ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ความรักที่ไม่อาจะเป็นไป

    ลำดับตอนที่ #1 : เริ่ม

    • อัปเดตล่าสุด 6 มี.ค. 50


    ชีวิตที่มีความสุขตามธรรมดา ของเด็กที่เอ็นท์ติดเข้ามาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ในรั้วมหาลัยชื่อดังของประเทศไทย ของฉันกำลังจะเปลี่ยนไปเพราะเธอ

    "เปรม"

    เราเจอเธอครั้งแรกที่ตู้ Locker เพราะตู้เราอยู่ในช่องเดียวกันเพราะเรียนภาคเดียวกัน
    "หวัดดี" เปรมทักเราก่อน
    "หวัดดี" เราเองก็ยิ้มทักทาย "เราพัท นะ อยู่ไอดี อยู่ไอดีเหมือนกันป่าว???"
    "ปฏิพัทธ์ มาจากสาธิตป่าว??? เรา เปรม ไอดี" เปรมยิ้มพร้อมกับชี้ที่ตัวเอง
    "มาจากมหิดล?? จำได้ ๆ" เพราะโรงเรียนมหิดลเป็นโรงเรียนหนึ่งที่ฉันอยากเข้าตอน ม.ปลาย

    แค่นั้น
    เธอไม่ได้สนใจอะไรเรา
    และเราก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอ
    เราแค่สังเกตุว่า เธอเป็นตัวสูงมาก

    เธอเป็นคนตีกลองทอม ๆ ในการับน้องอันยิ่งใหญ่ของคณะ
    เป็นอะไรที่เท่มาก แต่เราก็ไม่ได้สนใจ

    มีสาว ๆ มากมายไปรุมล้อมเอตอนที่เธอตีกลองจะมือถลอก
    เลือดอาบไม่กลอง แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร

    วันสุดท้ายของการรับน้อง
    วงของเปรมเป็นวงเด็กปีหนึ่ง เปรมขึ้นมาตีกลอง
    กบ เพื่อนสนิดของฉํน เรียกให้ฉันช่วยกัน กริ๊ดเปรม
    "กรี๊ด เปรม กรี๊ด ๆ พี่เปรม พี่เปรม"
    (ใครเท่ เรียกพี่หมด)
    ขณะที่เสียงฉันแทบไม่มี เพราะต้องตะโกนร้องเพลงจากการรับน้อง

    แต่จุดเริ่มของเรามันเริ่มที่
    ในภาคไอดีมีอยู่วิชาหนึ่งที่ต้องเรียนแยกไปจากภาคอีก
    เป็นวิชา Illustration เป็นวิชาวาดรูปคน
    ในขณะที่ภาคอื่นเรียกแคลคูลัส
    มันเป็นบ่ายวันศุกร์
    ที่ฉันเห้นเปรมเดินผ่านสระน้ำมาแต่ไกล ใส่กางเกงยีน กับเสื้อนิสิต ขระที่ฉํนกำลังเดินไปกับเพื่อน ๆ เพื่อไปเรียนที่ตึกไอดี

    "เฮ้ย เปรมแม่งใส่กางเกงยีนมาเลยว่ะ" เพื่อนคนนึ่งทักขึ้น
    เปรมยิ้ม ๆ แล้วไม่ตอบอะไร เดินสมทบไปกับพวกเรา

    ไปเรียนตามปกติ แต่ตอนที่เดินกลับมาที่ตึกใหญ่ตอนเรียนเสร็จ
    เปรมกับฉันเดินมาคู่กัน แล้วก็ทักทาย ด้วยคำถามธรรมดาเช่น
    อยู่เชียงใหม่ทำไมถึงเลือกมาเรียนที่นี่ ไม่เรียนที่เชียงใหม่ล่ะ
    ตามด้วยเรื่องคะแนนที่สูงลิ่วในวิชาความถนัดของฉัน
    ตามด้วยเรื่อง โรงเรียนของเปรมที่ฉํนอยากเข้า
    กลายเป็นว่าเราคุยกันถูกคอ

    แล้วต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป

    มี pro ject

    ที่ต้องทำเป็นกลุ่มก่อน Final Project คืองาน สเตบาย ที่ฉันอยู่กลุ่มกับผู้ชายอีก 2 คน
    งานนั้นทุกคนมาทำกันที่คณะ งานฉันทำอยู่จนดึก ส่วนที่ฉันทำกลายเป็นส่วนที่รวม ๆ พวกผู้ชายเอาไว้ เพราะบังเอิยว่า กลุ่มใกล้ ๆ กันก็เป็นผู้ชายวะเยอะ

    เลยมีการมานั่งเล่นกีตาร์
    ฉันเองก็มานั่งฟังเนื่องจาก ฉํนก็เล่นดนตรีเหมือนกัน
    เปรมมานั่งร้องเพลงข้าง ๆ ฉัน
    โดยที่ฉันนั่งบนเก้าอี้โรงอาหาร
    เปรมนั่งยอง ๆ อยู่ข้างล่าง
    แล้วคอยบอกฉันว่า ร้องเพลงยังไงถึงจะเพราะ

    ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้สนใจอะไรกัน
    เพราะมันแค่เริ่มเท่านั้น
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×