คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกพบ
หาถามถึเรื่อราววามรั
รัแรพบเป็นเรื่อหนึ่ที่ัวผมเอไม่เยเื่อเลย ทำไมนะหรอ
วามรัสำหรับผมมันไม่ใ่เรื่อาบวยนะ ริอยู่ที่เ็หนุ่มอายุ 17 อย่าผมไม่มีประสบาร์วามรัมามายนานั้น
แ่ผมไม่เื่อริๆนะว่า เราะหลุมรัใรนหนึ่เพียแรสบาไ้ นระทั่วันนี้
เ็หนุ่มผมสีน้ำาล ใบหน้าหวานเหมือนผู้หิ าลมหวาน ใบหน้ารูปไ่ มูเป็นสัน
ริอยู่ว่าผู้ายประเทศนี้มีหน้าหวานหลายน แ่นนี้ไม่เหมือนัน
วาลมโสีำนั้นเหมือนมีพลับาอย่าึูให้ผมไม่สามารถมอนอื่นไ้เลย
“วานลิน
มาทานี้ นายทำเหมือนนายรู้ัโรเรียนนี้ว่าันนะ” เสียใสอเพื่อนนเียวอผมในโรเรียนนี้เรียผม
พร้อมับมืออวบๆที่ึายเสื้อที่ึวามสนใอผมให้ลับมาหานรหน้าให้ลับมาหาเา
“วันนี้
เรา้อเอาเอสารไปยื่นที่ฝ่ายวิาารนะ” อนโฮบอผมะเินนำผมไป
ผมเินามอนโฮเ็ายที่หน้าเหมือนนระอเทศทีุ่พ่อให้ผมเป็นพี่ายเา
เพราะผมเิ่อนนรหน้าแ่ 4 เือน
แม้ว่าพอออมา้านอ น้อายนนี้ะไม่ยอมเรียผมพี่็าม
“แล้วเราะไ้เรียนห้อเียวันหรือเปล่า”
ผมถาม น้อายที่ัวเี้ยว่าผมไม่ี่เนิเมรยัไหล่
“ถ้าโีอ่ะนะ”
เาบอทั้ๆที่ไม่มอลับมาหาผม ผมพึ่เ้ามาเป็นรอบรัวเียวับอนโฮเมื่อรึ่ปี่อน
เพราะุพ่ออผมแ่านับุแม่อเา แล้วุพ่อ็ให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ แล้วเรียนโรเรียนเียวันับอนโฮ
อนโฮเินนำผมไป
นัเรียนหิในโรเรียนมอเราทั้สอลอทา
ผมเอ็พอะเ้าใในวามฮออัวเอนะ เพราะาโรเรียนเิมผม็ไ้อฝาานัเรียนหิบ่อยๆ
ส่วนออนโฮเนี่ย
ูาำนวนที่นัเรียนหิมาทัทายพร้อมับนม่าๆที่นำมาให้แล้ว็ฮอไม่แพ้ัน
เราไปยื่นเอสารที่ห้อวิาาร ่อนะไ้รับ่าวร้ายว่าเราไ้เรียนนละห้อ
“ันะไปส่นาย่อนละัน
ใรันนะที่อยู่ห้อเอที่ันพอะฝานายไ้บ้า”
นรหน้าเหมือนับพึมพำับัวเอมาว่าะ้อารำอบาผม
“ันูแลัวเอไ้หน่า
แ่ส่ที่ห้อ็พอ” ผมบอ น้อายัวเล็พยัหน้าเบาๆ ่อนะเินนำผมไป
“อนโฮ”
เสียะโนเรียนาทา้านหลัอเราทำให้นัวเล็ที่เินนำหน้าอผมหยุะั่อนที่ะหันลับไปหา้นเสีย
“ีฮุน
ันใหมเลย” อนโฮบอ ผมหันามอนโฮไป ีฮุน
หรอ เ็ผู้ายหน้าหวานนนั้น ื่อีฮุน
“โีัเลย
ันำลัะไปส่วานลินที่ห้อเอพอี ำลัิว่าพอมีใรในห้อเอที่ะแนะนำให้รู้ัับพี่ายอันี
