คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Its Me!!! นี่แหละฉัน :: Chapter 3 Shoot
………….It’s Me!!!.............
05:30 PM @บ้านฮันคยอง
“ถึงแล้วโว้ย!!! ตื่นๆๆ ลงได้แล้ว” เสียงฮันคยองตะโกนปลุกฮีชอลลั่นรถ
“อือ...ตื่นแล้ว” มีเพียงเสียงตอบกลับมาอย่างงัวเงียที่ต้องตื่นและรีบลงมาจากรถแล้วบิดขี้เกียจไปมา
“สวัสดีครับคุณฮันคยอง” จงชินพูดแล้วยื่นมือมาขอกระเป๋าของฮันคยองและเพื่อนๆมาถือ
จงชินเป็นชายชราชาวจีนที่อยู่กับพ่อของฮันคยองมาตั้งแต่ก่อนก่อตั้งแก๊ง เพราะเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับพ่อของฮันคยองจึงเห็นฮันคยองมาตั้งแต่เกิด หลังจากที่พ่อแม่ของฮันคยองเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุจงชินก็เป็นคนดูแลฮันคยองมาโดยตลอด ในพินัยกรรมของพ่อของฮันคยองเขียนไว้ว่า หลังจากที่ตนเสียชีวิตไปแล้วจะให้ฮันคยองทำหน้าที่ทั้งหมดของตนแทน และให้จงชินเป็นคนดูแลฮันคยอง ซึ่งจงชินก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร จงชินมีความจงรักภักดีต่อพ่อของฮันคยอง ต่อฮันคยอง และต่อแก๊งมาก เขายังเป็นที่เคารพนับถือของคนในแก๊ง และมีอำนาจในแก๊งรองจากฮันคยอง มีจิตใจดี รู้ใจฮันคยองที่สุด และฮันคยองก็นับถือจงชินเหมือนญาติผู้ใหญ่ของตนคนหนึ่ง บางครั้งจะเปลี่ยนการเรียกจากคุณฮันคยองเป็น ‘คุณฮัน’ เฉยๆ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ...สวัสดีครับคุณอีทึก คุณฮีชอล คุณคิบอม คุณเรียวอุค”
“สวัสดีครับ”
“เตรียมสนามปืนไว้เรียบร้อยแล้วนะครับคุณฮัน”
“ขอบคุณครับลุงจงชิน แต่ผมคิดว่าจะไปตอนประมาณหกโมงครึ่งน่ะครับ”
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปแจ้งเรื่องนี้กับคนที่สนามก่อนนะครับ” พูดจบจงชินก็เดินออกไปเลย
“ไปนั่งทำงานที่อาจารย์ให้วันนี้กันดีกว่า” ฮันคยองชวนเพื่อนไปทำงานที่อาจารย์สั่งมาวันนี้ด้วยหน้าตาเล่นจริงทีจริง
“แหม! ไอ้ฮันขยันจริงๆเลยนะ” ฮีชอลพูดแซวอย่างขำๆ
“แน่สิวะ ฉันมันไม่ใช่คนที่อยู่อันดับ TOP อย่างแกนะ”
“แต่นายอยู่ใน TOP5 นะฮัน” เสียงอีทึกพูดขึ้นมาอย่างร่าเริง
“ถูกเลยทึก ทึกพูดถูก ว่าแต่มันได้ที่เท่าไหร่ใน TOP5 วะ?? …อ้อ! ที่5นี่นา แค่นี้ก็เก่งแล้วนะโว้ย ฮ่าฮ่า”
“เฮ้อ~ อยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ด้วยกันก่อนนะ” ฮันคยองถอนใจเบาๆกับอาการร่าเริงเกินเหตุเรื่องคะแนนของเขาอย่างเซ็งๆ และเริ่มพูดเปลี่ยนเรื่อง
“อยู่แล้วล่ะ เอาเหมือนเดิมนะฮัน”
“แน่นอนอยู่แล้ว เพื่อนมาทั้งที ต้องแสดงฝีมือหน่อยแล้ว ฮ่าฮ่า มาพวกรีบไปทำงานกันดีกว่า จะได้มาสนุกด้วยกันเร็วๆ”
………….It’s Me!!!.............
7:00 PM @สนามยิงปืน บ้านฮันคยอง
ปัง!
ปัง!
ปัง!
“พอได้แล้วมั้งฮีชอล นายยิงหมดไปตั้งหลายแม็กแล้วนะ อีกอย่างนี่มันก็ทุ่มนึงแล้วนะ ไม่หิวหรอ?”
