ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : โอ้..!! นี่แหละที่เรียกว่า....
8
โอ้..!!นี่แหละที่เรียกว่า.....
“ทางนี้”
เมสเสจกวักมือเรียกฉันแล้วส่งกระดาษกิจกรรม
“ฉันว่าล่องแก่งมหาสยองเป็นไง”
“ความคิดเยี่ยม”
“ทางนั่นไง”
[10นาทีผ่านไป]
ตอนนี้ฉันรอคิวล่องแก่งอยู่นะ เหลืออีกประมาณ4คนก็จะตาเราแล้ว มันไปได้ที่ล่ะ2คน แน่นอนว่าที่นั่งมันเป็นอะไรที่ลงทุนมากๆๆๆๆมันไม่ใช่ล่องแก่งทั่วไป แต่มันเป็นแบบเรืออัตโนมัติแล้วด้านข้างจะเป็นพวกผีๆทั้งหลาย แล้วก็นะ...เวลานั่งต้องเอาเท้ายอนลงไปในน้ำ อ๋อ..!!เขาก็บอกอีกว่าไม่ต้องกลัวที่จะตกลงไปทางช่องเท้า เพรามันเป็นที่นั่งพิเศษสุดๆ สมมุติว่าคุณสูง 10เซนติเมตร แล้วเวลานั่งตั้งแต่ช่วงเข่าถึงเท้าคุณยาว4เซนติเมตร เขาก็จะปรับที่นั่งให้เหลือ3เซน เพื่อ1เซนจะอยู่ในน้ำหวังว่าคงเข้าใจนะ^_^;
“เชิญค่ะคู่น้องแล้ว”
โอ้..!!เร็วจริงๆ
ฉันก็เข้าไปนั่งทางข้างหน้า เมสเสจนั่งด้านหลัง
“ไปแล้วจ้า”
พนักงานพูดแล้วก็กดปุ่มให้เรือออก พอเรือออกไปก็จะเป็นอุโมงค์มีไฟ สลัวๆ
ด้านข้างทั้งสองข้างก็เป็นเหล่าผี...ผูกคอมั่ง...อยู่ในโรงมั่ง...ผีกระสือมั่ง
“เมสเสจ...ฉันว่านะมันต้องมีอะไรมาจับขาเราแน่ๆ”
พูดไม่ทันขาดคำเมสเสจก็ร้อง
“เฮ้ย!!!”
“นายโดนแล้วหรอ”
“เปล่าๆ...มีข้อความเข้ามันก็เลยสั่นเกือบจะตกน้ำน่ะ”
-_-^^ตูตกใจหมด
ฟับ!!จ๋อม!
“ว้ากๆๆๆๆ”
...ผีตะอั๋งหนู ล้อเล่น...อยู่ๆก็มีมือผียาวๆมาจับไหล่แล้วมีเสียงอะไรตกน้ำ
“เก็บมะนาวให้หนูหน่อย”
เสียงเอฟเฟกดังขึ้น อ๋อ..ที่แท้มะนาวล้นในน้ำ พูดเสร็จมันก็ปล่อยออก
“โอ้..!!นี่แหละที่เรียกว่าลงทุนมากๆๆๆๆ”
ฉันพูดเสียงดังๆให้กลบเกลือนความกลัว
“นี่ๆคลอเดีย...ฉันว่านะเราใกล้ทางออกแล้วล่ะ”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ..มันเขียนอยู่ข้างบน”
ฉันก็มองข้างบนแต่กลับเป็น...ผีกระหัง
“กา..ริ้ดดดดดดดด..นายหลอกฉัน...”
“หายกันไง”
“ก็ได้ๆๆ..หายกัน”
อยู่ๆไฟก็ดับลงมีเสียงเอฟเฟกน่ากลัวๆมากมาย พอดีฉันตั้งตัวทันก็เลยหยิบโทรศัพท์จอขาวดำเครื่องถูกๆหน้าจอแตก มือสองขึ้นมาชูเพิ่มแสง เอ่อมันไม่ค่อยจะแสงเท่าไร
“ยัยบ้า...นั่นโทรศัพท์รุ่นไหนกันแสงหน้าจอแทบไม่มี..ต้องนี้”
เมสเสจว่าพลางชูโทรศัพท์เครื่องใหญ่ๆ ..น่าจะเป็นน่าจอสัมผัส เขาเรียกว่าไงนะ อีโพนใช่ไหมนะ ถามดีกว่า
“ว้าว!!โทรศัพท์นายเจ๋งจังอีโพนใช่ไหมนั่น”
“เธอยังสบายดี...ความจำเสื่อมหรือที่จริงแล้วเธออยู่นอกโลกกันแน่..คนในไทยมีน้อยนะที่จะไม่รู้จักไอโฟน”
“เหอะๆ...แล้วไงล่ะ...ฉันใช้ของฉันเครื่องเดี๋ยวตลอด...ซื้อต่อเขามา...หน้าจอขาวดำ แล้วก็ติดสติ๊กเกอร์ลายหน้าจอแตก....เป็นไงเท่กว่าของนายอีก”
“สติ๊กเกอร์บ้านเธอสิเป็นอย่างนั่น..ไหนๆเอามาดูหน่อยสิ”
“ไม่มีทาง...นายใช้ไอ้ไอโมนของนายไปแล้วกัน”
“ไอโฟนต่างหากล่ะ....ไหนๆขอดูโทรศัพท์หน่อย”
เมสเสจกับฉันก็แย่งโทรศัพท์กันไปมา โดยไม่สนเลยว่าจะมีผีโผล่มาที่ไหนแห่งใด
จ๋อม!
