คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Troublemaker ..06
Troublemaker…..06
“ตื่นสิพี่”เสียงใสเรียกผม ผมจะลืมแต่มันตามันหนักยังไงไม่รู้
“ไม่เอาจะนอน อย่ายุ่ง”ผมบอกไป
“นี่จะเที่ยงแล้วนะ”เสียงนั้นบอก หรอจะเที่ยงแล้ว แต่วันนี้ไม่มีเรียนนี่
“ไม่มีเรียนเหอะ”ผมบอก
“ถ้าพี่ตื่น ผมให้พี่จูบเอาป่ะ”เสียงใสบอก จูบหรอ เอาดิ
แล้วผมก็ลุกขึ้น เปิดตา แล้วมองหน้าคนที่ปลุกผม ซอลนี่
“ห้ามคืนคำ”ผมบอกแล้วแนบริมฝีปากลง เพียงแค่สัมผัส ก็หวานจนอดไม่ได้ที่จะสอดลิ้นเข้าไป
หวาน หวานจนผมลืมตัวจูบร่างบางนานไป เพราะแรงทุบที่ไหล่ ทำให้ผมผละออก อย่างเสียดาย แล้วนี่ทำไมซอลลงไปนอนบนเตียงแล้วอ่ะ
“ลุกๆ มีเรียนไหม”ผมถาม
“มี บ่ายโมงอ่ะ”ซอลบอก
“ไป”ผมพูด แล้วอุ้มซอลมา ตัวเบ๊าเบา
“ปล่อยดิ ผมเดินได้ ไม่พิการ จบนะ”ซอลบอก
“เดี๋ยวนี้กวนได้แล้วหรอ”ผมถาม แล้วทำสายตาเจ้าเลห์
“ปะ ปะ เปล่า”ซอลตอบเสียงสั่น แถมหน้ายังแดงๆ ทำไมหรอ
“ทำไมหน้าแดงๆ ไปหาหมอไหม”ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ ผมขออย่าง ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไร อย่าเป็นห่วงผม”ซอลบอก แล้วสายตาเขาดูเจ็บนิดๆ
“ก็เป็นพี่รหัสต้องดูแลน้องสิ”ผมบอกไป
“จะ จริงด้วย ไปกันเถอะ”ซอลบอก แล้วเดินไปนั่งข้างคนขับ แล้วหลังจากนั้นก็เงียบไปตลอดทาง
Sol’s Talk
ผมลืมไปว่าพี่แฟลตเป็นพี่รหัส ผมดันไปใจเต้นกับพี่แฟลต เพราะพี่เขาทำดีด้วย
เขาเป็นห่วง เพราะเป็นพี่รหัส
เขาดูแล เพราะเป็นพี่รหัส
แต่ทำไมนะ ที่ผมไม่เข้าใจคือ...
เขาทำหน้าเจ้าเล่ห์
แถมจูบผมจนผมแทบเคลิ้มอย่างนี้
เพราะเป็นพี่รหัส หรือเปล่านะ
ผมนั่งเหม่ออกไปด้านนอก จนครูถาม
“นายธีรกร นภัสรา ตอบข้อนี้สิ x คือเท่าไร”อาจารย์บอก เอ่อ อาจารย์ครับ นี่มันง่ายยิ่งกว่าเด็ก ป.1 อีกนะ
“x คือ 14 ครับ เพราะเมื่อแทน x ลงในวงเล็บแล้ว จะได้(-14) แล้วก็บลาๆๆๆๆ”ผมก็อธิบายไปในสิ่งที่ผมเข้าใจ ก็มันง่ายจริงนี่
เงียบ
รอบตัวผมเงียบ ผมก็คิดว่า ผมตอบอะไรผิดหรือเปล่า
“เอ่อ ถูกจ๊ะ นั่งลงได้”อาจารยเหมือนได้สติ แล้วบอกผมให้นั่งลง ผมก็นั่งเหม่ออกไปนอกหน้าต่าง หันกลับมา เพราะรู้สึก
เหมือนถูกมอง หันกลับไปก็เห็นเพื่อนร่วมห้องมองอยู่ คนนั้นชื่อ เซอเฟรน เป็นลูกครึ่งอังกฤษ รู้สึกว่าจะเป็นเกย์ด้วยนะ หน้าตาก็ดี ตาสีฟ้าอ่อนๆ ผมสีน้ำตาล เรียนเก่ง สรุปคือเพอร์เฟ็ค
ตอนพักกลางวัน ผมก็ไปนั่งกินข้าวกับเคียว ปิน แล้วก็มิน แต่...
