ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ซวยช่ำซวยซ้อน
2
กวาดตำรวจ ขึ้นศาล
“กริ๊ด..!!!ฉันไม่ยอมหรอกน้า”
“ไปเถอะ”
นายอึหมาห้าสิบ คว้าข้อมือฉัน แล้วลากไปที่ร้าน
“เอาล่ะนั่งลง”
นายขี้หมาก็นั่งลงตามฉัน
“เรามาเคลียเรื่องของเราดีกว่า-.,-“
“เอ่อ.....ลืมไปว่าจองตั๋วไปลอนดอน บุ้ยบุ่ย โชคดีน่ะค่ะสุดหล่อ”
เพล้ง!!!
เพื่อสร้างความชุลมุน ฉันจึงจำเป็นต้องทุบกระจกร้านและ จากนั้นฉันก็วิ่งมาที่บ้าน
บ้านของฉันเป็นบ้านหลังเล็กเท่าคอกหมู ซึ่งแน่นอนว่ามันถูกมากๆ และไม่ไกลจากร้านเมื่อกี้ที่วิ่งมา ฉันจึงสามารถวิ่งมาหลบได้ด้วยความเร็วสูง
“มีอะไรหรอพี่คลอเดีย”
น้องชายสุดที่รักฉันถามขึ้น
“ก็....เหมือนเดิม”
“ถ้าพี่เกิดโดนจับจะทำยังไง”
“ก็ซวยไงอาเคีย”
“พี่คลอเดียวันนี้1 เมษายน เวรพี่ไปกวาดหน้าบ้านไม่ใช่หรอ พี่ลืมหรอไงกัน”
“จ๊ะๆๆ”
ลั้นลา กวาดบ้านหลังโตนี้มีความสุขจริงๆ
ปี้ ป่อ ปี้ ป่อ!!!!
เสียงรถตำรวจดังขึ้น แต่ฉันก็ไม่สนใจ สงสัยจะจับโจรล่ะมั้ง
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ นี้ตำรวจ ยกมือขึ้นแล้วไปโรงพักซะ”
อยู่ๆตำรวจหน้าลาว เอ้ย หน้าโหดก็เดินขึ้นมา
“อะไรกันคุณตำรวจ”
“ก็คุณไปกินที่ร้านอาหารแล้วไม่จ่ายเงิน แถมยังทุบกระจกร้านอีก”
งานใหญ่เข้ามาหาโดยไม่ต้องกอกใบสมัคร แหม.....รายนี้มาถึงบ้าน
ณ โรงพัก
“เจอตัวแล้วหรอคุณตำรวจ”
แหม ไม่เจอมั้งย่ะ พูดอย่างนี้ บริจาคตาให้คนตาบอดดีกว่ามั้งไอ้น้อง
“ครับ”
“ยัยโจรพันห้าไม่ยอมจ่ายเงินแถมทุบกระจกร้านผมอย่างงี้ขึ้นศาลเลยไหมครับ วีนส์.. เอ้ย คุณตำรวจ”
หน๊อยจะอะไรกันมากมาย เดี๋ยวคนสวยจับแกงกินเสียเลยนี่-_-^^
“ถ้าเขาไม่มีก็ขึ้นศาลครับ เอ้า!!เธอมีเงินไหม เอาเป็นว่า รู้จักเงินไหมจะดีกว่าสำหรับเธอ”
หน๊อยไอ้ตำรวจหน้าลาวหาว่าฉันไม่เคยจับเงินงั้นเรอะ
ฉันมีอยู่แล้ว ใครไม่มีก็บ้าไปแล้ว
“มีสิค่ะ”
“เท่าไรล่ะ”
ไอ้ตำรวจหน้าลาวถามฉัน
“2”
“สองหมื่น?”
