ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 7 ความรักที่ยอมรับไม่ได้
Chapter 7
"...เคียวยะ ครับ...จะนอนแบบนี้อีกนานมั้ยครับ?...อีกอย่างน้ำหนักของเคียวยะใช่น้อยๆนะครับ.."
"....ก็จนกว่าดีโน่จะมาอีกนั่นแหละ....ว่าแต่ว่า..."
ฮิบาริพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้มุคุโร่ ทั้งจ้องตา ทั้งกวาดตามองทั่วใบหน้า ของมุคุโร่ นั่นทำให้มุคุโร่ขำออกมานิดๆกับท่าทีของฮิบาริ
"...ทำไมหรอครับ...เคียวยะ..."
"...ว่าแต่ว่า...ทำไม...หน้ามุคุโร่เหมือนกับเดม่อนจัง...ต่างกันก็แค่ สีตา กับ ทรงผม แค่นั้นเอง...เป็นพี่น้องกันรึไงนะ..."
"...คึหึหึหึ...แล้วทำไม...หน้าเคียวยะเหมือนอเลาดิจัง...ต่างกันก็แค่ สีตา กับ สีผม แค่นั้นเอง...เป็นพี่น้องกันหรอครับ..."
ฮิบาริมองหน้ามุคุโร่อย่างหาเรื่อง ก่อนที่จะลุกออกจาตักของมุคุโร่และชักอาวุธออกมา ตั้งท่าที่จะสู้พร้อม มุคุโร่เห็นอย่างนั้นก็เข้าใจเลยเอาอาวุธของตัวเองออกมาตั้งท่ารับมือกับฮิบาริอยู่เหมือนกัน
"...ถ้ามุคุโร่ยังแกล้งผมอีก...ผมจะฟ้อง อเลาดิ..."
"โฮ~ ~ ~ !!...ถึงกับ จะฟ้องอเลาดิ เลยหรอครับ"
"ใช่"
ฮิบาริตอบก่อนที่จะเก็บอาวุธของตัวเองไปและเดินเข้าไปหามุคุโร่ ทางมุคุโร่เองก็เก็บอาวุธของตัวเองไปแล้วเหมือนกัน ก่อนที่ฮิบาริจะเดินไปยืนตรงหน้าของมุคุโร่และใช้มือลูบไล้โครงหน้าที่โค้งได้รูปของมุคุโร่ ดวงตาสีนิล สบกับ ดวงตาสีฟ้าและสีแดงอย่างจ้องเขม็ง
"...ถ้ายังทำแบบนี้อีกผมจะฟ้องทั้ง อเลาดิ ทั้ง เดม่อนเลย..คอยดู.."
"...ขอให้มันจริงเถอะครับ..."
"..ฮ่าๆๆๆ...มุคุโร่มันจั๊กจี้น่า~ ~...เลิกเล่นแบบนี้ได้แล้วน่า~ ~ ~...ฮ่าๆๆๆ"
ปังงงงงงงงง!!!!
"เคียวยะ!!!"
"...มาทำไม...."
"เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ!!"
ฮิบาริไม่สนใจ แต่กลับไปสนใจมุคุโร่แทน ...ทำไมล่ะเคียวยะ...คำของฉัน เสียงของฉันมันไม่มีความหมายสำหรับนายเลยงั้นหรอ...
"ไปคุยกับดีโน่เขาไม่ดีกว่าหรอครับ...เคียวยะ..."
"ไม่เอาอ่ะ!!! ขี้เกียจ...."
"ไปคุยหน่อยเถอะนะครับ...'เด็กดี'..."
"ก็ได้!"
อิบาริพูดก่อนที่จะลุกออกจากมุคุโร่และเดินไปหาดีโน่ที่ยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตา...อาฆาตรแค้นอย่างเห็นได้ชัด
".......มีอะไร......."
".....กลับบ้านของเราเถอะนะ...เคียวยะ...ฉันขอร้องล่ะ..."
"....'บ้านของเรา'...หมายถึงใครกับใครงั้นหรอครับ...คุณ กับ ผู้หญิงคนนั้นหรอครับ...หรือว่า คุณ กับ ผู้หญิงคนอื่นหรอครับ...หมายถึงใครกับใครล่ะครับ...คุณม้าพยศดีโน่..."
