ชุลมุลลุ้นรักยัยโก๊ะตัวแสบแถมนายตัวดี

                  ตอนที่ 1
                         กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆกริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่คือเสียงนาฬิกาที่ปลุกฉันในเช้าวันอากาศดีวันหนึ่ง เพล้ง! และนี่คือเสียงของนาฬิกาที่กระทบกับพื้นห้องนอนฉัน

                                 ก๊อก...ก๊อก...โมชิ ตื่นได้แล้ว โมชิ ตื่นได้แล้วนี่มัน7.36 น. แล้วน่ะ ลูกคนนี้นิจริงๆเลย เฮ้อ

                                       O_O 7.36 น.แล้ว ยังงี้ก็สายน่ะสิ  หลังจากตกใจกันไปแล้วพอสมควรฉันก็วิ่งหน้าตั้งไปอาบน้ำทันทีด้วยความเร็วภายในระยะเวลา 5 นาที (จะซกมกไปมั๊ยเนี่ยเรา เฮ้อ =_=^^)

                                 ไปก่อนน่ะแม่ ฉันบอกแม่ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงเลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าข้างหน้าบ้านฉันมันมีโซ่ล่ามไอ้เมโร่อยู่(หมาฉันเองแหละ) และด้วยความเร็วสูงนั้นเอง ในเสี้ยววินาทีที่ฉันอึ้งอยู่นั้นก็ไม่ทันซะแล้วตอนนี้ฉันลงไปนั่งตะครุบกบอยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                                   ฮือๆๆๆอยากจะบ้าตาย จะร้องไห้เป็นภาษาอะไรดีฟะแง้ง

 

                                  โมชิ ยังไม่ไปอีกหรอลูก 7.50 น.แล้วน่ะ

                                  หา O_O 7.50น. อึ้งค่ะ....

                                  เอ้ามั่วแต่อึ้งเดียวไปไม่ทันน่ะโมชิ

                                  ค่ะแม่ หลังจากนั้นฉันก็วิ่งๆวิ่งสุดๆวิ่งเท่าที่จะวิ่งได้

                                  เฮ้อๆๆเหนื่อยเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะโรบินยิงแอบเปิ้ล(มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ยยัยโมชิ)

                                   O_O ทำไมไม่มีใครมาโรงเรียนเลยล่ะ (ฉันรำพึงรำพันอยู่กับตัวเองเมื่อเห็นว่าไม่มีใครในโรงเรียน)   อืม...โทรหายัยวุ้นดีกว่า

                                    ตู๊ด........ตู๊ด.........

                                    ฮัลโหล

                            วุ้นทำไมแกไม่มาโรงเรียนอ่ะ

                                    วันนี้โรงเรียนหยุดไง อะไรกันนี่เธอไม่รู้หรอโมชิ(ดูมันยังมีหน้ามาถามอีกว่าไม่รู้หรอ)

                                    ฉันจะไปรู้ได้ไงย่ะ เมื่อวานครูก็ไม่ได้บอกอะไรนี่

                                    บอกครูเค้าบอกตอนกลับบ้านนี่

                                   บอกตอนกลับบ้านเนี่ยน่ะ เมื่อวานฉันกลับบ้านตั้งแต่กลางวันแล้วยัยวุ้น

                                   อ้อ จริงด้วยเมื่อวานเธอปวดท้องก็เลยกลับบ้านก่อนนี่นา

                                   เพิ่งจำได้หรอย่ะ

                                  แหะๆ ขอโทษน่ะ

                            #160;     มันสายไปแล้วล่ะวุ้น

                                   .....

                                   แค่นี้น่ะวุ้น ฮือๆๆ

                                    นี่โมชิ เธอร้องไห้ทำไมใครทำอะไรเธอ

                                   โมชิ โมชิ

                                   ตู๊ดๆๆ...............