เอ่อ...คงเป็นเสียงแม่นาคทำมะนาวหล่นมั้ง
“คลอเดีย...ไอย์ซอรี่T_T”
“นะ...นายทำโทรศัพท์ฉันตกเหรอ”
“ใช่แล้ว..เอางี้ๆเดี๋ยวฉันซื้อไหนให้รับรองเจ๋งกว่าเดิม”
“แล้วเบอร์ของฉันล่ะ!!T^T”
“เอ่อ..เอางี้ๆเธออยากได้เบอร์อะไรบอกมาเลย”
“เบอร์เดิมๆๆๆๆ”
“เอ่อ...เบอร์อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่เบอร์เดิม”
“งั้น08-8888-888800”
“ได้ๆ...เฮ้ย..ยัยบ้า..มีเบอร์ที่ไหน12หลักบ้างห๊ะ”
“ล้อเล่นๆ..ฉันหาเองก็ได้แต่โทรศัพท์นายซื้อให้ฉันเองแล้วกัน”
“อื้อ”
ทางข้างหน้าฉันก็เห็นแสง
“เมสเสจๆๆๆทางออกอยู่ข้างหน้าแล้ว”
“ดีแล้ว”
“นี่ต่อไปเล่นอะไรกันดีน้า”
“รถไฟไปหาผี...เป็นไง”
“ได้สิ...ตามใจนาย”
ยูฮู้..!!ในที่สุดก็ออกมาได้ รู้สึกว่าพอฉันออกมาได้นี่ฉันจะแฮปปี้สุดๆเลยล่ะ
“พี่คะ..รถไฟไปหาผีไปทางไหนคะ”
“ทางนู้นจะตรงไปเรื่อยๆก็เจอ”
“ขอบคุณค่ะ”
พอฉันถามพี่พนักงานจบก็เดินไปหาเมสเสจ
“ไปเถอะ..มันอยู่ทางนู้น”
ฉันคว้ามือเมสเสจแล้วลากไป....ห๊ะ!! นี่ฉันจับมือเขางั้นเรอะ พอนึกออกฉันก็จะปล่อยออก แต่เมสเสจดันจับซะแน่น แต่เอาเถอะ...สงสัยจะแฮปปี้ลั้นลาเมื่อได้ออกมาจากไอ้เรือบ้านั้นเหมือนฉันละมั่ง
เห็นดังนั้นฉันก็ลากไปเรื่อยๆ จนเห็นว่าคิวไม่ยาวเท่าไร เห็นรถไฟแล้วมันนั่งได้อันล่ะ 2 คน มี 10ที่นั่ง
ไม่นานรถไฟก็ออก
มันเป็นรถไฟจอดหน้าบ้านหลังบ้านใหญ่มากๆ แล้วก็ให้หนังสือแล้วบอกว่าลงไปเดินเองแต่มีข้อแม้ในการออกจากบ้านว่าต้องไปฟังประวัติ...ความเป็นมาจอมปลอม....ของแต่ละห้องจนได้ปั๊มครบทุกห้องที่’มีประวัติ’แล้วเอามาแลกตั๋วขากลับ ถ้าไม่ได้ภายใน2ชั่วโมงจะถูกทิ้งไว้ที่นี้จนกว่าจะมีคนกลุ่มใหม่เข้ามา...แล้วเวลาเข้าไปในแต่ละห้อง...ขอให้เข้าเป็นคู่พอเข้าเสร็จแล้วล๊อกประตู
“ในบ้านนี้มีคนอยู่10คน”
เมสเสจพูดขึ้นคงอ่านจากหนังสือ...ก็สิบห้องสิบประวัติสินะ...แต่พอเปิดหนังสือที่ให้มาดูนั่นจริงๆแล้วมี30รวมห้องน้ำด้วย...เอาห้องนี้ห้องแรกดีกว่า
“ห้องนี้เป็นห้องนอนของเดเผนิก....เล่าว่าเขาอยู่ในห้องแล้วถูกโจรฆ่าตายตอนที่เขากำลังต่อโมเดลนั่นอยู่..เป็นโมเดลหอไอเฟว..แต่เขายังต่อไม่เสร็จวิญญาณจริงไม่ยอมไปไหน”
เครื่องเสียงที่ทำให้ดูเก่าๆก็ดังขึ้น กรี๊ดดดดด ฉันทายถูกว่าห้องนี้
“พอเขาถูกฆ่า..โจรก็เอาเข้าไว้ในตูแล้วล๊อกแล้วเอากุญแจโยนไว้ที่ไหนสักที่ในห้อง...ที่คุณต้องทำคือหากุญแจมาไขให้ได้..แล้วเราจะบอกวีธีต่อไป”
พอมันพูดจบ ฉันก็พุ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้งลือลิ้นชักและทุกสิ่งทุกอย่างออกมา