ฮิบาริเปลี่ยนวิธีการเรียกดีโน่ เรียกอย่างกับคนที่เพิ่งเคยรู้จักกัน และยังใบหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรนั่นอีก และยังยิ้มแบบนั้นอีก ท่าทางแบบนั้นอีก หมายความว่าไงกัน
"...เคียวยะ..."
"...คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงกันครับ...ในเมื่อผมกับคุณเพิ่งเคยรู้จักกัน...อีกอย่างผมยังไม่ได้แนะนำตัวด้วยนะครับ...คุณม้าพยศดีโน่..."
"...ฉันขอร้องล่ะเคียวยะ!!!...เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เคียวยะ!!"
"!!!"
"ฉันรู้ว่าฉันทำให้นายเสียใจมาก!!!...แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่!!!...ฉันระ..."
"รู้ว่าอะไรล่ะ!!! รู้ว่าทำให้ผมเสียใจ รู้ว่าทำให้ผมโมโห รู้ว่าทำให้ผมเสียน้ำตา แค่นั้นน่ะหรอ!!! ..แล้วรู้มั้ยว่าสาเหตุมันมาจากอะไร!!!จากใคร!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ยว่าผมรู้สึกอย่างไงเวลาเห็นคุณอยู่กับผู่หญิงคนนั้น!!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ยว่าผมเป็นไงบ้่าง!! สบายดีมั้ย!! ไม่สบายรึเปล่า!! คุณเคยมั้ย!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ย!!!ไม่มี!! ...ก็มีแต่'พี่'มุคุโร่เนี่ยแหละที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก!!!"
สิ้นประโยค น้ำตาที่ฮิบาริกลั้นไว้นั้นกลั้นไว้อีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เจ็บปวด ตอนนี้เขา เจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาที่ไหลออกมานั้นไม่ใช่แค่ความเสียใจ แต่นั้นแฝงไปด้วย ความน้อยใจ ความไม่เข้าใจ ความโมโห ความรู้สึกทุกอย่างตีกันอยู่ในหัวของฮิบาริในตอนนี้
"...เคียวยะ..."
"ทำไม!!!มีอะไรอีก!!!....อ๋อ รู้แล้ว ที่มาที่นี่ก็ไม่ได้มาหาผมเพียงอย่างเดียวสินะ...คงจะมาบอกข่าวดีเกี่ยวกับคุณและผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยล่ะ!!!"
"ไม่ใช่นะ!!..ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาขอร้องให้นายกลับบ้านแค่นั้นเอง!!! อยู่ที่นี่ฉันเป็นห่วง..."
"ห๊า!!!ว่าไงนะ...'เป็นห่วง' งั้นหรอ...คุณน่ะเคยเป็นห่วงผมด้วยหรอ...ผมจำไม่ยักได้ว่าคุณน่ะ เคยห่วงผมด้วย!!!"
หลังจากที่พูดโต้เถียงกันเกือบ10ประโยค ก็หยุดลงด้วยที่ดีโน่ไม่ตอบโต้อีกฝ่าย ความเงียบเลยดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง...
"...เกิดอะไรขึ้นงันหรอครับ..เคียวยะ..."
มุคุโร่เดินเข้ามาและเข้าประะเด็นแบบสุดๆ ก่อนที่จะหันไปมองฮิบาริที่ตินนี้ใบหน้าของฮิบารินั้นอาบชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ร้องออกมา นั้นทำให้มุคุโร่ถึงกับตกใจ ...ม้าพยศทำอะไรเคียวยะเนี่ย...กล้ามาทำให้เคียวยะที่เป็นเหมือนน้องชายของฉันต้องเสียน้ำตา...ม้าพยศคุณ 'เลว' มาก...
"ม้าพยศ!!! นี่คุณทำอะไรเคียวยะ!! "
ถามพลางวิ่งกรูเข้าไปหาผู้ที่เป็นเหมือนน้องชายของตัวเอง ที่ตอนนี้นั่งร้องไห้เป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว เจ้าตัวทั้งลูบหลัง ทั้งพูดปลอบ ทั้งทำทุกอย่างที่ทำให้น้องชายของเค้าไม่ให้ร้องไห้ไปมากกว่านี้
"โอ๋ๆ!! ไม่เป็นไรแล้วนะ..พี่อยู่นี่แล้ว...ไม่ต้องกลัวแล้ว...ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว..ไม่เป็นไรๆ...ใจเย็นๆ..."