                                   ฮือๆๆทำไมมันถึงได้ซวยบรมแต่หัววันเลยเนี่ย    พระเจ้าไม่ชอบขี้หน้าโมชิหรอค่ะถึงได้กลั่นแกล้งกันถึงเพียงนี้   ฮือๆๆ

                                   โธ่เว๊ย   เฟี้ยว โป๊ก...โอ๊ย  O_O นั้นไม่ใช่เสียงฉันร้องน่ะ เอเสียงใครหว่า

                                  ใครแตะมาว่ะ อ้าวเอาแล้วใครแตะไปฟะงานนี้มีเรื่องแน่เลย เอิ๊กๆๆ ใครแตะฟะเอคุ้นเหมือนเราจะแตะน่ะเนี่ย 

                                   O_O   ก็เรานี่หว่า เผ่นก่อนล่ะเด้อบ่อยู่แล้ว

                                  เธอใช่มั๊ยที่เป็นคนแตะมา เค้าเดินเข้ามาอย่างหาเรื่อง ในขณะที่ฉันกำลังถอยไปเรื่อยๆตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองเป็นอย่างมากเมื่อ   แองเจิ้ลในตัวฉันกับเดวิลในตัวฉันมันออกมาพร้อมกัน

                            แองเจิ้ล : ยอมรับผิดไปเถอะ แล้วก็ขอโทษเค้าซะ เค้าคงไม่เอาเรื่องหรอกน่ะจ๊ะ

                            เดวิล      : จะไปยอมรับได้ไงถ้ามันฆ่าเธอขึ้นมาจะทำยังไงเล่า  ฉันว่าเธอฉวยโอกาสเหมาะแล้ววิ่งเลยดีกว่า

                           แองเจิ้ล : อย่าไปฟังน่ะโมชิ ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดซิ

                           เดวิล       : วิ่งเด่ ถ้าเธอไม่วิ่งหมอนี่เกิดบ้าเลือดฆ่าเธอขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ

โหมดความเป็นจริง

                          และแล้วฉันก็ตัดสินใจวิ่ง

                            O_O   นี่เธอจะไปไหน หยุดเดียวนี้น่ะ

                             ทำไงดีนายนั้นตามมาติดๆเลย โหจะแค้นอะไรกันนักกันหนากะอีแค่แตะกระป๋องไปโดนหัวเนี่ย...

                           หยุดเดียวนี้น่ะ ฉันบอกให้หยุดไม่ได้ยินรึไง แฮ๊กๆๆ หยุดน่ะ เสียนายนั้นตะโกนตามหลังมาแต่ไกล

                           หยุดให้โง่ดิ ถ้าฉันหยุดนายก็เล่นงานฉันซิ แฮ๊กๆๆ   อ่ะถึงบ้านฉันแล้วนี่นา ดีล่ะฉันจะวิ่งเข้าบ้านทีนี้นายก็ตามเข้ามาเล่นงานฉันไม่ได้   5555+อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก 555+ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ(มันมีอะไรน่าขำนักฟะเนี่ย เฮ้อ หัวเราะจนเหนื่อย)

 

                      กลางคืน....

                            ตู๊ด........ตู๊ด......... 

                            ฉันโทรหายัยวุ้นอีกรอบหลังจากที่ฉันอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้ว

                            ฮัลโหล

                            วุ้นนี่ฉันเองน่ะ

        #160;                   งืม..มีไรหรอโมชิ

                            ฉันจะโทรมาถามแกว่าพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนป่าวอ่ะ

                            ไปจ๊ะ

                            แน่ใจน่ะ

                            แน่

                            งืม งั้นก็แค่นี้แหละน่ะ

                            บาย

                              ตู๊ด........ตู๊ด......... 

                              กริ๊ง................กริ๊ง................

                             ฮาว~ ~ ~ ฉันอ้าปากฮาว อย่างกว้างเมื่อไดเยินเสียงนาฬิกาปลุก ฉันล่ะเกลียดเสียงนาฬิกาปลุกจริงๆ

                           ไปก่อนน่ะค่ะแม่ ฉันบอกแม่อย่างอารมณ์ดีเพราะวันนี้ฉันตื่นไม่สายก็เลยมีเวลาอาบน้ำแต่งตัวมากขึ้นมาหน่อย ไหนๆก็อารมณ์ดีแล้ว ขอแนะนำตัวเลยน่ะค่ะ ฉันชื่อโมชิ ศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ หนึ่ง อายุ 16 ปี 

