ชีวิตเศร้ามากเหรอคะ? |exo|

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตเศร้ามากเหรอคะ? ตอนแรก

เหมียว หง่าว

10ปีก่อน คฤหาสน์ลูเซี่ยน|luXion| //ก็จะอ่านลูเซี่ยนอ่ะ!

 

"ลู่ศรี ผมไม่ให้คุณไปหรอก!! โฮฮฮฮ"สุรเสียงก้องกังวานของผู้เป็นนายใหญ่อย่าง 'คุณฮุนศักดิ์'กล่าวตะโกนเรียกภรรยาผู้เป็นที่รัก แต่ตอนนี้เธอกำลังก้าวขาออกไปจากคฤหาสน์ ไปสู่โลกใหม่ของเธอ...'โรงพยาบาลศรีธัญญา'

 

ลู่ศรีที่นั่งหน้าเฉยแบบชีวิตนี้กูไม่มีเรื่องตื่นเต้ลลลลลล |กรุณาอ่านสะกดล.ลิง มันจะได้ฟิลลิ่งงงงง| อะไรเลยได้แต่มองสามีที่ยืนบิดไปมาอย่างเนือยๆ

 

"เอ่อ คุณลู่ครับ ทำไมถึงเรียกรถจากโรงพยาบาลมารับตัวเองล่ะครับ คุณจะไปอยู่โรงพยาบาลบ้าทำไหม|อ่าน ทำไหม!|กันน่ะ..."พยาบาลจอนมยุนเอ่ยถ่ามคนหน้าเฉย ที่หันมามองอย่างปลงๆ

 

"มึงดูสิ่งที่กูเผชิญอยู่ทุกวันสิ"ลู่ศรีว่าพลางชี้ไปที่สามี ที่กำลังเต้นแร้งเต้นกาและแหกปากแบบโอเวอร์ ใบหน้าบิดเบี้ยว ปากเบะ น้ำตาแตก จมูกที่ถูกย่นจนบี้ มือที่อยู่ไม่สุขจับหัวลูบหน้า ขาก็กระโดดขึ้นลงอย่างร้อนรน |นึกถึงSome one call the doctor|

"อย่างกับพ่องมันตาย"ลู่ศรีบอกเสียงเรียบ ใบหน้าสวยมีความหวังเมื่อรถเริ่มเลื่อนตัวออกห่าง

 

"เอ่อ ขออนุญาติถามนะครับ แต่ว่า..."

"ชิวิตเศร้ามากเหรอครับ"จอนมยุนแทบจะตะครุบปากเมื่อสายตารำคาญตวัดกลับมามอง

"ผัวปัญญาอ่อน แม่ยายแรด คนใช้ขี้เสือก ลูกชายก็เหมือนฆาตกรเข้าไปทุกวัน บ้านก็ใหญ่จนดูแลไม่ได้ แม่ยายก็งกชิบหายเสือกจ้างคนใช้แค่คนเดียว อิกะเทยร่างเปรตนั่นก็ขี้เกียจ วันๆเอาแต่คลุกกับนังแก่ไม่เจียมนั่น บ้านนี่ก็ยังผ่อนไม่หมด ฟหกด่าสว โอ้ย ชีวิตบันเทิงชิบหาย!"ลู่ศรีบ่นอย่างสุดทน จอนมยุนก็ได้แต่เออออไป ก่อนจะถามคำถามสุดท้าย

 

"ฉันไม่เข้าใจอ่ะหยอย คนที่ไม่สมประกอบน่ะ คือลูกสะใภ้ฉันแน่เหรอ?"ผู้เป็นมารดาของฮุนศักดิ์เอ่ยถามด้วยความงงอย่างสุดขีด เมื่อจู่ๆรถของโรงพยาบาลบ้าเข้ามาพาตัวของลู่ศรีไปโดยไม่บอกรายละเอียด และด้วยความเป็นแม่ยายที่ดี มารดาของฮุนศักดิ์ก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป

 

"ป่ะหยอย ไปทำเล็บกันต่อ"

"ค่ะ คุณหญิงแบคลดา"กะเทยร่างสูงผู้เป็นบ่าวเออออตามเจ้านาย ทั้งที่ในใจก็ห่วงลู่ศรีที่นั่งหน้านิ่งอยู่ในรถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป 'ค่าแชร์หยอยล่ะคุณลู่!'

 

"ไม่นะลู่ อย่าไปเลย อย่าไปจากฉัน ฮือออออออ โฮกกกกกกก ฮากกแปป" 'นั่นมึงเสียใจใช่มั้ย?'หยอยได้แต่ถามคุณชายในใจ ก่อนจะไปสบตากับใครอีกคน...