"อึก...ฮึก...ฮือๆๆ..ฮึก..อึก...อือ.."
"..ชู่ๆ..ใจเย็นๆ...ไม่เป็นไรๆ...พี่อยู่นี่แล้วๆ...ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆ...ชู่ๆ..."
มุคุโร่ทั้งลูบหัว ลูบหลัง ฮิบาริทำทุกทางที่จะให้ฮิบาริหยุดร้อง...ซึ่งเวลาผ่านไปซักพักฮิบาริก็หยุดร้องไห้และหลับไป มุคุโร่จึงอุ้มฮิบาริไปนอนข้างใน และออกมาพูดกับดีโน่ว่า...
"ม้าพยศคุณ 'เลว' มาก ที่ทำให้เคียวยะคนที่ผมนับถือเหมือนเป็นน้องชายแท้ๆของผม ต้องเสียน้ำตา...เด็กตัวแค่นี้ อายุแค่นี้ เขายังไม่รู้ภาษีภาษาอะไรเลย...ถ้าจะให้ผมเปรียบ เขาก็เหมือนกับนกน้อยที่เพิ่งฟักออกมาจาไข่ และกำลังหัดบินแค่นั้น..."
"...ฉันขอโทษนะ มุคุโร่...ที่วันนี้มารบกวน..ฉันไปล่ะ..."
"...ผมขอบอกอะไรไว้อย่างนะครับ ดีโน่...ว่าที่จริงแล้วผมน่ะไม่ใช่คนที่จะแย่งเคียวยะไปจากคุณหรอกนะ...แต่จะเป็นอะไรที่คุณคาดไม่ถึงเลยล่ะ...ดูแลเขาให้ดีๆ.."
มุคุโร่พูด ก่อนที่ดีโน่จะเดินออกไปจาโกคุโยแลนย์ ตอนนี้ทั้งในหัวของ ดีโน่ และ มุคุโร่ ต่างก็คิดเรื่องของฮิบาริ
วันรุ่งขึ้น ณ โกคุโยแลนย์
"เคียวยะ ครับ...ตื่นได้แล้วครับ..."
"...อือ..."
"เคียวยะ ครับ...เอ๋!! ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ล่ะ..."
"..ไม่!! ดีโน่อย่าไป!! ดีโน่!!"
ฮิบาริลุกพรวดขึ้นมา ทำให้มุคุโร่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับตกใจ อยู่ๆก็ลุกพรวดพราดขึ้นมานะ...ก่อนที่ฮิบาริจะรู้ศึกปวดหัวขึ้นมาและนอนลงไปใหม่
"นี่เคียวยะครับ อย่าเพิ่งลูกพรวดพราดนะครับ ตอนนี้เธอมีไข้อยู่นะ.."
"...พี่่..แล้ว...ดีโน่ล่ะ...ดีโน่อยู่ไหน..."
"......."
ณ คฤหาสน์คาบัคโลเน่
"...บอสครับ...จะไม่ไปหาเคียวยะจริงๆหรอครับ...."
"...ไม่อ่ะ...ถึงไปก็ถูกมุคุโร่ไล่กลับมาแหงๆ..."
"...ก็เพราะว่าบอสเป็นซะอย่างนี้...เคียวยะถึงได้น้อยใจหนีไปไงล่ะบอส.."
ประโยคที่โรมาริโอ้พูดเมื่อกี้นี้ มันแทงใจดำดีโน่ไปเต็มๆ 3 ดอก ปักขั้วหัวใจเลย ที่โรมาริโอ้พูดมันก็ถูกน่ะนะ ก็เขาเป็นซะอย่างนี้ฮิบาริถึงได้น้อยใจ
ณ ฐานทัพ มิฟิโอเล่
"...ไม่จริงใช่มั้ย เดม่อน...ที่คุณมีคนรักแล้วน่ะ..."
....ฉันจะบอกอะไรกับเธอไว้ก่อนนะ...ว่าอันที่จริงแล้ว...เดม่อน....
