ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไหมพรมของฉ้าน!
2
ไหมพรมของฉ้าน!
“แกทำอะไรนะ”
ดับเบิลถามฉัน
“ตากผ้ามั้งย่ะ..ฉันถักผ้าพันคอให้พี่กิ้นย่ะ”
“อ๋อ...หรอ”
“ใช่..พี่กิ้นเพิ่งกลับมา”
“พี่กิ้นสุดสวยของแกหรอ”
“ใช่ๆ..เอ๊ะอย่ากวนฉันสิ”
ผ้าผันคอที่ฉันถักไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ดีใจมาก เมื่อคืนฉันนั่งทำเกือบทั้งคืน พรุ่งนี้คงจะเสร็จพอดี ต้องรีบหน่อยวันเกิดของเขาอีกแค่สองวัน
“ทำอะไรกันอยู่เหรอซันเดย์”
ยัยบิวตี้ตัว ส ใส่ เกือก ของห้องฉันไม่ค่อยชอบบิวตี้หรอก เพราะยัยนั่นชอบอยู่ใกล้ๆเพลย์ อ๋อ...เพลย์ดูออกเสียงไม่ออก จริงๆง่ายมากถ้าเป็นภาษาอังกฤษ Play ไง
เพลย์เป็นหนุ่มหล่อของห้องนี้
“อ๋อ...ฉันจะถักผ้าพันคอให้พี่กิ้น”
“แน่ใจหรอว่าพี่กิ้นนะ”
“อ้าว!เพื่อนฉันบอกว่าพี่กิ้นก็พี่กิ้นสิย่ะ ไปไกลๆเลยไป้”
ดับเบิลพูดกับบิวตี้ หุหุ ฉันสะใจแทนเลย
ตอนนี้เป็นเบรกสั้น10นาที
“นั่งที่เถอะดับเบิลเดี๋ยวครูใกล้มาแล้วล่ะ”
ว่าพลางฉันก็เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดใส่กระเป๋า
“ค่า”
[เที่ยงนาฬิกา]
“ดับเบิลวันนี้ฉันพาข้าวกล่องมากินในห้องแกจะกินกับฉันไหมฉันทำมาเพื่อแกมีช้อนด้วยเอาป่าว”
“จัดไป”
ว่าพลางดับเบิลลากเกาอี้ของตัวเองมาพร้อมหนังสือเล่มหนึ่ง
คงนึกได้สิว่าพอกินข้าวเสร็จแล้วจะอ่านเลยเพราะฉันจะถักอยู่แล้วนี้
“วันนี้เป็น แตนแต๊น ข้าว ไข่ ไส้กรอก เบสิก”
“จ้า...น่ากินมาก”
“จะกินไม่กิน”
“กินสิ”
ฉันกับดับเบิลกินข้าวจนหมดกล่องส่วนฉันกินเหลือครึ่งหนึ่ง
“ทำไมแกไม่กินให้หมด”
“ฉันอิ่ม”
“เออๆ! แล้วแต่แกเถอะ ฉันจะอ่านReborn”
เห็นดังนั่นฉันจึงหยิบมานั่งถักต่อ...นี้ม่วนที่สามแล้วใกล้เสร็จแล้วล่ะ
แต่เบื่อจังค่อยทำที่บ้านแล้วกัน
“นี่ๆยัยดับเบิลไปเดินเล่นกันปะ”
“ไม่เอาฉันจะอ่านหนังสือ”
“เชอะ ฉันไปคนเดียวก็ได้”
ก่อนที่จะไปฉันก็หยิบหนังสือที่เพิ่งซื้อมาไง
‘ให้เขารักเราได้’
ฉันเดินมานั่งใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน
เอาล่ะข้อสาม
‘อย่าทำตัวเป็นจุดเด่น เพราะเขาอาจจะไม่กล้าจีบคุณอาจจะคิดว่าคุณมีคนรักแล้ว’