แล้วนาย็มาพอี” พรหมลิิสินะ ผมิแ่ไม่ไ้พูออไปหรอนะ
“อ่า”
ีฮุนบอ่อนะพยัหน้าเบาๆแล้วหันมาทาผมพร้อมับรอยยิ้ม
“เราีฮุนนะ”
เ็ายัวเล็หรือรัแรพบอผมยื่นมือเล็ๆออมา ่อนะยิ้มให้ผมอีรั้ รอยยิ้มนั้นทำหัวใผมแทบหยุเ้น
“เราวานลิน”
ผมยื่นมืออไปับมือเล็นั้นแล้วยิ้มให้ับเา เาไม่รู้หรอนะว่าผมใสั่นอยู่
“ีเลย
สบายใละ ฝาีฮุนูแลวานลิน้วยนะ ัน้อลับห้อ่อนเพราะ้อไปเรียมพบอาารย์ประำั้นนใหม่”
อนโฮพู้อ ส่วนีฮุนไ้แ่ยิ้ม ปล่อยให้น้อายอผมบ่นไป
“ไม่รู้ว่าแฮวี
ไปรับาราเรียนับรูประำั้นหรือยั” ปาบาๆเหมือนนระอเทศยัยับไม่หยุ
“วานลิน
ไว้อนเที่ยะรีบมาหานะ
อไปทำหน้าที่หัวหน้าห้อแล้ว็นัเรียนที่ี่อน แล้วเอันอนเที่ยนะ”
บทสนทนาเหมือนะถูผูาอยู่ที่เ็ายหน้านระอเทศหรือน้อายอผมเพียนเียว
“อื้อ” ผมบอ อนโฮยิ้มาหยีแล้วบแนผมเบาๆ่อนะโบมือแล้วเินลับห้อไป
อ่า....แล้วผมะเริ่มบทสนทนาลับนาลมรหน้ายัไีนะ
---Seonho's part---
หลัาที่ผมส่วานลินรทาเินแล้ว ผม็้อรีบลับไปยัห้ออผม แย่ริๆที่วันนี้มีหน้าที่้อรับผิอบเยอะแยะไปหมเพราะวันนี้เป็นวันเปิเรียนวันแร ผมเอเป็นห่วพี่าย่า้าวอผมพอสมวร ทั้ภาษาที่ยัไม่ล่อ ไหนะเป็นนัเรียนใหม่อี ไหนะวามฮอที่สาวๆทั้โรเรียนเหมือนะื่นาับารมาอเ็ใหม่ไทเปบอยนนี้อี
เห้อ....อหวไม่ไ้เลย ใ่แล้วล่ะรับ ผมหวเาพอๆับเป็นห่วนั่นแหละ
ยัำวันแรที่เาเ้ามาในรอบรัวผมไ้ี พอุพ่อับุแม่เราแ่านัน สัพัเา็ย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา เ็ายัวสูพูน้อยนนั้นแ่สบาแวบแรหัวใอผมมัน็ไม่ใ่อผมอี่อไป อัราารเ้นอหัวใที่เพิ่มมาึ้น เพียแ่มอวามๆนั้น แ่เสียที่เาเอ่ยมาทัทายเหมือนับทำให้หัวใมันลืมัหวะที่เยเ้นไปเลยล่ะ ผมเอ็พึ่เ้าใวามหมายอรัแรพบ็อนนั้นแหละรับ ั้แ่วันนั้นมา เหมือนับว่าหัวใอผมะเ้นเพื่อเา แม้เาเอะิับผมแ่น้อาย็าม
ลอหเือนที่วานลินมาอยู่ที่นี่ผมือเพื่อนนเียวอเา
และน้อายอเาเ่นัน เวลาหเือนมันเหมือนะสั้นนะ แ่ารที่เราอยู่บ้านเียวัน
และวานลินเอ็ไม่มีเพื่อนนอื่นเลย ทำให้เราสนิทันมาๆ
อีทั้สอเือนที่ผ่านมาเป็น่วปิเทอม ทั้วันอผม็ยให้เานเียว
