คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่ม
ชีวิตที่มีความสุขตามธรรมดา ของเด็กที่เอ็นท์ติดเข้ามาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ในรั้วมหาลัยชื่อดังของประเทศไทย ของฉันกำลังจะเปลี่ยนไปเพราะเธอ
"เปรม"
เราเจอเธอครั้งแรกที่ตู้ Locker เพราะตู้เราอยู่ในช่องเดียวกันเพราะเรียนภาคเดียวกัน
"หวัดดี" เปรมทักเราก่อน
"หวัดดี" เราเองก็ยิ้มทักทาย "เราพัท นะ อยู่ไอดี อยู่ไอดีเหมือนกันป่าว???"
"ปฏิพัทธ์ มาจากสาธิตป่าว??? เรา เปรม ไอดี" เปรมยิ้มพร้อมกับชี้ที่ตัวเอง
"มาจากมหิดล?? จำได้ ๆ" เพราะโรงเรียนมหิดลเป็นโรงเรียนหนึ่งที่ฉันอยากเข้าตอน ม.ปลาย
แค่นั้น
เธอไม่ได้สนใจอะไรเรา
และเราก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอ
เราแค่สังเกตุว่า เธอเป็นตัวสูงมาก
เธอเป็นคนตีกลองทอม ๆ ในการับน้องอันยิ่งใหญ่ของคณะ
เป็นอะไรที่เท่มาก แต่เราก็ไม่ได้สนใจ
มีสาว ๆ มากมายไปรุมล้อมเอตอนที่เธอตีกลองจะมือถลอก
เลือดอาบไม่กลอง แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร
วันสุดท้ายของการรับน้อง
วงของเปรมเป็นวงเด็กปีหนึ่ง เปรมขึ้นมาตีกลอง
กบ เพื่อนสนิดของฉํน เรียกให้ฉันช่วยกัน กริ๊ดเปรม
"กรี๊ด เปรม กรี๊ด ๆ พี่เปรม พี่เปรม"
(ใครเท่ เรียกพี่หมด)
ขณะที่เสียงฉันแทบไม่มี เพราะต้องตะโกนร้องเพลงจากการรับน้อง
แต่จุดเริ่มของเรามันเริ่มที่
ในภาคไอดีมีอยู่วิชาหนึ่งที่ต้องเรียนแยกไปจากภาคอีก
เป็นวิชา Illustration เป็นวิชาวาดรูปคน
ในขณะที่ภาคอื่นเรียกแคลคูลัส
มันเป็นบ่ายวันศุกร์
ที่ฉันเห้นเปรมเดินผ่านสระน้ำมาแต่ไกล ใส่กางเกงยีน กับเสื้อนิสิต ขระที่ฉํนกำลังเดินไปกับเพื่อน ๆ เพื่อไปเรียนที่ตึกไอดี
"เฮ้ย เปรมแม่งใส่กางเกงยีนมาเลยว่ะ" เพื่อนคนนึ่งทักขึ้น
เปรมยิ้ม ๆ แล้วไม่ตอบอะไร เดินสมทบไปกับพวกเรา
ไปเรียนตามปกติ แต่ตอนที่เดินกลับมาที่ตึกใหญ่ตอนเรียนเสร็จ
เปรมกับฉันเดินมาคู่กัน แล้วก็ทักทาย ด้วยคำถามธรรมดาเช่น
อยู่เชียงใหม่ทำไมถึงเลือกมาเรียนที่นี่ ไม่เรียนที่เชียงใหม่ล่ะ
ตามด้วยเรื่องคะแนนที่สูงลิ่วในวิชาความถนัดของฉัน
ตามด้วยเรื่อง โรงเรียนของเปรมที่ฉํนอยากเข้า
กลายเป็นว่าเราคุยกันถูกคอ
แล้วต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป
มี pro ject
งานนั้นทุกคนมาทำกันที่คณะ งานฉันทำอยู่จนดึก ส่วนที่ฉันทำกลายเป็นส่วนที่รวม ๆ พวกผู้ชายเอาไว้ เพราะบังเอิยว่า กลุ่มใกล้ ๆ กันก็เป็นผู้ชายวะเยอะ
เลยมีการมานั่งเล่นกีตาร์
ฉันเองก็มานั่งฟังเนื่องจาก ฉํนก็เล่นดนตรีเหมือนกัน
เปรมมานั่งร้องเพลงข้าง ๆ ฉัน
โดยที่ฉันนั่งบนเก้าอี้โรงอาหาร
เปรมนั่งยอง ๆ อยู่ข้างล่าง
แล้วคอยบอกฉันว่า ร้องเพลงยังไงถึงจะเพราะ
ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้สนใจอะไรกัน
เพราะมันแค่เริ่มเท่านั้น
ความคิดเห็น