮิบาริพูดเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดชื่อใครออกมา ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ และเรียกลูกชายของตัวเองมาและก็ไม่ลืมที่จะดึงฮิบาริขึ้นจากพื้นด้วย
"ขอบใจมากนะจ๊ะ"
ณ โรงเรียนนามิโมริ
"รุ่นที่สิบคร้าบบบบ"
"อ้าว!!..โกคุเดระคุง..มีอะไรหรอ"
"คือแบบว่า...ซุบซิบๆ ..นะครับ"
"ได้สิ ..แล้วเมื่อไหร่ล่ะ"
เย็นของวันนั้น
"โย่! สึนะ ..แล้วเคียวยะล่ะ"
"คุณดีโน่ดีครับ..ส่วนคุณฮิบาริก็เหมือนเดิมครับอยู่ที่ห้องกรรมการคุมกฏนั่นแหละครับ"
"ขอบใจนะ"
ณ ห้องกรรมการคุมกฏ
"หวัดดีเคียวยะ รู้สึกเหมือนว่าพวกเราคงมีเรื่องต้องเคลียกันนะ"
"....งั้นหรอ...."
"งั้นก็ไปกันได้แล้ว"
ดีโน่พูดก่อนที่จะเดินเข้ามาอุ้มฮิบาริพาดบ่าและเดินไปที่รถ แต่ตลอดทางที่อุ้มฮิบาริไปที่รถเจ้าตัวก็ดิ้นตลอดทางทำให้ดีโน่ตวาดใส่ไปหลายครั้งแล้วเหมือนกันแต่ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ แลแต่ละครั้งที่ฮิบาริดิ้นไม่ใช่ว่าดิ้นเพียงเล็กน้อย แต่แต่ที่ละครั้งที่ดิ้นดิ้นแรงมาก
"นั่งอยู่เฉยๆล่ะ!!! ..ถ้าไม่อยากให้ฉันใช้กำลังกับนาย"
"....."
"หมอครับ เคียวยะเป็นไงบ้างครับ!!"
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ..แต่ยังสลบอยู่เพราะพิษบาดแผลนะครับ ...ตอนนี้ก็เข้าไปเยี่ยมคนไข้ไดนะครับเดี๋ยวหมอจะย้ายไปห้องพักฟื้นให้นะครับ"
"ขอบคุณครับ"
ณ ห้องพักฟื้นของฮิบาริ
"เคียวยะ..."
ดีโน่พึมพำชื่อร่างบางของลูกศิษย์ ที่นอนสลบอยู่มีเครื่องช่วยหายใจอยู่จึงทำให้มองหน้าไม่ค่อยชัด
"ดี....โน่......"
เสียงเรียกอันแผ่วเบาเพราะคนที่เรียกใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ จึงพูดไม่ค่อยได้ยินแต่ดีโน่กลับได้ยินเพราะอยู่ใกล้กันมากกว่า
"เคียวยะ!!!!!"
เสียงเรียกร่างบางอย่างดีใจที่ลูกศิษย์ของเขาฟื้น
"เดี๋ยว.... อย่าเพิ่งขยับตัวมากนะ... เดี๋ยวฉันไปตามหมอก่อนนะ "
ดีโน่พูดก่ือนที่จะวิ่งออกไป
หลังจาที่หมอตรวจร่างกายฮิบาริที่เพิ่งฟื้นเสร็จแล้ว.....ดีโน่ก็ไปส่งหมอออกจากห้องและกลับมาอยู่ข้างๆลูกศิษย์ตัวเองอีกครั้ง
"ดีโน่ ..ที่นี่...."
"โรงพยาบาลน่ะ ..... ดีจังเลยที่เคียวยะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งน่ะ ...ฉันน่ะดีใจที่สุดเลยล่ะที่เคียวยะฟื้นขึ้มมา ..เคียวยะอย่าทำให้ฉันใจหายแบบนี้สิ... "
"......."