                         หวัดดี เมโร่ ^_^ ฉันนี้ถ้าจะบ้าเนาะคุยกับหมาก็รู้เรื่องด้วยแหะ

                         หวัดดี 

                         หง่ะไอ้เมโร่ไอ้หมาผีสิง กะ~แกพูดได้ O_O  

                         ไม่ใช่หมาเธอหรอกที่พูดได้ ฉันพูดเอง^_^

                            O_O^^

                          นายมาบ้านฉันได้ไงเนี่ย

                         ก็ไม่เห็นจะยากแค่วิ่งตามเธอมา

                          นายวิ่งตามฉันมาทำไงต้องการอะไรไม่ทราบ

                         เฮ้ อย่าบอกน่ะว่าเธอลืมไปแล้วน่ะ

                         ฉันลืมอะไร

                         อ้าวทำงี้ได้ไงไม่รู้ล่ะ ยังเธอก็ต้องรับผิดชอบที่แตะกระป๋องมาโดนหัวฉัน

                          นี่นายจะบ้าหรอ มันเป็นอุบัติเหตุต่างหากใครจะไปรู้ว่านายจะมานั่งอยู่ตรงนั้นกันเล่า

                         ฉันกับนายนั่นเดินเถียงกันมาจนถึงหน้าโรงเรียน

                         ถึงโรงเรียนเธอแล้ว ฉันไปก่อนล่ะ

                         ก็ไปซิ ไม่ได้รั้งไว้เลยน่ะเนี่ย

                   แล้วเย็นนี้ฉันจะบอกว่าเธอต้องรับผิดชอบยังไงบ้าง

                         นี่ฉันไปตกลงจะรับผิดชอบนายตั้งแต่เมื่อไรกันฮะ

                         นี่นายกลับมาน่ะ ฟังฉันพูดอยู่รึป่าว กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดียวนี้น่ะ

                        ไม่ทันซะแล้วหมอนั้นวิ่งไปก่อนที่ฉันจะพูดซะอีก แล้วฉันก็ต้องหันกลับมามองรอบๆตัวเองก่อนที่จะพบว่ามีคนมามุงดูกันอยู่อย่างมาก ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นห้องไปด้วยความเร็วสูง 

                          ฮึ่ม..เพราะนายนั้นคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องอับอายขนาดนี้ ถ้าเจอน่ะแม่จะจับหักคอให้               ทศกัณฑ์จับกินซะให้เข็ด ฮึ่ม..

                          หลังจากฉันที่ฉันตีฝ่าวงล้อมของสายตาไทยมุงทั้งหลายได้แล้วก็รีบวิ่งไปที่ห้องเรียนทันที

                          อ้าวโมชิวิ่งหนีอะไรมาน่ะ เหงื่อตกเชียว ^_^

                    แฮ๊กๆๆโอ๊ยเหนื่อย =_=

                          เอ้ามันก็ต้องเหนื่อยน่ะซิก็แกเล่นวิ่งมายังกับโดนมาไล่ยังงี้

                    =_=

                          แล้วสรุปว่าแกวิ่งหนีอะไรมา

                           ฉันก็วิ่งหนีคนบ้ามาน่ะซิ

                          หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ยัยวุ้นเพื่อนตัวดีของฉันฟังอย่างหมดเปลือก เมื่อยัยนั่นฟังเรื่องราวทุกอย่างที่ฉันเล่าให้ฟังไปก็มีอาการเยี่ยงนี้

                          ก๊าก.................555+ๆๆ

                    มันน่าขำขนาดนั้นเลยรึไงยัยวุ้น

                          งืม...555+^_^

                          ที่ฉันต้องมาเจอกับอีตานั่นเธอก็มีส่วนทำให้ฉันต้องเป็นนี้น่ะ

                          เออ...ฉันขอโทษน่ะ

                    =_=^^ สีหน้าฉันในตอนนี้

                          เอาน่านายนั่นคงไม่ให้เธอรับผิดชอบด้วยชีวิตหรอกน่า

                          งืมเฮ้อ เสียงฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจนทำให้วุ้นที่นั่งยิ้มอยู่ข้างหน้าฉันทำหน้าแหยๆไปเลย

                         ติ๊งหน่อง........ติ๊งหน่อง....

                         เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนแต่ก่อนมันเป็นเหมือนเสียงสวรรค์แต่บัดนี้เดียวนี้มันได้กลายเป็นเสียงนรกสำหรับฉันไปแล้ว

                         ฉันเดินคอตกออกมาจากห้องเรียนอย่างยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นเพราะฉันไม่มีทางหนีได้อยู่แล้วยังไงหมอนั่นก็รู้จักบ้านฉัน เฮ้อ...