ผม่อน้าพอใที่เาเอ็มีแ่ผมนเียว แ่มาวันนี้พอเห็นสายาที่วานลินมอีฮุนั้แ่หน้าโรเรียนแล้ว แล้ว็อีรั้รบันไมันทำให้ผมอิไม่ไ้ว่าีฮุนอาะเป็นรัแรอวานลินเหมือนับที่วานลินเป็นรัแรพบอผมหรือเปล่านะ
ถ้าเป็นแบบนั้นมัน้อเ็บปวมาแน่ๆ
เสียออบอเวลาเลิเรียน
ผมบอทำวามเารพุรูวิาเล ่อนเพื่อนะเ็บอและทะยอยันออาห้อเรียนไป
แฮวีรอหัวหน้าห้อหรือเพื่อนสนิทอผม็เ่นัน เาำลัเ็บอใส่ระเป๋า
่อนะอาสาเป็นนนำุ้อสอบ่อนเรียนไปส่อาารย์ ผมึรีบเ็บระเป๋าเพื่อไปหาพี่ายอผม
ถึแม้ผมะไม่อยาให้เป็น็เถอะ
“นายไปหาวานลินเถอะ
เี๋ยวันเอา้อสอบไปส่อาารย์เอ ห้อเอน่าะเลิแล้วล่ะ”
แฮวีบอ่อนะหอบ้อสอบอให่ึ้น ร่าบารหน้าเถลาเล็น้อย
“ันไม่ใร้ายนานั้นหรอแฮวี”
ผมบอ แฮวีไ้แ่หัวเราะเาไม่ิว่าอ้อสอบสี่สิบุะหนันานี้
“ันไม่ิว่ามันะหนันานี้” แฮวีบอ ผมหัวเราะ่อนะแบ่อ้อสอบมาถือ
วานลินรอไป่อนนะ อทำหน้าที่เพื่อนที่ี่อน อย่าแอบไปมอใรที่ไหนนะ
ผมไ้แ่ินเียวในใ
ใระิล่ะรับว่าเราะหลรัพี่ายัวเอ แม้ะไม่ใ่พี่ริๆ็เถอะ
แ่มัน็ไม่เหมาะอยู่ี
---Kuanlin's part---
ผมำลันั่รออนโฮที่หน้าึเรียนพร้อมับีฮุน
อนนี้ผมมีเพื่อนในห้อเรียนแล้ว ือ ออู แเนียล แล้ว็อูิน
เพื่อนๆวนผมไปเล่นบาส้วยัน
แ่ผมปิเสธไปเพราะอนเที่ยอนโฮบอให้ผมมารอที่หน้าึ
่อนะรีบยัแนวิเ้าปาแล้วไปพบอาารย์วิาภาษาอัฤษ
ผมพึ่ะรู้ว่าอนโฮเป็นหัวหน้าห้อ แล้วานหัวหน้าห้อะยุ่นานี้
นระอเทศอผมแทบะไม่ไ้รับประทานอาหารลาวันเลยทีเียว
ร่าโปร่อนระอเทศอผมำลัเินมาพร้อมับเพื่อนัวผอมอีนที่ส่วนสููน้อยว่า
มอไลนานี้ผมยัเห็นวามเป็นนระอเทศออนโฮเลยรับ แพนาหนาๆ ยาวอน
าโๆ ปาบาๆยื่นๆ ไม่มีใรที่หน้าเหมือนนระอเทศนานี้แล้วรับ
อนโฮ่าพู ูสิรับนาเินมาผมยัเห็นปาบาๆนั้นยับไม่หยุเลย
นัวเล็หันหน้ามาหาผม่อนะยิ้มให้แล้ว็โบมือทัทายเหมือนทุรั้ ีฮุนเินออไปหาทั้สอนนั้น้วยรอยยิ้ม
ผมว่าีฮุน้อรู้ัับเพื่อนัวผอมออนโฮแน่ๆเลย
“แฮวี
เป็นไมั่เนี่ย นายูสูึ้นนะ” ีฮุนบอ
่อนะเอามือไปเทียบที่ศีรษะอแฮวีเพื่อนัวผอมออนโฮับัวเอ
เหมือนะพยายามวัส่วนสูอยู่
“ัน็ิแบบนั้นแหละ
ีฮุนเป็นยัไบ้า” แฮวีถามบ้า
“็สบายี
เหมือนะน้ำหนัเพิ่มอ่ะ” ีฮุนบอยิ้มๆ ่อนะ้มหน้าเิน อ่า...ทำไม้อน่ารันานี้