ฮิบาริไม่พูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้เขารู้สึกเพลียมาก ตอนนี้เขาอยากพัก...อยากพักมากๆ เท่าที่จะเขาจะพักได้
"ผมง่วงแล้ว ...ผมจะนอน ..อย่าส่งเสียงดังล่ะไม่งั้นคุณโดนขย้ำแน่"
ฮิบาริว่าก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ เพื่อให้แน่ใจว่าดีโน่จะไม่มาแกล้งเขาเวลาที่เขาหลับ หลังจากนั้นฮิบาริก็เข้าสู่ห้วงนิทาอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้น
"หมอตรวจดูอาการโดยรวมแล้วนะครับ ... อาการของคนไข้ดีขึ้นมากเลยครับ... คนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากครับ"
"ขอบคุณมากนะครับ"
"เดี๋ยวให้คนไข้พักอยู่ที่นี่สักระยะนึงก่อนนะครับ เพื่อที่จะดูอาการคนไข้ก่อนนะครับ ...งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"
"ครับ"
"ได้ยินมั้ยเคียวยะ ..ว่านายจะได้กลับบ้านแล้วนะ"
"งั้นหรอ"
"อืม... ทนอีกหน่อยนะ"
ณ คฤหาสน์ของดีโน่
"ถึงสักที.... เป็นไงบ้างเวลากลับมาถึงบ้านน่ะรู้สึกดีรึเปล่าล่ะ"
"....ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ"
ดีโน่ไม่พูดอะไรแต่ขำออกมาเบาๆกับท่าทีของลูกศิษย์ตัวเอง
"ขำอะไรมิทราบ ...น่ารำคาญ"
"ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่ไม่เคยเห็นเคียวยะใส่ชุดแบบนี้ ..ปกติจะใส่แค่ชุดนักเรียน กลับชุดนอนเท่านั้นเองนะ"
ณ อิตาลี
"นี่อเลาดิ ..เปิดประตูให้ฉันเข้าไปเถอะนะ..นะ นะ นะ น้าาาาา อเลาดิ...หายโกรธฉันเถอะนะ ..อเลาดิ"
เดม่อนพูดอย่างอ้อนวอน ให้อเลาดิ เปิดประตูห้องให้เขาแต่คำตอบที่ได้คือ ..ความเงียบ เพราะว่าตั้งแต่ลงเครื่องอเลาดิก็ไม่ยอมพูดกับเขาเลยสักคำมีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ ไม่ว่าเดม่อนจะพูดยั่วโมโหเขาอย่างไงก็ไม่เป็นผล จนกระทั่ง เดินทางจนถึงบ้าน อเลาดิก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่สนใจเดม่อนที่ตามง้อ(?)เลยแม้แต่น้อย
"......."
"นี่...อเลาดิเปิดประตูให้ฉันเถอะน้าาาาาาาาาา ...นะ นะ นะ ขอร้องล่ะ ...ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ไปกอดใครนอกจากนายอีก เพราะงั้นช่วยเปิดประตูให้ฉันหน่อยนะ....นะ นะ นะ น้าาาาาาาา"
กริ๊ก ปัง
"แน่ใจหรอ?...ที่พูดน่ะ?"
อเลาดิพูดถามเดม่อนก่อนที่เดม่อนจะพยักหน้ารับ และสวมกอดให้กับคนตรงหน้าที่ก้มหน้างุดๆอยู่เพราะว่าเป็นครั้งแรกที่โดนสวมกอดโดยที่อเลาดิไม่ได้โกรธ ..อเลาดิกำลัง ..'อาย'..อยู่ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้แต่เดม่อนดูจากพฤติกรรมของอเลาดิก็เลยรู้ เพราะอยู่กับอเลาดิมานาน
"แน่ใจสิ ...ฉันจะอยู่กับนาย และกอดนายเพียงคนเดียวเท่านั้น...ฉันขอสาบานเลย"
"ผม...ไม่เชื่อคำพูด..ของคนอย่าง...คุณหรอก"
"หืม? ..แน่ใจหรอ"
"ผมแน่จะ...อือ"
คำพูดของอเลาดิกลืนหายไปกับจูบที่เดม่อนมอบให้ ถึงพวกเขาจะอยู่กันมานานแต่พวกเขาไม่เคยจูบกันแบบนี้มาก่อน แถมอเลาดิก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ด้วย แล้วอย่างนี้เดม่อนจะทำอะไรกับอเลาดิอีกล่ะเนี่ย
"เอาล่ะเรามาสนุกกันเถอะ"
เดม่อนพูดก่อนที่จะอุ้มอเลาดิในท่าเจ้าสาวไปในห้อง และก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตูด้วยเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาเวลาเขากับอเลาดิกำลังสนุกกันอยู่
"อืม.."