"มันไม่จริงใช่มั้ย เดม่อน...ช่วยตอบผมที...."
....ว่าอันที่จริงแล้วเดม่อนน่ะมีคนรักอยู่แล้ว....
"...แล้วผมจะตัดใจจากคุณได้มั้ย..."
....เพราะฉะนั้นเธอเลิกกับหมอนั้นเถอะนะ....
"นี่เธอยังคล่ำคลวนอยู่อีกหรอ...อเลาดิคุง.."
ผู้เป็นบอสแห่งมิฟิโอเล่ เอ่ยถามอเลาดิที่ตอนนี้ขดตัวนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ แบบเสียงสะอื้นสักนิดยังไม่เร้ดรอดออกมาซักนิด
"..นั่นมันก็เรื่องของผม..."
"ฉันจะบอกอะไรเธออีกอย่างไว้ให้รู้...เดม่อนน่ะ ไม่่ได้ีรักเะออย่างจริงใจหรอกนะ...เขาแค่ต้องการของเล่นไว้แก้เบื่อเท่านั้นแหละ"
.........ไม่จริงใช่มั้ย.....
..........เดม่อน...ช่วยตอบผมที....มันไม่จริงใช่มั้ย.....
.....เมฆาอันบริสุทธิ์ กลับถูก สายหมอกสีเทา หักหลังงั้นหรอ....
.....แล้วทีนี้เมฆาควรทำอย่างไงดี....ควรตัดสายหมอกออกจากวงจรหรอ....
.....อย่าบอกนะว่า...เมฆา กับ สายหมอก ต้องห่างไกลกัน....
.....ตลอดชั่วนิรันดิ์.....
"....ก็จนกว่าดีโน่จะมาอีกนั่นแหละ....ว่าแต่ว่า..."
ฮิบาริพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้มุคุโร่ ทั้งจ้องตา ทั้งกวาดตามองทั่วใบหน้า ของมุคุโร่ นั่นทำให้มุคุโร่ขำออกมานิดๆกับท่าทีของฮิบาริ
"...ทำไมหรอครับ...เคียวยะ..."
"...ว่าแต่ว่า...ทำไม...หน้ามุคุโร่เหมือนกับเดม่อนจัง...ต่างกันก็แค่ สีตา กับ ทรงผม แค่นั้นเอง...เป็นพี่น้องกันรึไงนะ..."
"...คึหึหึหึ...แล้วทำไม...หน้าเคียวยะเหมือนอเลาดิจัง...ต่างกันก็แค่ สีตา กับ สีผม แค่นั้นเอง...เป็นพี่น้องกันหรอครับ..."
ฮิบาริมองหน้ามุคุโร่อย่างหาเรื่อง ก่อนที่จะลุกออกจาตักของมุคุโร่และชักอาวุธออกมา ตั้งท่าที่จะสู้พร้อม มุคุโร่เห็นอย่างนั้นก็เข้าใจเลยเอาอาวุธของตัวเองออกมาตั้งท่ารับมือกับฮิบาริอยู่เหมือนกัน
"...ถ้ามุคุโร่ยังแกล้งผมอีก...ผมจะฟ้อง อเลาดิ..."
"โฮ~ ~ ~ !!...ถึงกับ จะฟ้องอเลาดิ เลยหรอครับ"
"ใช่"
ฮิบาริตอบก่อนที่จะเก็บอาวุธของตัวเองไปและเดินเข้าไปหามุคุโร่ ทางมุคุโร่เองก็เก็บอาวุธของตัวเองไปแล้วเหมือนกัน ก่อนที่ฮิบาริจะเดินไปยืนตรงหน้าของมุคุโร่และใช้มือลูบไล้โครงหน้าที่โค้งได้รูปของมุคุโร่ ดวงตาสีนิล สบกับ ดวงตาสีฟ้าและสีแดงอย่างจ้องเขม็ง
"...ถ้ายังทำแบบนี้อีกผมจะฟ้องทั้ง อเลาดิ ทั้ง เดม่อนเลย..คอยดู.."
"...ขอให้มันจริงเถอะครับ..."
