ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 11 สงคราม
Chapter 11
ณ ฐานทัพมิฟิโอเล่
นับตั้งแต่ที่อเลาดิถูกเบียคุรันจับตัวมา...อเลาดิก็เอาแต่ละเมอ เพ้อ ถึงแต่เดม่อน..โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขานั้นอยู่ในสายตาของผู้เป็นบอสแห่งมิฟีดอเล่ทุกการกระทำของเขาเอง......
"........."
อเลาดิเอาแต่นั่งเงียบมานานตั้งแต่ที่เขาตื่นจากการหลับใหล...แต่กลับมีสิ่งๆหนึ่งที่ไม่หยุดนิ่ง...คือ ..น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลนั้นอย่างไม่ขาดสาย...เป็นแบบนี้มาหลายต่อหลายวัน..หลายต่อหลายครั้ง..ก็ไม่เห็นทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย...ในหัววนเวียนแต่เรื่องของเอม่อนเพียงผู้เดียวเท่านั้น....
"......โอ๊ย!...เสียงอะไรเนี่ย..."
อเลาดิร้องออกมาหลังจากที่นั่งเงียบกับน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่เงียบๆ เพราะ เสียงๆหนึ่งที่ทำให้อเลาดิถึงกับต้องร้องออกมา...ไม่ใช่เสียงของอเลาดิแต่อย่างใด...แต่เป็นเหมือนเสียงเรียกที่รุนแรงมากกว่า.....
...ฆ่ามันๆ..ฆ่าพวกมันให้หมด!!...พวกมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง!...ลอบฆ่า ..แก้แค้น ..หักหลัง ..แสวงหาอำนาจไม่รู้จักจบจักสิ้น!!!..พวกมาเฟียไม่เคยมีอะไรดีสักอย่าง!!!!....
"..หยุดนะ....หยุด..."
...ฆ่าพวกมันไปให้หมด...ไม่ต้องละเว้นหรือไว้ชีวิต!!...พวกมาเฟียไม่มีอะไรดีสักอย่าง!!...ไม่มี!!...
คราวนี้ไม่ได้มีแค่เสียงมาอย่างเดียว...กลับมีภาพของมาเฟียที่ฆ่าฟันกันระหว่าง 2 แฟมิลี่ ..ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องเป็นลางไม่ดีสำหรับอเลาดิ และทุกคนแน่ๆ...แต่มีเสียงๆหนึ่งแทรกเข้ามา...ซึ่งเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกซะจาก....
.....อเลาดิ....ไม่ต้องกลัวนะ..เสียงพวกนั้นเป็นเพียงแค่จินตนาการของนายเพียงเท่านั้น ภาพพวกนั้นก็ด้วย...เพราะฉะนั้นอย่ากลัว....
"...เด..ม่อน..ฮึก..อย่างงั้นหรอ..?"
....ขอร้องนะ...อเลาดิ...อย่าร้องไห้..อย่ากลัว...ฉันยังอยู่ใกล้ๆกับนาย..อยู่ข้างๆนายตลอด..ไม่ว่านายจะอยู่ไหน....
ณ โกคุโยแลนย์
"....ฮึก..ฮืออๆๆ..อึก..อืออ..."
"..เงียบได้แล้วน่าเคียวยะ...อย่าไปร้องไห้ให้กับผู้ชายแบบนั้นเลย...เคียวยะยังมีพี่และก็เดม่อนอยู่นะ..."
"นั่นสิ...ไม่ต้องร้องหรอกนะ..."
มุคุโร่ก่อนที่เดม่อนจะพูดต่อ..และเดม่อนก็เอามือไปยีหัวฮิบาริเล่นๆ...มุคุโร่ที่นอนอยู่ข้างๆกันก็เลยสบายใจที่ฮิบาริยังยิ้มได้หน่อยๆ...ขอย้ำว่าแค่ 'หน่อยๆ'...
"..เอาล่ะ...มุคุโร่..เดี๋ยวฉันจะไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้วกันนะ..เดี๋ยวที่โน้นจะยุ่งเอา..เดี๋ยวมา.."
"อืม...ได้..ไปดีมาดีนะ.."
"อืม...เคียวยะ..เดี๋ยววันพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ..เดี๋ยวพี่จะพาไป..."
ฮิบาริไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้าแทน...อย่างน้อยก็ทำให้เดม่อน กับ มุคุโร่ สบายใจขึ้นกว่าตอนแรกหน่อย...เมื่อเห็นดังนั้น..เดม่อนจึงสลายตัวไป...
"เดี๋ยวพี่หาอะไรมาให้กินนะ..เรารออยู่นี่แหละ..พี่ไปไม่นาน..แค่แปปเดียว.."