“ยังไม่หิวหรอก อะไรวะ! เพิ่งยิงไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงเอง กลัวไม่มีเงินซื้อกระสุนหรอ? ดูสิเนี่ย เหงื่อฉันยังไม่ทันไหลเลย คนอื่นก็ยัง ใช่ไหมคิบอม?”
“ครับ” เสียงคิบอมตอบกลับมาอย่างเข้มๆและเบาๆ
“แหม! ที่เรื่องอย่างนี้พี่น้องสองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ เออ แต่อีกครึ่งชั่วโมงก็ได้ แล้วทึกกับเรียวล่ะ จะยิงต่อรึเปล่า?”
“แน่นอนอยู่แล้ว” เสียงร่าเริงของทั้งสองตอบพร้อมกัน
“สนุกดีออกเนอะเรียว”
“ใช่ ยิงปืนที่นี่น่ะ สนุกที่สุดแล้ว”
ปัง!
“ให้รู้ซะบ้างว่าที่นี่ที่ไหน ฮ่าฮ่า” ฮันคยองพูดอย่างอวดนิดๆ
ปัง!
ปัง!
“นี่ทึก ยิงปืนน่ะทำหน้าให้มันมีอารมณ์หน่อยสิ มาระบายอารมณ์ก็ต้องระบายให้สะใจ แบบนี้!” ฮีชอลพูดจบก็ยิงปืนโดนกลางหัวใจของเป้ายิงอย่างแม่นยำโดยที่แทบจะไม่ได้มองเป้าด้วยซ้ำ
“แหม ยิงปืนมันก็ต้องใช้สมาธินะซิน” อีทึกเถียงฮีชอลเสียงอ่อย และยังยิงปืนแบบเดิมต่อไป
ปัง!
ปัง!
“โถ่เว้ย! ฝีมือทึกขั้นนี้คงไม่ต้องใช้แล้วมั้ง ไอ้ที่แกทำอย่างกับว่าเป้ายิงมันเป็นคนที่แกอยากฆ่าที่สุดน่ะ”
ปัง!
“ใช่ ทึกน่ะยิงเข้าที่เดิมแค่ไม่กี่ที่ จนมันเป็นรูพรุนหมดแล้ว” ฮันคยองพูดอย่างเห็นด้วยกับฮีชอล
ปัง!
“อีกอย่างนะพี่ฮะ น่าสงสารมันออกนะ ดูแต่ละจุดที่พี่ยิงสิ” คิบอมพูดขึ้นมาอย่างเบาๆ พลางมองไปยังเป้ายิงแล้วทำหน้าแปลกๆ
“อือ บอกได้คำเดียวว่า สยอง~” เรียวอุคพูดอย่างเสียวๆ
“จะไม่ให้สยองได้ยังไงล่ะเรียว ก็จุดที่ทึกมันยิงน่ะก็...จุดยุทธศาสตร์ บ้าง” ฮีชอลพูดไปพร้อมๆกับที่ยิงเข้าแป้นของตัวเองในแต่ละจุดที่ตนพูด
ปัง!
“หัวใจ บ้างล่ะ!”
ปัง!
“สมองบ้าง”
ปัง!
“ฉันว่านะ ถ้าทึกไปยิงคนจริงๆคงเละน่าดู” ฮันคยองพูดอย่างขำๆ
“ไม่เถียงเลยล่ะ”
ปัง!
ปัง!
ปัง!
ปัง!
…
..
.
“อ้าว! หมดแม็กอีกแล้ว ไม่มีกระสุนเหลือแล้วด้วย” เรียวอุคพูดอย่างเซ็งๆ
แหม! ก็กำลังเล่นอย่างเมามัน ดันมากระสุนหมดซะได้ เซ็งจริงๆ~
“เหมือนกันเรียว ว่าไงคิบอมเหลือไหม?” ตอนแรกฮีชอลคิดว่าจะให้เรียวเอากระสุนของตนไป แต่มาดูอีกทีก็หมดเหมือนกัน เลยลองถามคิบอมดูว่าเหลืออยู่บ้างไหม
“ทางนี้ก็เกลี้ยงครับ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะให้คนไปเอามาให้แล้วกันนะ รอแปบนึง” พูดจบฮันคบองก็โบกมือเรียกลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้มาหาตนทันที
“มันก็ต้องแน่อยู่แล้วสิวะไอ้ฮัน ด่วนด้วยนะโว้ย!” พูดไปก็ยิงไป เพราะฮีชอลคิดว่าถ้าของตัวเองหมดจะได้ใช้เลย ไม่ต้องรอให้เสียเวลา.....แต่!
ปัง!