นายขี้หมาพูด
“เปล่าสองร้อยตางหาก”
-_-^^ สีหน้าหมอนั้นดูเคืองๆอยู่น่ะ
เอาล่ะ ขึ้นศาลก็ขึ้น แต่ขออะไรอย่างสิ (อะไรย่ะ:wan_mismy)
ขออย่าเข้าคุกก็พอ T^T
ไม่นานก็ไม่ผ่านไปสักที
โปรดอย่าถามว่าฉันอยู่ไหน
ฉันอยู่หน้าศาลน่ะสิ
“ศาลตัดสินว่าคุณทำผิดโดนประหารชีวิต”
ห๊ะ!!! อะไรแค่ฉันไม่จ่ายเงินกับทุบกระจกแค่นั้น ถึงขั้นต้องฆ่าเลยหรอ
“อะไรกันค่ะ หนูแค่ไม่จ่ายเงินค่าอาหารเอง”
“งั้นเธอชื่ออะไร คลอเดีย ซินดิสันรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ...หนูชื่อคลอเดีย ซินดิตันค่ะ”
“อ้าว งั้นขอโทษที พอดีว่าหยิบคดีผิดฉบับ”
-_-^^ทำตกใจหมด
“okay!! ฉันเจอแล้ว ศาลตัดสินให้คุณเจนิโต้ ซินดิตัน รับใช้คุณ เมสเสจ บา-เดอะฟอมม์ เป็นเวลา 1เดือน แล้วใช้เงินคืนอีก 500บาท ก่อนปี 25XX”
ทำไมชื่อนายขี้หมาดันพูดถูก ยังกับเป็นเพื่อนกันแนะแถมหน้าตาก็ยังคล้ายคุณตำรวจอีก ยาดติกันรึเปล่าเนี่ย
“ศาลครับ รับใช้ตั้งแต่วันไหนครับ”
“เริ่มตั้งแต่วันนี้”
จากนั้นเรา สอง คน ก็เดินออกมา
“จะให้ยัยโจรพันห้าอย่างเธอทำอะไรก่อนดีน้า^o^”
“นี้ฉันมีชื่อน่ะ ชื่อว่าคลอเดีย ไม่ใช่ชื่อโจร พ่อนาย-_-^^”
“โห! เกือบถูกพ่อฉันชื่อ จอห์น บาเดอะฟอมม์”
แนะนำชื่อแม่เลยไหมไอ้น้อง
“อ๋อ จ๊ะๆๆๆ”
“อย่างแรกที่เธอต้องทำคือ......ทำความสะอาดห้องน้ำทุกห้องในบ้านของฉัน คงเหยื่อแย่เลยล่ะ:p”
อ๊า.....ไม่มีทางที่คนสวยอย่างฉันจะทำความสะอาดห้องน้ำ ถึงจะจนแต่ก็ไม่ล้างนะย่ะ อ๋อ...แน่นอนเวลาอยู่บ้านอาเคียล้างให้
“เหอะๆ.....ไม่เอาขอทำห้องรับแขกแทนได้ไหม”
“ได้สิ”
“จริงหรอ”
“วันนี้วันอะไร”
“ถามฉันทำไม 1 เมษายน ไง”
“โง่อีก...วันนี้วันโกหก April fool dayไง”
ณ บ้าน เมสเสจ
“อะนี่...อุปกรณ์ล้างสุขา”
“คุณชายค่า ถือว่าเห็นแก่คนสวยๆด้วยเถอะ ขอทำห้องรับแขกแทนไม่ได้หรอ”
ฉันทำตาวิ้งๆ ใส่เมสเสจ
“ก็ได้ถือว่าเป็นการต้อนรับคนใช้คนคนที่ 201แล้วกัน”
“ห๊า!!!มีตั้ง200คนแล้วยังจะให้ฉันทำอีก งั้นขอทำอะไรที่ง่ายๆกว่านี้แล้วกัน ถือว่าคนที่สวยที่สุดในโลกขอร้อง”
ฉันลองขอร้องอะไรที่ง่ายกว่าเช่นล้างจาน ต่างๆนาๆ
“งั้นล้างรถให้หน่อยสิ”
โอ๊ะ...! ใจดีกว่าที่คิด
“มีกี่คันล่ะ”
“ประมาน30คันมั้ง”
“งั้นฉันทำห้องรับแขกเหมือนเดิมดีกว่า”
เหอะๆ 30คัน สงสัยบ้านนี้เขาต้องเอารถไว้กินเป็นมื้อกลางวันแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น