ข้อนี้ง่ายมากๆๆๆๆ ข้อนี้ฉันเห็นด้วยนะ
ข้อสี่
‘พยายามทำตัวไม่ห้าวเกินไปพยายามทำตัวให้เรียบร้อย เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบผู้หญิงเปรี้ยวห้าวหรือถ้าชอบก็แค่ชอบแค่แบบผ่านๆ’
ข้อนี้เห็นด้วยอีกข้อ แต่ดูถ้าจะยากนิดหน่อย
“อ่านอะไรอยู่หรอซันเดย์”
ใครวะ....อย่าบอกนะว่าเป็นฝาแฝดชายของยัยบิวตี้ที่ชื่อแฮนชั่ม
บอกเงยหน้าขึ้นมาก็เป็น...พะ...พะ....ผี เอ้ย ไม่ใช่ เพลย์
“เอ่อ....ไม่มีอะไร”
“ไหนเอามาดูหน่อยสิ”
“เอ่อ...ของพี่กิ้นน่ะ ฉะ..ฉันขโมยมา”
“ไหนๆอ่านหน่อยดิ”
ว่าพลางคว้าหนังสือฉันไปเฉย
“...ข้อนี้ฉันเห็นด้วยนะข้อห้าที่ว่าอย่าคบเพื่อนผู้ชายมากๆ เพราะเขาอาจเข้าใจผิดว่าคุณหลายใจ...”
นั้นมันฉันเลยนี้หว่า
“ฮ่าๆ....ตรงกับฉันเลยเนอะ”
ฉันพูดแก้เขิน
“นั่นแน่...อ่านหนังสืออย่างนี้แสดงว่าชอบใครอยู่ล่ะสิ>0< บอกฉันได้นะ”
“ตะ..ตลกแล้ว..ฉันบอกว่าขโมยพี่กิ้นมาอ่านไง-^-“
“เอ๊ะๆ...อย่าบอกนะว่าเป็น....”
“ปะ....เป็นอะไร>///<”
“เป็นนาย....ทีแคแน่ๆ”
ทีแคเพื่อนสนิทข้างห้องของนายนะเหรอม่ายมีทาง ฉันชอบ...นายนั่นล่ะ >0<
“ม่ายช่าย!!น้า”
“ใช่แน่ๆ”
“ไม่ใช่...ฉะ..ฉันไปล่ะ”
“เธอนี่ตลกดีเนอะ”
ฉันรับเดินกลับห้องทันที กะว่าจะมานั่งทำผ้าพันคอต่อ
กึก!
พอฉันเปิดประตูเข้าไปก็ไม่พบใคร ดีแล้วแหละ
ฉันกำลังหยิบไหมพรมมาถักต่อ ก็พบกับ รูขนาดใหญ่
อ๊าก เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ฉันคิดว่าฉันดูอย่างละเอียดแล้วนะ
ฉันลองนับดูว่าต้องแก้กี่ล๊อก
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
สิบเลยหรอ ฮื่อๆๆเสียเวลาทำจริงๆ แต่ก็ต้องแก้
แก้ไปแก้มา ก็จะหมดคาบเที่ยงแล้ว แก้ใกล้เสร็จพอดี
“อ้าวซันเดย์...ฉันตามหาแกตั้งนาน-_-^^”
“แหะๆ...แกอย่าเพิ่งมากวนฉันนะ..กำลังปวดหัว”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ฉันต้องแก้ใหม่อีกตั้ง10ล๊อกนะสิ”
“สงสารแกวะ”
“ฉันดูน่าสงสารขนาดนั้นหรอT^T”
“มาก!”
กรี๊ดดดดด!! เสร็จแล้ว
“เสร็จแล้วดับเบิล”
“แกทำเสร็จแล้วหรอ!!”
“เอ่อ...ฉันหมายถึงแก้เสร็จแล้ว”
“นึกว่าเสร็จทั้งหมด”
“นั่งที่ค่ะนักเรียน!”