“อ้าว! หมดแล้วว่ะ เซ็งเลย”
ปัง!
“ว่าแต่? ไอ้ทึกกี้ทำไมของแกกระสุนมันยังไม่หมดแม็กอีกวะ” ฮีชอลถามอย่างสงสัย
กระสุน มันน่าจะหมดเวลาใกล้เคียงกันไม่ใช่หรือไง?
“ของฉันก็หมดแล้วนะ แต่ฉันเองใส่อันสุดท้ายไปเมื่อกี้เองอ่ะ ฮ่าฮ่า”
“อะไรเนี่ย อย่างนี้ก็มีทางเป็นไปได้ 25% ที่ทึกจะได้กระสุนมากกว่าพวกเรา ถามมันเป็นอย่างนั้นจริงๆก็โกงสิวะ ขี้โกงอ่ะ ทึกโกงอ่ะ งอนแล้วนะ” ฮีชอลวิเคราะห์เสร็จสรรพก็ง้องแง้งทำตัวปัญญาอ่อนทันที แต่ประโยคต่อมาของฮันคยองทำให้ฮีชอลหน้าบึงทันที
“น่ารักดีนะ ถ้าแกเป็นคนทำ แต่ถ้าเป็นคนอื่นทำคงทุเรศน่าดู ฮ่าฮ่า”
“เดี๋ยวจะโดยมิใช่น้อยไอ้ฮัน! จะลองดีกับฉันใช่ไหม?” ระหว่างที่ฮีชอลกำลังอารมณ์บูดเข้าขั้นโคม่า ของที่ทุกคนรอคอยและสิ่งที่จะดับอารมณ์บูดของฮีชอลให้เย็นลงและมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมก็มาถึง
“นี่ครับกระสุน เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณฮันคยองจะให้จัดโต๊ะตอนกี่โมงครับ ผมจะได้ไปบอกแม่บ้านในครัว”
“ไปบอกแม่บ้านว่าให้เตรียมของไว้ เดี๋ยวหมดรอบนี้ฉันจะไป เพราะวันนี้ฉันจะเป็นคนทำอาหารเอง ไปบอกแม่บ้านด้วยนะ” ฮันคยองบอกลูกน้องที่อยู่ตรงหน้า ดูจากหน้าตาแล้ว เค้าคิดว่าคนคนนี้เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา เพราะเค้าไม่ค่อยคุ้นหน้าคุ้นตาซักเท่าไหร่
“ครับ แต่...ท่าทางจะนานนะครับกว่าจะได้ทาน” เด็กใหม่คนนั้นพูดพลางทำตาโต เพราะเขาไม่คิดว่าผู้ชายที่เป็นนายของเขาจะเข้าครัว และทำอาหารเป็น
“นายยุ่งอะไรด้วยมิทราบ นายเป็นแม่บ้านที่เตรียมของรึไง” ฮันคยองพูดเสียงเหี้ยมกับลูกน้องตรงหน้าที่กล้ามาพูดเล่นกับเขา
“เอ่อ...” ลูกน้องคนนี้พูดไม่ออก เพราะขณะนี้กระบอกปืนที่มีกระสุนพร้อมยิงมาจ่ออยู่ที่ลูกน้องปากสุนัขไม่รับประทานคนนี้แล้ว แต่ยังโชคดีที่ฮีชอลพูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“เออน่า ใจเย็นๆหน่อยสิวะ เขาแค่พูดเล่นๆ เอาจริงเอาจังไปได้นะ”
ฮันคยองไม่พูดตอบฮีชอลแต่อย่างใด เพียงแต่หันไปบอกคนที่ตนกำลังเอากระบอกปืนจ่อหัวอยู่
“รู้ไว้ซะ! ฉันไม่ใช่คนที่แกจะมาล้อเล่นได้ วันนี้นายโชคดีมากนะที่ฮีชอลอยู่ ไม่อย่างงั้นล่ะก็นายอาจจะลงหลุมไปแล้วก็ได้ ไปได้แล้ว!” พูดจบก็ตวาดไล่ทันที
“ค..ครับ” คนคนนั้นก้มหัวแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
“ใจเย็นๆสิวะ เค้าแค่ล้อเล่นนะโว้ย อย่าอารมณ์เสียสิ”
“มายิงปืนต่อดีกว่าครับพี่ฮัน” เรียวอุคชวนด้วยน้ำเสียงร่าเริง เพราะเค้าคิดว่ามันอาจทำให้ชายตรงหน้าอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง
“ไม่ล่ะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะ? อารมณ์เสียขนาดไม่มีอารมณ์ยิงปืนเลยหรอ?”
