12อาทิตย์ 12วลี 12เรื่องราว #Phrasetober2020

ลำดับตอนที่ #1 : [Down For The Count] มะเหมี่ยวกับแมวเหมียว

Down For The Count - พ่ายแพ้หมดรูป,เอาชนะแทบไม่ได้เลย

+++++++++++++

มะเหมี่ยวกับแมวเหมียวเป็นฝาแฝดกัน

หน้าตาเหมือนกัน ส่วนสูงเท่ากัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน งานอดิเรกยังเป็นงานอดิเรกเดียวกัน สีก็ชอบสีชมพูเหมือนกัน เรียกได้ว่าเหมือนก๊อปปี้พาสกันมาตั้งแต่ในท้องแม่……แน่นอนสิ ก็เกิดจากไข่ใบเดียวกันนี่นา

แต่ก็เหมือนกันแค่นั้นแหล่ะ

เพราะนอกจากนั้น พวกเราก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย

. . .

ในมุมมองมะเหมี่ยวนั้น แมวเหมียวเป็นคนที่ไม่อาจเอาชนะได้เลย

แมวเหมียวเป็นคนที่ร่าเริงสดใส ใครๆก็อยากเข้าหาอยากเป็นเพื่อนด้วย…ขณะที่มะเหมี่ยวไม่ค่อยยิ้ม ถามคำตอบคำจนทำให้บรรยากาศรอบตัวเหมือนมีเมฆฝนตั้งเค้า ไม่ว่าใครก็ถอยห่าง

"ฉันเองก็อยากมีเพื่อนเยอะๆบ้าง.."

แมวเหมียวเป็นพวกพลังงานเหลือล้น เป็นคนร่างกายแข็งแรงเพราะวิ่งเล่นกับเด็กแถวบ้านตั้งแต่อายุสามขวบยันจะจบประถมแล้วก็ยังคงวิ่งเล่นอยู่……การกระทำดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโตไปหน่อย แต่นั่นก็ทำให้เธอนั้นกลายเป็นตัวเต็งของงานกีฬาสีไปซะแล้ว

ส่วนมะเหมี่ยวแค่นั่งเฉยๆยังเหนื่อยเลย

"พ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยแฮะ.."

แมวเหมียววัยเด็กเตาะแตะเป็นพวกช่างสงสัย ไม่อยู่นิ่ง ซุกซนตามประสา พ่อแม่และญาติๆเลยประคบประหงมเธอเป็นพิเศษ เวลาเธออยากได้อะไรพวกเขาก็จะซื้อให้ เวลาเธออยากไปที่ไหนพวกเขาก็จะพาไป เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้

ส่วนมะเหมี่ยวในวัยเด็กเล็กนั้นไม่เคยร้องขอ ไม่เคยงอแง วันๆเอาแต่กินกับนอน เป็นเด็กดีที่น่ารักของพ่อแม่…แต่เพราะแบบนั้น พ่อกับแม่จึงละเลยเธอไปหาแฝดอีกคนเสมอ

ได้รับของขวัญครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ

"ฉันเองก็อยากให้แม่ซื้อของให้เหมือนกัน.."

แมวเหมียวฉลาด ทั้งที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจเรียน แต่กลับทำได้ดีทั้งในวิชาใช้สมองทั้งวิชาใช้จินตนาการ คุณครูต่างให้ความสนใจกับเด็กคนนั้น บางครั้งก็เรียกเธอขึ้นหน้าเสาธง และจากนั้นก็จะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน

"น่าอิจฉาจัง"

แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น..ทั้งๆที่คิดแบบนั้น

"มะเหมี่ยว"

ตึกร้างที่ไม่ควรจะมีใครเข้าไป กลับมีเด็กแฝดสองคนยืนอยู่บนดาดฟ้า

ทั้งๆที่แมวเหมียวเหนือกว่าทุกอย่าง…มันสมอง เพื่อน ความสนใจของสังคม ความรักของครอบครัว

"จริงๆแล้วเหมียวน่ะ.."

คนหนึ่งพึ่งวิ่งขึ้นมา ส่วนอีกคนพร้อมจะตกลงไป

ทั้งๆที่ฉันพ่ายแพ้เธอทุกๆอย่าง สู้อะไรเธอไม่ได้เลยในทุกๆทาง

ทำไม…?

