ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รถเมล์หหรรษา
5
รถเมล์หรรษา
“พี่คลอเดียฮ่ะ...ตื่นเร็วๆสิสายแล้ว....พี่นอนทรงโซฟาตั้งนานแล้วน่ะ”
อาเคียปลุกฉัน
“อ้าว...ฉันมาอยู่เนี่ยตอนไหนเนี่ย เอ๊ะ เอ๊ะ สาว่า นิชคุณมาส่งฉ้านช่ายยยหม้ายยยย”
“คล้ายๆอยู่แต่ผมว่าไม่ใช่นะ”
“อย่างนี้ต้องถามเมสเสจแล้วล่ะ”
ฉันรีบเดินไปที่โทรศัพท์บ้านอ๋อใช่สิ เบอร์หมอนั่นฉันจดมาไว้ไหหนแล้วนะ อ๋อ สมุดโทรศัพท์ไง
(ฮัลโหล)
“ขอสายเมสเสจค่ะ”
(พูดสายอยู่-_-)
“นายเห็นคนหน้าตาหล่อๆที่มาส่งฉันไหม ใช่นิชคุณป่ะ”
(ไม่ใช่โว้ย ฉันเป็นคนไปส่งเธอที่บ้าน)
“อ้าวแล้วคนที่ฉันนั่งคุยล่ะ”
(ก็นั่นล่ะฉันอีก มาทำความสะอาดห้องครัวด่วน)
“กี่มะ...”
ติ๊ด....ติ๊ด
...................-_-^^ ฉันน่าตาดีระดับหนึ่งยังกล้าตัดสายคนสวยทิ้งเรอะ แค่จะถามว่ากี่โมง ชิชะไม่สน ฉันเดินไปอาบน้ำและเตรียมตัวไปบ้านเมสเสจ โดยนั่งรถเมล์ไป
“ไปแล้วนะอาเคีย”
“เชิญ”
ตอนนี้ฉันรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล
อุ้ย.! มาแล้ว
ฉันรีบวิ่งขึ้นรถเมล
ง่า..เหลือที่นั่งข้างผู้ชายวัยแก่หน่อยๆ เอาวะนั่งก็ด้ายยยยแต่ขอแอบๆหน่อยขี้เกียจจ่ายค่ารถ
เอ๊ะ!!
ฮ่าๆ!! ยัยคนเก็บตังมันหลับอยู่นิหวา
“น้องๆ”
อยู่ๆไอ้โอนเอดช์[old age] ก็หันมาสะกิดฉันโอ้โหย..! เรียกฉันน้องหรอ...ดูหนังหน้าตัวเองก่อนเรียกเถอะ เห็นแล้วสงสาร
“อะไรค่ะคุณลุง”
“น้องลืมทาโรออน..มาหรือป่าว กลิ่นตุๆ”
ห๊ะ...#_@ ตลกแล้ว ฉันอะนะจะลืมทา ไม่มี้ไม่มีทาง....อ่ะไหนๆก็ไหนๆ
ฟิ๊ดดด!!
ฉันจึงลองก้มลงดม
ไหนวะ กลิ่นตุๆ ตาลุงนั้นมุกเพี้ยนแน่ๆ ฉันรับประกัน
“ไหนอ่ะลุงไม่เห็นจะมีกลิ่นอะไรตุๆสักนิด”
“เรอะๆ....สงสัยก็เป็นหวัด”
หวัดขั้นรุนแรงด้วย..!!
ป๊าบ...!
เฮ้ย...!ใครพาทุเรียนขึ้นรถเมลวะ ฉันหันไปมองคนชราข้างๆฉัน
อ๋อตูGetล่ะ อีตาลุงดันปล่อยลมออกมาเบาๆนี่เอง
“แหวะเธอตดเรอะ”
คนที่ชราก็ลุกขึ้นแล้วพูด
หน๊อยยย!!! แกล่ะตด
“ลุงค่ะหนูจะตดไปให้หมามันดมทำไมกัน”
ฉันไม่ยอมแพ้ ลุกขึ้นเช่นกัน
คนในรถต่างก็หันมาสนใจฉัน คนขับรถก็เฉยเมย คนเก็บตังก็หลับอยู่เช่นเคย
“เธอว่าฉันว่าหมางั้นเรอะ”
“ไม่ใช่....ไม่ใช่หมาธรรมดาน่ะหมาขี้เรื้อนด้วย”
บังอาจมาทำให้ฉันเสียหน้า ต้องเจออย่างเน้!
“ยัยนี่!!!”
“ยัยไหนย่ะ”
-_-^^ ฮ่าๆ ป้ายลงรถพอดี ฉันเลยวิ่งปรี๊ด ลงรถ
“เฮ้ยน้องๆค่ะน้อง”
อะไรวะ ฉันตดอีกเรอะ
“อะไร!”
“พี่ลืมเก็บตังค่ารถ”
โหย....มีการตามมาเอาอีก อารายว้า
แต่ช่างเถอะ ฉันคว้าหาเศษเหรียญในประเป๋า
กา...กรี๊ดดดดด....!!! ลืมเอาเป๋าตังมา
อุ้ย...เจอช๊อกโกแล๊ตที่เป็นเหรียญพอดี
“อ่ะเงิน”
ฉันรีบหยิบเหรียญช๊อกโกแล๊ต ใส่มือนังคนเก็บเงิน
“เดี๋ยวๆๆๆ!!”
แต่พอคนเก็บตังเห็นเงินว่าเป็นช๊อกโกแล๊ต ฉันก็วิ่งมาไกลแล้ว แถมหันไปส่งยิ้มให้คนเก็บตังอีกด้วย โยส! เห็นประตูทางเข้าบ้านนายเมสเสจแล้ว
ปึก!!
อ๊ากกก!!เครื่องบินชนจมูกฉัน!! เอ๊ะ.....ไม่ใช่นี่หวา ฉันลืมตาขึ้นกำลังจะขอโทษคนที่ฉันเดินชน
“ขอ.....”
“เธอมาสาย”
กา.......ริ้ดดดดดดด....นะ...นะ...นะ...นายเมสเสจ
วันนี้เป็นวันอารายกาน!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น