 

"อิชิบหายตะเถรตกกะไดพ่องมึงตายกะเทยตกใจเลยอุทานแรงไปหน่อย แหะๆ คุณโอเซมาทำอะไรมืดๆตรงนี้คะ"หยอยที่หันไปพูดกับโอเซทำให้ทั้งแบคลดาและฮุนศักดิ์หันมามอง

 

"ว้ายเด็กดอกมาเมื่อไร อุ้บส์"แบคลดาเผลออุทานเมื่อสบกับสายตาเนือยๆของหลานชาย

 

"ผมได้ยินเสียงหอน..."ฮุนศักดิ์ถึงกับหน้าเสียเมื่อมั่นใจว่าเสียงหอนที่ว่านั่นคือเสียงตัวเองที่ร้องหาลู่ศรี

 

"แล้วก็จะมาบอกด้วยว่า วันนี้อย่าใช้ประตูหน้า พอดีผมกำลังทดลองระเบิดฝังพื้น..."

 

"ผัวปัญญาอ่อน แม่ยายแรด คนใช้ขี้เสือก ลูกชายก็เหมือนฆาตกรเข้าไปทุกวัน บ้านก็ใหญ่จนดูแลไม่ได้ แม่ยายก็งกชิบหายเสือกจ้างคนใช้แค่คนเดียว อิกะเทยร่างเปรตนั่นก็ขี้เกียจ วันๆเอาแต่คลุกกับนังแก่ไม่เจียมนั่น บ้านนี่ก็ยังผ่อนไม่หมด ฟหกด่าสว โอ้ย ชีวิตบันเทิงชิบหาย!"ลู่ศรีบ่นอย่างสุดทน จอนมยุนก็ได้แต่เออออไป ก่อนจะถามคำถามสุดท้าย

"แล้วที่ว่าลูกเหมือนฆาตกรนี่คือยังไง..."

 

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม |SFX:ระเบิดจ้า ระเบิดเต็มๆ|

 

"เข้าใจตรงกันนะขาวกลูต้า...เจอกันที่ทางช้างเผือก อย่าลืมเสริมส้นล่ะ อ่อก"

 

|เดี๋ยวๆ ไว้อาลัยแด่ลู่ศรีและจอนมยุน รวมถึงเฮียคนขับรถที่นึกชื่อไม่ออก เป็นเวลา 1 นาที... กรุณายืนขึ้นค่ะ |

 

"เฮ้ยยยย ไอ้ฆาตกร!!!!!!"

"กรี๊ดดดดเด็กดอกฆ่านังลู่ กรี๊ดดด"

"อ๊ายยยยย กะเทยกลั๊ววววว"

 

เสียงด่าทอมากมายไหลเข้าสู่โสทประสาทของโอเซ เด็กน้อยทำการเรียบเรียงก็พบว่ามีอีกเรื่องที่ลืมบอกผู้ใหญ่...

 

"แกออกไปเลยนะ! ออกไปเลย!ไอ้เด็กนรกเอ๊ยยยย"ฮุนศักดิ์ตะโกนว่าลูกชายตัวเอง

"ฉันจะพาแกไปอยู่กับญาติที่ต่างเมือง ยี้ ไม่ต้องมามองฉันย่ะ!ฉันสวย รับรู้มานานแล้ว!"แบคลดาว่า ก่อนจะสั่งให้หยอยติดต่อญาติ

 

"ติดแล้วค่ะคุณน๊ายยย"หยอยพูดเสียงตื่นเต้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้แบคลดา

"ฮัลโลคริส...อ๋อเอาพิซซ่าฮาวาเอี้ยน เอ้ย!!อีหยอย!แกจะโทรหาพิซซ่าทำไมป่านนี้!"แบคลดาตวาด ทำเอาหยอยหน้าหงอย และโดยที่ไม่มีใครสนใจนั้น เด็กน้อยโอเซได้ออกมาจากคฤหาสน์อย่างเงียบๆทางด้านหลัง ก่อนจะอ้อมโลกมายืนอยู่นอกรั้วอาณาเขตคฤหาสน์

 

"ยังไม่ได้บอกทุกคนเลยนี่นา..."

 

"ว่าติดระเบิดไว้ในบ้านด้วย"

 

บึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

#บ้านบึ้ม

 

TBC

ฟิคhereนี่ยังมีต่ออีกเหรอ...Do you want?