เด็กคนนั้นยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"อิจฉาเหมี่ยวมาตลอดเลยนะ"

คนที่ควรจะพูดประโยคนั้น คือคนทางนี้ต่างหากเล่า!!

. . .

ในมุมมองแมวเหมียว มะเหมี่ยวนั้นคือไอดอลที่หนึ่งในใจเสมอ

มะเหมี่ยวมักเป็นในสิ่งที่แมวเหมียวอยากเป็นแต่ไม่เคยเป็นไม่ได้เสมอ…มะเหมี่ยววาดรูปสวยกว่า ระบายสีสวยกว่า ร้องเพลงเพราะกว่า ซ่อนแอบเนียนกว่า เป่ายิ้งฉุบเก่งกว่า ยิงธนูของเล่นที่ไม่สมประกอบเท่าไหร่ได้แม่นกว่า หลายครั้งสมัยเป็นเด็กตัวน้อย แมวเหมียวแอบอิจฉาที่มะเหมี่ยวเก่งกว่าบ่อยๆ 

"ก็แค่อิจฉาแบบเด็กๆที่ไม่กี่นาทีต่อมาก็ลืม"

"แต่ทำไม.."

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ฝาแฝดไม่ได้เล่นด้วยกันอีกเลย

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่คุยกันแค่สองสามประโยคต่อวัน…ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่มะเหมี่ยวตีตัวออกห่างออกไป

ทำไมพวกเราถึงไม่สนิทกันเหมือนเดิม?

เพราะว่ามีเพื่อนมากมายรุมล้อม………แต่พวกเขาเข้ามาเพราะผลประโยชน์ สุดท้ายแมวเหมียวก็ไม่ได้สนิทกับใครจริงๆ และแม้มะเหมี่ยวจะไม่ได้มีเพื่อนมากมาย แต่อย่างน้อยก็ยังมีหนึ่งคนที่อยู่เคียงข้างเธอไม่ใช่เหรอ

"มีคนมากมายคอยชื่นชม มีคนมากมายบอกว่าอยู่เคียงข้างเสมอ"

"แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกนี้กันนะ"

เพราะว่ามีพลังงานล้นเหลือ และเป็นตัวเต็งในงานกีฬา……นั่นหน้าที่ไม่ใช่เหรอ? นั่นเพราะหลายปีก่อนรุ่นพี่แค่สุ่มได้แมวเหมียวพอดี แล้วการลงตัวแทนกีฬาดันสะดุดตาคุณครูเลยโดนตื้อให้ลงกีฬาทุกปี ไม่ได้ใจรักแต่อย่างใด

"ฉันเองก็อยากนั่งเฉยๆบ้าง"

"แต่ทุกคนจะทำเหมือนกับว่าฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว ถ้าทำแบบนั้น"

เพราะว่าถูกครอบครัวรักและประคบประหงม……???

วันหนึ่ง ตอนแมวเหมียวเป็นเด็ก แมวเหมียวบังเอิญไปได้ยินเรื่องที่ไม่ควรได้ยินเข้า

……เสียงของพ่อแม่ที่ระบายออกมาว่ารำคาญลูกสาวที่เอาแต่ใจมากเพียงใด พวกเขาตามใจทุกอย่างเพราะพวกเขาแค่รำคาญเสียงง้องแง้งงอแง และพวกเขารักลูกสาวที่นิ่งเงียบจนไม่ต้องทำอะไรให้เลยมากแค่ไหน

ตั้งแต่วันนั้นแมวเหมียวเลิกทำตัวน่ารำคาญ แต่พวกเขาก็ยังคงมาเอาอกเอาใจเหมือนเดิมจนทำให้รู้สึกรำคาญเสียเอง

"ตกลงแล้วความรักจากครอบครัวหน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ"

"เหมือนฉันกับมะเหมี่ยวรึเปล่า……แต่มะเหมี่ยวเองก็คงไม่ได้รักฉันเหมือนกันใช่มั้ย"

เพราะว่าเรียนเก่ง เพราะว่าคุณครูให้ความสนใจ

……แมวเหมียวไม่อยากได้มันซักนิด การถูกให้ความสนใจจากครู การที่เวลามีอะไรก็เรียกหาก่อนเสมอ ตั้งแต่เรียกชื่อตอบคำถามในห้องเรียนยังถูกบังคับขึ้นเวที การถูกบังคับให้กลายเป็นจุดเด่นทั้งที่ไม่อยากจะเป็น

"บางครั้งมันชวนให้รู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกหรือของตั้งโชว์อะไรซักอย่าง.."

