ชีวิตเศร้ามากเหรอคะ? |exo|

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตเศร้ามากเหรอคะ?ตอนต่อจากตอนแรก|rewrite|

10ปีต่อมา คฤหาสน์เบบิ เบบิ|babe babe| //พยายามอย่าออกเสียงเหมือนชะนีในเพลงcall me babyนะ หลอน

 

"ท่ามกลางวิมานอาศัยน้อยใหญ่ ยังมีคฤหาสน์งามตระการตั้งตระหง่านเป็นสมบัติของตระกูลเก่าแก่ โดยคฤหาสน์เบบิ เบบินี้ มิได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อเทิดทูนบทเพลง 'baby don't cry' แต่อย่างใด ทว่ากลับถูกสรรสร้างเพื่อรำลึกถึงบทเพลง'call me daddy' โดยมีผู้ปกครองที่มีความสิริโฉมล้ำหน้านามว่า...

 

'คริสโตฟ่าน!!!!!!'

...

กา กา กา...

|SFX:กาดำตะโกนบอกรักนกพิราบ|//ห้ะ?

 

"พอแล้วอุนจิ|อย่าลืมผวน| นายจะป่าวประกาศทำไม สูงขึ้น?"คริสโตฟ่านเอ่ยติพร้อมคำถามที่ทำให้อุนจิหน้าหันแล้วเดินไปอีกทาง

 

"พี่อุน คือว่า..."โอเซที่เดินมาหาอุนจิกลับต้องเงียบลงเพราะหน้าตาเหวี่ยงวีนของอุนจิ อุนจิเดินกระแทกเท้าอย่างหงุดหงิดไปที่เก้าอี้ไม้ตัวโปรดเพื่อต้องการสงบสติอารมณ์ ร่างขาวค่อยๆหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ และทันทีที่ก้นสัมผัสกับเนื้อไม้นั้น...

 

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

|SFX:ขี้ตกเก้าอี้...|และเพียงไม่กี่วินาทีก็ลงไปสัมผัสกับพื้นเลยข่าาาาา

 

"ผมจะบอกว่า ผมทดลองให้ปลวกแทะเนื้อไม้เพื่อคำณวนเวลามาสักพักแล้วนะครับ..."โอเซบอกแล้วหันหลังกลับขึ้นห้อง คริสมองตามอย่างเอ็นดู 'เด็กเวรนี่ เกิดมาเพื่อฆ่าคนจริงๆสินะ เอ๊ะ แล้วใครจะเป็นรายต่อไป...'

 

"...อิเด็ก...เปรต...กูจะตายอีกแล้วเหรอไรต์ อ่อกกก"อุนจิแน่นิ่งไป คริสโตฟ่านจะใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าแต่ก็ชะงักกับฟันที่ล้ำออกมา

 

"เฮ้ย มาพาอุนจิไปโรงพัก เร็ว"คริสเอ่ยบอกลูกน้อง

"โรงพยาบาลรึเปล่าครับนาย"ผู้เป็นบ่าวแก้ให้

 

"โรงพักนั่นแหละ เผื่อมันจะแจ้งความ...

 

...ข้อหาพยายามฆ่า"คริสบอกตาลอยๆแล้วเดินขึ้นบันไดไป 

 

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ หนุ่มน้อยโอเซที่อายุย่างเข้าสู่วัยรุ่นกำลังนั่งเล่นอยู่บนเตียงกว้าง ทว่าในขณะที่ร่างกายเติบโตในรูปลักษณ์เด็กหนุ่มอายุ 15ปีนั้น กลับไม่ทันความคิดอ่านที่เกินผู้ใหญ่

 

"โอเซ ขออาเข้าไป...อื้อหือ กลิ่นเหม็นเน่าอะไรกันเนี่ย"คริสเอ่ยถามพร้อมผลักประตูเข้าไป

 

"ผมกำลังทดลอง..."คริสชะงักกับคำว่าทดลอง 'คือนางพูดคำนี้ทีไรต้องมีคนฉิบหายอ่ะแกรรร'คริสคิด

"การย่างหมา..."คริสพยักหน้าเข้าใจ 'อิห่า พากูออกไปที ฮืออออ'

"โดยใช้สูตรไก่งวง..."คริสยิ้มอ่อน 'ย่างหมามึงยังมีสูตรนะอิฉัดดด"

 

"อามีอะไรครับ"โอเซหันสายตามาถาม

"อะแฮ่ม..."คริสหลับตาเพื่อรวบรวมความกล้า 

"อามีนัดกับเพื่อน..."

"ดูตัวเหรอ..."โอเซเอ่ยถามเสียงนิ่ง แววตามีความไม่ชอบใจแฝงอยู่

 

"ใช่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ตั้งแต่อารับโอเซมาอยู่กับอาเมื่อ 10ปีก่อน อาก็รู้...ว่าชีวิตอาต้องเปลี่ยนไป หลานทำให้อามีความสุข อารักและเอ็นดูโอเซเหมือนลูกชาย และอาก็ไม่เคยอยากให้โอเซห่างไปไหน แต่มันถึงเวลาแล้ว ที่โอเซต้องมีคนดูแล คนคอยอยู่ข้างๆ คนนี้เป็นคนที่อาเลือก...คนที่จะดูแลหลานรักของอาได้"คริสเอื้อมมือไปลูบผมโอเซโดยพยายามไม่เบนสายตาไปบนจานที่โอเซถือไว้ โอเซนิ่ง ค่อยๆหันใบหน้ามาหาคริส คริสใจเต้นแรงด้วยความลุ้นระทึก ก่อนที่โอเซจะพูดออกมา

 

"ไปเมื่อไรครับ"เสียงถอนหายใจของคริสดังก้องทำเอาโอเซขมวดคิ้วนิดๆ

"ก็...ตอนนี้เลยมั้ยล่ะ"ว่าจบ 2อาหลานก็เตรียมตัวเพื่อออกไปหา...

 

'ไคบางคล'

 

|ขอบคุณธีมสวยๆจาก
S Q W E E Z   T H E M E|
//ทำเสียงพี่โอป