“เปล่าหรอก ฉันจะไปทำอาหารเย็นให้คุณหนูที่ยิงปืนเล่นกันอยู่ตรงนี้ไงครับ~ เอ....หรือว่าจะไม่กินแล้วล่ะ?” ฮันคยองพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท และอวัยวะเบื้องล่างอย่างมาก
“กินสิวะ ไปเลยไป ชิ่วชิ่ว แต่ก่อนอื่นอารมณ์ต้องดีก่อนนะโว้ย เดี๋ยวอาหารเย็นของคุณหนูที่นี่มันจะไม่อร่อย ชิ่วชิ่ว”
หลังจากที่ฮันคยองไปแล้วพวกฮีชอลก็ยิงปืนกันต่ออย่างเมามัน
ปัง!
ปัง!
ปัง!
~ เวลาผ่านไป ~
“ว้า~ หมดอีกแล้วอ่ะ เซ็ง”
“ข้าวเสร็จแล้ว กินข้าวได้แล้วโว้ย” เสียงที่ดังลั่นของฮันคยองบ่งบอกว่าตัวกำลังมาในไม่ช้านี้
“เออ รู้แล้ว ตะโกนทำไมดังนักวะ กลัวไม่ได้ยินรึไง รู้ๆอยู่ว่าฉันไม่ชอบเสียงดังๆ แต่มาตรงจังหวะเลยนะกระสุนหมดพอดี”
“แหม เอาซะยาวเชียวนะ ‘รู้ๆอยู่ว่าฉันไม่ชอบเสียงดัง’ แหมๆๆ ไม่ชอบเสียงดัง แต่อยู่กับเสียงปืนได้เป็นชั่วโมง ฉันรู้สึกว่าเสียงปืนมันจะดังกว่าเสียงฉันเมื้อกี้อีกนะ”
“เฮ้อ~ พอได้แล้ว ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้างหรอฮัน?” อีทึกพูดพลางลูบท้องของตัวเองเบาๆบ่งบอกว่าตน ’หิว’ แล้ว และเพื่อหยุดทั้งสองคนก่อนที่จะแหย่กันแรงกว่านี้
“เข้าไปข้างในเดี๋ยวก็รู้น่า” ฮันคยองพูดแบบปัดๆ
“โถ่! มันก็ทำเหมือนเดิมนั่นแหละ ไปกินข้าวฝีมือเชฟสุดโหดกันดีกว่า อ้อ! ทึกก่อนไปอย่าลืมปลุกเรียวนะ” ฮีชอลมองไปยังร่างบางที่ฟุบหลับบนโต๊ะด้วยแววตาสงสัย และมองดูอีทึกปลุกร่างบางที่เขามองอยู่
“เรียว นี่เรียว ตื่นได้แล้วนะ~”
“หือ~? อือ ตื่น ตื่นแล้วครับ”
“เฮ้อ~ ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆเลยนะเรียว ว่านายสามารถหลับลงเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อเสียงปืนมันดังขนาดนั้น” อีทึกถามอย่างแปลกใจ สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มแหยๆจากเจ้าตัว
ในเมื่อนายอยากรู้ฉันก็ถามให้แล้วนะ
เมื่อได้คำตอบที่ตนอยากรู้แล้ว ก็หันไปหาร่างหนาที่มีฐานะเป็นน้องชายสุดที่รัก
“คิบอม ไปเหอะ กินข้าวๆๆ พี่หิวแล้ว”
เสียงร่าเริงของพี่สาว(?)ทำให้ผู้เป็นน้องชายผู้เป็นคนที่ยิ้มยากคลี่ยิ้มบางๆออกมาทันที
.............
.............
กลับมาแล้วค่ะ ยังมีคนรอกันอยู่รึเปล่าค่ะ แหะๆๆ ดองไว้นานมากจนมันขึ้นเกลือ แต่ตอนนี้ไรเตอร์กลับมาแล้ว จะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุดนะคะ วันนี้กลับมา มีของมาไถโทษด้วย เอาสเปคยูมินมาให้อ่าน แหะๆๆ หมักมันไว้นานมากเหมือนกัน เอามาเนื่องในวันคยูมินด้วย อ่านให้สนุกนะคะ
ปล.ปล้ำลิง
ตอนหน้าจะมีเหตุการณ์ให้คิม ฮีชอลลับสมองกันแล้วนะคะ
ปล.ปล้ำชอล
ตอนนี้กำลังคิดแบบทำแบนเนอร์อยู่นะคะ แต่ยังคิดไม่ออก อยากได้แบบไหนกันหรอ?
ความคิดเห็น