เมื่อฮิบาริได้ยินดังนั้น..ก็หลับไป...ส่วนมุคุโร่ ก็ยิ้มบางๆก่อนที่จะสลายตัวไปเพื่อลงไปข้างล่าง...(ลงทุนเนอะ= =)
แอดขอกดปิดเรื่องนะ
นับตั้งแต่ที่อเลาดิถูกเบียคุรันจับตัวมา...อเลาดิก็เอาแต่ละเมอ เพ้อ ถึงแต่เดม่อน..โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขานั้นอยู่ในสายตาของผู้เป็นบอสแห่งมิฟีดอเล่ทุกการกระทำของเขาเอง......
"........."
อเลาดิเอาแต่นั่งเงียบมานานตั้งแต่ที่เขาตื่นจากการหลับใหล...แต่กลับมีสิ่งๆหนึ่งที่ไม่หยุดนิ่ง...คือ ..น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลนั้นอย่างไม่ขาดสาย...เป็นแบบนี้มาหลายต่อหลายวัน..หลายต่อหลายครั้ง..ก็ไม่เห็นทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย...ในหัววนเวียนแต่เรื่องของเอม่อนเพียงผู้เดียวเท่านั้น....
"......โอ๊ย!...เสียงอะไรเนี่ย..."
อเลาดิร้องออกมาหลังจากที่นั่งเงียบกับน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่เงียบๆ เพราะ เสียงๆหนึ่งที่ทำให้อเลาดิถึงกับต้องร้องออกมา...ไม่ใช่เสียงของอเลาดิแต่อย่างใด...แต่เป็นเหมือนเสียงเรียกที่รุนแรงมากกว่า.....
...ฆ่ามันๆ..ฆ่าพวกมันให้หมด!!...พวกมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง!...ลอบฆ่า ..แก้แค้น ..หักหลัง ..แสวงหาอำนาจไม่รู้จักจบจักสิ้น!!!..พวกมาเฟียไม่เคยมีอะไรดีสักอย่าง!!!!....
"..หยุดนะ....หยุด..."
...ฆ่าพวกมันไปให้หมด...ไม่ต้องละเว้นหรือไว้ชีวิต!!...พวกมาเฟียไม่มีอะไรดีสักอย่าง!!...ไม่มี!!...
คราวนี้ไม่ได้มีแค่เสียงมาอย่างเดียว...กลับมีภาพของมาเฟียที่ฆ่าฟันกันระหว่าง 2 แฟมิลี่ ..ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องเป็นลางไม่ดีสำหรับอเลาดิ และทุกคนแน่ๆ...แต่มีเสียงๆหนึ่งแทรกเข้ามา...ซึ่งเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกซะจาก....
.....อเลาดิ....ไม่ต้องกลัวนะ..เสียงพวกนั้นเป็นเพียงแค่จินตนาการของนายเพียงเท่านั้น ภาพพวกนั้นก็ด้วย...เพราะฉะนั้นอย่ากลัว....
"...เด..ม่อน..ฮึก..อย่างงั้นหรอ..?"
....ขอร้องนะ...อเลาดิ...อย่าร้องไห้..อย่ากลัว...ฉันยังอยู่ใกล้ๆกับนาย..อยู่ข้างๆนายตลอด..ไม่ว่านายจะอยู่ไหน....
ณ โกคุโยแลนย์
"....ฮึก..ฮืออๆๆ..อึก..อืออ..."
"..เงียบได้แล้วน่าเคียวยะ...อย่าไปร้องไห้ให้กับผู้ชายแบบนั้นเลย...เคียวยะยังมีพี่และก็เดม่อนอยู่นะ..."
"นั่นสิ...ไม่ต้องร้องหรอกนะ..."
มุคุโร่ก่อนที่เดม่อนจะพูดต่อ..และเดม่อนก็เอามือไปยีหัวฮิบาริเล่นๆ...มุคุโร่ที่นอนอยู่ข้างๆกันก็เลยสบายใจที่ฮิบาริยังยิ้มได้หน่อยๆ...ขอย้ำว่าแค่ 'หน่อยๆ'...
"..เอาล่ะ...มุคุโร่..เดี๋ยวฉันจะไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้วกันนะ..เดี๋ยวที่โน้นจะยุ่งเอา..เดี๋ยวมา.."
"อืม...ได้..ไปดีมาดีนะ.."
"อืม...เคียวยะ..เดี๋ยววันพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ..เดี๋ยวพี่จะพาไป..."
ฮิบาริไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้าแทน...อย่างน้อยก็ทำให้เดม่อน กับ มุคุโร่ สบายใจขึ้นกว่าตอนแรกหน่อย...เมื่อเห็นดังนั้น..เดม่อนจึงสลายตัวไป...
"เดี๋ยวพี่หาอะไรมาให้กินนะ..เรารออยู่นี่แหละ..พี่ไปไม่นาน..แค่แปปเดียว.."
เมื่อฮิบาริได้ยินดังนั้น..ก็หลับไป...ส่วนมุคุโร่ ก็ยิ้มบางๆก่อนที่จะสลายตัวไปเพื่อลงไปข้างล่าง...(ลงทุนเนอะ= =)
แอดขอกดปิดเรื่องนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น