อเลาดิครางออกมาเบาๆเมื่อตัวเองเริ่มอึดอัดตัวมากขึ้น และเพราะแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องของเขา
"ตื่นแล้วหรอ...อเลาดิ"
เดม่อนพูดทักทายผู้ที่ตื่นที่หลังตนอย่างยิ้มแย้ม แต่คนที่เพิ่งตื่นกลับจ้องกลับด้วยสายตาอาฆาตรราวกับว่าจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายซะตรงนั้นเลย แต่เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นน่ะสิ
"โธ่!!..ไม่เอาน่าอเลาดิ อย่าโกรธฉันเลยนะ...แต่เมื่อคืนนี้นายสุดยอดเลยนะ ปล่อยออกมาซะเต็มที่เลยอ่ะ"
"หยุด!!...อย่าพูดอีกนะ ..ผมไม่อยากฟัง"
"ก็ได้ๆ..ฉันไม่พูดล่ะ...แต่นายจะไปล้างตัวรึเปล่าล่ะเมื่อคืนนี้ก็จัดเต็มเลยนี่"
"......."
"..ก็ได้ๆ ..ฉันจะไม่กวนนายแล้วนะ ..งั้นฉันไปล่ะ"
เดม่อนพูดก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วเดินไป แต่เดินไปยังไม่ถึงก้าวก็ถูกหยุดด้วยมือของอเลาดิที่คว้าชายเสื้อของเดม่อนไว้
"อ๊ะ!!"
"..ผมจะลุกไปอาบน้ำ ล้างตัวได้อย่างไงล่ะก็ตอนนี้ผมยืนไม่ได้...แถมคุณยังจะไม่รับผิดชอบผมอีก"
"..แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? หืม?"
" ....ช่วย..อุ้มผมไปห้องน้ำหน่อยได้มั้ย?"
อเลาดิถามคนที่ตอนนี้นั่งยิ้มให้เขาอยู่จากข้างล่างเตียง ..จึงทำให้เดม่อนเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีชมพูอมแดงซึ่งก็ทำให้เดม่อนยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่ ..ก่อนที่จะอุ้มอเลาดิเข้าห้องน้ำไป
ณ ญี่ปุ่น ที่ึคฤหาสน์ของคาวาัคโล่เน่
ควับบบบบ เพล้งงงงง ฟิ่วววววว เคร้งงงงงง
"เฮ้!!! เคียวยะใจเย็นสิ!!!.. นี่ฉันทำอะไรผิดไปล่ะเนี่ย ..นายถึงได้ไล่ฟาดฉันอย่างนี้น่ะ!!!"
ดีโน่พูดถามคนที่ไล่ขย้ำตัวเองอยู่ เพราะว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ฮิบาริโกรธ เพราะว่าตั้งแต่ดีโน่ตื่นมาก็เจอฮิบารินั่งคร่อมตัวเขาอยู่และทำหน้าอาฆาตรใส่และก็หยิบอาวุธคู่กายออกมา และไล่ฟาดเขาตั้งแต่ห้องนอนยันสวนหลังคฤหาสน์
"ยังจะต้องถามอีกรึไง ...ก็คุณพาใครเข้ามาในห้องนี้ล่ะ"
"ฉัน? ..พาคนอื่นเข้ามาในห้องหรอ..ไม่มีนะฉันไม่เคยให้ใครเข้ามานอกจากนายกับฉันเลยนะ!!!!"