                         กรี๊ด ~ ~ หล่อจังเลยเนาะเธอไปดูกันดีกว่า

                   โอ๊ยแสบแก้วหูจริงเลยยัยพวกนี้นิ จะอะไรกันขนาดนั้นมันก็คนเหมือนกันล่ะหว่า ไหนๆดูหน่อยดิว่าจะหล่อซักแค่ไหน(โธ่เอ๊ยสุดท้ายก็ไปดูกับเค้า) เออ..เฮ้ยหล่อจริงๆด้วยอ่ะ ผู้ชายคนนั้นมีผมที่เมื่อสะท้อนกับแสงแดดแล้วก็จะเห็นเป็นสีม่วงประกาย ผิวของเค้าขาวและเนียนกว่าฉันและผู้หญิงอีกหลายคนซะอีก คิ้วเข้มสวยได้รูปของเค้า จมูกโด่งเป็นสันนั่นก็รับเข้ากับใบหน้าเรียวโค้งได้รูป นี่ขนาดยังไม่นับร่วมริมฝีปากที่น่าจูบของเค้าอีก    พูดง่ายว่าหล่อโคตร... แต่เอ๊ะหน้าตามันคุ้นๆนาเคยเห็นที่ไหนหว่า ไหนหันมาตรงๆดิเพื่อจะเคยเห็นหน้าในฝันอาจจะเป็นเนื้อคู่กัน (คือเค้าหันข้างอยู่อ่ะ) และแล้วช่วงเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงเค้าหันมาแล้ว

                         เฮ้ย...นี่มันหมอนั่นนี่นา เผ่นก่อนล่ะ

                         นี่เธอจะไปไหนน่ะ

                          ป่ะ...ป่ะ...เปล่านี่ก็ไม่ได้จะไปไหนฉันก็กลับบ้านของฉันน่ะ

                         งั้นไป

                         ไปไหน

                         กลับบ้าน

                         นี่บ้านฉัน ฉันกลับเองได้ไม่ต้องมีใครมานำทาง

                         อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะเป็นคนนำทางให้เธอหรอกนะ

                         แล้วนายจะไปกับฉันทำไมไม่ทราบ

                          เพราะเรามีเรื่องที่ต้องตกลงกันหรือเธออยากจะให้ฉันพูดตรงนี้ ^_^

                   งั้นก็ตามมาซิ =_=^^

                   ฉันพาเค้าเดินมาถึงสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ฉันจึงหยุดเดินแล้วหันไปบอกกับเค้าว่า

                        มีอะไรก็ว่ามาซิ

                        ฉันชื่อ เจซุล

                    ฉันไม่ได้อยากรู้

                        แต่เธอต้องรู้ เพราะหลังจากวันนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องเป็นเบ้ฉันสามเดือน

                       สามเดือน ฝันไปเหอะฉันไม่เป็นแล้วนายจะทำไม

                        ถ้าเธอไม่เป็น ฉันก็จะแจ้งความจับเธอไหนข้อหาทำร้ายร่างกายฉัน

                       นี่นายมันจะไม่ปัญญาอ่อนไปหน่อยหรอกะเรื่องแค่นี้น่ะ

                       ฉันไม่สนหรอกน่ะว่ามันจะปัญญาอ่อนรึเปล่า ฉันสนใจแค่ว่ามันจะสนุกรึเปล่าก็เท่านั้น ^_^

                        สำหรับนายมันสนุกแต่สำหรับฉันไม่

                       ทำไมหรอ หรือเธอกลัวว่าถ้าอยู่ใกล้ฉันมากๆแล้วจะหลงรักฉันอ่ะดิ

                       เชอะ หน้านายอย่างนายน่ะหรอไม่มีทาง (ไม่มีทางที่จะไม่ชอบอ่ะดิ เสียดายโคตร)

                       งั้นเธอก็ตกลงซะซิ

                       ได้ ฉันตกลง

                  ก็ดี งั้นพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเธอต้องไปรอฉันที่หน้าโรงเรียน เซนต์ เบล์ คอนแวนต์

                       ได้ ฉันไปแน่

                        ก็ดี รักษาคำพูดด้วยล่ะ ^_^

                  หลังจากที่ฉันกับเค้ายืนจ้องตากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันอยู่อย่างนานสองนาน เค้าก็ฉวยโอกาสที่ฉันเผลอแย่งมือถือไปจากมือของฉันแล้วเค้าก็กดเบอร์โทรเข้าเครื่องของเค้าอย่างรวดเร็ว