"..ฮ่าๆๆๆ...มุคุโร่มันจั๊กจี้น่า~ ~...เลิกเล่นแบบนี้ได้แล้วน่า~ ~ ~...ฮ่าๆๆๆ"
ปังงงงงงงงง!!!!
"เคียวยะ!!!"
"...มาทำไม...."
"เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ!!"
ฮิบาริไม่สนใจ แต่กลับไปสนใจมุคุโร่แทน ...ทำไมล่ะเคียวยะ...คำของฉัน เสียงของฉันมันไม่มีความหมายสำหรับนายเลยงั้นหรอ...
"ไปคุยกับดีโน่เขาไม่ดีกว่าหรอครับ...เคียวยะ..."
"ไม่เอาอ่ะ!!! ขี้เกียจ...."
"ไปคุยหน่อยเถอะนะครับ...'เด็กดี'..."
"ก็ได้!"
อิบาริพูดก่อนที่จะลุกออกจากมุคุโร่และเดินไปหาดีโน่ที่ยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตา...อาฆาตรแค้นอย่างเห็นได้ชัด
".......มีอะไร......."
".....กลับบ้านของเราเถอะนะ...เคียวยะ...ฉันขอร้องล่ะ..."
"....'บ้านของเรา'...หมายถึงใครกับใครงั้นหรอครับ...คุณ กับ ผู้หญิงคนนั้นหรอครับ...หรือว่า คุณ กับ ผู้หญิงคนอื่นหรอครับ...หมายถึงใครกับใครล่ะครับ...คุณม้าพยศดีโน่..."
ฮิบาริเปลี่ยนวิธีการเรียกดีโน่ เรียกอย่างกับคนที่เพิ่งเคยรู้จักกัน และยังใบหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรนั่นอีก และยังยิ้มแบบนั้นอีก ท่าทางแบบนั้นอีก หมายความว่าไงกัน
"...เคียวยะ..."
"...คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงกันครับ...ในเมื่อผมกับคุณเพิ่งเคยรู้จักกัน...อีกอย่างผมยังไม่ได้แนะนำตัวด้วยนะครับ...คุณม้าพยศดีโน่..."
"...ฉันขอร้องล่ะเคียวยะ!!!...เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เคียวยะ!!"
"!!!"
"ฉันรู้ว่าฉันทำให้นายเสียใจมาก!!!...แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่!!!...ฉันระ..."
"รู้ว่าอะไรล่ะ!!! รู้ว่าทำให้ผมเสียใจ รู้ว่าทำให้ผมโมโห รู้ว่าทำให้ผมเสียน้ำตา แค่นั้นน่ะหรอ!!! ..แล้วรู้มั้ยว่าสาเหตุมันมาจากอะไร!!!จากใคร!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ยว่าผมรู้สึกอย่างไงเวลาเห็นคุณอยู่กับผู่หญิงคนนั้น!!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ยว่าผมเป็นไงบ้่าง!! สบายดีมั้ย!! ไม่สบายรึเปล่า!! คุณเคยมั้ย!!! คุณเคยถามผมบ้างมั้ย!!!ไม่มี!! ...ก็มีแต่'พี่'มุคุโร่เนี่ยแหละที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก!!!"
สิ้นประโยค น้ำตาที่ฮิบาริกลั้นไว้นั้นกลั้นไว้อีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เจ็บปวด ตอนนี้เขา เจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาที่ไหลออกมานั้นไม่ใช่แค่ความเสียใจ แต่นั้นแฝงไปด้วย ความน้อยใจ ความไม่เข้าใจ ความโมโห ความรู้สึกทุกอย่างตีกันอยู่ในหัวของฮิบาริในตอนนี้
"...เคียวยะ..."
"ทำไม!!!มีอะไรอีก!!!....อ๋อ รู้แล้ว ที่มาที่นี่ก็ไม่ได้มาหาผมเพียงอย่างเดียวสินะ...คงจะมาบอกข่าวดีเกี่ยวกับคุณและผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยล่ะ!!!"
"ไม่ใช่นะ!!..ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาขอร้องให้นายกลับบ้านแค่นั้นเอง!!! อยู่ที่นี่ฉันเป็นห่วง..."