"แล้วนี่มันอะไรมิทราบ "
ฮิบาริบอกก่อนที่จะชี้ไปทางเด็กที่หน้าตาเหมือนดีโน่ ดีโน่ยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เจออยู่เพราว่าเขาไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นนอกจากฮิบาริเลยแล้วเด็กคนนี้มาจาไหนกันน่ะ
"ระ..โรมาริโอ้ ..นี่มันอะไรกันเด็กคนนี้.."
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนั่นแหละครับ ..บอส"
"เด็กคนนี้เป็นลูกของฉันเองแหละค่ะ ..ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวายน่ะค่ะ"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจาหน้าประตูห้องที่ทั้ง 2 คนทะเลาะกันอยู่ก่อนที่เด็กคนนั้นจะวิ่งไปหาแม่ของตน
"คาเซีย!!!???"
"ค่ะ... ฉันเอง ..เป็นไงบ้างค่ะดีโน่ สบายดีนะคะ"
"ก็ดีอยู่หรอกนะ ..แต่....."
ดีโน่หยุดพูดเพราะรู้สึกถึงรังสีที่แผ่มาถึงเขา จากทางด้านหลัง พอดีโน่หันไปก็พบว่าฮิบาริกำลังแผ่รังสีมาถึงเขาอยู่ดีโน่หันกลับไปที่หญิงสาวอย่างเดิม
"เอ่อ...คาเซียเธอกลับไปก่อนนะ พอดีว่าฉันมีเรื่องที่ต้องเคลียน่ะ..ขอโทษด้วยนะ"
ดีโน่พูดก่อนที่จะปิดประตูห้องและกลับไปเคลียกับฮิบาริอย่างเดิม แต่...
ควับบบบบ เพล้งงงงง โครมม ครามมมมม ฟิ่ววววว
"เดี๋ยวก่อนสิ...เคียวยะ นายเลิกไล่ฟาดฉันสักทีเถอะน่า"
"งั้นคุณก็บอกมาว่าผู้หญิงกับเด็กคนนั้น ..มันอะไรกัน!!"
"ก็ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรู้จักของฉัน ..ส่วนเด็กคนนั้นก็เป็นลูกชายของเธอ ...ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ"
"....งั้นก็แล้วไป...."
ฮิบาริพูดก่อนที่จะเดินออกไปจาห้อง ..แต่พอเปิดออกไปก็พบผู้หญิงคนที่เค้าคิดว่าเป็น..."ชู้"...ของดีโน่ แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เค้าอย่างกับว่า...'จำไว้ว่า ดีโน่เป็นของฉันเพียวคนเดียว'... อะไรประมาณนั้นเลย ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้าไปในห้องของดีโน่
"หึ ..ก็แค่ผู้หญิงที่อิจฉาตาร้อน .. ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะได้เจอคนแบบนี้..น่าสมเพชผู้หญิงเป็นอย่างนี้กันหมดรึยังไงนะ .."
ณ อิตาลี
"เป็นไงบ้างอเลาดิ... ดีขึ้นมั้ย เวลาอาบน้ำแล้วน่ะ"
"............"
"...หืม? ว่าไง? "
"เดม่อน...คุณอย่าเค้ามาใกล้ผมนะไม่งั้นผมฆ่าคุณแน่"
อเลาดิพูดในขณะที่ตัวเองมุดลงไปใต้ผ้าห่มเพราะความอายทั้งเรื่องที่เขามีอะไรกับเดม่อนทั้งเรื่องที่เดม่อนทำอะไรเขาไว้หลายอย่าง
"โธ่!! อเลาดิ ..อย่าอายเลยน่าทั้งร่างกายของนาย และก็ความลับของนายฉันก็รู้หมดแล้ว ...แล้วนายจะอายอะไรอีกล่ะ..."