                       เธอชื่ออะไรฉันจะได้เมมถูก

                       ทำไมฉันต้องบอกนายย่ะ

                       ถ้าเธอไม่บอกฉันจะเมมไว้ว่ายัยหมาขี้เรื้อน

                       นี่นาย

                       จะบอกหรือไม่บอกล่ะ ^_^

                 โมชิ ฉันชื่อ โมชิ

                      ก็แค่นั่น แล้วเมมเบอร์ฉันไว้ด้วยล่ะไปแหละ

                 ได้งั้นฉันจะเมมไว้ ^_^

                 ฉันคิดหนทางทำเงินออกแล้วนายเจซุลเอ๋ยนายเสร๊จฉันแน่เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับโมชิ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะ

                       เช้าวันรุ่งขึ้น

                  ประกาศจร้าประกาศ  ใครอยากได้เบอร์หนุ่มหล่อคนเมื่อวานนี้ก็ก้าวเข้ามากันได้เลยน่ะจ๊ะเพื่อนๆ                               

                     ^_^

              เบอร์เค้าจริงน่ะหรอโมชิ ยัยกิมจิถามฉันขึ้นมาอย่างสนใจ

              ก็จริงน่ะสิ  เธอสนใจมั๊ยล่ะกิมจิ

                  สนดิ เอามาๆ

                  จะให้ฟรีๆได้ไงต้องมีค่าเหนื่อยซะหน่อย

                  =_= เท่าไรล่ะยะ

                  เบอร์พร้อมชื่อฉันคิด ยี่สิบบาท

                  อ่ะๆเอาตังค์ไปแล้วเอาเบอร์มายัยงก

                   ^_^ ขอบใจน่ะจ๊ะกิมจิ

              หลังจากที่ฉันขายเบอร์ให้ยัยกิมจิไปแล้วก็มีสาวๆทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องรุ่นเดียวกันมาขอซื้อเบอร์เจซุลกับฉันอย่างล้นลาม จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงเลิกเรียน ฉันเดินนับเงินไปหานายนั่นที่หน้าโรงเรียนอย่างอารมณ์ดี

                  100...200..250 โหได้มาตั้ง250แน่ะ ^_^

              นายเจซุลเนี่ยขายดีจริงเลยแหะ^_^

              เธอไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ

                  ฉันจะได้เงินมายังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย

                   ใครว่าไม่เกี่ยวล่ะเพราะตั้งแต่นี้จนกว่าจะถึงสามเดือน

                  ....

                  เธออยู่ในความดูแลของฉันแล้วถ้าเธอไปขโมยเงินนี่มาล่ะ

                 นี่นาย พูดจา อะ อุ๊บ

                 ฉันยังไม่ทันพูดจบนายซุลก็เอามือมาปิดปากฉัน อ้อไม่ใช่ปิดสิต้องเรียกว่าอุดต่างหาก

                 ฉันยังพูดไม่จบ ถ้าไปขโมยเงินนี่มาฉันก็ต้องซวยไปด้วยน่ะสิ

                 เออ อู แอ้ว อ่า

             เธอพูดว่าอะไรน่ะ

                 เอา อือ ออ อาก อาก อัน อิ อิ อา อ้า (เอามือออกจากปากฉันสิอีตาบ้า)

                เออ โหนี่เธอเป็นหมาบ้าเปล่าเนี่ยน้ำลายยืดเชียวแหวะ

            ก็ใครใช้ให้นายเอามือมายัดปากฉันล่ะ

            ก็ใครจะไปรู้เล่าว่าเธอมีเชื้อหมาบ้ากับเขาด้วย

               นี่นาย

                รู้แล้วว่าฉันเป็นเจ้านายไม่ต้องย้ำหรอกคุณเบ้

                0_0 (กรี๊ดดดดดดดดดดด คนสวยมีน้ำโหค่า...)