"ห๊า!!!ว่าไงนะ...'เป็นห่วง' งั้นหรอ...คุณน่ะเคยเป็นห่วงผมด้วยหรอ...ผมจำไม่ยักได้ว่าคุณน่ะ เคยห่วงผมด้วย!!!"
หลังจากที่พูดโต้เถียงกันเกือบ10ประโยค ก็หยุดลงด้วยที่ดีโน่ไม่ตอบโต้อีกฝ่าย ความเงียบเลยดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง...
"...เกิดอะไรขึ้นงันหรอครับ..เคียวยะ..."
มุคุโร่เดินเข้ามาและเข้าประะเด็นแบบสุดๆ ก่อนที่จะหันไปมองฮิบาริที่ตินนี้ใบหน้าของฮิบารินั้นอาบชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ร้องออกมา นั้นทำให้มุคุโร่ถึงกับตกใจ ...ม้าพยศทำอะไรเคียวยะเนี่ย...กล้ามาทำให้เคียวยะที่เป็นเหมือนน้องชายของฉันต้องเสียน้ำตา...ม้าพยศคุณ 'เลว' มาก...
"ม้าพยศ!!! นี่คุณทำอะไรเคียวยะ!! "
ถามพลางวิ่งกรูเข้าไปหาผู้ที่เป็นเหมือนน้องชายของตัวเอง ที่ตอนนี้นั่งร้องไห้เป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว เจ้าตัวทั้งลูบหลัง ทั้งพูดปลอบ ทั้งทำทุกอย่างที่ทำให้น้องชายของเค้าไม่ให้ร้องไห้ไปมากกว่านี้
"โอ๋ๆ!! ไม่เป็นไรแล้วนะ..พี่อยู่นี่แล้ว...ไม่ต้องกลัวแล้ว...ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว..ไม่เป็นไรๆ...ใจเย็นๆ..."
"อึก...ฮึก...ฮือๆๆ..ฮึก..อึก...อือ.."
"..ชู่ๆ..ใจเย็นๆ...ไม่เป็นไรๆ...พี่อยู่นี่แล้วๆ...ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆ...ชู่ๆ..."
มุคุโร่ทั้งลูบหัว ลูบหลัง ฮิบาริทำทุกทางที่จะให้ฮิบาริหยุดร้อง...ซึ่งเวลาผ่านไปซักพักฮิบาริก็หยุดร้องไห้และหลับไป มุคุโร่จึงอุ้มฮิบาริไปนอนข้างใน และออกมาพูดกับดีโน่ว่า...
"ม้าพยศคุณ 'เลว' มาก ที่ทำให้เคียวยะคนที่ผมนับถือเหมือนเป็นน้องชายแท้ๆของผม ต้องเสียน้ำตา...เด็กตัวแค่นี้ อายุแค่นี้ เขายังไม่รู้ภาษีภาษาอะไรเลย...ถ้าจะให้ผมเปรียบ เขาก็เหมือนกับนกน้อยที่เพิ่งฟักออกมาจาไข่ และกำลังหัดบินแค่นั้น..."
"...ฉันขอโทษนะ มุคุโร่...ที่วันนี้มารบกวน..ฉันไปล่ะ..."
"...ผมขอบอกอะไรไว้อย่างนะครับ ดีโน่...ว่าที่จริงแล้วผมน่ะไม่ใช่คนที่จะแย่งเคียวยะไปจากคุณหรอกนะ...แต่จะเป็นอะไรที่คุณคาดไม่ถึงเลยล่ะ...ดูแลเขาให้ดีๆ.."
มุคุโร่พูด ก่อนที่ดีโน่จะเดินออกไปจาโกคุโยแลนย์ ตอนนี้ทั้งในหัวของ ดีโน่ และ มุคุโร่ ต่างก็คิดเรื่องของฮิบาริ
วันรุ่งขึ้น ณ โกคุโยแลนย์
"เคียวยะ ครับ...ตื่นได้แล้วครับ..."
"...อือ..."
"เคียวยะ ครับ...เอ๋!! ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ล่ะ..."
"..ไม่!! ดีโน่อย่าไป!! ดีโน่!!"