เดม่อนพูดก่อนที่จะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มกับอเลาดิ อเลาดิตกใจที่จู่ๆเดม่อนก็มาหอมแก้มเขาทีนึงก่อนที่จะเปาลมใส่หูอเลาดิ
"นี่คุณเล่นอะไรเนี่ย ...พอเลยออกไปได้แล้วเดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ..เพราะว่าฉันล็อกประตูไว้แล้ว...และอีกอย่างฉันใช้ภาพมายาสร้างภาพไว้อีกชั้นนึงด้วย..ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกน่า"
"คนเจ้าเล่ห์!!!"
"Ti amo."
"Ti amo."
จุ๊บ
"นี่คุณ....คุณนี่มัน....หวาาา"
อเลาดิพูดยังไม่ทันจบเดม่อนก็จับอเลาดิมานั่งคร่อมตักเขาไว้และใช้มือนึงโอบเอวอีกฝ่ายไว้ และมืออีกข้างที่ว่างก็เอาขึ้นมาจับท้ายทอยของอีกฝ่ายไว้เพื่อไม่ให้หันหน้าหนีเขา และมันก็เป็นผล อเลาดิไม่ขัดขืนเขาแม้แต่น้อย
"ตอนนายไม่ขัดขืนฉันนี่ ...น่ารักกว่าตอนที่นายดื้อซะอีกนะ ..รู้มั้ย..."
สูดดดดดด
"อืม... ตัวนายหอมดีนะ..ฉันชักจะมีอารมณ์ซะแล้วสิ..อเลาดิ.."
เดม่อนพูดก่อนที่จะก้มลงซุกไซร้ลงตรงคอของอเลาดิ ทำให้อเลาดิเกร็งตัวทั้งร่าง และมือก็เพลอโอบคอคนตรงหน้า ทำให้คนที่โดนโอบคออยู่นั้นยิ้มออกมาบางๆ
"อ๊ะ ..ยะ..หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ..เดม่อน..หยุด!!"
แค่ไม่ฟังเสียงห้ามแต่ยังคงซุกไซร้ต้นคอของอเลาดิอยู่อย่างนั้น และไล้จนมาอยู่ระดับอก เดม่อนใช้มือที่ล็อกท้ายทอยอีกฝ่ายมาเป็นแหวกเสื้อแทน
"ไม่เลิก..ไม่เลิกใช่มั้ย? ...ได้.."
หงับบบบบบบ
"โอ้ย!!!! ..นี่นายทำอะไรเนี่ยอเลาดิ ..มากัดฉันทำไม"
เดม่อนถามอเลาดิอย่าง งงๆเพราะว่าที่อเลาดิกัดเขาก็แรงไม่ใช่เล่น และก็เล่นกัดกันตรงต้นคออีกเขาไม่เป็นบาตทยักตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"ก็คุณไม่ยอมเลิกเอง ...ช่วยไม่ได้"
"โธ่!! ...อย่าใจร้ายนักสิ อเลาดิ ..ฉันแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง ไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยนี่นา"
"..-////-.."
อเลาดิไม่พูดอะไรแต่ หน้าที่แดงๆนั่นล่ะ เห็นได้ชัดเลยว่าอเลาดิกำลังอายอยู่ เดม่อนเลยมียิ้มบางๆที่หน้า ก่อนที่จะจับอเลาดิมานั่งในท่าเดิม
"Ti amo."
เดม่อนพูดใส่หูอีกคนก่อนที่จะเป่าลมใส่หูอีกฝ่าย ซึ่งฝั่งนั้นก็เกร็งตัวแน่น มือทั้งสองข้างกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น
"Ti ..amo."
"อือ...อืม..."
"ฉันว่าวันนี้นายคงไม่ได้นอนหรอกนะ.... อเลาดิ..."
"เด...ม่อน..."