            แล้วตกลงที่นายให้ฉันมาหานายที่โรงเรียนเพื่อยืนถียงกับนายรึไงไม่ทราบย่ะ

                เออ ใช่ ลืมไปเลยแหะว่าให้ยัยนี้มาทำไม

              =_=

            เอาเป็นว่าวันนี้เธอช่วยถือกระเป๋าให้ฉันหน่อยแล้วกัน

                เชอะ นายเป็นง้อยรึไง ฉันอดไม่ได้จริงๆที่จะแขวะเค้าแต่ก็รับกระเป๋ามาถือแต่โดยดี

            ก็แค่นั้น เค้าพูดพร้อมกับยักไหล่ให้ฉันก่อนที่จะเดินนำหน้าไปที่รถยนต์คังามของเค้า

                ในขณะนั่งรถ....เทอ...เทออย่าเพิ่งไปบอกรักครายยย..รอฉันได้หรือไม่ วันที่ฉันจาเลวพอ (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ตางั่ง ซุลนั้นแหละ)

              ปล. ในวงเล็บคือเสียงจากปลายสาย

                 สวัสดีครับ  

                   ฉันพยายามฟังเต็มที่เลยว่าเค้าคุยอะไรกัน

                  (สวัสดีค่ะ ขอโทษน่ะค่ะไม่ทราบว่าโมชิอยู่ด้วยรึป่าวค่ะ)

                  โมชิ หรอครับอยู่ครับ

              (ฉันชื่อ กิมจิน่ะค่ะเปนเพื่อนโมชิน่ะค่ะ)

                   เพื่อนโมชิหรอครับ เค้าพูดพร้อมกับตวัดสายตาอันคมกริบของเค้ามาที่ฉัน 

                   (ค่ะเพื่อนโมชิ คือว่า โมชิเค้าให้เบอร์นี้มาอ่ะค่ะก็เลยแค่อยากโทรมาคุยกับโมชิน่ะค่ะ)

            ถ้าอย่างงั้นคุยกับโมชิน่ะครับ

             (อ้อไม่เป็นไรค่ะ บายค่ะ) >_<

             โมชิ เธอไปให้เบอร์ฉันไว้กับเพื่อนเธอทำไม เค้าพูดพร้อมกดเสียงลงต่ำ

              0_0

           อะ...อะไรไม่มี๊ไม่มีฉันเคยให้เบอร์นายกับใครที่ไหนเล่า

           เธอแน่ใจหรอแล้วยัยกิมจิอะไรนั้นเค้าจะบอกได้ไงว่าเอาเบอร์ฉันมาจากเธอ

               เอาไงดีฟระซวยแน่แล้วเรา แงแงแง

               เออ...คือว่ากิมจิเค้าอาจจะไปหาเบอร์นายมาเองก็ได้นี่นาแล้วก็อ้างฉันไง

           แน่น่ะ

               แน่สิ

               จริงน่ะ

               จริงสิ

                พอๆจบๆเล่นอะไรกันเนี่ย

                แล้วเธอเล่นตอบทำไมล่ะ

                 =_= เอาเข้าไป

                  แล้วตกลงว่านายจะพาฉันไปไหนเนี่ย

                  นั้นสิไปไหนกันดีน่ะ ฉันก็ลืมไปแล้วว่าจะพาเธอไปไหนเพราะมั่วแต่เถียงกับเธออยู่นั้นแหละ

                     เอาเข้าไปความผิดฉันซะงั้น ฉันต้องอยู่กับอีตานี่ไปถึงสามเดือนเชียวหรอเนี่ยไม่ฉันก็นายแหละที่                 ต้องบ้าแต่ฉันคิดว่าต้องเป็นฉันแน่ๆเลยอ่ะที่จะเป็นบ้าเพราะหมอนั้นมันบ้าอยู่แล้ว เฮ้อ.... =_=

                   อ้อ ฉันนึกออกแล้ว

                   แล้วไปไหนล่ะ

                   บ้านเธอมีคอมมั๊ย

                   มีดิถามโง่ๆบ้านฉันไม่ได้จนขนาดนั้นน่ะ

                   อ้าวหรอ ฉันก็คิดว่าหน้าอย่างเธอใช้คอมไม่เป็น^_^

                     ( กรี๊ดดดดดดดดดดด   อีตาบ้านี่ ถ้าไม่ติดว่าฉันขับรถไม่เป็นน่ะฉันจับนายเวี่ยงออกไปนอกรถแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดคนสวยโกรธค่า)

               นายจะใช้อะไรฉันล่ะจะได้หมดเวรหมดกรรมเร็วๆ

                    ช่วงนี้ฉันงานเยอะอ่ะน่ะ เธอช่วยเอารายงานของฉันไปทำแทนหน่อยล่ะกันน่ะ สักสองสามเล่มคิดว่าเธอคงไม่มีปัญหาน่ะคุณเบ้

                สองสามเล่มนี่นายจะบ้าหรอฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกันน่ะ