ฮิบาริลุกพรวดขึ้นมา ทำให้มุคุโร่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับตกใจ อยู่ๆก็ลุกพรวดพราดขึ้นมานะ...ก่อนที่ฮิบาริจะรู้ศึกปวดหัวขึ้นมาและนอนลงไปใหม่
"นี่เคียวยะครับ อย่าเพิ่งลูกพรวดพราดนะครับ ตอนนี้เธอมีไข้อยู่นะ.."
"...พี่่..แล้ว...ดีโน่ล่ะ...ดีโน่อยู่ไหน..."
"......."
ณ คฤหาสน์คาบัคโลเน่
"...บอสครับ...จะไม่ไปหาเคียวยะจริงๆหรอครับ...."
"...ไม่อ่ะ...ถึงไปก็ถูกมุคุโร่ไล่กลับมาแหงๆ..."
"...ก็เพราะว่าบอสเป็นซะอย่างนี้...เคียวยะถึงได้น้อยใจหนีไปไงล่ะบอส.."
ประโยคที่โรมาริโอ้พูดเมื่อกี้นี้ มันแทงใจดำดีโน่ไปเต็มๆ 3 ดอก ปักขั้วหัวใจเลย ที่โรมาริโอ้พูดมันก็ถูกน่ะนะ ก็เขาเป็นซะอย่างนี้ฮิบาริถึงได้น้อยใจ
ณ ฐานทัพ มิฟิโอเล่
"...ไม่จริงใช่มั้ย เดม่อน...ที่คุณมีคนรักแล้วน่ะ..."
....ฉันจะบอกอะไรกับเธอไว้ก่อนนะ...ว่าอันที่จริงแล้ว...เดม่อน....
"มันไม่จริงใช่มั้ย เดม่อน...ช่วยตอบผมที...."
....ว่าอันที่จริงแล้วเดม่อนน่ะมีคนรักอยู่แล้ว....
"...แล้วผมจะตัดใจจากคุณได้มั้ย..."
....เพราะฉะนั้นเธอเลิกกับหมอนั้นเถอะนะ....
"นี่เธอยังคล่ำคลวนอยู่อีกหรอ...อเลาดิคุง.."
ผู้เป็นบอสแห่งมิฟิโอเล่ เอ่ยถามอเลาดิที่ตอนนี้ขดตัวนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ แบบเสียงสะอื้นสักนิดยังไม่เร้ดรอดออกมาซักนิด
"..นั่นมันก็เรื่องของผม..."
"ฉันจะบอกอะไรเธออีกอย่างไว้ให้รู้...เดม่อนน่ะ ไม่่ได้ีรักเะออย่างจริงใจหรอกนะ...เขาแค่ต้องการของเล่นไว้แก้เบื่อเท่านั้นแหละ"
.........ไม่จริงใช่มั้ย.....
..........เดม่อน...ช่วยตอบผมที....มันไม่จริงใช่มั้ย.....
.....เมฆาอันบริสุทธิ์ กลับถูก สายหมอกสีเทา หักหลังงั้นหรอ....
.....แล้วทีนี้เมฆาควรทำอย่างไงดี....ควรตัดสายหมอกออกจากวงจรหรอ....
.....อย่าบอกนะว่า...เมฆา กับ สายหมอก ต้องห่างไกลกัน....
.....ตลอดชั่วนิรันดิ์.....
-----------------------------
โอ๊ย!! กว่าจะแต่งตอนนี้จบทำเอาหลังของเค้าปวดไปหมดเลย....เฮ้อ!! ชโย!!! ..ในที่สุดก็ผ่านการสอบมาได้ด้วยดี
เป็นไงบ้าวค่าาาาาาา~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ตอนนี้ดราม่าเยอะไปหน่อยนะ แต่มันเป็นหลักน่ะค่ะ เพราะว่าเค้าคพนาณแล้วว่า ถ้ามาทางแนวนี้ จะเข้าใกล้ NC มากที่สุดค่าาาาา
เป็นไงบ้าวค่าาาาาาา~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ตอนนี้ดราม่าเยอะไปหน่อยนะ แต่มันเป็นหลักน่ะค่ะ เพราะว่าเค้าคพนาณแล้วว่า ถ้ามาทางแนวนี้ จะเข้าใกล้ NC มากที่สุดค่าาาาา
สำหรับวันนี้ Good Bye ~ ~ ~ ~ ~ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น