ดับเบิลเดินกลับที่นั่ง
ส่วนฉันก็มองไปที่เพลย์
ฮ่าๆ ฉันทำไปแล้วขอหนึ่ง วันนี้มองเขาน้อยลง
“วันนี้เราจะมาเรียนเกี่ยวกับการแต่งนิทานนะค่ะเราจะทำเป็นProject เป็นProjectเพื่อเด็กยาจน 2คนต่อเล่มนะค่ะ”
ฉันส่งสายตาไปให้ดับเบิล
“ฮ่าๆ ไม่ต้องส่งเซนกันคะ...ครูเตรียมคู่ให้แล้ว”
ต่อจากนั้นครูจีน่าก็ร่ายรายชื่อให้ ฉันก็รอฟังชื่อตัวเอง
“ซันเดย์กับเพลย์”
เอ่อ....ฉันคงกำลังฝันอยู่ไม่งั้นก็หลับในห้องเรียน
“เอาละขอให้นั่งเป็นคู่แล้วคุยกันว่าจะแต่งแบบไหน”
ฉันตัดสิ้นใจเดินไปหาเพลย์เอง
“แต่งเรื่องอะไรดี..ซันเดย์”
“แล้วแต่นายแล้วกัน”
“เรื่องเธอแอบชอบทีแค...เป็นไง?”
“ความคิด....บ้า!!”
“อ๋อแล้วหนังสือเล่มนั้นนะ..ว่างๆขอยืมมาอ่านด้วยสิ”
“ตลก!”
“เข้าเรื่องดีกว่า...ฉันคิดว่าย่าจะเป็นนิทานแฝงสุภาษิต”
“ใช้สุภาษิตอะไรดีล่ะ...งั้นเพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก เป็นไง”
“ใช้ได้อยู่นะ”
กริ๊ดดดด!! เพลย์ชมฉัน
“เอ่อ...เอางั้นนะ”
“คิดชื่อตัวละครสิ”
“ดังกับเดย์เป็นไง”
ฉันออกความคิดที่จะระบายความอิจฉาพี่ดังกิ้น
ถ้ายังคิดไม่ออกนะ ก็ดังมาจาก ดังกิ้น ส่วนเดย์ มาจาก ซันเดย์
“ชื่อคล้องกันดีเยี่ยม”
“แล้วก็สองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันแต่หน้าตาของดังสวยกว่าเดย์...เดย์ก็เลยอิจฉาแต่ไม่แสดงออก”
“เธอคิดได้ไงเนี่ยใช้เวลาแป๊บเดียวเอง”
“ก็ฉันไบท์อ่ะ”
“ฉันก็ไบท์นะแต่ไม่แสดงออก”
แนะ...มันเรียนแบบนิทานฉัน
“ต่อเลยนะ...วันหนึ่งฉันคนนี้จากกันไป3ปีแล้วก็มาเจอกันอีกครั้งดังก็สวยขึ้นส่วนเดย์ก็อิจฉาเพิ่มมากขึ้น”
“อ่าฮ่ะ”
“เอ่อ..ฉันคิดไม่ออกแล้ว”
ฉันก็คุยกับเพลย์ว่าจะทำอย่างไรกับหนังสือจนหมดคาบ เลิกเรียนพอดี
พอฉันเดินมาที่ต้นโต๊ะจะเอาไหมพรมมาเก็บมันก็หาย
“ดับเบิล...เธอเห็นไหมพรมฉันไหม”
“เอ๊ะ!ไหมพรมหรอ...ฉันคิดว่าของบิวตี้..ฉันฉันบิวตี้เอามันไปคลุกกับดิน”
กรี๊ดดดดด!! ฉันจึงรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง
“บิวตี้!!!”
พอบิวตี้เห็นฉันจึงรีบวิ่งไป ส่วนฉันรีบเก็บไหมพรมที่เปื้อนดินขึ้นมา
T^T ฉันคงต้องถักให้เสร็จทั้งยังนี้....เสร็จแล้วค่อยซักแล้วกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น