“รีบลับันเถอะวานลิน หิวแล้ว” อนโฮพูึ้น้วยน้ำเสียอ้อนเหมือนทุรั้ที่หิว
อ่านระอเทศอผมำลัะลายร่าแล้ว
“อนลาวันันไ้ินแ่แนวิโ่ๆับน้ำผลไม้เท่านั้น”
ปาบาๆยับ่น่อ
“ั้นลับันเถอะ
ันลัวว่าอนโฮะหิวนินนแถวนี้เ้าไปน่ะ” แอวีบอ
อนโฮโบมือลาเพื่อนๆทั้สอ่อนะเินนำผมออมา
เรา้อไปึ้นรถรถไฟใ้ินเพื่อลับบ้าน
แ่นัวเล็ลับเินไปอีทารัน้ามับสถานีรถไฟใ้ิน
ผมเร่เินให้ทันร่าบาๆนั้น่อนะว้า้อมือเล็เอาไว้
“อนโฮ
ะไปไหนัน ทาลับบ้านเราไม่ใ่ทานี้นี่” ผมถาม
นรหน้าทำหน้ามุ่ย่อนะทำปายื่นเหมือนทุๆรั้
“วานลิน
ัน้อินอนนี้ ไม่ั้นันอาะายไ้ นะๆๆ” อ้อน นระอเทศำลัอ้อน ปาบาๆยื่นออมา มันน่าเอามือหนีบปานั นัวเล็เอามืออี้ามาับ้อมือผมที่ับแนเาอยู่่อน
่อนะออแรลาแล้วเินไป
“ไปินพิ่าันนะ”
ผิที่ไหนัน ผมเาผิที่ไหนัน
หลัาอิ่มหนำับพิ่า
1 ถาให่ผมับอนโอ็ึ้นรถไฟใ้ินลับบ้านัน ระหว่าที่ผมำลัฟัเพลโปร
นที่นั่้าๆ็สะิผมเบาๆ
“วานลิน”
ผมหันหน้าไปหาอนโฮที่อนนี้ าลมใสับแพนาหนาเหมือนนระอเทศำลัมอผมอยู่้วยแววาัวล
“ว่าไ” ผมถาม
อนโฮำลัมอหน้าผม แปล วันนี้นระอเทศูแปลๆ นัวเล็ส่ายหน้าเบาๆ ่อนะหันหน้าลับไป
เหมือนับไม่แน่ใอะไรบาอย่า
“มีอะไรอ่ะ”
ผมถาม อนโฮส่ายหัว ่อนะ้มหน้า ลัษะท่าทาแบบนั้นมันหมายถึอนโฮำลัโห
ผมประอหน้าเล็นั้นมา เพื่อไม่ให้นรหน้าหลบาไ้
แ่นระอเทศอผม็ยัไม่สบา ลัษะแบบนี้ เหมือนนมีวามผิ มืออวบๆยึ้นมาแะมือผมออ่อนะเบือนหน้าหนีไป
แล้ว้มหน้า
“อ่า ... ันิว่าไม่ถามีว่า”
อนโฮยั้มหน้าอยู่ ผม่อน้าหุหิับท่าทีแบบนี้ออนโฮ
ปิที่เยเป็นน่าพูแ่อนนี้ลับไม่พู มันน่าหุหิริๆนะ
“ถ้านายไม่บอัน็ะเลิถามแล้วนะ”
ผมบอ่อนะหยิบหูฟัมาเสียบหูอีรั้ แล้ว็เลิสนใอนโฮะ
ผม้อลโทษเ็ปาแ็ และแล้วมัน็ไ้ผล
อนโฮรีบหันหน้ามาหาผม่อนที่มืออวบๆะมาเาะที่้นแนอผม ปาบาๆยื่นออมา แววาื่นระหนเพราะลัวผมโรธแบบนี้มันน่าแล้นั
นระอเทศน้อยอผมละมั
“ันแ่สสัยบาอย่า
แ่มันไม่น่าถามเท่าไหร่ แ่ถ้านายอยารู้ัน็้อถาม
เพราะมัน็วนใันเหมือนัน” ปาบาๆที่ะอบยื่นออมาเวลาพูทำให้อนโฮูเหมือนเ็น้อยสามวบ
แววาที่มอผมเหมือนับำลัลัเลับปัหาที่วนใอนโฮอยู่
“นายอบีฮุนหรือเปล่า”
นัวเล็โพ่ออมา ่อนะ้มหน้าุ เหมือนะไม่่อยอยารู้ำอบเท่าไหร่