"ทุกคนบอกว่าฉันมีความสุขดี ทุกคนบอกว่าฉันมีทุกอย่าง"

"มันสมอง เพื่อน ความสนใจของสังคม ความรักของครอบครัว……ไม่เคยได้รับความรักจริงๆ ไม่เคยอยากได้ความสนใจ เพื่อนที่เหมือนคนรู้จักมากกว่าเพื่อน และมันสมอง…"

"นี่ๆ มันสมอง ถ้าฉลาดจริงๆ ช่วยบอกวิธีหลุดพ้นจากความทรมาณทีได้มั้ย?"

และขาทั้งสองข้างก็พาเด็กสาวนามแมวเหมียวเข้าอาคารร้างแถวนั้นทันใด

. . .

"เรื่องก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ"

"………เอาจริงดิ?"

"จะโกหกทำไมล่ะ?"

ร้านน้ำแข็งใสเข็นผ่านตึกร้าง ฝาแฝดซื้อน้ำแข็งใสใส่ขนมปังราดเฮลบลูบอยสีแดงมานั่งกินตรงม้านั่งที่ห่างจากตึกร้างไม่ไกลเท่าไหร่

หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์ แล้วเล่าสิ่งที่ติดค้างในใจกัน ทั้งสองคนตักน้ำแข็งใสใส่ปากเงียบๆ ครุ่นคิดถึงข้อมูลที่ได้รับ

ฝาแฝดที่อิจฉาและคิดว่าไม่มีทางเหนือกว่าได้มาตลอด…ก็กำลังคิดว่าไม่มีทางเหนือกว่าแฝดตัวเองได้เหมือนกัน…น่าขำแต่ขำไม่ออกเลยแฮะ

ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้ม อีกไม่นานก็จะมืดค่ำ หนึ่งในแฝดเงยหน้ามองท้องฟ้า "..กลับบ้านกันเถอะ"

"จะมืดแล้วเหรอ" แฝดอีกคนเงยหน้ามองท้องฟ้าตาม "ไม่อยากกลับบ้านเลยแฮะ"

"เหมี่ยว"

"อะไร" มะเหมี่ยวยักไหล่ไม่สนสายตาไม่พอใจของน้องสาวที่เกิดอยากเป็นเด็กดีกลับบ้านเร็วขึ้นมา "พึ่งเครียดมา ไปคลายเครียดซักหน่อยเหอะน่า"

"แต่พ่อแม่จะเป็นห่วง.." แมวเหมียวพยายามห้าม…อะไรหลายๆอย่างที่พบมาในชีวิต ทำให้เด็กที่เคยเอาแต่ใจกลายเป็นเด็กดีในโอวาทของพ่อแม่ครูบาอาจารย์

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงกว่าที่เธอฆ่าตัวตายแล้วล่ะ" ใช่ และอะไรหลายๆอย่างที่พบมาในชีวิตทำเธอพึ่งเกือบฆ่าตัวตายเมื่อกี้ "อีกอย่าง เธอบอกว่าพวกเขาไม่ได้รักเธอจริงๆใช่มั้ย แล้วทำไมเธอแคร์?"

แมวเหมียวนิ่งไปซักพัก

"……บอกมาก่อนว่าจะพาไปที่ไหน"

มะเหมี่ยวยิ้ม "ไปห้าง!"

เขาว่ากันว่าการช๊อปปิ้งเป็นวิธีคลายเครียดอย่างหนึ่งนะ

+++++++++++++

ไม่ได้จับเวลาเขียนเลยจ้า นั่งเป็นชั่วโมง ปวดคอจังจ๊ะ TwT

ขอขอบคุณชาเล้นจ์จากคุณButlerofLOVE อีกครั้งณ ที่นี้ ไม่ได้รู้สึกมีไฟตั้งใจเขียนงานมาซักพักใหญ่แล้วครับ ขอบคุณนะครับ

เจอกันใหม่อาทิตย์หน้านะทุกคน