“ขอนั่งด้วยนะ”มีเสียงบอก แล้วนั่งลงข้างผม
“อ่าว เซอเฟรน”ผมพูดออกไป
“เรียกว่า เฟรนอย่างเดียวพอ”เฟรนบอก
“อืม”ผมบอก แล้วนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆก็รู้สึกเสียงสันหลังวาบ เหมือนจะถูกฆ่าเลย ช่างมัน ผมพูดในใจ แต่ก็เบียดเข้า
หาเฟรนอีก
“เป็นอะไร”เฟรนถาม
“เปล่า”ผมบอก แต่อาการเสียวสันหลังยังไม่ลดลง ผมเลยรีบกินข้าว แล้วขึ้นตึกเลย
Flat’s Talk
ทำไมนะ ทำไมผมต้องอยากจะฆ่า เด็กฝรั่งที่นั่งข้างซอลด้วย แค่นั่งใกล้ๆกันเอง
“สายตาแกน่ากลัวว่ะแฟลต”ไซเลนมันพูด
“เออ จริง น่ากลัวเกินไป หึงใครอ่อพี่”ไอ้ไซโคลนพูดอีก เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย
“หุบปาก”ผมสั่ง สองคนนั้นก็เงียบ
หลังเลิกเรียน
พอเลิก ผมก็ไปรอซอลที่ห้อง แต่พอไป ก็เจอเด็กฝรั่งคนเดิม จับมือซอลอยู่
“เดี๋ยวไปส่งนะ”เด็กนั่งบอก
“อะ...”ซอลจะพูด แต่ผมก็ตะโกนบอกก่อน
“ซอล กลับบ้าน”ผมบอกไป ซอลหันมามองหน้าผม แล้วหันไปบอกเด็กนั่นว่า ‘พี่ชาย’มารับ แล้วเดินมาหาผม ผมก็เดินไปที่รถ แล้วรอให้ซอลเข้ามาก่อน แล้วผมก็ขับออกไป
บนรถ
“ใคร”ผมถามเพราะตอนนั้นรถมันเงียบ
“อะไรฮะ”ซอลถาม
“คนที่จับมือ ใคร”ผมถาม
“แฟน ผมเอง”ซอลบอก
จึก
แต่ทำไมนะ มันเหมือนมีมีดมาปักกลางใจผมเลย
“แล้วเขาดีแล้วหรอ”ผมถามไป
“เขาก็รวย หน้าตาดี เรียนเก่ง กีฬาเด่น เพอร์เฟ็ค บลาๆๆๆ”ซอลยังคงพูดต่อไป
“หยุดพูด”ผมบอก แล้วขับรถเร็วกว่าเดิม
ทำไมล่ะ ผมก็รวย หน้าตาดี เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่งนี่ ทำไมผม...
เฮ้ย แกคิดอะไรของแกวะ ผมคิด
ช่างๆ แต่ ความรู้สึกนี้คืออะไร บอกผมที
To be con...
ว่าไหมว่าแฟลตบื้อมาก ฉลาดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ ตอนนี้ดูเ
ไรต์ขอบคุณคอมเม้นท์ ทุกคอมเม้นท์เลยนะ
อย่าลืมเม้นท์กัน // ไม่บังคับนะ
เจอกันตอนหน้า
ความคิดเห็น