พอไม่เจอก็ก้มดูใต้เตียงแล้วก็พบกุญแจ ที่จริงก็ไม่เห็นหรอกเพราะในนี้มีไฟสลัวๆจะพังแหลไม่พังแหลอยู่ดวงเดียว เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ
“เมสเสจเจอแล้ว”
“มาฉันไขเอง”
เมสเสจคว้ากุญไปแล้วก็เปิด แล้วก็พบกับผู้ชายคนหหนึ่งอยู่มีเลือดเต็มไปหมด
แล้วพูดว่า
“ยินดีด้วยพวกคุณหาเจอเอาหนังสือมาปั๊บได้เลยครับ”
ว้า..โล่งอก
“เอ่อ...คุณช่วยล๊อกคุณแจให้ผมแล้วอย่าเอาไปบอกใครนะว่ากุญแจอยู่ใต้เตียงไม่งั้นคุณจะต้องอยู่ที่นี้อีก1ช.ม.อ๋อ! ช่วยเอากุญแจไปวางที่เดิมด้วยครับ”
แล้วฉันก็ออกมาได้สักที..ฉันเช๊กเวลา...ตอนที่มาถึงคือบ่ายสอง...ตอนนี้บ่ายสอง5นาที
[40นาทีผ่านไป]
“แว้ก!!ห้องนี่ไม่ใช่”
เอ่อ...ไม่อยากจะบอกว่าฉันพาเมสเสจเข้ามาห้องหนึ่งแล้วไม่ใช่ก็เลยโดนผีหลอกจนหัวฟู
“เมสเสจนายเลือกบ้างแล้วกัน”
“อื้อห้องสุดท้ายแล้วนี่”
“งั้นห้องไหนดี”
“เอางี้..ห้องน้ำใหญ่ดีป่ะเพราะไม่งั้นมันจะมีห้องน้ำไวทำไม”
“อื้อ..!ดีเลยงั้นคราวนี้นายลองหาของเองบ้างนะ...ฉันหาเจอเกือบทุกห้อง”
ใช่แล้วฟังไม่ผิดหรอก
“ก็ได้”
“ไปเถอะ”
ฉันดูแผนที่แล้วเดินไปชั้นบน
กึกๆ....ประตูยังไม่ล๊อกดีใจจัง
ตอนนี้เข้ามาอยู่ในห้องน้ำแล้ว...ห้องออกแนวแคบมากๆ
อ่างอาบน้ำมีม่านกั้นไว้
“ห้องนี้เป็นห้องของมัสตันเป็นห้องที่ฆ่าตัวเองตายโดยผูกคอตายที่อ่าง....อ่างมีน้ำอยู่แล้วก็ตอนที่มัสตันพี่ชายของเดเผนิกผูกคอนั้นเขาก็ตั้งกล่องบ้างอย่างไว้บนอ่างล้างมือ..กุญแจตกอยู่ในอ่างน้ำที่มีเลือดของมัสตันปะปนอยู่..ทีมาของเลือดคือเขากรืดข้อมือตัวเองก่อนผูกคอตาย...ภารกิจคือคว้านหากุญแจนั่น”
พอเมสเสจเปิดม่านดูก็พบกับมัสตันผูกคออยู่
“เมสเสจคว้านเลย”
เมสเสจก็คว้านหาหน้าก็อยู่ห่างจากขามัสตันไม่ถึงคีบ
“เจอแล้วๆๆ”
เมสเสจพูดแล้วทำท่าดีอกดีใจมากๆ
“มานายล้างมือก่อนส่วนฉันไขเอง”
กึกๆ..พอฉันไขก็ไขไม่ออก
“ฮ่าๆๆ...กุญแจไม่ได้มีดอกเดียวน่ะครับ”
เสียงก็ดังขึ้น
-_-^^
“เมสเสจมาช่วยไขแล้วกันฉันหาเองนายหาไม่ได้เรื่องเลยนะ”
“-_-^^”
พูดเสร็จฉันก็คว้านหากุญแจแล้วก็เจอสองดอกใกล้ๆกัน
“เอ้าลองไขดู”
“ไขไม่ออก”
“อันนี้ล่ะ”
“อ๊ะๆ..ออกแล้ว”
ฉันรับล้างมือออก
“ยินดีด้วยครับปั๊บเองเลยครับแล้วช่วยเอากุญแจใส่มาในอ่างด้วย”
มัสตันลืมตาแล้วพูดขึ้น
กา..ริ้ดดดดดดด!!
ดีใจจัง ตอนนี้ก็บ่ายสองห้าสิบแล้วนี้
“กลับเถอะ”
“อื้อๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น