และหลังจากนั้นบทเพลงแห่งรักก็ได้ดำเนินต่อไปจนรุ่งสาง ทั้งสองมีความสุขและความเจ็บปวดพอๆกัน อเลาดิจะเป็นพวกโกหกไม่เก่ง พูดน้อยเลยทำให้คนอื่นเข้าใจอยาก ส่วน เดม่อนเป็นพวกชอบทำอะไรตามอำเภอใจตัวเอง และชอบหายตัวแว็บมา แว็บไปอยู่เรื่อยๆ
ณ ญี่ปุ่น ที่คฤหาสน์ของดีโน่
"นี่..ตกลงผู้หญิงคนเมื่อวานนี้น่ะ ..เป็นนใครกันแน่ ..ดีโน่"
"ก็บอกไปแล้วไงว่า..เธอเป็นคนรู้จักของฉัน แต่ฉันไม่เคยที่จะไปที่ไหนกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว"
"ผมไม่เชื่อ ..แล้วทำไมเมื่อวานคุณถึงมองผมแบบนั้น พูดกับผมแบบนั้น !!!!"
"ก็....."
"หยุด..คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ..ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!!!!!!"
ตึก ตึก ตึก ปึก
"เอ๊ะ! เธอเด้กเมื่อวานนี้นี่..เป็นอะไรมากรึเปล่า"
คาเซียที่เพิ่งมาถึงถามฮิบาริที่เมื่อกี้เดิน(?)ชนกันจนฮิยาริกระเด็นออกมาเกือบจะตกบรรไดแต่คาเซียคว้าไว้ทันจึงไม่ตกลงไป
"คุณ...เมื่อวานนี้นี่...มาทำอะไร ..ถ้ามาหาดีโน่ล่ะก็เขาอยู่ในห้องโน้น"
ฮิบาริพูดเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดชื่อใครออกมา ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ และเรียกลูกชายของตัวเองมาและก็ไม่ลืมที่จะดึงฮิบาริขึ้นจากพื้นด้วย
"ขอบใจมากนะจ๊ะ"
ณ โรงเรียนนามิโมริ
"รุ่นที่สิบคร้าบบบบ"
"อ้าว!!..โกคุเดระคุง..มีอะไรหรอ"
"คือแบบว่า...ซุบซิบๆ ..นะครับ"
"ได้สิ ..แล้วเมื่อไหร่ล่ะ"
เย็นของวันนั้น
"โย่! สึนะ ..แล้วเคียวยะล่ะ"
"คุณดีโน่ดีครับ..ส่วนคุณฮิบาริก็เหมือนเดิมครับอยู่ที่ห้องกรรมการคุมกฏนั่นแหละครับ"
"ขอบใจนะ"
ณ ห้องกรรมการคุมกฏ
"หวัดดีเคียวยะ รู้สึกเหมือนว่าพวกเราคงมีเรื่องต้องเคลียกันนะ"
"....งั้นหรอ...."
"งั้นก็ไปกันได้แล้ว"
ดีโน่พูดก่อนที่จะเดินเข้ามาอุ้มฮิบาริพาดบ่าและเดินไปที่รถ แต่ตลอดทางที่อุ้มฮิบาริไปที่รถเจ้าตัวก็ดิ้นตลอดทางทำให้ดีโน่ตวาดใส่ไปหลายครั้งแล้วเหมือนกันแต่ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ แลแต่ละครั้งที่ฮิบาริดิ้นไม่ใช่ว่าดิ้นเพียงเล็กน้อย แต่แต่ที่ละครั้งที่ดิ้นดิ้นแรงมาก
"นั่งอยู่เฉยๆล่ะ!!! ..ถ้าไม่อยากให้ฉันใช้กำลังกับนาย"
"....."
---------------------------------------
เค้าขอโทษน้าที่เค้าค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพราะว่าเค้ามัวมั่วกับการอ่านหนังสือไปหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงอีกต่อไปแล้วเค้าจะกลับมาเป็นคนเดิมไม่หมกมุ่นอยู่กับกองหนังสือมากจนเกินไป เค้าจะกลับมาฟื้นฟูนิยายD18เค้าน้าา เค้าสัญญาาาาาาาาาเลยยยยยยล่ะะะะะะะะะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น