“อ่า ัน็พอเ้าในะว่ามันประหลาทีู่่ๆ็ถาม
แ่มัน่อน้าวนใันพอสมวร” อนโฮอธิบายยให่
ท่าทีลๆออนโฮที่ำลัอธิบายถึสาเหุอารรบวนิใเมื่อเห็นอาารอผมอนเอีฮุนนั้นูล
ริอยู่ผมะแสออมาไป
แ่เรื่อนั้นมันูไม่น่าสนใเท่าอาารอนระอเทศรหน้าอผมอนนี้
อนโฮเหมือนำลัรวบรวมวามิัวเอ แล้ว็เถียับัวเออยู่ในที
“ริอยู่มัน็เรื่ออนาย ึ่ันไม่วร้าว่าย แ่มัน่อน้าวนใันพอสมวร พอส่นายให้ีฮุนอน่อนเ้าเรียนัน็เอาแ่ิว่านาย้ออบีฮุนแน่ๆ แล้วัน็ิผิแน่ๆที่ให้นายไปับีฮุน ันฟัอาารย์ี้แรายวิาไม่่อยรู้เรื่อเลยล่ะ เพราะมันอยู่ในหัวันลอ แ่นั่นมัน็ไม่ถูนะ ทำไมัน้อเอามาัวล้วยล่ะ ันหวนายหรอ หรือ เพราะันลัวนายะสนิทับีฮุนมาว่าันนะสิ ใ่แล้วมัน้อเป็นเรื่อนี้แน่ๆ ” อนโฮำลัพู้วยสีหน้าสับสนระอเทศน้อยไม่สบาผมสันิ
ล อนโฮอนนี้ลที่สุ ูแล้วน่าแล้มาๆ ทำไมถึทำให้ผมมีวามสุนานี้นะ
“ัน็ไม่อยายอมรับหรอนะ
แ่มัน็ริๆนั่นแหละ เห้อ วานลิน นายะโรธหรือเปล่า ถ้าันะบอว่าไม่อยาให้นายสนิทับีฮุนเลย”
อนโฮบอ่อนะหันหน้ามามอหน้าผม แววาอนนีู้ริัมาๆ แ่ทำไมผมรู้สึล ลริๆนะ
ผมอบอนโฮแบบนี้ที่สุ อแล้อีนินะ
นระอเทศน้อย
“แล้วทำไมัน้อทำแบบนั้นล่ะ”
ผมถามเสียเ้ม อนโฮ้มหน้าลล้ายะร้อไห้
“็เพราะว่าัน...ันไม่อยาให้นายสนิทับใรมาว่าันนะสิ”
อนโฮบอเสียอ่อย
“ไม่สิ เพราะันไม่อยาให้นายอบีฮุนมาว่าันนะสิ”
ยอมรับแล้ว
นระอเทศยอมรับแล้วว่าัวเอี้หว
“แ่เป็นเพราะว่าันอบนายมาๆมาว่า”
อนโฮบอ่อนะลุึ้นเพราะถึสถานีที่เรา้อลแล้ว อนโฮเินนำหน้าผมไป
เหมือนำลัพยายามหลบหน้าผม ผมว้า้อมือเล็นั้นไว้
่อนะเลื่อนมือไปับมืออวบๆนั้นไว้ แล้วเินไปหานระอเทศน้อยอผม อนโฮเหมือนะะัเล็น้อย ผมประสานมือเ้าับนิ้วอวบๆนั้น ่อนะระุมือนระอเทศอผมออเิน
ริอยู่ว่าวามรู้สึระุวูบในใที่เิึ้นเมื่อเอับีฮุนรั้แรนั้น ะทำให้ผมรู้สึล้ายรัแรพบ แ่วามสุและวามอบอุ่นานรหน้าลับทำให้ผมรู้ทันทีว่า หัวใที่ระุเมื่อเ้า สู้วามอบอุ่นามือนุ่มๆที่แผ่ออมาอนนี้ไม่ไ้ แ่ที่ริแล้ววามรู้สึอบอุ่นามืออวบนี้มันเยเิึ้นแล้วั้แ่วันนั้น วันที่ผมเอเ็ายนระอเทศอผมรั้แร
อ่า... อนนี้ผมโรมีวามสุเลย ผมว่านะบาทีรัแรพบมันอาะ้อไ้รับารยืนยัน
ความคิดเห็น