                     แล้วเธอมีตัวเลือกหรือไง

เออซวยจริงๆเลย จอดตรงนี้แหละฉันจะลงแล้ว

                     อืมแล้วฉันจะโทรมาหาน่ะจ๊ะ ^_^

                ไม่ต้องย่ะ =_=

                    

 

 

 

                     โอ๊ยยยยย  เมื่อยคอจริงๆเลย ฉันพูดพลางเอากำปั้นตัวเองทุบต้นคอไปมา

                            จะมีใครซวยเท่าฉันอีกมั๊ยเนี่ยคงไม่มีแล้วมั้ง ถ้ามีรางวัลซวยอะวอร์ดประจำปีน่ะฉันต้องได้ชัวร์เลยอ่ะ แงแงแง  

และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาถึง ตี 1 กว่าๆตอนนี้ฉันทำเสดไปแล้ว 1 เล่มค่ะพี่น้องยังเหลืออีก 2 เล่ม ตาย ตายแล้วล่ะ(รู้สึกว่าเค้าจะร้องกันว่า โดน โดน แล้วล่ะ ไม่ใช่หรอ =_= )  โอ๊ยไม่ไหวแล้วอ่ะง่วงนอนชัก ของีบสักนิดล่ะกันน่ะ

 

                           ก๊อกๆ ก๊อกๆ โมชิ โมชิ ตื่นได้แล้วลูก 7.45 น. แล้วน่ะลูก โมชิ

 

                          จ๊ะแม่ งืม...  ในขณะที่ฉันกำลังเมาขี้ตาตัวเองอยู่นั้น พลันสายตาสวยๆของฉันเหลือบไปเห็น นาฬิกาซึ่งบ่งบอกเวลาเกือบ 8.00 น. แล้ว เท่านั้นแหละ

                          แม่...........สายแล้วไปก่อนน่ะ ฉันวิ่งไปใส่ถุงเท้าไปลงมาข้างแล้วหยิบขนมปังใส่ปากวิ่งมาหน้าบ้าน และแล้วเหตุการ์ณไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

                         ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงแตรรถยนต์ที่ดูเหมือนจะพุ่งตรงมาทางฉัน

ตาย ฉันตายแน่ๆเลยอ่ะ แงแงแง พ่อจ๊า แม่จ๊า... หนูลาก่อน แงแง

                         หมับ 

                          เอ๋ ! มีมือมาจับแขนฉัน แง ยมทูตแน่เลย อ่ะ เง้อ นี่ฉันตายจิงหรอเนี่ย ฉันหลับปี๋ไม่กล้าลืมตาขึ้นมายอมรับความจริง

                    นี่เธอ

                    ง่ะ นี่มันเสียงตางั่งนั้นนี่นา นี้ขนาดฉันตายแล้วยังตามมาหลอนอีกหรอเนี่ย เฮี้ยนจริงเลยอ่ะ

                          เป็นบ้าอะไรของเธอ ยืนหลับตาอยู่ตาย

                          นี่มันเสียงตานั้นจริงๆด้วย ว่าฉันเลยตัดสินใจมองดูความจริงอันโหดร้ายตรงหน้า

                          นี่นายมาอยู่นี้ได้ไงเนี่ย

                           ก็ขับรถมาอ่ะสิถามโง่ๆ

                           =_=  จะบ้าหรอฉันหมายความว่า นายมาบ้านฉันได้ไงต่างหาก

                    อ้าว แล้วทำไมเธอไม่ถามว่า ฉันมาบ้านเธอทำไมล่ะ

                          นี่นาย ช่างเถอะ ตกลงว่านายมาทำไมย่ะ

                          ฉันก็มารับเธอไปโรงเรียนน่ะสิ

                          ไม่ต้องย่ะ ฉันไปเองได้ไม่จำเป็นต้องให้คนอย่างนายไปส่งหรอก

                          เธอแน่ใจน่ะว่าไม่ให้คนอย่างฉันไปส่ง

                          เขาพูดพลางมองนาฬิกาบนข้อมือ ก่อนจะยิ้มน่ารักออกมา  โอ้ให้ตายสินายนี่ก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย  ฉันคิดในใจ

                           งั้นก็ตามสบาย จากนั้นเค้าก็ขับรถออกไป ฉันมองจนลับสายตา ในขณะนั้นเอง....

                           โมชิ นี่ลูกยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ

                           0_0 !!! ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแม